Ooit was ik redelijk op de hoogte van de ontwikkelingen op muziekgebied. Nu wacht ik tot mijn favoriete bandjes van tien jaar terug met een nieuw album komen, in de hoop dat het deze keer niet wéér een stap achteruit is. Gelukkig heb ik ook mensen om me heen die het nog wel volgen, en die me kunnen influisteren dat ik naar de albumrelease van Amsterdams nieuwe minihype en Nederlands volgende megahype Houses moet. Want, zo wordt me van verschillende kanten bezweerd, dit zou ik wel eens leuk kunnen vinden.
Nu krijg ik van mensen die denken te weten wat ik leuk vind ook wel eens cd's cadeau. En nu heb ik het oeuvre van Coldplay completer dan ik zou willen ("want je houdt toch van alternatieve muziek?"). En een overtuigendere nepsmile ("Nee, ik had hem nog niet!") dan ik ooit had durven dromen na weinig succesvolle basisschooltoneelrollen als 'boom 2' en 'manusje-van-alles zolang hij maar achter de schermen blijft 1'.
Avontuurlijk ingesteld als ik ben besluit ik te gaan. Maar dan wel geheel onvoorbereid, zonder ook maar één minuut muziek te hebben gehoord. Dus op een maandagavond nota bene stiefel ik naar voren in de uitverkochte bovenzaal van Paradiso. Mijn avontuurlijkheid kent vanavond geen grenzen, want normaal gesproken sta ik eigenlijk het liefst achteraan, binnen vijf stappen van de bar. Ondertussen nemen vijf rijen voor me vier jongens en een blonde meid ook hun posities in, onder luid gejoel. Hold your horses, mede-concertgangers, ze hebben nog geen noot gespeeld.
De band opent rustig, maar met een fijnzinnig gevoel voor melodie. Zangeres Ella van der Woude staat op haast engelachtige wijze in de enige felle schijnwerper. Haar stem draagt alleen maar bij aan dat beeld. Ja, dit ga ik wel leuk vinden.
Dan, een oorverdovende deus ex machina. De hel breekt los en de soundtrack is het geweld van drie gitaren op volle kracht. Houses is halverwege hun eerste nummer, en ik weet dat ik mezelf fan ga noemen.
Van der Woude weet zich voor een publiek van vrienden en fans van het eerste uur. "Bij onze eerdere optredens durfden jullie niet mee te zingen, omdat je de enige was die de tekst kende. Nu kan het!" Ik hoop even op een Britney-cover, maar het gaat om eigen singeltje 'Stay With Me'. Ik zou de publieksparticipatie gezien mijn nog prille fandom zeker hebben overwogen, maar moet de kans aan me voorbij laten gaan wegens een non-existente repertoirekennis. Had ik vooraf die plaat maar moeten luisteren.
De blonde engel schuift haar capo bijna tegen de klankkast aan en kijkt even tevreden over alle kopjes heen. Dan laat ze haar stem door de zaal snijden voor 'Black Clothes', een Feist-achtige ballade breekbaarder dan een kristallen standbeeld van Jari Litmanen. Ze loopt tijdens de instant-heartsong een meter weg bij haar microfoon, maar blijft uitstekend hoorbaar. Goed, ik sta dan ook op de vijfde rij.
Het brengt me terug naar maart 2006, als Death Cab For Cutie's Ben Gibbard onversterkt een volle Melkweg 'I Will Follow You Into The Dark' laat meezingen. Maar waar daar de betovering verbroken werd door de onenigheid onder het publiek over de toonhoogte van de uithaal, krijgt Van der Woude de zaal compleet stil. Alleen haar vier mannen, de dwergen van Sneeuwwitje in dit sprookjestafereel, durven met een simpele zucht in de microfoon een extra laagje aan te brengen.
De zure appel om doorheen te bijten bewaren ze gelukkig voor het laatst. Ze wijzen professioneel naar merchandise guy Jip, die achterin het zaaltje t-shirts met de tekst 'Houses' verkoopt. En het cd'tje zelf natuurlijk, want het gaat hier wel om een releaseparty. De band trekt voor het officiële gedeelte twee vrienden het podium op, naar het schijnt leden van het voornamelijk vanavond door Houses veelgeprezen bandje Woost. En ja, er gaat een cd'tje van uitreikcomité naar bandleden. Het doet eigenlijk alleen maar af aan de magie van de avond. Maar pak gerust je momentje, jongens, jullie hebben het verdiend. Zelfs de ongemakkelijke buiging wil ik voor deze keer door de vingers zien. Want: wat een performance!
Natuurlijk zijn er verbeterpuntjes. Als ik bij thuiskomst de cd voor het eerst beluisterpaal blijkt de toetsenist de hele avond ook niet onaardige partijen te hebben gespeeld. Tijdens een Mogwaiesque gitaarexplosie schalt de feedback een keer door de zaal heen. En niet iedereen in de band lijkt met dezelfde vanzelfsprekendheid in de schijnwerpers te staan als de frontvrouw. Maar laat dit concert alsjeblieft de geschiedenis ingaan als vlekkeloos. Zo vaak staan dit soort live-acts niet op in Nederland. Ik kan me de laatste niet heugen. Kun je nagaan als ze er wat jaren tourervaring op hebben zitten.
Opeens begrijp ik voor het eerst van mijn leven de gedachtegang van een groupie. Deze band geeft me zoveel: plezier, energie, inspiratie, geloof in de toekomst van de muziek in het algemeen. Ik zou ze iets gelijkwaardigs willen teruggeven, maar niets van wat ik te bieden heb komt ook maar in de buurt. Dus dan moet ik ze maar overladen met alles wat ik heb, mijn ziel en mijn lichaam. Ik moet mijn liefde aan ze kwijt. En dan maakt het me niet eens uit bij welke van de vijf leden. Desnoods bij Jip, the merchandise guy. Of weet je, ik schrijf wel gewoon een stukje.
(Thijs Zilverberg)