[cd, Tonefloat]
Vorig jaar sluit de Belgische muzikant Dirk Serries zijn conceptuele project Fear Falls Burning af met een prachtig slotoffensief. Het is slechts één van de vele muzikale uitlaatkleppen die deze veelzijdige artiest de afgelopen decennia het licht heeft laten zien en weer begraven heeft. Voor mij is hij een grote muzikale held, die ik -zoals ik mijn recensie van vorig jaar ook al heb aangegeven- mijn hele actieve muziekleven tegenkom. Dat is in eerste instantie, terwijl ik nog door de kelders van het Amsterdamse Staalplaat struin vanaf 1985 met zijn tot de verbeelding sprekende Vidna Obmana, ook wel als vidnaObmana geschreven, hetgeen Servisch is voor optische illusie. Serries is een meester als het gaat om sfeerscheppende, diepgravende en bovenal surrealistische muziek te creëren. Hij heeft menig toonaangevend werk uitgebracht op uiteenlopende labels. Na 2007 wordt ook deze naam begraven. Serries is dan al betrokken bij vele andere joint ventures en soloprojecten als Continuum, 3 Seconds Of Air, Akhet, The Black Fire, Neurotic Youth, Principle Of Silence, Terrace Of Memories en vorig jaar nog The Sleep Of Reason met de eveneens klasse artiest Jon Attwood van Yellow6. Niet eenvoudig voor één gat te vangen en dat siert hem. Maar wat hij ook doet, hij blijft op zoek naar de essentie van het geluid en de sfeervolle, emotionele uitwerking ervan.
In 2008 start hij onder zijn eigen naam met zijn Microphonics-serie. Op het debuut Microphonics I-V, waar de stukken (ondanks de titel slechts 4) simpelweg een nummer hebben meegekregen, ligt de focus duidelijk op de muziek alleen. Minimalisme ten bate van de compositie. Hiermee weet hij je met gitaar, drone- en ambientachtige klanken op abstracte wijze mee te voeren naar een parallel universum, waar tijd en plaats geen rol lijken te spelen. De zinnenprikkelende muziek maakt de dienst uit en die laat je gewillig meevoeren tot het einde van de trip. Hierna volgt nog een serie liveregistraties die voortborduren op deze aanpak en naamgeving.
Met Microphonics XXI-XXV krijgt zijn fraaie debuut een studio opvolger. Met de grootste moeite krijg ik de letters uit mijn laptop, omdat ik steeds afdwaal. Dat is geheel positief bedoeld. De vier (wederom niet 5) langgerekte stukken van tussen de 10,5 en 12,5 minuut weten je namelijk meteen te grijpen en mee te voeren op een imaginaire trip door desolate klanklandschappen, gedachtegangen en andere surreële en veelal emotioneel geladen paden. Hij laat een overrompelende dwarsdoorsnede horen van alles wat hij hiervoor gemaakt heeft, wat betekent dat je een mix van dark ambient, gitaarambient, tot gruis verpulverde shoegaze, drones, galmende softnoise, minimal music en postrock krijgt. Dat weet hij tot één sterke sound terug te bundelen en op een intieme, confronterende en meestal aan de grond nagelende wijze te brengen. Als langzaam schuivende donkere wolken, speels opstuivend stof en dansend tumbleweed bewegen zijn creaties zich op tot de verbeelding sprekende wijze voort, waarbij je gedachten nog de rest invullen. Je hoort dan wel een combinatie van Aidan Baker, Yellow6, Roy Montgomery, Stars Of The Lid, Tim Hecker en SubtractiveLAD, maar in feite klinkt het vooral als Serries en zijn projecten zelf. En dat allemaal hoofdzakelijk met een gitaar! Een adembenemend geheel van een groots unicum.
door Jan Willem Broek