Kent u het verhaal van die recensent, die dacht minder te gaan schrijven? Ahum, wel dat is eventjes anders gelopen. Vorig jaar is de teller op 751 recensies uitgekomen, maar dit jaar zijn dat er 826 geworden. En eerlijk gezegd heeft dat voor een echt als werken gevoeld, waarvan ik ondanks het vele moois minder van heb kunnen genieten. Derhalve heb ik met enige pijn in mijn hart een aantal kranen dichtgedraaid om te kijken hoe dat uitpakt. Dus ja, ik ben van plan echt te minderen want genoeg is genoeg. Daarbij is het soms ondoenlijk nog iets origineels neer te pennen. Overigens maak ik alles wat nog op de “plank” ligt af.
Hoe het ook zij ben ik eenieder die me bevoorraad heeft weer enorm dankbaar. Net als iedereen, die me gelezen heeft en al dan niet van commentaar heeft voorzien.
Ik heb mijn TOP20 gebaseerd op de muziek die mij gewoon het meest gegrepen heeft en waar ik de meeste ook vaker heb gedraaid. Dat doet niets aan de kwaliteit van overige 180 af, die ik ook met veel genoegen heb beluisterd en middels mijn Senzor AM mixen naar buiten gebracht. Hieronder de TOP20 (van 20 naar 1), die voorzien is van mijn eerdere recensies (tussen aanhalingstekens) plus extra commentaar en de week dat ik erover heb geschreven. Daarna krijg je mijn 180 prachtige nummers 21 in alfabetische volgorde.
Ik wens iedereen een gelukkig en muzikaal 2018 toe!
20. KRAFT – Harvest Of Despair (cd, Opa Loka Records)
“Inmiddels is wel duidelijk dat het prestigieuze en avontuurlijke Opa Loka Records gewoon uitbrengt wat het goed vindt, ongeacht het genre. Want met uiteenlopende acts als Clara Engel, Daisy Bell. Orphax en Monoflow kan je werkelijk van alles verwachten. De enige rode draad die ik er kan ontdekken is dat het meestal om muziek met een melancholisch karakter draait, maar dat is dan ook alles. Nu verschijnt er de cd Harvest Of Despair van KRAFT, hetgeen een initiatief is van de Rotterdamse muzikant Robert Hofman. Hij laat eerder van zich horen in de experimentele neofolkband Osewoudt. Voor KRAFT kiest hij mede door persoonlijke zaken een ander pad. Hofman (accordeons, keyboards, drums, percussie, samples, veldopnames, teksten) wordt hier vergezeld door akoestisch gitarist Stefan Hayes (Terzij de Horde, Lantern Slides Past), elektrisch gitarist Dennis Lamb (Varunna, Azazel, Der Blutharsch And The Infinite Church Of The Leading Hand), de in Rotterdam woonachtige Oekraïense zangeres Kateryna Vinitskyi aka Kate Orange en zanger Richard Leviathan (Ostara, Death In June, Strength Through Joy, Foresta Di Ferro). Een ware internationale supergroep, die nu hun eerste cd Harvest Of Despair het licht laat zien. Hoewel licht in deze eigenlijk niet past. In de eerste track “The Dreadful Hours” krijg al je kaalgeslagen industriële gitaar- en elektronische geluiden die door helikopters en mitrailleurs bedient lijken te worden, wat een soort gefragmenteerd metalgeluid oplevert. Aan het eind klinken dreigend zoemende bijen en volgt er nog spoken word. De duistere toon is gezet. Alhoewel in “Gauze & Effect” klinkt eerst een Palestijns geluid, waarmee ze een eerbetoon brengen aan wijlen Bryn Jones ofwel Muslimgauze, om vervolgens een accordeon te laten klinken die ijl over een duister klanklandschap gaat vol pulserende geluiden en drones. Het is een bevreemdende maar biologerende combinatie. “Gold Into Lead” opent met zangsamples van lang geleden, die op spookachtige wijze door de muziek gaan. Deze gaan over in weer dat prachtige accordeonspel aangedikt met akoestisch gitaarspel en industriële ambient In “Ember” krijg je ook weer samples van jaren 30 muziek die overgaat in avant-gardistische dark ambient met dwingende Oekraïense zang. Het weet je zo bij de strot te grijpen. Even later krijg je er ook folk, jazz, neoklassiek en andere fraaie geluiden (zo worden kraaien met enige regelmaat op bijzondere wijze ingezet) bij. En zo blijven ze in 10 tracks continu variëren met deze duistere elementen, die je in een compleet nieuw universum en subrealiteit brengen. Ik heb de recensie eigenlijk ook niet kunnen schrijven met de muziek aan, zo meeslepend en wonderlijk is wat je steeds weer aan geluiden voorgeschoteld krijgt. Het is niet alleen van een diepgaande pracht, maar door de emoties als wanhoop ook zeer aangrijpend. De cd is dan ook opgedragen aan alle dappere gevallenen die hebben gestreden in Oekraïne in 2013/2014. Hoewel je moeilijk de vinger op dit unieke geluid kunt leggen moet je denken aan een donkere stamppot van Current 93, Coil, Omala, The Caretaker, Kreng en Svarte Greiner, waarmee Ennio Morricone een ietwat verontrustende soundtrack mee heeft gecreëerd. Dit is een compleet overrompelend album geworden, waarbij ze op knappe wijze schoonheid in een setting van angst en wanhoop hebben geplaatst. Dit gaat je niet in de koude kleren zitten.”
Week 28: Het is een geweldige soundtrack voor de nacht gebleven!
19. Adamennon – Le Nove Ombre Del Caos (cd, Boring Machines)
“Adamennon is in 2006 gestart als het black ambient project van ene Italiaanse artiest Adam Van Maledict, die zich ook nog wel eens Khraal noemt. Naast Adamennon is hij in verschillende industrial drones ambient, hardcore, black ritual ambient, horror dark ambient en black metalprojecten te vinden als Liturgia Maleficarum, Sswiissh!, Locomotor Mortis, Tormental, Black Temple Below, Habitantibus In Terra, Sacrestia del Santissimo Sangue en Dörchæ. Tevens runt hij de SFR Studio’s. Nu komt deze bezige zwarte bij met de cd Le Nove Ombre Del Caos, wat de denkbeeldige soundtrack voor een nooit geschoten horrorfilm is geworden. Als boekje krijg je ook de vermeende filmposter erbij. Het album opent meteen overdonderend sterk. Adam brengt zware orgelpartijen die wel wat weg hebben van een nog spannender versie van Bach’s “Toccata and Fugue in D minor”. Daar gaat hij in de tweede track nog eens overheen met sacrale zang, grunten en stevige bas- en drumpartijen. De horror-toon is gezet. Hij brengt naast orgel verder strijkers (machine), bas, modulaire synthesizers, drums, schreeuwen en grommen. Maximilian Bloch begeleidt hem met piano, zang en synthesizer. Op het ene moment krijg je zeer duistere ambient of klassiek getinte stukken maar van daaruit gaan het wisselend uiteen van industrial, gothic en experimentele muziek tot drones, doom en black metal. Om een idee te krijgen moet je naast Bach denken aan wisselende hybriden van Arcana, Elijah’s Mantle, Will, My Dying Bride en Deafheaven.
En alles met dat unheimische gevoel erachter en die licht sacrale en gotische geluiden. Wat een adembenemend geheel dit geworden. Eng goed!”
Week 11: Kennelijk hebben de meer angstaanjagende plaatjes nogal een indruk gemaakt dit jaar. Dit is echt een heel bijzondere bundeling van stijlen, maar ook kracht en pracht.
