Het moet rond deze tijd geweest zijn, vele jaren terug, dat ik als kleine jongen op schaatsen naar school ben gegaan. De straten bedekt met een dikke laag ijs. Strenge winters zijn dan nog de normaalste zaak van de wereld, niemand die daar woorden aan vuil maakt. Als kind geniet ik van die winters in al hun facetten, al is het maar omdat variatie je favoriete seizoen (de lente) extra glans geeft. Sleeën, schaatsen, sneeuwballengevechten en op straat spelen.
Tegenwoordig vind ik het leuk voor mijn kinderen en kan ik er maar ten dele van genieten. Hoewel, als je langs het Gein wandelt of fietst wat mij betreft en de rijp op de bomen ligt als een ongekunstelde ansichtkaart dan word ik daar toch weer nostalgisch van. De ijspret van weleer lijkt even boven te komen, maar heeft toch ook wel voor een deel plaats gemaakt voor een meer beschouwende blik. Het haardvuur dat het huis van mijn ouders vroeger heeft opgeleukt is vervangen door muziek. Lekker binnen, behaaglijk brandend.
Daar knispert Larsen met La Fever Lit. De Italianen bewijzen ook met min tien deels te kunnen ontdooien en lijken net als ik meewarrig terug te blikken en tevens stevig vooruit. Terugblikken in de maand dat mijn zoon alweer 9 jaar is geworden is dan ook niet zo raar. Larsen brengt de grillige wereld in huis en weet toch samen met Little Annie hartverwarmende muzikale haardblokken te brengen. Gezien de relatief strenge winter, de dichtgevroren Vecht, gebarsten zoab en een heuse marathon op natuurijs ter onderstreping, hoeft Antony (And The Johnsons) getuige zijn The Crying Light wellicht toch niet op zoek naar een andere wereld ("Another World"). Oprecht huilen om Moeder Aarde, ach, hij heeft ook wel gelijk. Het is een wonderschone waarschuwing aan ons allen en het biedt troost. Zo mooi en vol overgave dat je zelfs bijna aan de boodschap voorbij gaat. Een “langzaam lekkende wond” zou de Dakota Suite roepen. Zij brengen met The End Of Trying helemaal een fraaie ode aan de winter. Zowel frontman Chris Hooson als de gast-cellist en veteraan David Darling dragen melancholie op handen. En ik hen weer. Elegi toont met Varde de meest duistere kanten van de winter (op de Zuidpool). Hoewel we de donkerste dag al hebben gehad, lijkt het daglicht bij Elegi helemaal geen kans te krijgen. Bij de keel grijpende pracht met hier en daar stemflarden en vioolstukken. Onze hebberigheid tijdens de rustige muziekmaand januari wordt toch nog beloond met de filmische, spookachtige schoonheid Black Hill: Midnight At The Blighted Star van Human Greed. Het is de maand van de cello, op alle aanwezig behalve bij die van Elegi (wel een viool en contrabas) en van Julia Kent die op de eerste 2 genoemde en de laatste meedoet. Alle depressies worden prachtig weggestreken. De winter heeft zo ook zijn voordelen.
door Jan Willem Broek