De Gouden koets met daarop een afbeelding over de slavernij. Kijk, dat is nou precies die VOC mentaliteit die we zo nodig hebben. Wel helemaal van deze tijd zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: dEUS, Elika, Kinder Scout, Mogwai, Tinariwen, VNV Nation, Tomas Weiss, Tomas Weiss & Anthony Paul Kerby, Exit Calm, Dark Star, Jacszyk, Fripp and Collins en Opeth. En keken naar: Armadillo.
dEUS – Keep You Close (cd, Play It Again Sam)
Ik houd enorm van deze Belgen, al is de liefde niet altijd even groot. Worst Case Scenario (1994) en The Ideal Crash (1999) springen er in positieve zin boven uit. De derde piek wordt nu gevormd door dit nieuwe album, waarbij de harmonie ongekend is. Ze klinken als een band van deze wereld en voor een groot publiek, maar dan origineel en vol oprechte droefgeestige emoties. Veel strijkers, maar met genoeg scherpe randjes. Gewoon een prachtig totaalalbum om te koesteren.
Luister Online bij Soundcloud:
Keep You Close (album)
Elika – Snuggle Bunnies (cd, Automatic Entertainment)
Deze band combineert al jaren 4ad-achtige muziek met shoegaze, ambient, idm en dromerige pop. Op hun nieuwste album weten ze dat te perfectioneren. Het album brengt afwisselend stampende, dampende songs, dromerige singer-songwritermuziek, intrigerende elektronica en spookachtige ambient. Ergens tussen His Name Is Alive, My Bloody Valentine, Slowdive, Boards Of Canada, Broadcast, Cocteau Twins, Insides, Melys en This Mortal Coil, maar dan met een lekkere poppy twist. En dat is bijzonder lekker!
Luister Online bij Bandcamp:
Snuggle Bunnies (album)
Kinder Scout – The Writing Life (cd, Preco)
Prachtig samenwerkingsverband tussen Ian Hawgood (Home Normal labelbaas), Jason Corder (offthesky) en Danny Norbury (The Boats, Le Lendemain). Deze release is vooral op de Japanse markt uitgebracht, maar enkelen zijn doorgedruppeld naar de rest van de wereld. En gelukkig maar, want de heren brengen een verbluffende mix van neoklassiek, experimentele muziek, ambient en elektro-akoestische elementen. Het is speels, bijzonder mooi en uiterst intrigerend, zoals het leven zelf.
Luister Online bij Soundcloud:
First Half
Mogwai – Earth Division EP (mcd, Rock Action)
Het heeft ze denk ik goed gedaan dat samenwerken met de Kronos Quartet op de soundtrack van The Fountain. En natuurlijk, hun Japanse vakbroeders van Mono combineren al veel langer klassiek met postrock, maar Mogwai staat nog veel langer aan de voorhoede van de (harde) postrock en kan hiermee gewoon nog beter mee uit de voeten. Luke Sutherland (Long Fin Killie, Bows) verzorgt overigens al vaker de vioolpartijen op hun nummers en is ook nu weer van de partij. Daarnaast zijn er violisten, een altviolist, een cellist en een contrabassist te horen en wordt er in één van de 4 tracks serieus en fraai gezongen. De combinatie pakt geweldig uit. Er lijkt een hernieuwd Mogwai te zijn opgestaan dat klaar is om de toekomst te veroveren. Ongelooflijk mooi.
Luister Online bij YouTube:
Get To France
Hound Of Love
Drunk And Crazy
Does This Always Happen?
Tinariwen – Tassili (2cd, Wedge/V2)
De Malinese pionierende band van de Touareg-muziek brengen al jaren een prettige combinatie van traditionele muziek, pop en rock. Ze komen nu met hun meest ingetogen en akoestische werk op de proppen. Met hun songs in het Tamasheq en Frans gezongen brengen ze schitterende woestijnblues. Ditmaal met de hulp van onder meer Nels Cline (Wilco) en de TV On The Radio-leden Tunde Adebimpe en Kyp Malone, die ook een Engelstalig tintje meebrengen. Het levert hoe dan ook heerlijk melancholische muziek op. Wereldplaat, die tijdelijk met een tweede schijf met 4 extra nummers is uitgegeven.
