Koortsachtig overleg om een zorgwet aan te passen klinkt niet gezond. Veel beter zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Amaury Cambuzat, 18+, Igorrr And Ruby My Dear, Maninkari, Olan Mill, Throwing Snow, Tiny Ruins, Weyes Blood, John Zorn, Screaming Headless Torsos, Wu-Tang Clan en Ghostface Killah. En gingen naar: De Raggende Manne.
Amaury Cambuzat – Plays Ulan Bator (cd+boek, Acid Cobra)
Amaury Cambuzat is terug te vinden in projecten/groepen als 99mg, Faust, Doubleganger, Miss Marvel en Chaos Physique. Tevens runt hij het experimentele label Acid Cobra. Maar ik ken hem sinds 1995 vooral van zijn geweldige groep Ulan Bator, die van een postrockband uitgegroeid zijn tot een meer psychedelische avant-rockband. Ze maken 9 prachtige, interessante albums. Cambuzat heeft dan zin om een selectie van hun songs akoestisch te brengen. Na flink wat fundraising is het resultaat er nu: een prachtig A5 formaat boekwerk met daarin teksten, tekeningen en gelukkig ook een cd. Hierop krijg je 10 songs die hij hoofdzakelijk brengt met akoestische gitaar, af en toe aangevuld met harmonica en percussie. Hij zingt er op herfstige en half fluisterende wijze bij. Het is leuk om te horen hoe anders de songs nu klinken, maar ook hoe fraai dit uitpakt. Hij doet me zo dikwijls aan één van Michael Gira’s akoestische werken. Zeer intense liedjes die ook in deze vorm indruk weten te maken.
18+ – Trust (cd, Houndstooth)
De Amerikaanse artiesten Samia Mirza en Justin Swinburne, beide afgestudeerd aan de kunstacademie, hebben met hun nog lastig te googlen naam 18+ lang hun identiteit verborgen weten te houden. Maar nu niet meer dus en ze hebben ook geen enkele reden zich te verschuilen achter wat dan ook, hoewel de teksten wel echt 18+ zijn. Hun debuut Trust is een heerlijke verrassing. Eigenlijk maken ze hip hop aangelengd met r&b en dubstep, maar ze kleden dit zo uit dat er een totaal eigenzinnig geluid overblijft. Een kaalslag op reguliere genres, waardoor ze juist eerder meer dan minder brengen. Dat komt onder meer door de toevoeging van glitch en een bezwerende, desolate atmosfeer mede ingegeven door de onderkoelde zang. Hun sound is meeslepend en weet je totaal te overrompelen. Denk daarbij aan een overheerlijke en ietwat bevreemdende hybride van Passarella Death Squad, Tricky, James Blake, The xx, Holy Other, Zan Lyons en The Weeknd. Trust me, dat is gewoonweg onweerstaanbaar.
Igorrr And Rudy My Dear – Maigre (mcd, Ad Noiseam)
Igorrr is het maniakale, geweldige project van de Fransman Gautier Serre (ex-Whourkr, Corpo-Mente), die een wilde mix van Merzbow, Venetian Snares, Ministry, Muzsikas, The Third Eye Foundation, Naked City, Fantômas, Secret Chiefs 3, Besh O Drom, Johann Sebastian Bach, Jean-Baptiste Lully, François Couperin, Von Magnet, Napalm Death, Slayer, Opeth, Széki Kurva, People Like Us en Vladimir Bozar ‘n’ Ze Sheraf Orkestär brengt. Ruby My Dear is niet alleen een jazzballad van Thelonius Monk, het is tevens het project van de Franse muzikant Julien Chastagnol. Hiermee schept hij zijn eigenzinnige elektronische wereld vol idm, breakcore, glitch en drum’n’bass. Nu brengen deze twee hun gezamenlijke mini Maigre. Ruby My Dear lijkt de uitspattingen iets in te kaderen, zonder dat die heerlijk geflipte sound verloren gaat. Ze krijgen vocale hulp van onder meer Laure Le Prunenec (Corpo-Mente, Rïcïnn), die voor de klassieke verstrooiing in hun muziek zorgt. Slechts 5 nummers lijkt dan een magere opbrengst, maar er gebeurt zo ongelooflijk veel, dat niemand daarom zal malen. Een subliem en opzwepend tussendoortje voordat de nieuwe Igorrr, Rïcïnn en Corpo-Mente verschijnen.
