En alweer een vallende ster deze week! Gelukkig kan je jezelf weer volledig onderdompelen in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Oren Ambarchi, Mark Lanegan Band, Motorpsycho & Ståle Storløkken, The Caretaker, Cœur De Pirate, Crippled Black Phoenix, Half Asleep & Delphine Dora, Eyvind Kang, Christina Vantzou, Dr. Hossein Omoumi & Ensemble, Jarrad Powell & Jessika Kenney, Jonathan Johansson en Keith Rowe & John Tilbury. En gingen naar: Houses. En keken naar: The Parallax View.
Oren Ambarchi – Audience of One
Ongemerkt heeft de goede man een welhaast semi-legendarische reputatie gekregen in de drone wereld; een wereld die natuurlijk niet zo groot is, maar a la. Ambarchi was voor mij vooral de man die samen met anderen (waaronder Sunn O))) ) heel mooie dingen deed; solo ook best fijn maar niet dat je zegt ‘onmisbaar spul’. Tot nu. Audience of One is waarlijk prachtig. De man dronet heerlijk, maar durft mooie zang toe te voegen, duwt er noise in, laat het freerocken en -jazzen, en geeft een Ace Frehley liedje een nieuw en prachtig leven. Maar bovenal durft Ambarchi te ontroeren: Audience of One is een aangrijpend mooie plaat, verrassend in zijn veelzijdigheid. Prachtig.
Mark Lanegan Band – Blues Funeral
Op basis van het eerste liedje denk je de beste Lanegan plaat ooit in handen te hebben. Bij het tweede denk je dat nog steeds. En dan kakt de plaat ge-na-de-loos in. Slap. Geen memorabele liedjes. Weinigzeggend. Om op een gegeven moment te vergeten dat je de plaat op hebt staan. Daar helpt zelfs een van de mooiste rockstemmen ooit niet meer tegen.
Motorpsycho & Ståle Storløkken – The Death Defying Unicorn
Een ambitious progmonster zoals ze nog maar zelden gemaakt worden. Dat vraagt om een uitgebreide analyse. En veeeeel luisterbeurten. Kom ik nog een keer op terug.
The Caretaker – Patience (After Seebald) (cd, History Always Favours The Winners)
Leyland Kirby treedt weer eens aan als The Caretaker, waarmee hij doorgaans duistere ambient en drones maakt die spookachtige elementen uit ver vervlogen tijden lijkt te bevatten. Het is de soundtrack bij de documentaire van filmmaker Grant Gee’s over de Duitse schrijver WG Sebald. Het is misschien wel de meest gecomponeerde cd tot nu toe geworden, maar ook één van de mooiste en meest concrete en complete. Toch is het geheel in stijl gebleven en draait alles om de vreemde wereld die geheugen heet. Een diepgravend prachtalbum!
Luister Online bij Bandcamp:
Patience (After Sebald)
Cœur De Pirate – Blonde (Dare2Care/Barclay)
De Canadese Béatrice Martin is een bijzonder zuchtmeisje. Ze heeft een verleidelijke stem en ziet er uitzonderlijk mooi uit. Maar ze is absoluut geen doorsnee, hetgeen al blijkt uit haar vele tatoeages. Dat scherpe randje zit ook wel in haar muziek besloten. Haar tweede album is als een suikerspin op een metalen spies. Heerlijk zoet maar ook met een melancholische ondertoon. Haar Franstalige, haast kinderlijke zang gaat gepaard met prima muziek en ze weet daarmee zelfs een cynicus als ik volledig in te pakken met gesuikerde gelatine laagjes. Heerlijk in alle opzichten.
Luister Online bij Soundcloud:
Blonde (albumsnippers)
Crippled Black Phoenix – (Mankind) The Crafty Ape (2cd, Mascot Music/Cool Green Recordings)
Je moet even rekenen, doordat releases nog wel eens bij elkaar onder één noemer verschijnen, maar officieel is dit de vijfde van het gezelschap project van Justin Greaves (Iron Monkey, Teeth Of Lions Rule The Divine, The Varukers). Hij krijgt wisselende rugdekking van leden uit Mogwai, Electric Wizard, Gonga, Pantheist en diverse gasten. Grof gezegd klinken ze op deze nieuwe dubbel cd, ja groots uitpakken kunnen ze, als een doom-versie van Pink Floyd die richting Queens Of The Stoneage opschuiven. Maar het is een optelsom van duistere ballads die postrock, metal, folk, progrock, doom-rock, neoklassiek en experimentele muziek. Het is episch, meeslepend, opzwepend en ook dikwijls wonderschoon met zowel grote halen als kleine gebaren. Denk naast de eerder genoemde bands ook aan Grails, Mogwai, Mark Lanegan, Godspeed You! Black Emperor, Tom Waits, Steve Von Till, Her Name Is Calla, Blueneck en A Whisper In The Noise. Ze worden er bepaald niet slechter op. IJzersterk wederom!
