Iron And Wine – The Shepherd’s Dog
[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Het optreden in de Amsterdamse Paradiso van Iron And Wine een aantal jaren geleden, is het stilste concert dat ik ooit heb meegemaakt. Met enkel een (akoestische) gitaar, zijn stem en een imponerende rode baard weet Sam Beam daar toch indruk te maken. Het is ook juist die kaalheid en de focus op de zachte zang die zijn songs zo wonderschoon en toch krachtig maken. Twee albums heeft hij pas gemaakt, waarvan de laatste, het prachtige Our Endless Numbered Days, alweer uit 2004 is. Tussendoor zijn er nog wel een sterke cd met Calexico en een mini album verschenen. Hoe dan ook hoog tijd voor de derde cd The Shepherd’s Dog. Het eerste dat opvalt, is het relatief hardere geluid, of beter gezegd het meer expressieve karakter van de songs. Hij werkt hier samen met zijn zus Sarah, Calexico-leden Joey Burns en Paul Niehaus (ook Lambchop), jazz-musici Rob Burger (Tin Hat Trio) en Matt Lux (Isotope 217) en nog een aantal gasten. Zij voegen onder meer zang, elektronica, piano, lapsteel, bas en banjo toe aan het nieuwe geluid van de band. In zijn toch al indrukwekkende singer-songwritermuziek is nu ook ruimte gemaakt voor folk, jazz, blues, dub, Americana en altcountry. Het is daardoor een uiterst gevarieerde cd geworden. Gebleven zijn de strelende zang, de prachtige arrangementen en de door aasgieren kaalgevreten adembenemende atmosfeer. Ondanks de vele toevoegingen weet hij die mooie kern van zijn muziek alleen maar te accentueren. Je kunt beginnen over invloeden van Crosby, Stills, Nash & Young, Calexico, Elliott Smith of noem ze maar op, maar eigenlijk tekent Beam hier zijn eigen stijl uit die velen tot voorbeeld kan dienen. Een schitterend album met nu al tijdloze klassiekers erop.
MP3:
door Jan Willem Broek