Luister Online bij YouTube:
Tassili
VNV Nation – Automatic (cd, Anachron)
Nog steeds brengen de heren Ronan Harris (zang, teksten, productie) en Mark Jackson (live drums en percussie) hun aanstekelijke moderne EBM. Per plaat wordt het een tandje toegankelijker, maar ze boeten eigenlijk niet aan kwaliteit in. Ook nu brengen ze muziek die soms meer house dan EBM is, maar zodra die indrukwekkende stem van Ronan klinkt is alles weer goed. Geen grote verrassingen dus, behalve dan dat ze nog steeds in staat zijn een compleet geweldig album af te leveren.
Luister Online bij Soundcloud:
Control
Automatic (albumsnippers)
Tomas Weiss – Dato (cd, Databloem)
Anthony Paul Kerby & Tomas Weiss – Distant Shadows (cd, Construct)
Tomas Weiss & Anthony Paul Kerby – Appearances (cd, Musical Philosophy)
Een hele waslijst rondom Tomas Weiss, de ambientspecialist die onder meer als El Hadra opereert en samenwerkt met Mathias Grassow. Wat hij ook doet, het zijn altijd verbluffende, diepgravende en tot de verbeelding sprekende ambientcomposities. Nu ook weer met en zonder Anthony Paul Kerby, een andere ambientspecialist en tevens filosoof. Ze brengen duistere, mysterieuze ambient. Solo mengt Tomas er ook nog wel eens neoklassieke elementen aan toe. Het is de betere ambient, waarbij ik vooral onderstaande links kan aanraden om ervan te proeven.
Luister Online naar Appearances & Dato:
Appearances & Dato
Luister Online naar Distant Shadows:
Distant Shadows (albumsnippers)
Exit Calm Exit Calm (2010)
Was het 10 jaar terug nog zoeken naar een palmboom in de oase, tegenwoordig duikt de een na de andere postpunkband op als een bedrieglijke Fata Morgana. Zoek tussen deze boterberg van muziekaal aanbod maar eens naar een lang houdbaar product. Exit Calm heeft een zweervolle opbouw, waarbij een geslaagd huwelijk volgt tussen Shoegaze en New Wave. Het ademt iets van serene rust uit, dit terwijl band en albumtitel anders doen vermoeden. Hoopvol gevoel, zonder de Messias uit te hangen,. Maar goed ook, men heeft geen behoefte aan een nieuwe Bono of Jim Kerr. Zanger Nicky Smith verwelkomt ons als ceremoniemeester, ondersteund door de gitaarmuur van Rob Marshall. De opnames klinken galmend, kenmerkend geluid uit de jaren 80. Alsof het in een leegstaande kerk is geproduceerd. Nou zijn die tegenwoordig in overvloed te vinden, dus daar kan een kern van waarheid in zitten. Waardig monumentaal eerbetoon naar het voor mij meest interessante popklimaat.
http://youtu.be/j9tHeKgtm-c
Dark Star Twenty Twenty Sound (1999)
De eerste keer Fools Gold van The Stone Roses, ik wist het 100% zeker. Nooit meer zou je weggeblazen worden door de perfecte combinatie tussen beats en Britpop. Stomme inschattingsfout. Graceadelica heeft datzelfde hypnotiserende, al neigt de zang meer naar The Charlatans. Het gevoel was er weer, al wordt het net niet geëvenaard. Twenty Twenty Sound is het verlangen naar een futuristisch beeld van de ontwikkeling van de Britpop uitgaande van 20 jaar later. Een band als Kasabian heeft de boodschap goed begrepen, hun debuut ligt in het verlengde van dit album. Dark Star is het muzikale vervolg op Levitation, ook een band die helaas niet wat meer succesvol mocht zijn.