18. DJ Lenar – Drite Shtilkayt (cd, Bôłt / MonotypeRec)
“DJ Lenar is het alias van de Poolse draaitafelspecialist Marcin Lenarczyk, die doorgaans behoorlijk experimenteel uit de hoek komt. Hij bevat een zekere gave om de luisteraar in z’n greep te nemen, wat naast reguliere albums ook een aantal soundtracks oplevert. Nu is hij terug met het bijzondere conceptalbum Drite Shtilkayt, hetgeen Jiddish is voor “derde stilte”. Het is dan ook opgedragen ter nagedachtenis aan de Joodse gemeenschap en hun cultuur in Polen, waar ook tijdens de Tweede Wereldoorlog er velen van zijn omgebracht. DJ Lenar gebruikt hiervoor opnames van cantors van weleer, te weten Gershon Sirota, Zavel Kwartin, Josef Rosenblatt, Mordechai Hersman, Berele Chagy en Mosze Koussevitzky. Hun zang mixt hij met een hoop gekraak van oude lp’s, al dan niet met muziek daarop, tot een stemmig en bovenal droefgeestig geheel. Dat wordt versterkt door de prachtige cellopartijen van Edyta Czerniewicz (Ola Bilińska) en Mikołaj Pałosz, die gearrangeerd zijn door Marek Czerniewicz (NeoQuartet). Ook dat mixt DJ Lenar er op ludieke wijze doorheen. Hoewel het sec bekeken behoorlijk experimenteel in elkaar steekt, weet hij er een schitterende soundtrack van een tragedie van te schetsen. Veertien adembenemende stukken, waar je niet 3 maar wel 14 keer stil van wordt.”
Week 25: Geen website, nauwelijks online te beluisteren en toch of juist een dikke aanrader. Het verhaal erachter is interessant en ook de manier waarop DJ Lenar dit alles aaneensmeedt mag er wezen. Daarbij moet je eigenlijk het geheel horen om de sfeer helemaal te kunnen omarmen.
17. Jacaszek – Kwiaty (cd, Ghostly International / Konkurrent)
“De Poolse componist Michał Jacaszek, kortweg opererend onder de naam Jacaszek, heeft inmiddels een aardige reputatie opgebouwd als het gaat om experimentele melancholische muziek met een veelal filmische inslag. Hij heeft inmiddels 7 albums op de teller staan, inclusief die met Miłka en Kwartludium, die op labels als Gusstaff, Miasmah en Ghostly International uitkomen. Daarnaast is hij (tot nu toe) eenmalig terug te vinden in Rimbaud. Nu presenteert hij zijn achtste cd Kwiaty, hetgeen Pools is voor “bloemen”. Dat alles begint met een boek van de 17de-eeuwse dichter Robert Herrick. Zoals Jacaszek zegt: “Ze gingen over de dood, pijn, verlangen en eenzaamheid, maar een of andere manier deze stukken brachten hoop, troost en vrede.” Veel van de nieuwe stukken hebben ook een bloem in de titel en bevatten delen van de poëzie van Herrick. Deze worden op aangrijpende wijze gebracht door Hania Malarowska (Hanimal, Heart & Soul, Brooks Was Here), die rugdekking krijgt van Joasia Sobowiec-Jamioł en Natalia Grzebała. Het is daarmee zijn meest vocale album geworden tot nu toe. Jacaszek omlijst alles met zijn typerende combinatie van akoestische instrumenten en elektronica, die een duistere, spookachtige mix van neoklassiek, industrial, drones, experimentele elektronica en jazz opleveren. Het is een bij de strot grijpend droefgeestig en wonderschoon geheel geworden. Denk aan een biologerend midden tussen Encre, Deaf Center, Bersarin Quartett, The Revolutionary Army Of The Infant Jesus, Birds Of Passage, The Caretaker en Rafael Anton Irisarri, waar je gewoon van het ene machtig mooie in het andere valt. Dit is misschien wel zijn allerbeste album tot nu toe.”
Week 11: Eigenlijk heb ik daar niets aan toe te voegen!
16. Algiers – The Underside Of Power (cd, Matador)
“Het gelijknamige debuut van Algiers uit 2015 heeft een behoorlijke indruk gemaakt. Op ludieke wijze koppelen ze namelijk post-punk en rock aan gospel, soul en elektronica. Hierbij blijkt Franklin James Fisher ook nog eens over een authentieke, ouderwetse soulstem te beschikken. Achter de muziek en zang lijkt ook een zekere noodzaak te zitten, alsof ze zich vanuit een hopeloze plek een weg naar beter proberen te spelen; een drive waar je net als de muziek lastig de vinger op kunt leggen. Hun muziek proberen te duiden is als aan iemand vragen om aan de regenboog één kleur toe te kennen. En daar gaan ze op nog overtuigender wijze mee verder op The Underside Of Power. Kopman Fisher (zang, piano, gitaar, percussie, cello, synthesizers, drumprogrammering, sampling, contrabas, Wurlitzer) wordt hier bijgestaan door Ryan Mahan (drumprogrammering, synthesizers, samples, bas, gitaar) Lee Tesche (gitaar, saxofoon, tapeloops, zang) en nieuwkomer en ex-Bloc Party drummer Matt Tong (drums, percussie, klokkenspel, gitaar, drones). Opvallende gast is Adrian Utley van onder meer Portishead, die hier meedoet op synthesizers, drummachine, gitaar en bas. Daarnaast doen er nog wat mee op zang, drums en gitaar. Het brede instrumentarium geeft al aan dat dit Amerikaanse kwartet niet voor een rechttoe rechtaan aanpak kiest. Naast de wilde mix aan de genoemde stijlen brengen ze soms ook industrial, waarbij de (drum)beats soms militant en hard kunnen zijn. En daar krijg je dan die meer dan overdonderende harde soulzang overheen. Dat wisselen ze dan af met “bijna” ballads als “Mme Rieux”, waar ze het ook even klein kunnen houden. Bijna want ook daar weten ze wel iets verontrustends van te maken. Nergens maken ze het je echt gemakkelijk, maar dat maakt deze band ook zo uniek met steeds weer andere vondsten; van powersoul en soundscape-rock tot industrial-gospel en post-punk-IDM. Elke track weet je te verrassen en verbazen, ook na meerdere luisterbeurten. Dit is zo onwaarschijnlijk origineel en overdonderend goed!”
Week 29: Dit album maakt direct indruk, maar groeit gedurende het jaar maar door. Wellicht was het met meer tijd -waar het me altijd aan ontbreekt- nog wel hoger geëindigd. Hoe dan ook één die hier in mijn lijst thuishoort.
15. Planning For Burial – Below The House (cd, The Flenser / Konkurrent)
“Planning For Burial is sinds 2010 het project van de Amerikaan Thom Wasluck, die naast de albums Leaving (2010) en Desideratum (2014) meer dan 15 mini’s en splitalbums heeft uitgebracht. Hij brengt doorgaans een gitzwarte mix van shoegaze, postrock, slowcore, doom en experimentele muziek. Hij fröbelt dat allemaal zelf in elkaar, ook live, met akoestische en elektrische gitaren, 6-snarige bas, versterkers, allerhande machines, tape loops, piano, klokkenspel, drums, synthesizers en zang. Als hij in 2014 van New Jersey weer verhuisd naar zijn ouderlijke huis in de bergen van Pennsylvania. Hij gaat ook in de familiezaak werken en de monotonie van het dagelijkse leven ligt aan de basis van zijn derde album Below The House. Het levert 9 persoonlijke tracks op, die weer hier een kruisbestuiving vormen van shoegaze, post-metal, doom, drones, slowcore en noisepop. De ene keer pakt dat wat grimmiger en meer verstild uit dan op andere momenten, al is algehele atmosfeer behoorlijk duister. Toch weet dit alles, mede door het intieme karakter, je ook behoorlijk bij de strot te grijpen en zijn veel stukken gewoonweg wonderschoon. Luister alleen maar eens naar het hartverscheurende “Dull Knife Pt. II”, waar hij zachtjes zingt over zijn thuis, al lijkt hij vooral ontheemd. Je krijgt een dwarsdoorsnede van My Bloody Valentine, Jesu, Have A Nice Life, Wreck And Reference, Red House Painters, 40 Watt Sun en Boduf Songs. Wat een sublieme combinatie van kracht en pracht.”
