[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Ik kan anno 2013 niet meer met droge ogen roepen dat het Amerikaanse trio Low nog steeds de langzaamst spelende melancholische gitaarband op aarde is. Melancholisch zijn ze nog altijd, maar ze houden er ook van om met enige regelmaat uit te halen. Hoofdmoot blijft toch die traag voortslepende, emotionele muziek, het recept dat ze sinds hun debuut I Could Live In Hope (1994) hanteren en waarmee ze de luisteraar het hardst raken. De sensatie van toen heeft plaats gemaakt voor een diep respect, want de band verrast minder dan voorheen maar heeft zich in mijn hart genesteld. Het echtpaar Alan Sparhawk (gitaar, zang) en Mimi Parker (drums, zang) vormen de harde kern van de band en verslijten nogal wat bassisten. Tegenwoordig is het Steve Garrington (bas, keyboards), tevens uit Retribution Gospel Choir, die het drietal completeert. Hoewel het gaat om millimeterwerk, is de cd Secret Name (1999) voor mij de mooiste van hen. Dat komt ook met name doordat Mimi meer mag zingen. Zij heeft een bijzondere vibrato als zacht golvend fluweel, die je helemaal kan doen stilvallen. Meestal voert echter de eveneens prima zingende Sparhawk het hoogste woord, hetgeen hij daarnaast ook graag doet in zijn andere projecten Retribution Gospel Choir en Black Eyed Snakes. De band heeft een mormoonse achtergrond, maar worstelt in hun muziek duidelijk met geloof, geweld en geestelijke gezondheid. Het is die worsteling die ook zorgt dat de band voor niet gelovigen genietbaar is en de juiste spanning weet te brengen.
Ze presenteren nu hun tiende album The Invisible Way in 19 jaar tijd, even los van al hun mini’s, remixalbums en liveplaten. Tot groot genoegen en verrassing krijgt Mimi weer een groter deel van de vocale partijen toebedeeld. Hierbij is de productie na die van Steve Albini en Dave Fridmann in stevige handen van Jeff Tweedy (Wilco, Loose Fur, Golden Smog, Uncle Tupelo, Boxhead Ensemble). Low is namelijk danig onder de indruk van zijn productiewerk voor Mavis Staples en gaan graag met deze cultheld in zee. Of het aan hem ligt of niet weet ik natuurlijk niet, maar ze klinken frisser dan ooit en daarmee ook nog steeds essentieel en zichzelf vernieuwend. Ik zeg niet per sé beter. De grote verrassing van weleer blijft uit, maar dat komt vooral doordat ze hun naam gevestigd en hun kenmerkende stempel gedrukt hebben. De kwaliteit die ze hier ten gehore brengen is onverminderd van een cum laude niveau. Een eerste beluistering levert een wat frivole indruk op, mede doordat het tempo dikwijls iets verhoogd is en er veel ruimte in de muziek is gelaten. Maar per luisterbeurt hoor je er weer wat bij en is de ondergrond behoorlijk zwaar, alleen huppelen ze daar gewoon overheen. Hierdoor ligt het absoluut nooit zwaar op de maag, maar mist het zijn uitwerking ook niet bepaald. Tel daar nog de magische zang van Mimi, de vertellende kracht van Alan en hun onbeschrijflijk mooie samenzang bij op. Bloedmooie, pakkende songs met een emotionele lading zorgen ervoor dat ook dit tiende album fantastisch is geworden. Sowieso verdient een band die 10 topalbums op rij weet te creëren groot respect. Low kan gemakkelijk nog jaren mee!
door Jan Willem Broek