[cd, Fire/Konkurrent]
Op het gelijknamige debuut uit 2012 laat Hospitality nog een vrij luchtig indierock geluid horen, een soort opgewekte melancholie die ergens tussen Magnapop, Earwig, Shannon Wright, Audrey en The Breeders eindigt. Hoofdverantwoordelijke is Amber Papini (zang, gitaar), die met haar kompanen Brian Betancourt (bas, synthesizer) en Nathan Michel (percussie, orgel, piano, synthesizer) een lekker eigenzinnig geluid aan de dag leggen. Saillant detail is dat Amber ooit leert zingen door Richard Butler (Psychedelic Furs) te imiteren.
Ze komen nu met hun tweede wapenfeit Trouble op de proppen. Geen problemen wat de zogenaamd moeilijke horde van een tweede album aangaat, maar eerder een probleem met de gangbare benadering van de muziek. Ze sluiten wel aan op hun vorige album met dezelfde referenties, wellicht nog met de toevoeging van Joy Division en The Cure. Toch is er nergens sprake van een meer neerslachtige benadering. Ze hebben zich alleen tot doel gesteld meer met de noodzakelijke geluiden te komen, hetgeen betekent dat ze ook stiltes of minder geluid de kans geven om te gedijen in hun songs. Dat pakt geweldig uit. De muziek is pakkend maar bevat nergens teveel franje. Ze worden hierbij ondersteund door gasten op cello en trompet, die voor extra sfeer zorgen. Voor de rest monden hun liedjes uit in meer ertoe doende, oprechte en essentiële pracht. Soms uiterst verstild en op andere momenten meer uptempo maar gecontroleerd. Dat laatste gaat absoluut niet ten koste van de dynamiek en spontaniteit. De groep blijft op eigenzinnige wijze muziek maken die een zekere uitgelatenheid in zich herbergt, al is de algehele sfeer wel gespeend van een zekere droefgeestigheid. Sentiment en sterke songs gaan hier fraai hand in hand en worden met name door de toename van de elektronische instrumenten breder dan hetgeen ze voorheen laten horen. De groep heeft hiermee een sterke groei laten horen, die hen probleemloos verder zal brengen. Klasse!
door Jan Willem Broek