http://youtu.be/JJ9EBzbDoak
Armadillo (Janus Metz)
Daar gaat ie weer. Bij deze licht tegenvallende documentaire moest ik mezelf er steeds aan herinneren dat het toch echt gewaagd van de regisseur Janus Metz om met de Deense jongens in Afghanistan mee op missie te gaan. Ook buiten de compounds dus hè, en dat is een bermbommenbak. (En extra gevaarlijk omdat Metz in eerste instantie toch aan het maken van een film denkt.) Het spijtige is dat de geschoten beelden daarna fors in de bewerking zijn gegaan. Dat zie je al aan de eerste scènes in Denemarken, die in een omineus blauw neplicht baden. Al dat gefilmfotoshop verknalt veel. Eenzelfde kritiekpunt geldt de overdreven aanwezige muziek, die haast een Trainspotting-sfeertje oproept. Diepe kickdrums als een soort hartslagen, dat soort dingen. Ik zie wat Metz wil (de kijker op alle mogelijke manieren de spanning mee te laten voelen) maar het heeft een wat averechts effect. De docu gaat op een standaard speelfilm lijken. Slechts een paar scènes profiteren van deze trukendoos; juist wat huiselijkere scènes, op de basis op een motorfietsje in het avondlicht rondkarren, of in een riviertje duiken. Dit gezegd hebbende levert Armadillo genoeg stof tot nadenken. De Denen executeren na een vuurgevecht enthousiast wat (zwaar)gewonde Taliban, en geef ze na het zien van de beelden eens ongelijk. Maar back home levert dat wel vragen op. Moet een geciviliseerd land wel oorlog willen voeren? Moet je je er niet te goed voor voelen? Ik werd prompt chagrijnig dat mijn partijtje Groen Links geen pacifistische lijn volgt in dezen. Tuurlijk, dat is een luxe, maar áls je dat jezelf kan veroorloven. Minder verrassend, maar wel pijnlijk, blijft het gebrek aan hersens in zo'n bataljon. Sommige van die gasten lijken nipt aan het syndroom van Down ontsnapt. Bezigheden op het kamp: porno kijken, en alle mogelijke soorten gezichtsbeharing uitproberen. De jongens krijgen in Afghanistan de krachtigste high van hun leven toegediend (doodsangst!) en willen thuis eigenlijk alleen maar terug. Oef.
Jacszyk, Fripp and Collins A Scarcity of Miracles
Twee keer op het verkeerde been. Ten eerste staat er op de hoes: A King Crimson ProjeKct. Dan verwacht je improvisaties, zoals op al die andere ProjeKct uitgaves. Niets blijkt minder waar, de eerste indruk is zelfs het andere uiterste: wat is dit voor A.O.R.? Vooral door oudgediende Mel Collins geflierefluit op de sopraansaxofoon is niet iets wat je verwacht van King Crimson. Ook is de muziek uitgesproken mellow. Jakko M. Jacszyk heeft Level 42 op z'n cv, vind ik een geweldige band, d.w.z. in de originele bezetting en daar zat hij niet in. Toch heeft hij ook prog-neigingen, een online recensie van zijn album The Bruised Romantic Glee Club rept van Canterbury scene en Henry Cow … toch eens opzoeken. Maar goed, A Scarcity of Miracles is dus zeer mild, geen zware gitaren en Jacszyk is ook niet zo'n uitgesproken zanger als Belew. Noch als David Sylvian, wiens met Fripp gemaakte A New Day wel het dichtst in de buurt komt. Pas aan het eind, mocht je in slaap gesusd zijn, wordt het in de laatste twee nummers alsnog wat proggier. The Other Man kent bijvoorbeeld wat van die typische Crimson gitaarpartijen. Fripp, wiens soundscapes een ander herkenbare factor zijn, zegt dan ook dat het het King Crimson genen heeft, maar het toch net geen King Crimson is. Met Tony Levin en Gavin Harrison als ritmesectie is er ook genoeg Crimvolk betrokken. Mooi spel een een prachtige productie zorgen ervoor dat er sprake van dikke kwaliteit (op 200 grams vinyl gestoken in een gatefold hoes) is die uitnodigt tot vaak draaien.
Opeth Heritage
Åkerfeldt had hier ook een 'Project' van kunnen maken, want ook hier is sprake van een hele milde variant van een band die we wel meenden te kennen intussen. Na een peinzend, Jan Johansson-achtig piano-intro, blijkt dat ook hier de vervorming naar een minimum is teruggedrongen en de grunt verdwenen. Vaarwel death metal, welkom onversneden prog: orgels, fluiten en voor het eerst duidelijke Zweedse folkinvloeden. Het resultaat doet niet zozeer denken aan het dromere Damnation maar meer dan ooit aan de hele Zweedse progcanon. November, Bo Hansson, Trettioårige Kriget, Anekdoten, Kebnekaise, Made In Sweden, Mats Glengård, enfin, de Heritage waar de titel op duidt. Toch is het ook nog steeds door en door Opeth door de soepele groove, de toch wel moderne sound en Åkerfeldts herkenbare vocalen. Net als bovengenoemd projeKct zal er in de scene wel weer stof tot mopperen zijn, maar ook hier is sprake van onmiskenbaar vakwerk. Kortom: ook die komt er nog wel op vinyl in huize Busink.
En verder nog meer prog, uit Chili:
… en Venezuela: