Het nieuwe jaar begint ijskoud, waarschijnlijk door de kille wind die momenteel uit IJsland waait.Ook supercool zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: The Clientele, Gore Slut, Tom Waits, Angina P, Zëro, Matt Elliott, Nick Cave & Warren Ellis, Peter Broderick, Lonely London Lad, Şebnem Ferah, Shafiq Husayn en Jesse Johnson. En keken naar: Everybody’s Fine.
Oh en de beste wensen voor 2010 natuurlijk!
The Clientele – Strange Geometry
Voor liefhebbers van dromerige, melancholieke sixties-pop is dit album een goudmijn. Deze Londense band klinkt behalve heel erg Brits ook heel erg jaren zestig, maar de vroege Belle and Sebastian is ook niet ver weg, vooral in het prachtige nummer ‘Losing Haringey’, dat klinkt als het broertje van ‘A Space Boy Dream’. Andere referenties: Go- Betweens, Galaxie 500 en de onvermijdelijke Velvet Underground. Denk er een regenachtige zondagmiddag bij en het plaatje is compleet.
Everybody’s Fine (Kirk Jones, 2009)
Een feelgoodfilm die alleen voor het geld gemaakt is, met o.a Robert de Niro als alleenstaande vader die zijn kinderen achterna reist nadat ze hem met Kerstmis laten zitten. Waarom deden ze dat en hoe gaat het nu met ze? De lezer kan het zonder de film gezien te hebben zelf wel invullen. Voor de bioscoopbezoeker valt er weinig te halen: de karakters hebben weinig diepgang en echt belangrijke scènes worden snel afgeraffeld. Het enige dat me is bijgebleven, is het acteerwerk van De Niro en Drew Barrymore.
Gore Slut – These Days Are The Quiet Kind
Naar aanleiding van alle publiciteit omtrent de heruitgave van dEUS’ ‘Worst Case Scenario’ nog maar eens wat oude cd-tjes opgediept van die tijd. Gore Slut is een hobby-bandje van Rudy Trouvé waar vooral Amerikaanse indie-rock wordt gespeeld, zij het vaak slordig en lo-fi opgenomen. Niet echt een bezwaar, want introverte liedjes als ‘Telephone Calls’ en ‘Key Largo’, afgewisseld met schots en scheef gitaarwerk maken dit een toch wel leuke cd.
Tom Waits – Glitter And Doom Live (2cd, Anti)
Volgens mij zeg ik het elke keer weer als ik een live album aanschaf, maar normaal heb ik het dus niet zo op live albums. Het voegt zelden wat toe; of het komt te dicht in de buurt van de plaat of het er live bij zijn is simpelweg beter. Maar er zijn altijd prettige uitzonderingen, waarvan Tom Waits een mooi voorbeeld is. Ongetwijfeld is het nóg beter om erbij te zijn geweest, maar de live registratie liegt er niet om. Hij is de “beauty and the beast” in één persoon. En precies dat ambivalente kenmerkt zijn muziek ook altijd. Zonder dat zou het misschien te glad zijn geweest, ondanks de sterke instrumentatie. Maar nu klinkt het zoals het hoort: rauw en snijdend door de ziel, grenzend aan de perfectie. Dit is een onbeschrijflijke luisterervaring. De tweede disc is grappig maar niet geheel nodig. Het bevat door Tom Waits vertelde grappen en verhalen, die je nog ruim een half uur weten te vermaken. “Shrimps never give anything to charity…they’re s(h)e(l)fish.” Dat soort dingen.