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Laying Traps (video)
The Heart Of Every Country
Get Down And Live With It
A Letter Concerning Dogheads
The Brain / Poznan
Born In A Hurricane
We Will Never Get Out Of This World Alive
Faced With Complete Failure, Utter Defiance Is The Only Response
Half Asleep & Delphine Dora – You’re Not Mad, You’re Just Lonely (cd, We Are Unique Records)
Mijn liefde voor de intieme avant-folk van de Belgische Valérie Leclercq ofwel Half Asleep is er één die diep gaat en die met enige regelmaat jaarlijstmateriaal oplevert. Nu brengt ze samen met haar Franse geestesverwant Delphine Dora, waar ze al dikwijls mee samenwerkt, een album uit. Samen leggen ze een iets meer experimenteel geluid aan de dag met krachtiger zang, dat nog steeds die bevreemdende schoonheid en avant-folk bevat. Het breekbare album is heerlijk droefgeestig en intiem en weet diepe snaren te raken. Ondanks het introverte en fragiele karakter heeft de muziek een enorme impact. Het is muziek om dieper over mooie dingen na te denken of gewoonweg gedachteloos weg te dromen. En of je het nou singer-songwritermuziek, folkrock, droompop, sadcore of licht experimenteel n
oemt, de muziek is van een uitzonderlijke klasse en pracht.
Luister Online bij Bandcamp:
You’re Not Mad, You’re Just Lonely (album)
Eyvind Kang – Narrow Garden (cd, Ipecac)
Lekker bezig die Japanse violist/componist Eyvind Kang (Secret Chiefs 3, Dying Ground, Mr. Bungle). Hij duikt al een paar keer dit jaar op in de lijstjes van Martijn, mede door de release van die plastic dinges Visible Breath en de optredens met zijn vrouw Jessika Kenney. Nu is hij er weer met zijn nieuwe cd, waarop een waar leger aan gastmuzikanten meedoet. Hij baseert zijn muziek op de natuur en klinkt daarbij haast meer Oosters dan ooit. De Oosterse thema’s gaan hand in hand met klassieke, Middeleeuwse, Oost-Europese en avant-gardistische. Meer dan eens duikt dan ook die fantastische zang van Jessika op. Het loopt uiteen van bijna kakofonische tot bloedstollend mooie stukken, die allen fragiel zijn. Het is wederom een meesterwerk van Kang geworden!
Luister Online bij YouTube:
Pure Nothing
Mineralia (live versie!)
Christina Vantzou – No. 1 DVD + Remixes (dvd+cd, Christina Vantzou)
Na haar prachtige neoklassieke solodebuut No. 1 op Kranky vorig jaar komt Vantzou, die tevens de helft van The Dead Texan vormt met Adam Wiltzie (Stars Of The Lid), met een in eigen beheer uitgebrachte remix cd plus dvd. Op de remix cd nemen onder meer Koen Holtkamp, loscil, Ben Vida, Dustin O’Halloran, Robert Lippok, Isan en White Rainbow haar nummers van het debuut lekker onder handen. Ze blijven dicht bij de originelen en geven er toch een eigen draai aan. Het zijn negen fraaie mixen die gecompleteerd worden door een nog een niet eerder uitgebrachte track van The Dead Texan. Op de dvd staat een film van 47 minuten van Christina Vantzou, maar die bekijk ik later nog. Voorlopig is er genoeg schitterends om naar te luisteren.