Week 11: Alweer week 11, te gek voor woorden. Maar dit is nummer 3 uit deze mag je gerust stellen succesweek. Een album met vele facetten, die bleef verrassen.
14. Chelsea Wolfe – Hiss Spun (cd, Sargent House)
“De Amerikaanse zangeres/gitariste Chelsea Wolfe heeft al aangetoond dat ze nogal verrassend uit de hoek kan komen. Dat levert al diverse uiterst mysterieuze albums op waar ze zich een eigengereide weg door doom-folk, gothic-folk, experimentele muziek, rock, noise, avant-garde en wave baant. Precies twee jaar terug komt ze met Abyss, waarbij ze naast de genoemde genres ook regelmatig opschuift richting black metal, shoegaze en industrial. Daarmee brengt niet alleen haar heftigste maar ook beste album tot dan toe uit. Inderdaad tot dan toe, want haar nieuwste Hiss Spun gaat daar gewoon weer overheen. Naast haar vaste compagnon Ben Chisholm (gitaar, bas, elektronica) uit Wild Eyes, schuiven nu onder meer gitarist Troy Van Leeuwen (Queens Of The Stoneage, The Desert Sessions), drummer Jess Gowrie (The Drama), altvioliste Ezra Buchla (Gowns), gitarist Bryan Tulao (Mother Tongue, MGR) en eenmaal ook schreeuwlelijk Aaron Turner (Isis, House Of Low Culture, Old Man Gloom, Lotus Eaters, Sumac, Mamiffer) aan. Het geeft al een richting aan, maar de daadwerkelijke muziek is nog zoveel meer overdonderend dan ik had durven hopen. De genres van weleer vormen nu het decors van de harde voorgrond, of het verstilde deel als de harde voorgrond even pauze neemt. Met haar prachtig etherisch betoverende zang, die wel iets van Siouxsie wegheeft, duelleert ze nu met black metal, gothic rock en industrial. Hard, confronterend en toch heel vaak met kippenvel tot gevolg, mede door de adembenemende overgangen. Het klinkt echt als de gedroomde joint venture tussen Swans, Amber Asylum en Esben And The Witch, maar dan op haar complete eigen wijze gebracht. Wat een prachtige fusie van kracht en pracht, die een caleidoscopische mix aan emoties weet aan te spreken. Ja, haar allerbeste tot nu (voeg er toch maar even aan toe).”
Week 39: Haar nummer “Twin Fawn” is mijn meest gedraaide nummer van dit jaar. Nu is niet alles zo sterk als deze, maar het is een aangrijpend en ijzersterk werk geworden.
13. Igorrr – Savage Sinusoid (cd, Metal Blade)
“Ik heb me nogal megalomaan uitgelaten over de vierde cd Hallelujah (2012) van het Franse project Igorrr, die door het late verschijnen op nummer 1 in mijn eindejaarslijst van 2013 komt. Dit project van Gautier Serre, die ook van zich laat horen in Whoukr, Öxxö Xööx en Corpo-Mente, lijkt hierop namelijk de totale vrijheid van het muziek maken te hebben gevonden. Je hoort aan alles dat de beste man een klassieke achtergrond heeft, mede door de vele Barokke elementen, maar dat weerhoudt hem niet om er ook black metal, Balkan muziek en breakcore aan toe te voegen. Alle grenzen zijn weg en toch weet hij alles te beteugelen tot één strakke sound. Daar kom je gewoonweg niet meer overheen. Maar niets is gewoon in de wereld van Igorrr, zo blijkt wel weer uit de nieuwe cd Savage Sinusoid. Hierop brengt Serre eenzelfde breed om zich heen grijpende mix aan stijlen, maar hij weet dit toch in overtreffende trap te doen en net iets strakker. Echt? Ja echt! Het monster is geëvolueerd en nog beter geworden. Tot zijn gasten mag hij weer rekenen op Laure Le Prunenec (Corpo-Mente, Öxxö Xööx, Rïcïnn, Ele Ypsis), die van sopraan tot schreeuwlelijk op indrukwekkende wijze van zich laat horen, plus imponerende brulboei Laurent Lunoir (Öxxö Xööx). Maar daarnaast maakt Serre ook gebruik van gasten op klassieke instrumenten als klavecimbel, drums, bas, (Balkan) zang, accordeon, gitaar, sitar, saxofoon, piano, strijkers, percussie, Balkanzang en kippen. Een ei hoort erbij. Naast de genoemde groepen zijn de gasteb afkomstig van groepen als Vladimir Bozar ‘n’ Ze Sheraf Orkestär, Pryapisme, Babayaga, New Assholes, Deeds Of Flesh, Mayhem, Estradasphere, Light In Babylon en Cattle Decapitation (zanger Travis Ryan); 20 muzikanten en een kip. Daarmee creëert Serre bij de strot grijpende hybrides van klassieke muziek, totaal over de kop gaande metal, breakcore, Balkan en Oosterse muziek. En eigenlijk alles daar tussenin. Dit is zo goed, zo overdonderend, zo uniek, zo emotioneel en adrenaline opwekkend tegelijk. Hiervan bestaat geen tweede van op aarde. Wat een overdonderend meesterwerk!”
Week 25: Even dacht ik toch dat dit wederom mijn nummer 1 van dit jaar zou worden. Maar resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst. Nu is dit weer één van de meest originele albums van 2017, maar schuiven er gewoon een aantal aan die ik dan weer hoger in het vaandel heb zitten dit jaar. Neemt niet weg dat ik niet snap dat deze nergens terugkomt.
12. Piano Magic – Closure (cd, Second Language)
“In 20 jaar tijd is Piano Magic een band geworden die me zeer dierbaar is. Tevens een groep die ik vanaf dag 1 of wellicht dag 2 heb gevolgd. Van het prille begin met experimentele elektronica en via postrock en neoklassiek geëvolueerd tot een geweldige hybride van poëtische new wave, postrock en experimentele muziek, hetgeen ze zelf wel treffend als “ghost rock” duiden. Telkens weten ze te verrassen met een net andere sound, waarbij ze ook steevast mogen rekenen op geweldige gasten. Ze verslijten labels als I, Darla, Rocket Girl, Staalplaat, Acuarela, Monopsone, Green Ufos, Important, Make Mine Music, Morr Music en zelfs 4ad, maar ook het eigen Second Language. Hun albums duiken tot 5x toe op in mijn jaarlijstjes, wat een record is. Dat alles onder de bezielende leiding van kopman Glen Johnson, die hiernaast ook solo en middels Textile Ranch en Future Conditional van zich laat horen. Ze zijn er een groot deel van mijn tijd als recensent bij. Eén van de grotere namen in mijn muziekcollectie. Nu valt dan toch het doek voor deze inmiddels Engels/Franse formatie met hun allerlaatste, twaalfde cd Closure. Glen Johnson (zang, gitaar, programmering, melodica) levert hier met Franck Alba (gitaar, programmering), Alasdair Steer (bas) en Jerome Tcherneyan (drums, percussie) 8 tracks af die ruim 42 minuten duren. Te gast zijn nog celliste Audrey Riley (Icebreaker, The Hope Blister), keyboardspeler Paul Tornbohm, zanger Peter Milton Walsh (The Appartments), (achtergrond)zanger Josh Hight en trompettist Oliver Cherer (Dollboy, The Wrestler). De onderwerpen gaan veelal over verlies, verlaten, verlorenheid en verdriet. Afscheid wordt in alle facetten breed uitgemeten en belicht met een donkere filter. Zoals altijd vormt melancholie de rode draad, waarbij enkel de omlijsting steeds varieert. Muzikaal gezien pakt het allemaal wat harder en extroverter uit, maar vooral ook persoonlijker. Je krijgt meer dan ooit het gevoel een diepe kijk te krijgen in de complexe ziel van Johnson. De cd opent met de 10 minuten durende, gelijknamige track die al zoveel brengt, dat de rest bijna voelt als een geweldig addendum. Maar het zijn stuk voor stuk intense, prachtige songs, die dikwijls voor bergen kippenvel zorgen. Ik ga deze unieke band voor de verandering ook met niets vergelijken, want daarvoor is alles gewoonweg te eigengereid. Glen Johnson gaat wel weer werken aan een soloalbum, maar maakt daar naar eigen zeggen geen haast mee. Piano Magic neemt in elk geval op waardige wijze afscheid met een weergaloos, meesterlijk album. Ik zal ze oprecht missen, ook al is hun erfenis groot.”