Luister Online bij Myspace:
Angina P – Sensitive Files (cd, Hands Productions)
Er zijn allerlei redenen een bepaald alias aan te nemen. Een Oostenrijkse dame noemt zich Angina P vanwege haar chronische keelpijn. Zij produceert al een tijd vanuit Wenen haar warm elektronische geluid. Dat levert 3 jaar terug al de volwaardige release 8 Rooms, met 5 nummers en 3 remixen. Nu album nummer 2 met 10 nieuwe nummers en slechts 1 remix. Ze maakt een werkelijk zinderende kruisbestuiving van ambient, IDM, dub en breakbeats. Het geluid is moddervet en ontzettend goed, een ware traktatie voor elke luidspreker. Ze vult haar drum ‘n’ bass aan met serene geluiden en een rijke schakering aan elektronische elementen. Het is duister, maar met vooral door de beats een goed verteerbare en zeer smakelijke hap. De elementen zijn soms oud, maar de combinatie hier is verfrissend. Ze wisselt haar heftige stukken af met bijna spookachtige atmosferen. Je moet denken aan een zeer goede mix van Boymerang, Breakbeat Era, Disjecta, Craig Armstrong, Locust, Aphex Twin, Crystal Method, Autechre, Witchman, Burial en DJ Shadow. Verfrissende en overheerlijke elektronica!
Luister Online bij Myspace:
I Break Your Beats / Remember That / Regime In My Head / Geisteskind / Stand Alone Unit / Wandering Away
Zëro – Diesel Dead Machine (cd, Ici D’Ailleurs)
Na de vlijmscherpe noiseband Deity Guns krijgen we het meer experimentele, maar zeker niet mindere Bästard. Na vele hoogwaardige releases gaan de Franse muzikanten toch uit elkaar. Eric Aldea experimenteert er solo maar ook in Narcophony (met Ivan Chiossone) lustig en vaak filmisch op los. Uiteindelijk kriebelt het allemaal en komt er toch weer een band geformeerd uit leden van Deity Guns, Narcophony en Space & Archer: Zëro. Ofwel ¾ Bästard aangevuld met Ivan Chiossone. Ook qua muziek zitten ze er niet ver vanaf, zij het dat ze nu veel meer met elektronica doen. Eigenlijk is het vrije, expressieve rock die een mooie optelsom van alles ervoor is en nog lekker wegdraait ook.
Luister Online:
Diesel Dead Machine
Matt Elliott – Failed Songs (cd, Ici D’Ailleurs)
Matt’s drieluik met Drinking Songs, Failing Songs en Howling Songs is voltooid. Er zijn along the way wel wat nummers blijven liggen. In Matt’s geval zijn dat vrijwel nooit de minste nummers. Dat blijkt ook uit Failed Songs, waarop de nummers staan uit dezelfde periode als het drieluik, maar die de eindstreep niet hebben gehaald. Voor degenen die nog niets hadden is er ook een 4cd box Songs (of 7 lp box), met daarin het drieluik en het nieuwe album. Als je deze bij DIVAbesteld krijg je er bovendien nog een live dvd bij ook. Deze kliekjesplaat is in ieder geval zeer de moeite waard en doet eigenlijk niet onder voor de rest.
Nick Cave & Warren Ellis – The Road (cd, Mute)
Nick Cave werkt steeds meer met één van zijn Bad Seeds en tevens Dirty Three lid Warren Ellis (viool) aan soundtracks. Deze zijn doorgaans uiterst melancholisch en wonderschoon. Meestal worden ze gevuld met piano-, gitaar- en vioolpartijen. Vorig jaar is er een dubbel cd White Lunar verschenen met veel van hun werken. Helaas lijken ze ook de niet uitgebrachte werken uit te gaan brengen. Het eerste vege teken is The Road, waarvan op de eerder genoemde dubbelaar al 6 tracks stonden. Maar wat zijn die andere 11 nog niet verschenen tracks weer mooi en de moeite waard. Melancholisch filmische pracht. Sorry portemonnee!
Peter Broderick – Music For A Sleeping Sculpture (cd-r, Slaapwel)
De Belg Wim Maesschalck is het Slaapwel label begonnen omdat hij slecht kon slapen. De artiesten die hij aantrekt vertelt hij ook dat hij op zoek is naar saaie geluiden. Maar, zo legt hij wel uit, dat is bedoeld als compliment; het is muziek waarbij je in slaap kunt vallen, maar eveneens intens naar kunt luisteren en van genieten. Nu heeft hij veelproducent Peter Broderick tot een stuk van rond een half uur kunnen verleiden. Met stem, elektronica, effecten en piano (opgenomen door Nils Frahm) krijg je een lekker warme, ambientachtige deken waarbij het lekker wegdromen is. Het eindigt prachtig met verstilde pianoklanken. Slaap lekker!
