In het nieuws: “Contant geld verdwijnt.” Dat is al jaren de keiharde realiteit bij de Subjectivisten. Wel hebben we daardoor elke week van die fraaie lijstjes in het:
We luisterden naar: Savoy Grand, Autechre, Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra, The Soft Pack, Massive Attack, Philip Glass, Daníel Bjarnason, Nest, Seasons (pre-din), Celer, Mycale, Lichens en OM. En keken naar: …voor 1 maart komen we daar per brief op terug.
Savoy Grand – Accident Book
Hoe een grandioze band (Burn The Furniture) na diep te zijn gevallen want erg saai (People And What They Want) toch weer terugkomt naar die bijna eenzame hoogte van die eerste. En eenzaam is het, daar bij Savoy Grand. Triester dan trieste liedjes waar de woorden 'spaarzaam' en 'minimaal' voor lijken uitgevonden. Graham Langley heeft een heldere, vrij hoge stem die nog desolater klinkt dan die sombere gitaar- en pianonoten. Liedjes heten 'Last Night On Earth', 'Day Too Long' en 'The Undertaking', en dan weet je het wel. Fantastisch in al zijn depressiviteit.
Autechre – Oversteps
Hoe graag ik ook naar abstracte dingen luister, Autechre was me aan het verliezen met dat cerebrale gedoe van de laatste paar albums. Dat hadden ze goed door, want nieuweling Oversteps is compacter, melodieuzer, minder complex, en vaak gewoon mooi op die bekende, ouderwetse Autechre manier. Erg geslaagd, om blij van te worden.
Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra – Kollaps Tradixionales
Ik was ze uit het oog verloren na de cd met het koor. Dat was geloof ik cd nummer 3. Want ja, die tweede, wat was die mooi. Zouden ze dat niveau weten vast te houden, vroeg ik me destijds af. Nee dus. Maar voorwaar, daar zijn ze weer met een nieuwe cd waar ik na verlof weer bij aanhaak. En dan blijkt dat het kamerorkest van weleer tegenwoordig ook als een rockband klinkt, zeker als het tempo omhoog gaat, zoals in het felle ‘I Built Myself A Metal Bird’. Zanger Efrim maant ons aan te gaan dansen, en snel een beetje! Nee, gezellig zullen ze nooit worden, maar dat was ook vast niet de bedoeling. De muziek is nog even melodramatisch en meeslepend zoals op de eerder aangehaalde, onovertroffen tweede cd. Maar ze komen erg in de buurt en dat is goed nieuws. Te beluisteren op de Luisterpaal van 3voor12.
The Soft Pack – The Soft Pack
Garagerock, u weet wel. The Strokes enzo. Het is een afgezaagd genre, maar The Soft Pack ragt zo aanstekelijk dat dat geen bezwaar is (die overstuurde gitaarsolo’s, geweldig) . Al tel ik weinig echt leuke liedjes in het zorgeloze half uurtje dat deze cd duurt. Iets meer variatie de volgende keer, zoals het exotische uitstapje ‘Mexico’? Ook te horen op de luisterpaal van 3voor12.
Massive Attack – Heligoland (cd, Virgin)
De trip hop meesters van weleer komen na een gat van 7 jaar terug met hun vijfde studioalbum. In de tussentijd hebben ze enkel van zich laten horen middels dubieuze soundtracks. Trip hop maken ze natuurlijk al lang niet meer. Wel onheilspellende downtempo muziek, dubstep, wonkyen elektronische muziek. Daarbij maken ze meer dan ooit gebruik van een uitstekende selectie gastzanger(e)s(sen), zoals Tunde Adebimpe (TV On The Radio), Martina Topley-Bird (ex-Tricky), Horace Andy, Hope Sandoval en Damon Albarn (Blur, Gorillaz). Verder zingt Robert Del Naja zelf ook regelmatig mee. Ze voegen aan de elektronische creaties ook regelmatig gitaren en een brassensemble toe, waarmee ze je soms behoorlijk weten te overdonderen. Het is bezwerend en het ligt weer goed in het gehoor. Massive Attack blijft zonder enorm te verrassen een unieke band van de buitencategorie.
Luister Online bij Myspace:
Splitting The Atom / Pray For Rain
Philip Glass - Symphony No. 7 “Toltec” (cd, Orange Mountain Music)
Philip Glass is vermaard om zijn typisch repetitieve minimal music, waarmee hij opera’s, filmscores, symfonieën en andere klassieke werken heeft gemaakt. Tegenwoordig beschrijft hij zich als “classicist”, ofwel een getraind klassiek componist. Dit nieuwe werk is gebaseerd op allerlei Mexicaanse zaken, die ik terzijde laat want je hoort ze toch niet. Wat je wel hoort zijn 3 meer dan 10 minuten durende symfonieën die er niet om liegen. Het minimalisme van Glass maar dan volledig georkestreerd, inclusief wonderschone zang. Als je van Glass of robuuste klassieke muziek houdt ben je hier helemaal mee in je sas. Groots!
Daníel Bjarnason – Processions (cd, Bedroom Community)
En alweer een IJslander die weet te imponeren. Ditmaal is dat de klassiek geschoolde componist, pianist en (orkest)dirigent Daníel Bjarnason. Hij roert zich in zowel klassieke kringen als meer de pop- en experimenteel georiënteerde groepen als Hjatalín, Amiina, Sigur Rós en Ólöf Arnalds. Hij heeft 2 cd’s gemaakt met de Ísafold Chamber Orchestra en komt nu met zijn debuut onder zijn eigen naam. Dit werk vol moderne muziek wordt door het immense Iceland Symphony Orechstra uitgevoerd met vele strijkers en blazers. De ene keer krijg je verstilde stukken met hoofdzakelijk piano en een handvol strijkers, maar ook dikwijls krijg je haast atonale erupties en bombastische composities waarbij alle registers opengetrokken worden. Het is ijzingwekkend en bloedstollend mooi. Als een spannende thriller trekt de muziek aan je voorbij, waarbij ontroering en huivering dicht tegen elkaar aan schurken. Van Satie tot Mahler, Strawinsky, Nico Muhly en Ben Frost. Subliem!
