Tja, Ride The Lightning's melodie en sfeer of het beter klinkende en meer hakkende Master Of Puppets? Ik kom er niet uit. In de tijd waar mijn vuur voor Metallica nog brandde was er echter nog één plaat waar ik mij nog steeds met recht 'fan' bij voel.
Voordat onze wegen zich scheidden, door mijn gegraaf in de underground en Metallica's zegetocht in de upperground, net toen ik echt met platen kopen begon. De tweede helft van de jaren tachtig dus, was ik er als de kippen bij om de 12" The $5,98 Garage Days Re-Revisited EP (was iets duurder en heus niet alleen door de koers) te kopen. Bij White Noise in Utrecht toen vinyl en cd's nog halfom waren en er stevig gerookt werd aan de luisterbalie.
Jaren geleden was er typisch gevalletje van 'muzikantenhumor': als een lokaal bandje aankondigde hun beste nummer te gaan spelen vanuit de zaal te roepen: "een cover!". Bij Metallica zit er post-Cliff wel waarheid in. Door het onvrijwillige vertrek van Burton, ondanks dat hij nooit veel credits kreeg, toch met nog een creatieve kracht minder (op Master Of Puppets was de invloed van Mustaine al uitgewerkt). Voordat ze zich met nieuwe bassist Jason Newsted aan nieuwe, hoogdravende, composities voor … And Justice For All gingen wagen namen ze dit ep'tje op met nummers die zich al ruimschoots bewezen hadden, hoewel veelal voor de jongere fans zeer onbekend. De meer songgerichte benadering vanaf Metallica tot het monsterlijke knip- en plakwerk van Frankenstein-plaat St. Anger heeft nooit iets opgeleverd wat zo onweerstaanbaar is als Helpless of Last Caress.
'Niet erg geproduceerd', in hoeverre dat waar is interesseert me niet, want het klínkt als een veredelde oefenruimteopname, zelfs zonder onzin als de valse Run To The Hills. De songkeuze was toen eigenlijk al oubollig. Alles was wel van voor mijn tijd. Ik kende ook alleen The Wait, maar meer uit historisch besef. Pas veel later zou ik ontdooien voor pre-Nighttime Killing Joke-werk wat ik eigenlijk wat saai vond terwijl mijzelf wel al Killing Joke-fan vond. Deze versie was vele, vele malen vetter. Meer metal! The Misfits, wiens logo bij elke Metallica-fan zeer bekend was doordat Cliff zijn favoriet altijd uitvoerig gepimpt had, stak ook bleekjes af bij het thrashgehak. De derde favoriet was en is The Small Hours (in die dagen had langzaam en vet veruit de voorkeur). Die viste ik jaren later uit de aanbiedingbakken van The Free Recordshop en Holocaust's Hypnosis Of Birds vind ik nog steeds erg goed (The Small Hours is niet eens het beste nummer), terwijl de gedoodverfde klassieker The Nightcomers me weinig doet. Helpless van Diamond Head heb ik nooit gehoord (tot nu dan) en Budgie verwacht ik ook niet steil achterover te gaan slaan. De 'talliversies zijn ook wel voldoende. Want, inderdaad, meer metal!
Als er een band gebaat was bij de maximale lengte van de muziekdrager was het Metallica. Veel van hun werk in het cd-tijdperk zou enorm gebaat zijn geweest bij een halvering van de speelduur (ik vrees met grote vreze voor hun eerste digitale release). Ook van deze ep is een tot dubbel-cd opgerekt gedrocht gemaakt, ik koester mijn 12", want zo'n geconcentreerd balletje energie en levenslust hebben ze nooit meer gemaakt.
Door Martijn Busink