Lonely London Lad – Foaming At The Mouth (cd, Lonely London Lad)
Het debuut, de gelijknamige dubbel cd, zit nog vers in het geheugen. Nu alweer is er een nieuwe van deze band uit Engeland. De band wordt gevormd door multi-instrumentalist Billy Fuller (die ook vaak met Robert Plant toert) en de frontman/zamger Robert Savage, die volgens de website privé-eilanden heeft verkocht om zijn muziek onafhankelijk (independent) te houden. Het debuut kun je op z’n minst opvallend noemen. Wars van elke hype, maar een verzameling aan elementen van de a
fgelopen 25 jaar om er een eigen artrock cocktail van te brouwen. Ze noemen het wel “aristocrats on acid”, een niet eens zo vreemde naam voor deze mix van wave, rock, avant-garde, dub en (anti)pop. De veelal bevreemdende muziek die hoofdzakelijk uit zang, gitaar en uiteenlopende elektronica bestaat heeft wel wat weg van een kruisbestuiving van Virgin Prunes, Tuxedomoon, The Doors, David Bowie, PIL, Stereolab, The Style Council, Cure, Moby en Patrick Wolf. Het vervolg is minder grillig, maar klinkt wel net zo verfrissend, verrassend en pakkend. De genoemde invloeden zijn nog aanwezig, maar het doet ook meer en meer denken aan de Talking Heads. Een beetje vreemd, maar wel erg lekker.
Luister Online:
Foaming At The Mouth (sampler)
Şebnem Ferah Benim Adım Orman
Ik zat er al een beetje op te wachten maar op de valreep van 2009 is er dan eindelijk een vervolg op Can Kırıkları (2005). Zonder de weg van volbloed hardrock/metal helemaal te verlaten is er op Benim Adım Orman wel weer wat meer ruimte voor zijpaadjes, zoals een accordeon in Yalnız en strijkorkesten zijn ook weer wat meer aanwezig. Je leest nog wel eens vergelijkingen met Evanescence maar dan focus je toch wel heel erg op de jurken en niet op zangkwaliteiten. Amy Lee is het predikaat 'zangeres' nauwelijks waardig en verschroeit in het allesverblindende licht van powerhouse 'Şebo'. Vergelijk de bombastische mix van pop en metal dan liever met Nederlandse bands als Delain en After Forever (sans operaneigingen, gelukkig).
Shafiq Husayn En'A-Free-Ka
The Sa-Ra Creative Partners beginnen met hun psychedelische hiphop- soul aardig te bezinken in huize Busink. En natuurlijk zijn er spin- offs als je het over een producerscollectief hebt, zoals Shafiq Husayn, een van de drie 'Creative Partners'. Solo gaat hij voor een wat jazzier en meer directe sound. Heerlijk zompige grooves vergelijkbaar met Madlib, maar minder schetsmatig. Goede tijden en quantisation be damned want Dãm-Funks 5LP is hopelijk ook al onderweg!
Jesse Johnson Verbal Penetration Volume I & II
Johnson deed altijd al denken aan Prince en deze schijnt ook beweerd te hebben dat Jesse Johnson de enige gitarist was waar de kleine man uit Minneapolis schrik van had. Evengoed mocht Jesse meestal weinig doen op de albums van The Time en het gerucht is dat hij bij overhandiging van de afgemixte mastertapes pas te horen kreeg dat hij weer geweldige solo's had gespeeld. Zijn solo-albums boden niet echt waar je op hoopte, zeker nu moet je er toch zeker bij geweest zijn in de jaren tachtig, om daar nog lol aan te beleven. Op het recent verschenen Verbal Penetration pakt het allemaal veel beter uit. Beetje retro misschien, maar lekkere slicke funk met vette gitaarsolo's, daar kan elke funkateer toch gewoon lekker mee uit de voeten (al stort het wel een beetje in op Volume II).