Week 3: Dit is oprecht een band die ik diep heb zitten. Het is zeker niet hun allerbeste album, wel hun laatste, maar nog altijd zover boven de rest uitstekend.
11. Emika – Melanfonie (cd, Emika Records)
“De in Tsjechië geboren Ema Jolly groeit op in Engeland en woont inmiddels in Berlijn. Ze is een klassiek getrainde muzikant, die klassieke piano en compositie heeft gestudeerd. Later voegt ze daar sound design aan toe. Als Emika komt ze in 2011 met haar gelijknamige debuut, in 2013 gevolgd door Dva en beide op Ninja Tune uitgebracht. Hierop kan je haar muzikale achtergrond wel horen, maar zijn het de dubstep, trip hop, abstracte muziek en haar bitterzwoele zang die regeren. Op het tussendoortje Klavírní (2015) laat ze zich voor het eerst wel van haar meer klassieke kant horen door pianomuziek te brengen aangelengd met ambient, neoklassiek en experimenten. Datzelfde jaar gaat ze met de cd Drei enerzijds weer verder waar ze met haar eerste twee is geëindigd, maar voegt duidelijk meer klassieke elementen toe maar put nog altijd uit diverse elektronische genres. Heel fraai allemaal. En nu is er Melanfonie, een heuse symfonie en gezien de titel een niet al te vrolijke ook. Emika heeft de stukken en de teksten geschreven en het geheel geproduceerd. De zes composities worden echter uitgevoerd door het Prague Metropolitan Orchestra (19 violisten, 8 altviolisten, 6 cellisten, 4 contrabassisten, 2 harpisten, 4 Franse hoornspelers, 2 klarinettisten, 2 trompettisten, 2 trombonisten, 2 fluittisten en enkele spelers op klokkenspel, tuba, bastrombone, Engelse hoorn, hobo, fagot en contrafagot) en de sopraan Michaela Šrůmová. Deze is eerder ook al te horen op Emika’s Dva en Jóhann Jóhannson’s And In The Endless Pause There Came The Sound Of Bees. De symfonie van Emika gaat over het verwerken van verdriet en dat heeft ze op verbluffende wijze gedaan. Het gaat werkelijk tot op het bot en weet je tot tranen te roeren, maar het is ook zo ontzettend mooi dat de bergen kippenvel ook niet uitblijven. Dat is niet alleen te danken aan de sterke composities, maar ook aan de geweldige orkestraties en de voortreffelijke sopraanstem van Šrůmová, die het verhaal en de emoties over weet te brengen. Hoewel het een heus klassiek werk is geworden, is het bepaald geen traditionele of elitaire muziek. Emika houdt het toegankelijk en geeft er een eigen draai aan door ook minimal music, post-moderne muziek en neoklassiek toe te voegen. Van Richard Strauss en Philip Glass tot Henryk Górecki en Jóhann Jóhannsson. Een adembenemend meesterwerk!”
Week 7: Al vroeg in dit jaar weet Emika een onuitwisbare indruk te maken. Met name opener “Grief” is veelvuldig alhier gedraaid, maar ook de rest is van een uitzonderlijke melancholische klasse.
10. Solfrid Molland – Forvandling (cd, Kirkelig Kulturverksted / Xango Music Distribution)
“De Noorse zangeres en pianiste Solfrid Molland heeft klassiek piano en muziektheorie gestudeerd aan de Universiteit van Oslo. Toch beperkt ze zich op haar albums niet enkel tot klassieke muziek, maar kiest meestal voor een meer avontuurlijke aanpak. Derhalve hoor je doorgaans ook folk en wereldse elementen terug in haar muziek. Zo werkt ze op haar debuut Katedral For Tapte Drømmer (2011) ook samen met Taraf De Haidouks en op haar tweede Musikken Er Mitt Fedreland met Roemeense artiesten. Zelf kan ze niet alleen geweldig pianospelen, ook haar zang is zo ongelooflijk mooi. Dat bewijst ze andermaal op haar derde album Forvandling, hetgeen “transformatie” betekent, die al in de herfst van vorig jaar is uitgebracht, maar hier nu officieel gedistribueerd wordt. Neem alleen de openingstrack “Lovsong Til Verda” al. Deze is zo melancholisch en machtig mooi, dat je er diep door geroerd raakt; met en zonder overdrijven één van de mooiste songs die ik in tijden gehoord heb. Molland wordt hier bijgestaan door Hayden Powell (trompet), Mats Eilertsen (contrabas), Torbjørn Økland (gitaar, mandoline) en diens bekendere broer Nils Økland (viool). Hiermee brengen ze muziek die zich een droefgeestige baan door genres als folk, neoklassiek, nachtelijke jazz en wereldse elementen (Afrikaanse, klezmer) boort. Het trompetspel van Powell doet denken aan die van Nils Petter Molvær en Arve Henriksen, terwijl het pianospel weer een meer klassieke kant opgaat. Naast werkelijk schitterende nummers met zang zijn er ook tal uiterst sfeervolle instrumentale waar ze ook diepe indruk weten te maken. In de titelsong zingt Molland ook nog een prachtig duet met Paal Flaata van Midnight Choir. Als ik hier vorig jaar mijn handen op had kunnen leggen, dan was deze regelrecht in mijn jaarlijst terecht gekomen. Zo mooi? Ja, zo schandalig mooi!”
Week 42: Dit is er één waarvoor ik datum van distributie toch voor de datum van uitgave heb verkozen. Zelden heb ik een album zo vaak opgezet om totale rust te krijgen en bezinnende momenten te vinden. Dit is echt van een narcotiserende pracht, daar staat geen tijd op. En daarom gewoon dit jaar hoog in de lijst.
09. Lean Year – Lean Year (cd, Western Vinyl / Konkurrent)
“Emilie Rex (zang, keyboards, gitaar) verruilt de veilig omgeving van de academie voor de onzekere van het artistieke bestaan. Dat doet ze met niemand minder dan Rick Alverson (gitaar, zang, drums, pianosnaren, noisemachine), die eerder te horen is Spokane en daarvoor nog in Drunk. Hij heeft juist eerder de muziek verlaten om zich op zijn carrière als regisseur te storten. Samen gaan ze dit muzikale avontuur aan als Lean Year, waarvan nu de gelijknamige cd is verschenen. Hierop hebben ze een fraaie band om zich heen verzameld met bassist Robert Donne (Labradford, Anjou, Cristal, Spokane, Aix Em Klemm), contrabassist Matt Ulery (Loom), violist Chihsuan Yang, (tenor-,bariton-) saxofonist/klarinettist Elliott Bergman (NOMO, His Name Is Alive), drummer/bassist/gitarist/toetsenist Erik Hall (NOMO, In Tall Buildings), die tevens de tape loops en de productie verzorgt. Ze brengen 10 songs van bij elkaar ruim 33 minuten, die ergens tussen droompop, folk en postrock uitkomen. Zodra Emilie Rex begint te zingen rijst het kippenvel en weet ze met haar werkelijk prachtig bitterzoete zang volledig te narcotiseren. Maar ook de samenzang met Rick Alverson is wonderschoon. De muzikale omlijsting is uiterst subtiel en stemmig en weet eveneens te betoveren. Je gaat van de ene parel naar de andere, waarbij ze grofweg klinken, mede door de klarinet en saxofoon en strijkers, als een akoestische versie van The Notwist met Chantal Acda als zangeres. Daarnaast zijn het ook Mi And L’Au, The White Birch, Low, Blonde Redhead en Talk Talk waar ik met enige regelmaat aan moet denken. Het zo mooi en melancholisch dat het haast zeer doet. Wat een overdonderend droomdebuut!”
