De Subjectivisten hopen van ganser harte dat er nooit een Noord-Zuidlijn onder hun platenkasten wordt gelegd, want dan is het afgelopen met de lijstjes in het:
Ear to Ear (radioshow op WNYC)
Het archief van WNYC’s Ear to Ear biedt lange interviews met componisten en muzikanten uit New York. Het leuke is dat er veel onuitgebracht werk wordt gedraaid, zoals ‘Steely Morning’, een mooi nummer van celliste Okkyung Lee en ‘Femina’ van John Zorn (allebei toevallig met Ikue Mori op electronica).
Ukrainians – Diaspora (cd, Zirka)
Eindelijk een nieuw album van de leukste Brits-Oekraïense band op aarde. Ze zijn ooit begonnen als zijproject van The Wedding Present, maar zijn mede door John Peel uitgegroeid tot een serieus te nemen band. De in het Russisch gezongen liedjes kennen per album altijd wel 1 of 2 klassiekers, waaronder het legendarisch “Davni Chasy” ofwel “Those Were The Days”. Na behoorlijk wat radiostilte is er nu Diaspora, waar de muziek zoals de titel doet vermoeden uit alle windstreken komt waaien. Balkan muziek, folk en drank met een beetje noise en punk gaan prima samen, zo blijkt maar weer. En “Children Of The Revolution” is de cover van dit album en heet dan alleen “Dity Revolutsiyi”. Super lekker!
Video: Hungarian Dance
Dakota Suite– The Night Keeps Coming In(cd, Navigators Yard)
Chris Hooson van Dakota Suite komt in januari nog met het werkelijk schitterende The End Of Trying. Hij is inmiddels ook zijn eigen label Navigators Yardbegonnen. De eerste release hierop is de cd met de (zoals altijd vrolijke) titel The Night Keeps Coming In, waarop nummers van de eerder genoemde cd worden gemixt door een leger aan fantastische artiesten: Machinefabriek, Peter Broderick, Jasper Leyland, Hauschka, Elegi, Deaf Center, Arve Henriksen, Greg Haines, Hannu, Tape, Swod, The Boats, Jacaszek, Emanuele Errante, Loscil en Dakota Suite & Nick Hawley. Een gedroomde lijst namen die een evenzo gedroomd resultaat afleveren. Overigens slechts in een gelimiteerde oplage van 300 verkrijgbaar, maar dat terzijde.
Mahsa & Marian Vahdat – I Am Eve (cd, Kirkelig Kulturverksted)
Iran en de zevende hemel komen op de cd van deze zussen even samen. Het is echt de Iranese Lisa Gerrard, maar dan oorspronkelijker. Daarbij lijkt de ijle, desolate muziek zo uit de koker van Hector Zazou te komen, waarbij etnische instrumenten en elektronica een droomhuwelijk sluiten. Meer droefgeestig en adembenemend dan dit krijg je het zelden.
Luister Online:
I Am Eve(10 mp3-samples)
Various Artists – Lullabies From The Axis Of Evil (cd, Kirkelig Kulturverksted)
Als je een liefhebber bent van wonderschone vrouwenstemmen kan ook deze verzamelaar eens proberen. Wederom met Mahsa & Marjan Vahdat. De cd staat vol samenwerkingsverbanden van artiesten vanuit de hele wereld. Mahsa met Sara Jane Morris, Martha Lorenzo met Nina Hagen, Mimi met Mayada Killisly Baghdadi, Halla Bassam met Sevara Nazarkhan en ga zo maar door. Ook dit past zo naast Songs From The Cold Seas van Hector Zazou, maar dan Oosters getint. Prachtig!
Luister Online:
Lullabies From The Axis Of Evil(albumsamples)
En de bandnaam van de week gaat naar: Flowers From The Man Who Shot Your Cousin
Phosphorescent – To Willie
Verrassend leuke cover-plaat. Misschien zijn de coverplaten die enkel een eerbetoon aan één artiest brengen sowieso 't beste idee. Alhoewel, die van La Scarlett… Phosphorescent onthoudt zich van geëxperimenteer en gaat zowaar een paar keer verrassend lekker up-tempo. (Moest ook wel met een liedje als Pick up the Tempo) Al blijven de depri-ballades zijn voornaamste forte, denk aan Too Sick To Pray en The Last Thing I Needed.
M. Ward – Hold Time
Z'n expres rafelig opgenomen vocalen worden een trucje, maar de melodieën zijn zoals altijd Goud (van oud).
Telefon Tel Aviv – Immolate Yourself
Vergelijkbare vermenging van folk en electropop/rave met het geluid van trance-bangers als het Dierencollectief eerder dit jaar. Stay Away From Being Maybe is vooral door z'n pontificaal haperende Fennesz-achtige synth 't best.
Mein Liebster Feind (Werner Herzog)
De eigenlijke film van de week was natuurlijk het elders besproken Vivement Dimanche! Het kleine Mein Liebster Feind is een mooie afsluiting van/terugkijk op het Klaus Kinski/Werner Herzog-kwintet. Fitzcarraldo is de klassieker, maar m.i zijn Woyzeck en Cobra Verde nog mooier. Woyzeck is pijnlijk ingetogen, uit deze docu leren we dat Kinski totaal uitgeput op de set aankwam, nadat hij eerst in weer een andere Herzog-film (Nosferatu) had gespeeld. Cobra Verde is de implosie van hun vijandelijke vriendschap en een gedenkwaardig einde. Herzorg was Kinski helemaal zat en Kinski deed niet eens meer z'n best om te acteren, maar 't leverde wel een fascinerende film op.
Funeral Mist Maranatha
De vorige plaat van deze Zweden is een ware haattornado. Op Maranatha is iets meer lucht om adem te halen, in een nummer krijg je zelfs de brommende gitaarversterkers te horen, dus er is duidelijk meer dynamiek. Ook opmerkelijk is de sample in de grootse finale volgens mij van de soundtrack van Emir Kusturica's Time Of The Gypsies. Bijzondere black metal die de hooggespannen verwachtingen inlost!
Den Saakaldte All Hail Pessimism
Naar deze keek ook halsreikend uit, toch maakt hij bij eerste beluistering minder indruk. Dat was bij de debuut e.p. ook zo en net als toen groeit All Hail Pessimism met elke draaibeurt. Aan de ene kant weet men heel goed de sfeer te pakken uit de gouden periode van de meer experimentele Noorse black metal (DHG, Solefald, Borknagar, Arcturus, Ved Buens Ende) maar weet men toch uit de buurt te blijven van retro. Kvarforth briest, giert en chant zich ook indrukwekkend een weg door de melancholieke metal en de regelmatig opduikende trompet werkt uitstekend.
Horna Sanojesi Äärelle
Niks experiment, beuken! Dat doen deze Finnen. Eigenlijk toevallig eens een plaat opgepikt omdat hij goedkoop was, maar dat beviel prima. Met Ääni yössä, het 20 minuten durende titelnummer, als hallucinerend hoogtepunt. Nu dus de nieuwe maar eens aangeschaft en ik ben blij toe. Lekker aggro Finse black met op disc 2 een wat melancholiekere aanpak, al blijft het altijd rauw en lekker knoestig.
دمار Triumph Through Spears Of Sacrilege
Van 'war metal' zouden ze in Libanon wel moeten weten. Damaar bewijst dat dat inderdaad het geval is. Twintig minuutjes heerlijk chaotische grafherrie.
Striborg Perceiving The World With Hate
JJJJAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOORRRR!!! Daar zijn we weer, is dát lang geleden! Een week… Enfin, Sin Nanna laat weer eens van zich spreken op zijn eerste release van 2009. Niet veel nieuws onder de maan, al speelt Malefic van Xasthur een moppie mee op Call Of The Redwood Forest. Toch zoemen de gitaartjes weer lekker als vanouds (de kale benadering op Foreboding Silence blijkt een eenmalig experiment), zijn z'n drumkwaliteiten weer toegenomen en is Negative Emanations een van z'n agressiefste tracks ooit, dus mij hoor je niet klagen.
.
Brutti, sporchi e cattivi (Ettore Scola, 1976)
Scola filmt het leven op de schroothopen van Rome, waar hele families in kleine huisjes ’s nachts nog net niet op elkaar hoeven te liggen. Alhoewel, met de zeden is het losjes gesteld, zodat ook incest niet ontbreekt in de dagelijkse beslommeringen van deze Felliniaanse stoethaspels. Het zijn beesten, is de strekking, maar Scola maakt subtiel duidelijk dat deze satire – die grenst aan een farce – de onderklasse niet veroordeelt maar slechts gebruikt als illustratie voor de hele mensheid. Zo zien we door de deuropening van het krot heen in de verte de Sint Pieter liggen, terwijl naast de deuropening een schilderij hangt van diezelfde Sint Pieter. Synecdoche, Rome. Het is genieten vanaf het fabuleuze openings-shot. De camera draait een paar rondjes in een ontwakende kamer, en als de camera is uitgedraaid is de film al op volle toeren. Doet blij vlagen meer dan denken aan Kusturica’s Time of the gypsies.
Bilder Der Welt und Inschrift des Krieges (Harun Farocki, 1988))
Intrigerende, intellectuele essay over fotografie en onze kijk op de werkelijkheid en de geschiedenis. Of, hoe een zucht naar afstandelijke, objectieve waarneming belangrijke details aan het oog onttrekken. Of, hoe het zorgvuldig vastleggen van beelden en destructie naast elkaar kunnen bestaan. Ik ben nog niet in staat alle dwarslijnen te leggen, maar de docu zit vol interessante en schokkende observaties. Zo zien we hoe in 1937 detailistische foto’s worden gemaakt van de facades en interieuren van gebouwen in Berilijn die vervolgens tegen de vlakte gaan voor een Rijksgebouw. En we zien hoe de CIA in 1944 luchtfoto’s maakt van industriële gebouwen op Duits grondgebied en totaal niet doorheeft dat het materiaal glasheldere foto’s bevat van de volle bedrijvigheid in Auschwitz.