Luister Online bij Bandcamp:
No. 1 Remixes (album)
Houses@Mezz
Oftewel, Thijs Zilverberg was right. Er werd ook op File Under al gefluisterd dat het Amsterdamse Houses tot een van de beste live-acts van het land behoort, en daar blijkt al snel een kern van waarheid in te zitten. Zeker tijdens de eerste helft van de set, als het geluid hard maar perfect is afgesteld, valt er veel te genieten. Houses maakt geen muziek met opvallende individuele uitspattingen; het goed op elkaar ingespeelde kwintet vormt tezamen een ingenieus raderwerk van warme baslijnen, pittig gitaarwerk en driftige ritmes. De uitstekende drummer – met het uiterlijk van een olijke Russische vrachtwagenchauffeur – kijkt de hele avond niet op een snareroffel meer of minder. Zangeres Ella van der Woude vormt het fundament van de pakkende indierocksongs, een soort Nederlandse Feist, al hadden we ook al Pien Feith. Frêle van stuk, maar met een indringend mooie stem, die ze niet spaart. Bovenal straalt ze een plezierige vorm van zelfverzekerdheid uit. Mede door de studentikoze jongens naast haar doet ze zo sterk denken aan Neerlands grootste indie-diva: Carol van Dyk. Als in de tweede helft van de set het geluid richting wettelijke grens wordt opgeschroefd, en Van de Woude zich aan een rondedansje waagt, schudt de band zich helemaal los van bedachtzame indie-subtiliteit. Over daken beginnen is wellicht flauw, maar toch, hier gaan dingen fundamenteel goed.
The Parallax View (Alan J. Pakula)
De beste Pakula? In elk geval 'up there' met Klute, met de aantekening dat ik Donald Sutherland any time over Warren Beatty verkies. Heb ook het gevoel dat Beatty héél snel is vergeten, voor zo'n grote ster. Een nogal lege acteur. Hier niet van belang, want The Parallax View draait volkomen om die seventies-sfeer van het politieke Hollywood, aangezwengeld door Antonioni, wiens invloed overduidelijk is in de slotsequentie. (Rijen en rijen van lege stoeltjes, de gruwelijkheden worden heel afstandelijk in beeld gebracht.) De eerste tien minuten zijn nog wat sterker. De film begint met een Independence Day parade, inclusief bejubeld politicus. Wanneer komt dat schot! Het omleggen van 'de nationale vaders' op publieke plaatsen, dat is toch wel een van Amerika's grootste trauma's, dus zowel in het echt als in kunst (The Manchurian Candidate!) keer op keer opgezocht. Paula Prentiss heeft een erg sterke korte rol als neurotisch bewonderend lokaal journalistje. Ook zij vindt een einde in een 'shot'. Een filmshot wel te verstaan, een verrassende en fraaie overgang. (Zoals er meer zijn.) Ook in het middengedeelte blijft de film vooral drijven op de aangevers van Beatty. William Daniels valt op, als dolende man die weet dat zijn einde nadert. Het complot waar Beatty ondertussen zijn neus insteekt, is erg ongeloofwaardig, te James Bond, maar goed, daar is het verder ook de film niet voor. (Of juist wel, als cultfavoriet.) Het gaat om passages als de Ludovico Technique-variant, die Beatty op zich afgevuurd krijgt, in de vorm van een slide-show van een paar minuten.
Dr. Hossein Omoumi & Ensemble Voices Of Spring
Jarrad Powell & Jessika Kenney Stonehouse Songs
In de aanloop naar het concert in Worm had ik alvast twee cd's besteld waar Jessika Kenney op meezingt. De eerste is klassieke Perzische muziek, gedichten, grotendeels van Attaar, zijn op muziek gezet door Dr. Omoumi. Prachtig uitgevoerd op instrumenten als ud, tar en ney en natuurlijk Kenney op zang in duet met Omoumi. Het werk van Jarrad Powell is vaak geïnspireerd door Indonesische gamelanmuziek, maar betreedt ook experimentelere paden. Zoals de vijftien minuten durende meditatie Rapt Away To Darkness, of de studie in boventonen Buffalo Solo. Allebei de albums zijn technisch gezien indrukwekkende prestaties maar veel belangrijker: betoverende muziek.
Jonathan Johansson Klagomuren
De opvolger van het in 2009 verschenen En hand i himlen is wat minder spaarzaam georkestreerd. Het haakt wat in op Toro Y Moi en Oneohtrix Point Never maar minder zweverig, meer pop. Melancholieke, Zweedstalige pop zal menigeen aan Kent doen denken, maar Johansson klinkt wat warmer en dromeriger en Klagomuren is wederom kwaliteitspopmuziek.
Keith Rowe & John Tilbury E.E. Tension and Circumstance
Rowe is een gitarist, maar je hoort zelden snaren vibreren. Hooguit als je heel erg je best doet. Zijn klanken vormen een duistere ambiance waar Tilbury peinzend pianotoetsen aanslaat, vaak ook 'prepared' maar meestal wel herkenbaar als piano. Het pakt wat donkerder uit dan hun eerste duoplaat Duos For Doris uit 2003, maar de sfeer blijft meditatief. Bijzonder hoe de twee deze vrij willekeurig aandoende klanken tot muziek weten te verheffen.