Week 42: Uit dezelfde week als de dame hierboven ook dit debuut van Lean Year. Zo verlammend mooi!
08. Vargkvint – Brus (cd, Soft Recordings)
“Van je (muziek) vrienden moet je het hebben, kent u die uitdrukking? En je hoort natuurlijk wel al die verhalen van mij, maar HD kan er ook wat van. “Ken je deze al?” En voor het weet ben je helemaal verslingerd aan het Zweedse Vargkvint. Dit is het soloproject van Sofia Nystrand, die haar muziek creëert met zang, piano, harmonium, accordeon, zingende zaag, citer, duimpiano, klokkenspel en andere sfeermakers (veldopnames, elektronica). Op haar eersteling Brus, hetgeen “ruis” betekent, krijgt ze nog hulp van Jakob Lindhagen op synthesizers en eenmaal met de compositie ook van David Teboul (Linear Bells, Kissy Suzuki, Embark). Ze brengt 7 uiterst breekbare, mistige songs, vol subtiele details, die de titel ruis wel verdienen. Haar zang is daarbij uiterst fragiel en sereen. In feite is het allemaal uiterst minimaal, maar ontzettend doeltreffend. Een verfijnde combinatie van neoklassiek, folk, ambient, veldopnames en drones. Muziek die zo ontzettend mooi en melancholisch is, dat het heel diepe snaren weet te raken. Het roept wel associaties op met Amiina, Sigur Rós, Colleen, Grouper, Twinsistermoon, Ekin Fil en múm, zij het dat ze wel echt over een eigen sound beschikt en soms overkomt als een voltallige band. Het is een ongelooflijk zinnenstrelend debuut geworden.”
Week 28: Dit is ook weer van die typische JW muziek. Een dromerige vrouwenstem en muziek die je adem even doet stokken.
07. Sylvain Chauveau – Post-Everythingi (cd, Brocoli)
“De noise/postrockband Watermelon Club, het dub- en isolationistische ambientgerichte Micro:Mega, de broeierig filmische postrock van Arca, het experimentele On (met Steven Hess), het verstild experimentele Ensemble 0 en het gelegenheidsproject This Immortal Coil geven al aan hoe veelzijdig de in Brussel woonachtige Franse artiest Sylvain Chauveau is. Maar dat laat hij ook solo horen, tevens als gast, want ook hier varieert zijn output van neoklassiek, filmische muziek, post-rock en de meer experimentele muziek. Tussen alle bedrijven door, er komt zelfs nog het label I Will Play This Song Once Again bij, start hij in 2010 een drieluik dat start met Singular Forms (Sometimes Repeated), waar hij zijn inspiratie uit abstracte schilderijen haalt. Hij wil de popsong deconstrueren en met rudimentaire bouwstenen daar weer muziek van maken. Dat levert fraai verstilde experimentele muziek op. Dit krijgt in 2013 een vervolg met Kogetsudai, waar de Japanse rotstuinen, ook wel Zentuinen, als inspiratiebron dienen. De deconstruerende werkwijze blijft hetzelfde en hij maakt prachtige gelaagde patchworks van minimale elektronica, glitch, zachte drones, radiogeluiden, veldopnames, pianoflarden en zijn warme zangstem. Een soort muzikale haiku’s, met een wonderschoon, skeletachtig meesterwerk als resultaat. De voltooiing van het drieluik komt nu met Post-Everything. Hierop laat hij 10 nieuwe songs het licht zien, die wederom minimaal zijn maar wel het meest in de buurt komen van heuse songs. Dit maakt dit werk, mede door de nachtelijk romantische atmosfeer, ook het meest toegankelijk. Hij krijgt rugdekking van gastzangeressen Myriam Pruvot (Monteisola) en de altijd fijne Chantal Acda (Sleepingdog, Stasola, Chacda, Distance, Light & Sky, i-H8 Camera, True Bypass). Chauveau brengt zijn songs weer schetsmatig, maar de output is meer dan indrukwekkend. Neem alleen al de magistrale opener “Find What You Love And Let It Kill You”, die met ruim 12 minuten meer dan een derde van het album vult. Pulserende geluiden, glitches en sfeervolle sounds vormen samen met de prachtige zang een sensueel en bij de strot grijpend geheel. De toon is gezet en hoe. De overige stukken zijn wel een stuk korter, maar weten ook een diepe indruk te maken; zelfs een minuut kan al afdoende zijn, zo blijkt. Soms heeft enkel wat zachte noise, een akoestische gitaar en indringende herfstige zang al een enorme impact. Maar tevens maakt hij weer goed gebruik van stilte en ruimte, die de muziek haast een extra dimensie verschaft. Ook brengt hij een zinnenstrelende cover van “I Follow Rivers”. Het is “Down To The Bone”, maar nu echt tot op het bot. Een majestueus en overdonderend slot van deze trilogie.”
Week 34: Ja dit is zondermeer mijn hedendaagse nieuwe held, die van zoveel markten thuis is. Zijn middeleeuwse project dit jaar mag er ook wezen en zijn album met Ensemble 0 ook, maar deze heeft er extra ingehakt.
06. Yellow6 – About The Journey (2cd, Sound In Silence)
“Jon Attwood start in de jaren 80 in punkbands, maar is vanaf 1998 steevast te horen als Yellow6. Zowel solo als met Rothko, Avrocar, Absent Without Leave, Caught In The Wake Forever, David Newlyn, Egsun en Landing. Tevens vormt hij met Dirk Serries de groep The Sleep Of Reason. Als Yellow6 brengt hij doorgaans op verstilde wijze uiterst melancholische muziek, die tot de verbeelding weet te spreken en voortkomen uit bepaalde gevoelens en/of gedachten. Nu stelt hij dat we allemaal geboren worden en doodgaan, maar dat de focus niet moet liggen op het einddoel, maar de reis er naartoe. Attwood heeft dit weten te vangen in 6 langgerekte stukken, die samen voor een reis van maar liefst 75 minuten zorgen. Met gitaar, bas, effecten (pedalen) en drumprogrammering gaat hij op bedachtzame en subtiele wijze te werk, wat prachtig verstilde, melancholische stukken oplevert. Het zijn klanklandschappen waar je intens kunt genieten en wegdromen, maar waar het soms ook behoorlijk desolaat uitpakt. Het voert ondanks de fraaie tocht, toch naar het einde. De muziek waaiert zachtjes uiteen van ambient, softnoise en drones tot shoegaze, postrock en allerhande experimenten. Daarbij moet je denken aan een kruisbestuiving van Labradford, Dirk Serries, Rothko, Robin Guthrie, Harold Budd, Slowdive en Flying Saucer Attack, zij het dan met die geheel eigen Yellow6-touch. Echt weer zo’n magnifiek album dat alleen door Yellow6 gemaakt kan worden. Naast de reguliere editie is er ook de inmiddels uitverkochte versie, waarbij je nog een bonusschijf ontvangt. Hierop staan 3 live uitvoeringen plus een langere versie van de track “First Day”, hier ook wel bekend als de ruim 20 minuten durende “champion version 2”. Het levert nog eens 66 minuten additionele pracht op. Yellow6 is een artiest om diep te koesteren!”
