[cd, Ghostly International/Konkurrent]
De naam van de Australische zangeres Jonnine Standish laat ik laatst nog vallen bij het project Standish/Carlyon, waar ze als gastzangeres te horen is bij dit project van haar man Conrad Standish en Tom Carlyon (beide ook in Devastations). Zelf maakt zij al sinds jaar en dag deel uit van het in 2003 door ex- Portraits Of Hugo Perez leden Nigel Yang (gitaar, effecten) en bassist Sean Stewart opgerichte HTRK (eerst nog hTRKTRIO geheten). De bandnaam zou je uit moeten spreken als “HaTeRocK”, waarbij je de naam gezien hun rockloze muziek moet interpreteren als “tegen rock”. Op de albums Nostalgia (2007), Hate Me Tonight (2009) en Work (Work, Work) (2011) hoor je dan ook een duistere mix van noise, shoegaze, pop, new wave, experimentele muziek, noise, dubstep en industrial. Het laatste album is verschijnt op gepaste afstand een jaar na de zelfmoord van Sean Stewart op 29-jarige leeftijd, die nog net lang genoeg geleefd heeft om aan dat album mee te werken. Het lijkt ook het einde van de groep in te luiden.
Jonnine Standish en Nigel Yang besluiten toch verder te gaan als duo. Dit nieuwe hoofdstuk wordt ingeluid door de cd Psychic 9-5 Club, dat voorkomt uit al het leed dat de band heeft meegemaakt. Want naast Sean is in 2012 ook Jonnine’s vader op 71-jarige leeftijd overleden. Het is dan ook geen wonder dat het geluid van de groep nu duisterder en kaler dan ooit klinkt en een enorme emotionele lading herbergt. De groep is letterlijk uitgekleed en brengt de muziek terug tot een geraamte van hun oude sounds, dat ze opvullen met sfeer. De focus ligt naast die immer bitterzoete, zwoele en toch licht onderkoelde zang van Jonnine op de dubstep, no wave, krautachtige elektronica, trip hop elementen en synthpop met lichte IDM ingrediënten. Met minder weten ze iets te brengen dat gewoonweg anders is dan voorheen, maar een impact heeft die zijn weerga niet kent. Het is alsof er een heimelijk verbond is gesloten tussen Tropic Of Cancer, The Soft Moon, Art Of Noise, The xx, Burial en Massive Attack, gestoken in een productie van David Lynch. De nachtelijke atmosfeer die het album kenschetst is warm en kil tegelijkertijd en spreekt tot de verbeelding. Kaalgeslagen, leeggepompt en dan zo’n overdonderend contemplatief geheel weten neer te zetten is niet alleen knap maar ook nog eens van een verbluffende schoonheid, waar je gewoonweg stil van wordt. Magistraal!
door Jan Willem Broek