Kunst of kitsch? Bij Belle and Sebastian weet je het nooit. De verzameler 'The BBC Sessions' is een nostalgische trip naar een tijd van uitslapen, koffie en nog meer koffie voor EvR.
Belle and Sebastian vormt onderdeel van de soundtrack van mijn studententijd. Bij het luisteren naar ‘The BBC Sessions’, met een overzicht van nummers van hun eerste vier cd’s, gaan de gedachten dan ook vaak terug naar die tijd. De stem en liedjes van Stuart Murdoch verbonden eenzame jonge mensen op hun slaapkamer met elkaar, en als je die muziek draaide was het heerlijk wegdromen. De band was nog nauwelijks bekend in Nederland en moest nog optreden op Motel Mozaïque, waar de schare volgelingen elkaar voor het eerst recht in de ogen mocht kijken. Die confrontatie was mij te pijnlijk en ik bleef thuis, want Belle and Sebastian was iets wat ik liever voor mezelf hield, egoïst die ik was/ben.
Een favoriete B&S cd heb ik niet, maar het met mes op de keel zou ik voor de groene cd kiezen (ook bekend als ‘The Boy With The Arab Strap’). Die opent, net zoals de voorgaande cd’s, met De Stem van Stuart Murdoch. Kippevel, nog altijd. ‘The Stars of Track and Field’ staat ook de BBC Sessions, evenals ‘Seymour Stein’, waarvan ik nog steeds niet weet of het op de rand van kitsch klinkt, of erover. Pas later werd het debuut ‘Tigermilk’ op cd uitgebracht, dat naadloos tussen de vier eerste cd’s past. Muziek die zich via mond-op-mond reclame verspreidde, zonder media-aandacht en met soms heerlijk venijnige teksten (de waarde van zinnen als ‘We’re seeing other people, at least that’s what we say we are doing’ en ‘part of the deal is for you to feel something’ zou ik pas later op waarde schatten, maar ze klonken destijds fantastisch).
Zoals dat gaat, studeren studenten af en verlies je een band uit het oog. Belle and Sebastian maakt nu beter geproduceerde cd’s, geeft geroutineerde live-shows, maar daarvoor is ook iets verloren gegaan. Het oude werk klinkt tijdloos, juist door het ontbreken van die professionaliteit van later. De begeleiding en arrangementen zijn ook veel spaarzamer, met de nadruk op accenten van strijkers en piano, in tegenstelling tot de elektrische gitaar die nu bij elk nummer wordt ingezet (al doen ze nog steeds niet distortion pedalen).
De criticus in mij wil nog zeuren dat ‘The BBC Sessions’ niet volledig is en wat al te willekeurig lijkt samengesteld, maar de laatste vier liedjes (allen onuitgebracht) maken veel goed. Voor snelle beslissers zit er nog een live-cd bij. Zo kijgt deze thuisblijver toch nog ongelijk.
EvR