Week 43: Het wordt een beetje een gebbetje om hem steevast op 6 te zetten, maar hij weet zich wel keer op keer in mijn top 10 te nestelen met zijn unieke, contemplatieve pracht.
05. Ibeyi – Ash (cd, XL Recordings)
“De verwachtingen na het gelijknamige debuut van Ibeyi uit 2015 zijn toch wel hooggespannen. De groep eindigt op de vijfde plaats in mijn jaarlijst. Deze Frans/Cubaanse groep van de inmiddels 22-jarige tweelingzussen Lisa-Kaindé (zang, piano, synthesizer, bas) en Naomi Diaz (zang, drums, percussie), dochters van de overleden Cubaanse percussionist Miguel “Angá” Diaz (Afro-Cuban All Stars, Buena Vista Social Club), brengen zo’n eigengereid geluid naar buiten dat ze hier amper overheen kunnen. Of enkel in herhaling vallen, wat overigens geen straf zou zijn. Hun licht mysterieuze mix van trip hop, droompop, soul, downtempo elektronica, jazz en Cubaanse muziek, plus de (samen)zang in het Engels en Yorùbá is sensationeel goed. Nu is Ash een feit. De cd opent met een sample van “Dragan I Slavei” van het door mij zeer geliefde Le Mystère Des Voix Bulgares, waar ze al snel met prachtige samenzang doorheen zingen. Het begint meteen al goed. In de tweede track gaan ze er met hun bijzondere beats en prachtige zang pas echt van start. Het klinkt voller, maar niet minder mysterieus of bijzonder. De dames hebben hun instrumentarium en muziek flink uitgebreid met orgel, marimba, batas, beats, cajon, programmeringen en tevens samples (onder meer een speech van Michelle Obama). Daarnaast mogen ze rekenen op gasten als Kamasi Washington (saxofoon), Meshell Ndegeocello (bas), Chilly Gonzales (piano) Mala Rodriguez (rap) en het IDMC koor. Ze opereren nog altijd ergens tussen bovenstaande genres, zij het wat meer experimenteel. Toch blijft het toegankelijk, maar op ongeforceerde wijze weten ze nog altijd in hun eigen gevonden gat in de muziek een uniek sound naar buiten te brengen. Vergelijkingen met andere artiesten laat ik ook gewoon achterwege hier, want niets zou passen. Muziek die zowel intrigerend en innovatief is als innemend en wonderschoon. Gewoon een tweede sensationeel album op rij.”
Week 40: Deze tweeling weet experiment, originaliteit en schoonheid op zo’n pakkende wijze samen te smelten, dat dit echt een hedendaagse sensatie genoemd mag worden. Ze vernieuwen de popmuziek door er allerlei genres aan toe te voegen.
04. Hammock – Mysterium (cd, Hammock Music)
“De Amerikaanse muzikanten Marc Byrd en Andrew Thompson vormen sinds 2004 het geweldige Hammock. Van origine is het wel een postrockband, maar per album glijden ze daar verder vanaf naar dromerige muziek die ergens tussen ambient, shoegaze en neoklassiek landt. De nieuwste cd Mysterium is opgedragen aan de veel te vroeg overleden neef van Byrd, letterlijk aan een zenuwslopende ziekte waarvoor ze een fonds hebben opgericht waar je eventueel hier aan kunt doneren. Dat de muziek hier niet vrolijk van aard is moge vanzelfsprekend zijn, maar dat melancholische aspect typeert hun muziek toch altijd wel een beetje. Nee de grootste verrassing zit hem in de veelvuldige samenwerking met een koor, een strijkerensemble en hoornblazers. Ze combineren hier de klassieke en koormuziek met hun ambient, zachte shoegaze en in de verte post-rock tot één bundel aan hemelstrelende pracht. Ik heb er nauwelijks woorden voor en zit vrijwel continu met bergen kippenvel op mijn armen, zo intens en ontiegelijk mooi. En helemaal droog houden lukt dan amper, zeker als je het verhaal van die jongen leest met dit op de achtergrond. Alsof Jóhann Jóhannsson, A Winged Victory For The Sullen, Helios, Slowdive, Arvo Pärt, Max Richter en Sigur Rós zijn samengevloeid tot één geniale componist. Het is niet alleen een wonderschoon gedenkteken geworden maar ook een monumentaal meesterwerk.”
Week 37: Hiervoor kwamen ze eigenlijk nauwelijks in de buurt van mijn TOP20. Maar jeetje mina, wat is dit een aangrijpend werk, dat je keer op keer tot tranen weet te roeren.
03. Alder & Ash – Psalms For The Sunder (cd, Lost Tribe Sound)
“Lost Tribe Sound is een geweldig hedendaags label waar diverse neoklassieke en experimentele artiesten onderdak krijgen. Eén van de paradepaardjes op het label is William Ryan Fritch (ook in Vieo Abiungo), die er de imponerende serie “The Leave Me Sessions” heeft uigebracht. Dit jaar is Lost tribe Sound aan de nieuwe serie “Prelude To The Decline” begonnen (klik op de link voor alle details). Daarbij heb je de keus uit 7 cd’s (van diverse artiesten), 5 lp’s, 5 lp’s plus 3 cd’s en 1 cassette of de “master bundle” bestaande uit 5 lp’s, 7 cd’s en 1 cassette. De releases hebben niet direct verband, maar worden wel eender vormgegeven. Je kunt hierop intekenen, zodat je alles in het najaar in één keer toegezonden krijgt (digitaal ontvang je deze eerder), hetgeen bakken met verzendkosten scheelt. En tevens krijg je korting op het totaal. Je krijgt albums van artiesten als William Ryan Fritch, Seabuckthorn, The Green Kingdom, Alder & Ash, From The Mouth Of The Sun, KJ en meer. William Ryan Fritch, wie anders, en Seabuckthorn hebben de spits afgebeten.
De volgende in de serie zijn twee albums van Alder & Ash, wat het alter ego van de Canadese cellist Adrian Copeland is. Ze verschijnen pas eind juli, maar aangezien deze zeer gelimiteerd zijn en je er nu al op kunt intekenen is haastige spoed soms gewoon goed. Als eerste is dat Psalms For The Sunder, die eerst enkel digitaal te verkrijgen is maar nu ook in fysieke vorm verschijnt. Copeland presenteert 7 nummers die net onder de 30 minuten finishen. Het is een studie naar de ondergang en ineenstorting geworden. Het werk verkent de grenzen, de verlatenheid en wanhoop, tussen de randen van dingen die niet meer ongedaan gemaakt kunnen worden. In die spanning en ruimte vindt het niet alleen kakofonie, geweld en verval plaats, maar ook stilte en rust. En dat allemaal op mijn lievelingsinstrument de cello. Deze voorziet hij van allerhande elektronische effecten, die voor variatie en verdere diepgang zorgen. Enerzijds krijg je rauwe neoklassieke stukken die wel aan Julia Kent, David Darling, Guy Gelem, Tom Cora, William Ryan Fritch en Hildur Guðnadóttir doen denken, maar aan de andere kant gaat hij ook nog wel eens richting de dark jazz, doom metal en ambient waarbij je Bohren Und Der Club Of Gore en Helen Money meer in het vizier krijgt. Het is allemaal van een onbeschrijflijk heftigheid en schoonheid.”
Week 23: Deze hakte er vorig jaar digitaal zo in en dat is bepaald niet minder geworden in deze prachtig vormgegeven fysieke vorm!
