[cd, Lamb/Strata Music/Bertus]
Toen het Britse duo Lamb in 1996 met hun gelijknamige album op de proppen komt, is een nieuwe sensatie een feit; ze bestaan dan overigens al twee jaar. Ze weten op verbluffende wijze trip hop te koppelen aan drum ‘n’ bass, neoklassiek en down tempo. Wat ze de jaren erna blijft onderscheiden is dat ze zich steeds blijven vernieuwen. Neem Fear Of Fours (1999), waar ze bewust de vierkwartsmaten uit de weg gaan en zo met weer een hele andere benadering hun muziek ten gehore brengen. Constante factor is zangeres Lou Rhodes, die mag rekenen op het creatieve brein van elektronicaspecialist Andy Barlow. Hun derde album What Sound (2001) beweegt zich weer meer in de leftfield kant van de elektronica. Alleen hun voorlopig laatste album Between Darkness And Wonder (2003) wordt een herhaling van zetten. Niet slecht, maar zeker niet hun beste album. De band gaat dan ook in 2004 uit elkaar. Echter, zijn ze in 2011 plots terug met hun vijfde langspeler 5, dat terwijl Lou Rhodes al een redelijk succesvolle solocarrière is begonnen. De noodzaak van de reünie zit hem waarschijnlijk voor een groot deel dat de songs niet bij Lou Rhodes solo passen en dat Andy Barlow weer bomvol ideeën zit. Ondanks de titel van het album barst de muziek weer van de creativiteit. Ze omarmen hier voor het eerst ook de rockkant van de muziek en kunnen bij vlagen behoorlijk hard uit de hoek komen, zonder dat de typische Lamb-sound verloren gaat. Ze presenteren zich als een met elektronica geïnjecteerde rockband. Ook de samenwerking met Damien Rice in “Back To The Beginning” is geweldig. Veel schoonheid, maar ook weer met die hongerigheid om te schaven aan het geluid.
Blijkbaar heeft dit naar meer gesmaakt, want nu komen ze in hun 20 jarige bestaan met het zesde album Backspace Unwind, dat dan weer de boeken in zal gaan als het meest elektronisch georiënteerde werk, hoewel ze ook een hoop klassieke elementen incorporeren. Ze worden ondersteund door onder meer Jon Thorne (bas, contrabas), het derde schaduwlid van Lamb, en de Amsterdam Sinfonietta. Maar de basis bestaat veelal uit stevige beats en ook daar weet de zachte, kenmerkende zang van Rhodes goed te gedijen. Het is weer iets totaal anders in hun repertoire met slechts enkele aanknopingspunten naar het oudere werk, maar juist daardoor is het een op en top Lamb album geworden. Dit is precies waarop je hoopt bij een nieuwe worp van dit duo. De inzet van de vele strijkers pakt bijzonder mooi uit. Het maakt de muziek niet glad, maar geeft de elektronica een zacht melancholische bodem om op te landen. Ze brengen 10 ijzersterke tracks, die voor bijna drie kwartier krachtige droompracht brengen. Er is ook een gelimiteerde dubbel cd versie beschikbaar met extra tracks, instrumentale versies en live nummers met de Amsterdam Sinfonietta. Hoe dan ook bewijst Lamb dat ze essentiële muziek maken en weer een bestaansrecht hebben. Hulde!
door Jan Willem Broek