In mijn cinema-wereld is de foto hierboven iconisch. Het is King Kong die aan Empire State Building hangt. Het is Marlon Brando mompelend in een donkere kamer. De vinger van E.T. Het is Monica Vitti, die in Antonioni's Il deserto rosso last heeft van de moderne, industriële wereld, net als Julianna Moore in Safe. Ik heb deze film gisteren weer eens bekeken en besloten dat ik dit de mooist gefotografeerde film vind die ik ken. En eentje waar de mooifilmerij nooit uit de pas loopt met de thematiek van de film. En dus mag het. Het is zijn eerste film in kleur. Een mirakel. Hieronder een foto-collage, losjes thematisch geordend.
Monica Vitti speelt Giuliana, en die staat in die iconische foto met haar rug tegen de muur, letterlijk. Zo zien we haar veelvuldig. Hierboven staat ze voor een rode muur en zie je haar tijdens één van haar gelukkigere momenten. De muur verraadt hoe ze zich voelt. Soms op een heel directe manier, soms intuïtiever. Op de foto linksboven zie je in het raam een schip. In de film beweegt die, een prachtig effect. De industrie, zelfs in je eigen huis is er geen ontkomen aan.
Antonioni schetst een dubbel beeld van het industriële landschap. Goed, het ziet er vaak vreselijk uit:
Maar eigenlijk is het minstens zo vaak prachtig, kleurrijk, verrassend en fotogeniek.
De natuur daarentegen komt er maar bekaaid vanaf:
Antonioni en schilderkunst. Het lijkt af en toe alsof de karakters door een serie canvassen van Mark Rothko wandelen.
En ook de rode en blauwe lijnen van Mondriaan ontbreken niet.
Giuliana ziet de schoonheid amper en lijdt als enige, daarbij het zicht op de medemens langzaam verliezend.
En laten we besluiten met een voorbeeld van Antoniaanse humor. Ik heb één plaatje kunnen vinden…
olafk