[cd, R.A.I.G. Records]
Een land waar je op post-rockgebied nooit zoveel van hoort is Rusland. Toch beschikken ze daar over prima bands in het genre, zoals bijvoorbeeld Neko Nine, Signals In The Sea en Goodbye Summertime. Een gezelschap dat ook al zo’n zes jaar meedraait is I Will Kill Chita, dikwijls afgekort tot IWKC. Dit is in eerste instantie een zeskoppig collectief dat al 3 epees en de cd Urban Fears (2012) op hun naam heeft geschreven. Ze brengen hun materiaal doorgaans uit via R.A.I.G. Records (Russian Association of Independent Genres), waar wel meer bijzondere bands te horen zijn. IWKC heeft zich inmiddels uitgebreid tot een 12 man tellende groep met Nikita Samarin (drums, percussie, noise), Nicolai Samarin (keyboards, gitaar), Andrew Silin (keyboards, elektronica), Artem Litvakovskiy (cello), Alex Ivanov (bas), Ksenia Pluzhnikova (viool), Anastasiya Narochnaya (viool, altviool), Karthick Iyer (viool, altviool), Denis Smirnov (Franse hoorn), Konstantin Podgorbunsky (tuba, trombone), Egor Gerasimchuk (trompet) en Medved Boris (keyboard); een indrukwekkende line-up. Oorspronkelijk zijn de broers Nikita en Nicolai, die daarvoor in een punk-garageband spelen, de aanstichters van dit geheel in 2008. Hun instrumentale maar veelzeggende muziek is imponerend te noemen.
Hun laatste wapenfeit is het tweede album Before We Disappear, dat in Rusland al vorig jaar het licht ziet. Dit doet echter niets af aan de nieuwswaarde van deze cd. Het mooie van deze enorme formatie is dat ze wel duidelijk één geheel vormen, wat voor een groep in dit genre nog best een opgave is. Het ging in het begin ook allemaal niet gladjes, waardoor ze ook op deze bandnaam zijn gekomen. Ze presenteren nu 7 tracks, waarvan de lengte uiteenloopt van 3,5 tot 20 minuten. In feite is post-rock hierbij de verbindende factor, want ze brengen ook kamermuziek, ambient, indie, prog rock en intieme rock ten gehore. Eén ding is meteen duidelijk, dit is geen post-rockband die zich beperkt tot de typische hard-zacht principes. Ze knopen op inventieve wijze klassieke en rockstructuren, subtiliteit en bombast en melancholie en frivoliteit aan elkaar. Hierdoor zijn ze moeilijk te vergelijken met de gangbare bands uit het genre en dus een klasse apart. Het klinkt als Mogwai met de Kronos Quartet, Explosions In The Sky met Guapo, Godspeed You! Black Emperor met Arcade Fire en Mono met Robin Guthrie, maar dan anders. Een geweldig album van een band waar we hopelijk veel meer van gaan horen.
door Jan Willem Broek