[cd, I Like Records/Bertus]
Het is toch wat met al die bands die de schrijfwijze van hun naam steeds wijzigen, met of zonder “The”, aan elkaar of los of een uitroepteken ineens op een andere plek en ga zo maar door. Het leidt af van hetgeen waar het echt om gaat, namelijk de muziek. De Britse sensatie van de laatste paar jaar, want zo mogen ze toch onderhand wel genoemd worden, hanteert sinds hun vorige cd He Who Saw The Deep (2010) I Like Trains en verlaten de veel leuker geschreven variant iLiKETRAiNS. Maar zoals ik zelf al aangaf, het gaat om de muziek. Sinds de nieuwe schrijfwijze hebben ze hun koers wel iets gewijzigd. Van hun duistere library rock met post-rock en wave elementen, die het gat tussen Mogwai, Joy Division en Sigur Rós ergens dicht, zijn ze naar een iets luchtiger sound overgeschakeld. Dat rechtvaardigt de spatiëring in hun bandnaam ook wel. Daarnaast brengen ze alles nu in eigen beheer uit, waardoor de vrijheid blijft om te doen en laten wat ze zelf willen. Toch zijn de donkere thema’s en uiteraard David Martin’s loodzware zang gebleven. Het levert na Elegies To Lessons Learnt hun tweede prachtplaat op rij op; het 3 kwartier durende en 7 nummers tellende ijzersterke debuut Progress Reform is de boeken ingegaan als mini cd, maar die hoort eigenlijk gewoon in de succesreeks thuis. Vorig jaar brengt de groep de verzamelaar This Skin Full Of Bones uit, waarop een aantal singles staan die enkel op vinyl uitgebracht zijn plus live sessies en een dvd. Nu is er dan echt weer een heus nieuw werk The Shallows, die overigens met 9 nummers net over de 41 minuten klokt. Je moet even wennen aan wat ze hier voorschotelen, aangezien ze behoorlijk meer elektronica in de strijd gooien en daarmee ook openen. Drummer Simon Fogal heeft me jaren geleden al eens verteld dat ze al veel met elektronica aan het stoeien zijn en daar ooit iets mee gaan doen. Wel, dat is nu een feit. David Martin is nog altijd gewapend met zijn fantastisch donkerbruine herfststem en gitaar en Simon nog steeds met drums. Gitarist Guy Bannister en bassist Alistair Bowis, die ook voor de achtergrondzang zorgen, zijn nu echter ook dikwijls achter de synthesizer te vinden. Daarmee klinken ze iets lichtvoetiger dan voorheen maar absoluut nooit vrolijk. Gelukkig maar, want die duistere sound past bij ze. Al snel wordt je in deze nieuwe sound meegezogen, mede door die heerlijke zang en intrigerende, duistere teksten. Ze zijn ondertussen ook het voorprogramma geweest van The Editors en het door hun zeer gewaardeerde Sisters Of Mercy. Daar passen ze met hun huidige sound ook prima tussen. Toch houden ze, zij het op meer elektronische wijze, vast aan hun unieke hybride van post-rock en wave, maar laten ze tevens meer popinvloeden toe. Dit laatste zonder een knieval voor de commercie te maken. Het valt eigenlijk alleen maar te prijzen dat ze binnen de donker getekende grenslijnen hun geluid blijven evolueren. Hoe vaker je dit album draait des te meer het onder je huid kruipt en des te beter het wordt. De elektronica voegen eigenlijk alleen maar een extra dimensie toe aan hun toch al rijke geluid. Muziek om kippenvel van te krijgen, muziek om melancholisch van te worden en muziek om heerlijk bij weg te dromen. Blueneck, Her Name Is Calla, Redjetson, Interpol en al de andere genoemde bands dienen ter referentie, maar I Like Trains heeft een geheel eigen identiteit en is eerder een voorbeeld voor anderen geworden. Een fantastische band en evenzo album die emotionele pracht, intelligentie en ijzersterke muziek aaneen weet te lassen. Subliem!
Luister Online bij Bandcamp:
The Shallows (album)
door Jan Willem Broek