[cd, The Leaf Label/Konkurrent]
Als de vrouw een instrument moet zijn, laat het dan in hemelsnaam de cello zijn. Die prachtige vorm, de elegantie, de inhoud en de bijna automatische melancholie die eruit voortkomt zijn gewoonweg onweerstaanbaar. Dan neem ik die gevoelige snaren wel op de koop toe. Een instrument met karakter. Solo kan dat schitterende muziek opleveren buiten de klassieke paden, zo heeft David Darling al bijvoorbeeld al bewezen. Maar ook de Canadese celliste Julia Kent kan dit als geen ander. Dat bewijst ze niet alleen op haar soloalbums Delay (2007) en Green And Grey (2011), ook maakt ze daarvoor al deel uit van de stoere, door mij zeer gewaardeerde strijkband Rasputina en krijgt ze natuurlijk bekendheid door haar cellowerk bij Antony And The Johnsons. Verder schuwt ze het experiment niet en verleent ze hand- en spandiensten voor onder meer The Angels Of Light, Larsen, Rufus Wainwright, Mi And L’Au, Devendra Banhart, Weaver, Burnt Sugar, Leona Naess, Teddy Thompson, Donovan, William Parker, Human Greed, Barbara Morgenstern en Angela McCluskey. Een vrouw met een brede smaak. Als je ooit deze frêle celliste met droefgeestig gelaat hebt zien optreden, meestal blootsvoets met een getatoeëerde arm en enkel, weet je dat dit iemand is die iets over wil brengen. Een vrouw met karakter, net als haar instrument.
Julia Kent laat haar derde volledige cd Character het licht zien, die na Shayo en Important Records nu uitgebracht is op het immer fijne Leaf label. Haar debuut bevat nog enkel droefgeestige cellopartijen met enkele samples van luchthavens, die tussen pop, minimal, experimentele muziek en klassiek uitkomen, maar het vervolg is nog meer diepgravend en beter in de uitvoering. Ik zeg niet mooier, want het debuut eindigt wel en de tweede net niet in mijn jaarlijst (al heeft dat ook met het aanbod in dat jaar te maken). Maar Kent wil duidelijk vooruit met haar geluid en brengt gelaagde cellopartijen, cello loops, elektronica en veldopnames om haar composities over de natuur en menselijke wereld op subtiele en fragiele wijze in te kleuren. Nu gaat ze weer verder en combineert ze al het voorgaande tot één geluid. Ze wil verder op meer verhalende manier te werk gaan, zoals een auteur. En daarbij horen ook karakters. Zelf zegt ze hierover:
How sometimes a narrative in fiction is meant to mirror the chronology of human life, and how our lives, in a way, can resemble works of fiction, but without the possibility of controlling the outcome the way an author can.
Naast de verhaallijn voegt ze ook meer meditatieve elementen toe. De diepgang brengt ze aan door nog meer gelaagdheid in haar muziek aan te brengen waarbij de cello wel de hoofdmoot vormt. Ze laat in haar studio naast directe celloklanken ook over elkaar geplaatste loops horen. Daarnaast werkt ze met samples van onder meer natuurgeluiden om haar composities te verrijken. Ze probeert de illusie van de menselijke stem te simuleren met al dan niet vervormde geluiden van brekende luciferstokjes, zingende wijnglazen, pen op papier en een oude autoharp. Op filmische of noem het vertellende wijze weet ze je mee te voeren op een bij de strot grijpend verhaal. Het geheel is emotioneel geladen, laat je wegdromen, doet je nadenken en voert je gewoon even weg uit de hedendaagse hectiek. Een onaards, contemplatief werk vol verdriet, verlangen, nostalgie en ongerepte schoonheid. Van puur klassiek tot breekbare experimenten. De schoonheid, maar ook de emotionele diepgang. De muziek heeft raakvlakken met die van David Darling, Hildur Gudnadóttir, Ólafur Arnalds, Max Richter, Worrytrain, Hilmar Örn Hilmarsson en Esmerine, maar behoudt volledig een eigen identiteit. Haar allerbeste en mooiste werk tot nu toe. Een overrompelend album met karakter, net als de vrouw en het instrument erachter.
door Jan Willem Broek