02. Raoul Vignal – The Silver Veil (cd, Talitres)
“Dat het Franse label Talitres er één is om in de smiezen te houden blijkt maar eens te meer met de nieuwe artiest Raoul Vignal, die er zijn debuut The Silver Veil heeft uitgebracht. Deze Franse zanger/gitarist maakt overigens al zo’n zes jaar muziek, die in de hoek van de moderne folk en singer-songwritermuziek zit. Die voorziet hij van zijn zachte zang. Het heeft tot nu toe enkel een digitale epee opgeleverd. Nu presenteert hij 10 van die songs, waarbij je meteen gegrepen wordt door het prachtig breekbare gitaargetokkel, zijn werkelijk betoverende (Engelstalige) zang en de heerlijk melancholische sfeer. Hij wordt her en der bijgestaan door Bernard Vignal (dwarsfluit) en Pierre-Hugues Hadacek (drums, percussie, piano). De allereerste associaties die bij mij opkomen zijn Nick Drake en Gareth Dickson, maar zijn virtuoze gitaarspel doet ook wel eens aan Jack Rose en Stranded Horse denken, terwijl hij qua atmosfeer en soms qua sound ook in de buurt van Red House Painters, Boduf Songs en Gravenhurst komt. Alles is van zo’n oprecht intieme, diepgravende schoonheid dat het heel diepe snaren weet te raken. Het is allemaal teruggebracht tot de essentie van de song. Dat is wat je nou een droomdebuut noemt!”
Week 15: Dit is echt mijn kop thee. Het is van een tederheid en melancholie die nooit verveelt. Ik droom heerlijk verder op deze muziek.
01. Mount Eerie – A Crow Looked At Me (cd, 7 e.p.)
“Ik heb al eerder eens geschreven dat ik Phil Elverum misschien wel één van de minst voorspelbare artiesten vind die er vandaag de dag rondloopt. Dat in de positieve zin. Dat is al het geval met zijn experimentele lo-fi project The Microphones, maar dat geldt zeker voor zijn Mount Eerie. Niet alleen muzikaal weet hij je telkens te verrassen, het gaat van lo-fi en indie naar experimentele muziek en metal, maar ook überhaupt wanneer er iets uitkomt; meestal is het er plots zonder vooraankondiging. Maar ik denk dat niemand een werk als A Crow Looked At Me aan heeft zien komen. Phil vertelt namelijk over zijn vrouw Geneviève Castrée (Woelv, Ô Paon), die op 9 juli 2016 thuis is overleden aan een agressieve vorm van alvleesklierkanker. Hij zingt over haar achteruitgang, haar laatste adem die ze uitblaast en de leegte die ze achterlaat voor hem en hun dochter, hetgeen hij allemaal geschreven heeft in de kamer waar ze overleden is en gespeeld heeft met haar instrumenten. Weinig metaforen, gewoon onomwonden en pijnlijk direct met meestal een kale maar doeltreffende omlijsting. Het is haast niet te doen dit aan te horen, al brengt hij het mooi en vol liefde. Maar droog houd ik het niet. Het voelt alsof je getuige bent van iets waar je helemaal niet bij hoort te zijn. Nee niet bij wilt zijn en toch is het ook van een ontroerende schoonheid. In het prachtige boekwerk legt Phil uit dat hij zijn gezin altijd heeft afgeschermd van de buitenwereld, maar dat er nu fundamenteel iets is veranderd. De naam van zijn dochter zal hij nog altijd niet delen, maar hij wil dat iedereen weet dat hij van Geneviève houdt. Met sombere precisie laat hij weten dat de realiteit neerkomt op het feit dat de dood echt is en het hiernamaals geen leven na de dood maar een leven nadat iemands leven is afgelopen. Toch is het misschien wel meer een verhaal over de liefde dan de dood. Een intiem, liefdevol en wonderschoon eerbetoon. Dit is zo aangrijpend, zo emotioneel en waar woorden eigenlijk tekort schieten. Het is een ontzaglijk meesterwerk, waarvan je eigenlijk hoopte dat het nooit gemaakt had hoeven worden.”
Week 15: Toevallig uit dezelfde week als de nummer 2, maar hier kon ik toch echt niet omheen. Dit is zo’n intense inkijk in het diepst van iemands ziel. Dat weegt dan zwaarder dan het muzikale aspect, dat misschien niet tot het sterkste van Mount Eerie behoort. Maar zoals goede wijn geen krans behoeft, behoeft dit muzikale dagboek geen uitbundige lijst. Zelden zo’n subjectivistisch werk gehoord!
De 180 nummers 21:
Chantal Acda – Bounce Back (Glitterhouse)
Olivier Alary – Fiction / Non-Fiction (130701)
Alder & Ash – Clutched In The Maw Of The World (Lost Tribe Sound)
Alif – Alif (Compagnie Dounia)
Amenra – Mass VI (Neurot)
Sam Amidon – The Following Mountain (Nonesuch)
Anjou – Epithymía (Kranky)
Astrïd & Rachel Grimes – Through The Sparkle (Gizeh)
A-Sun Amissa – The Gatherer (Consouling Sounds)
Avec Le Soleil Sortant De Sa Bouche – Pas Pire Pop, I Love You So Much (Constellation)
Baby Galaxy – Mighty Night (Subroutine)
Aidan Baker w. Claire Brentnall – Delirious Things (Gizeh)
Sam Baker – Land Of Doubt (Sam Baker)
Jon Balke / Siwan – Nahnou Houm (ECM)
Michel Banabila & Maarten Vos – Home (Tapu)
Bathsheba – Servus (Svart Records)
Behind The Shadow Drops – H a r m o n i c (Temporary Residence Ltd.)
Beránci A Vlci – Beránci A Vlci (Indies Scope)
Christoph Berg – Convrsations (Sonic Pieces)
Joep Beving – Prehension (Deutsche Grammofon)
Melanie De Biasio – Lilies (Le Label)
Björk – Utopia (One Little Indian)
Blanck Mass – World Eater (Sacred Bones)
Body Count – Bloodlust (Century Media)
Mari Boine – See The Woman (Lean)
Bola – D.E.G. (Skam)
Ben Luka Boysen + Sebastian Plano – Everything (Erased Tapes)
Evelien van den Broek – False Memories (Evelien van den Broek)
The Bullfight – Shame, Guilty, Deception – Indivisuals Chapter I (Brandy Alexander Recordings)
Matti Bye – This Forgotten Land (Tona Serenad)
Sylvain Chauveau + Chant 1450 Renaissance Ensemble – Echoes Of Harmony – Early Music Reworked (Sub Rosa)
Hior Chronik – Out Of The Dust (7K!)
Cigarettes After Sex – Cigarettes After Sex (Partisan)
Clan Of Xymox – Days Of Black (Trisol)
Ani Cordero – Querido Mundo (Ani Cordero)
Nev Cottee – Broken Flowers (Wonderfulsounds)
Adrian Crowley – Dark Eyed Messenger (Chemikal Underground)
Daemonia Nymphe – Macbeth (Equilibrium)
Dakota Suite & Quentin Sirjacq – Windersong (Schole)
Dale Cooper Quartet & The Dictaphones – Astrild Astrild (Denovali)
Sarah Davachi – All My Circles Run (Students Of Decay)
Angèle David-Guillou – En Mouvement (Village Green)
Dear Reader – Day Fever (City Slang)
Demen – Nektyr (Kranky)
Wouter Dewit – Still (Zeal)
Leonard Donat – Deer Traps (Blackjack Illuminist)
The Doomed Bird Of Providence – Burrowed Into The Soft Sky (Front & Follow)
Drab Majesty – The Demonstration (Dais)
Anneli Drecker – Revelation For Personal Use (Rune Grammofon)
The Duke Spirit – Sky Is Mine (Ex Voto)
Earthen Sea – An Act Of Love (Kranky)
Minco Eggersman – In Blue (Volkoren)
Minco Eggersman – Kavkasia (Volkoren)
Elegi – Bånsull (Dronarivm)
James Elkington – Wintres Woma (Paradise Of Bachelors)
Emel – Ensen (Partisan)
Endless Melancholy – The Vacation (Hidden Vibes)
Noga Erez – Off The Radar (City Slang)
Erzatz – Meian (Jarring Effect)
Esmerine – Mechanics Of Dominion (Constellation)
Factice Factory – Lines & Parallels (Wool-E Discs)
Marcus Fjellström – Skelektikon (Miasmah)
Forest Swords – Compassion (Ninja Tune)
Free Salamander Exhibit – Undestroyed (Web Of Mimicry)
William Ryan Fritch – Birkitshi: Eagle Hunters In A New World (Lost Tribe Sound)
Ben Frost – The Centre Cannot Hold (Mute)
Godspeed You! Black Emperor – Luciferian Towers (Constellation)
Goldzounds – Goldzounds (Goldzounds)
Grails – Chalice Hymnal (Temporary Residence Limited)
Aldous Harding – Party (4AD)
Hidden Orchestra – Dawn Chorus (Tru Thoughts)
High Plains – Cinderland (Kranky)
Micah P. Hinson – Presents The Holy Strangers (Full Time Hobby)
In The Nursery – 1961 (ITN Corporation)
Cicely Irvine – Excavation (Eilean Rec.)