Luister Online:
Processions
Nest - Retold (cd, Serein)
Nest is de helft van Deaf Center (Otto A. Totland) aangevuld met Huw Roberts. In 2007 maken een mini cd-r vol prachtig verstilde ambient met neo-klassieke elementen. Die mini staat nu in z’n geheel op deze nieuwe cd, waarvan één track geheel herzien, aangevuld met 5 nieuwe tracks. Het behoorlijk filmische geheel wemelt van de subtiele details. Je krijgt naast zachte elektronica ook geluiden van strijkers, pianofragmenten, bellen, rustieke blaaspartijen en ga zo maar door. De organische geluidssculpturen die ze daarmee bouwen zijn van een ongekende schoonheid. Kippenvelwerk voor fans van Deaf Center, Peter Borderick, Biosphere, Jóhann Jóhannsson en Max Richter.
Luister Online:
Retold
Seasons (pre-din) - Stars And Light: Together We Fall (cd, Thy)
Slechts 150 stuks zijn er gemaakt van alweer een handgemaakt meesterwerkje van deze mysterieuze muzikant. Hij maakt een combinatie van duistere drones en akoestische instrumenten waaruit een organisch geheel is voortgekomen met een enorme impact. Geen informatie over wat hij gebruikt en zelfs de nummers hebben geen titel. Het is mysterieuze pracht in de lijn van Xela, Svarte Greiner, The Caretaker en Richard Skelton.
Celer – Pockets Of Wheat (cd, Soundscaping)
Volgende release uit de omvangrijke archieven van het duo Will Long en Danielle Baquet-Long, waarvan de laatste vorig jaar helaas op 26-jarige leeftijd is overleden. Met cello, viool, zang, piano, veldopnames, tape en bewerkingen hebben ze 7 aaneen gesmede stukken gemaakt. De lange track van bijna één uur die hieruit voortvloeit bevat ongelooflijk mooie ambientdrones, die zo zacht zijn dat je er enkel bij weg kunt dromen. Het ogenschijnlijk statische geheel verandert heel langzaam en subtiel van karakter en neemt je geleidelijk mee de diepte in. Stars Of The Lid in ambientvorm. Onaards breekbare pracht!
Luister Online bij Myspace:
Pockets Of Wheat 1 / Pockets Of Wheat 2
Mycale - Book Of Angels Volume 13 (cd, Tzadik)
Hoewel je bij de “Book Of Angels” wellicht John Zorn in plaats van de uitvoerende moet vermelden, zijn de werken dikwijls zo typisch dat het vermelden van de uitvoerende dat wel rechtvaardigt. Maar je vindt beide namen bij de diverse leveranciers. Ik hou het even op Mycale, die de composities van Zorn a capella uitvoeren. Basya Schechter (Pharaoh’s Daughter), Ayelet Rose Gottlieb, Malika Zarra en Sofia Rei Koutsovitis vormen het indrukwekkende quartet. Met teksten in het Jiddisch, Ladino, Hebreeuws, Frans en Arabisch brengen een (letterlijk) stemmig geheel dat Oosters aandoet. Hoewel het lastig de spanningsboog in tact te houden met enkel stemmen lukt het deze dames moeiteloos. Ze zetten hun stemmen ook in als instrument en zijn telkens op bijzondere wijze meerstemmig bezig. Hierdoor krijg je ee
n expressief en hypnotiserend geheel, die met hun 33 minuten over zijn voor je er erg in hebt. Misschien wel de meeste bezwerende uitvoering van Zorn’s werk!
Luister Online bij Myspace:
Moloch / Balam / Asaph / Tehom
Lichens en OM @ Tivoli De Helling, Utrecht
De avond wordt geopend door een man en zijn gitaar. Aangevuld met een zooitje effecten, waaronder zoals te verwachten een loop-pedaal en een e-bow. Het resultaat van rustig breien aan een groeiende hoeveelheid ambient drone is aardig, maar met meer volume begint een lelijke vervorming op te spelen. Het is een beetje een brij, maar niet te lang en daarom best een aardig opwarmertje. De toetreding, in ieder geval voor vanavond, aan OM is geen slecht idee blijkt in de loop van de set, na een twijfelachtig begin. Chris Hakius' opvolger Emil Amos is een ander slag drummer. Drukker vooral, en in de context van OM ben ik daar niet onverdeeld gelukkig mee. Minimaliteit was altijd wat OM zo bijzonder maakte en het geluid werkt ook niet mee. Al Cisneros' mystieke geprevel is amper te horen. Gelukkig trekt dat bij in een minuut of vijftien en dan is het drumwerk ook minder storend. Ook sluit die drukkere benadering wel aan op de energieke verschijning van Lichens, die allerhande hand- en spandiensten verricht op tamboerijn en gitaar. Het resultaat mag iets meer standaard seventies groove-worship zijn, het is evengoed effectief. Als richting het einde van de set dan de distortion op de bas gaat blijkt er een zorgvuldige opbouw te zijn naar de Grote Finale. Die distortion blijft dan ook aan tijdens het toegift Flight of the Eagle.