Siv Jakobsen – The Nordic Mellow (Siv Jakobsen)
Jabu – Sleep Heavy (Blackest Ever Black)
Rebekka Karijord – Mother Tongue (Control Freak Kitten)
Nadine Khouri – The Salted Air (One Flash)
Kid Koala featuring Emilíana Torrini – Music To Draw To: Satellite (Arts & Crafts)
Kleefstra | Bakker | Kleefstra – Dize (Midira)
Boris Kovač, New Ritual Group – The Path (ReR Megacorp)
Kronos Quartet – Folk Songs (Nonesuch)
Lali Puna – Two Windows (Morr Music)
Kendrick Lamar – DAMN (Interscope)
Marco Lamioni – In Studio (ML Musica)
Adrian Lane – Playing With Ghosts (Preserved Sound)
Sven Laux – Paper Streets (Dronarivm)
LCD Soundsystem – American Dream (DFA/ Columbia/ Sony Music)
Lee Yi – An Instant For A Momentary Desolation (Rottenman Editions)
Mark Lotterman – Holland (Mark Lotterman)
Daniel W J Mackenzie – Every Time Feels Like The Last Time (Eilean)
Maggie Brown – Another Place (Maggie Brown)
Maninkari – L’Océan Rêve Dans Sa Liosiveté (Zoharum)
Les Marquises – A Night Full Of Collapses (Ici D’Ailleurs)
Olivier Mellano/ Brendan Perry/ Bagad’ Cesson – No Land (World Village)
Mere – Mere III (Home Normal)
Mogwai – Every Country’s Sun (Rock Action)
Thurston Moore – Rock N Roll Consciousness (Ecstatic Piece Library/ Fiction/ Caroline International)
Morgen Wurde – Assassinous Act (Time Released Sound)
Jessica Moss – Pools Of Light (Constellation)
My North Eye – II (Reverb Worship)
Myrkur – Mareridt (Relapse)
The New Year – Snow (Undertow)
The Nile Project – Jinja (Zambaleta/The Nile Project)
9T Antiope – Isthmus (Eilean)
Nytt Land – Fimbulvinter (Cold Spring)
Oceaneer – Ghost Ship Cargo (Blackjack Illuminist)
Offa Rex – The Queen Of Hearts (Nonesuch)
Oiseaux-Tempête – Al-‘An (Sub Rosa)
Okada – Floating Away From The World (n5MD)
Olan Mill – Orient (Hidden Vibes)
Tara Jane ONeil – Tara Jane ONeil (Gnomonsong)
Orphax & Machinefabriek – Weerkaatsing (Moving Furniture)
Owun – 2.5 ([reafførrests])
Amanda Palmer & Edward Ka-Spel – I Can Spin A Rainbow (Eight Foot)
Irving Park – 3 5 1 (Fluid Audio)
Fabrizio Paterlini – Secret Book (Memory Recordings/ Fabrizio Paterlini)
Piiptsjilling – Fiif (Peter Foolen Editions)
Pîrî Reis – Contemporal Modal Music (Toumilou)
Plan Kruutntoone – Wat Doen De Handen (Esc.rec.)
Protomartyr – Relatives In Descent (Domino)
Lídia Pujol – Iter Luminis, Un Cami Orientat (Satélite K)
Radůza – Studna V Poušti (Radůza Records)
Nadia Reid – Preservation (Basin Rock)
Refusenik – Musikaliszer Pinkos (Bôłt)
The Reuters – We Are From Hu (Noize Unit/ Seja)
Max Richter – Three Worlds: Music From Woolf Works (Deutsche Grammophon)
Dag Rosenqvist & Matthew Collings – Hello Darkness (Denovali)
Tania Saleh – Intersection (Kirkelig Kulturverksted)
Saltland – A Common Truth (Constellation)
Sana Obruent – Dyatlov (Blackjack Illuminist)
Sannhet – So Numb (Profound Lore)
Scanner – The Greater Crater (Glacial Movements)
Seabuckthorn – Turns (Lost Tribe Sound)
Selofan – Ciné Romance (Dead Scarlet)
Sevdaliza – ISON (Twisted Elegance)
Shabazz Palaces – Quazarz Vs. The Jealous Machines (Sub Pop)
Shabazz Palaces – Quazarz: Born On A Gangster Star (Sub Pop)
Nadine Shah – Holiday Destination (1965)
Valgeir Sigurðsson – Dissonance (Bedroom Community)
Nadia Sirota – Tessellatum (Bedroom Community)
Richard Skelton – Towards A Frontier (Corbel Stone Press)
Slowdive – Slowdive (Dead Oceans)
Sólstafir – Berdreyminn (Season Of Mist)
Soon She Said – The First Casualty Of Love Is Innocence (Monopsone)
Colin Stetson – All This I Do For Glory (52Hz)
Sumie – Lost In Light (Bella Union)
Susanne Sundfør – Music For People In Trouble (Bella Union/ Sonnet Sound Ltd.)
The Tear Garden – The Brown Acid Caveat (Sub-Conscious Communications/ Metropolis)
That Faint Light – That Faint Light (Dialogos)
Those Who Walk Away – The Infected Mass (Constellation)
Thot – Fleuve (Weyrd Son)
Toàn – Histós Lusis (Eilean)
This The Kit – Moonshine Freeze (Rough Trade)
Throwing Snow – Embers (Houdstooth)
Tusks – Dissolve (One Little Indian)
Ulan Bator – Stereolith (Bureau B)
Ulver – The Assassination Of Julias Ceasar (House Of Mythology)
Mahsa Vahdat / Coşkun Karademir – Endless Path (Kirkelig Kulturverksted)
Marjan Vahdat – Serene Hope (Kirkelig Kulturverksted)
Vlimmer – Randow (Blackjack Illuminist)
Völur – Ancestors (Prophecy)
Roger Waters – Is This The Life We Really Want? (Columbia/ Sony)
We Insist! – Wax And Wane (Vicious Circle)
Stefan Wesołowski – Rite Of The End (Ici D’Ailleurs)
White Moth Black Butterfly – Atone (Kscope)
Widowspeak – Expect The Best (Captured Tracks)
A Winged Victory For The Sullen – Iris (Erased Tapes)
Winter Family – South From Here (Ici D’Ailleurs)
Wire – Silver/ Lead (Pink Flag)
Jozef Van Wissem – Nobody Living Can Ever Make Me Turn Back (Consouling Sounds)
Shannon Wright – Division (Vicious Circle)
The xx – I See You (Young Turks)
Richard Youngs – The Rest Is Scenery (Glass Redux)
Zea – Moarn Gean Ik Dea (Makkum/ Subroutine)
Zivania Ensemble – Zivania And Tsamarella (Eastern Gate)
Zola Jesus – Okovi (Sacred Bones)
Zu – Jhator (House Of Mythology)