Maninkari – Continuum Sonore Part 7 > 14 (cd, Zoharum)
Nadat de Franse tweelingbroers Frédéric en Olivier Charlot hun geweldige postrockband Bathyscaphe in 2004 opdoeken, gaan ze vanaf 2007 met het zo mogelijk nog interessantere Maninkari. Inmiddels hebben ze alweer 5 bijzondere albums op hun naam staan. Bijzonder omdat ze hun veelal zware, duistere soundscapes naast elektronica en veldopnames fabriceren met instrumenten als piano, santoor, cimbalom, violen en percussie-instrumenten. Ze variëren steeds met hun geluid, waardoor ze genres als experimentele muziek, dark ambient, jazz, minimal music, filmmuziek, art-rock, avant-garde, krautrock en modern klassiek doorkruizen. Twee jaar terug komen ze met hun vijfde album Continuum Sonore, waarop ze hebben besloten eens een drone albu
m te maken. De drones die ze hier neerzetten vullen ze namelijk in met cimbalom, alt-viool en gemanipuleerde veldopnames. Een verbluffend, majestueus, verslavend en meeslepend meesterwerk van deze zeer eigenzinnige band. Kunnen ze dat nog een keer? Jazeker, want ook op Continuum Sonore Part 7 > 14 brengen ze weer van die wonderschone drones in combinatie met dark ambient. Het is muziek die je volledig weet te hypnotiseren en in de houdgreep neemt. Een bloedstollende beauty! Spoedig nog een nieuwe van hen.
Olan Mill – Half Seas Over (mcd, Home Normal)
Eerder dit jaar komt Olan Mill al met een mini en een dubbel cd met Keung Mandelbrot. Dit project van Alex Smalley (productie, arrangementen, gitaar, veldopnames), tevens de helft van het duo Pausal, weet keer op keer indruk te maken met een wonderschone mix van neoklassiek, ambient en duistere elektronica. Nu komt hij met het zes nummers tellende Half Seas Over, die bij elkaar 26 minuten duurt. Hij presenteert 4 nieuwe nummers en 2 live tracks, waarbij je overigens nergens het idee krijgt dat het live is. Wederom brengt hij een mix van de eerder genoemde genres, zij het dat in sommige stukken de klanken meer uitgesmeerd worden en verworden tot drones. Dat vult hij her en der aan met samples van etherische zang. Het is zeer indringend, mooi en meeslepend en zal fans van Celer, Stars Of The Lid, Deaf Center, Bersarin Quartett, Richard Skelton en A Winged Victory For The Sullen wel aanspreken.
Throwing Snow – Mosaic (cd, Houndstooth)
Toch wel een ontdekking dit jaar dat Houndstooth label, dat naast de hierboven genoemde 18+ ook geweldige acts als Snow Ghosts en Second Storey herbergt. Throwing Snow is het project van de Britse producer Ross Tones (eveneens Snow Ghosts), die op zijn debuut Mosaic samenwerkt met diverse gastzangers. Tones brengt een beklijvende mix van onderkoelde maar diepgravende elektronica die het midden houden tussen IDM, coolwave, dubstep, minimal music en downtempo muziek. De muziek weet op bevreemdende wijze een enorme indruk te maken. Het is soulvol maar ook behoorlijk onderkoeld. Denk hierbij aan een kruisbestuiving van Fever Ray, Locust, DJ Shadow, The Knife, Wildbirds & Peacedrums, Lamb en Matmos om een idee te krijgen. Ga het vooral zelf beluisteren via onderstaande link, want ze brengen iets dat hen eigenzinnig en de moeite waard maakt.
Tiny Ruins – Brightly Painted One (cd, Bella Union)
Tiny Ruins is in 2009 hoofdzakelijk het project van de Nieuw-Zeelandse Hollie Fullbrook (zang, gitaar, cello). Ze debuteert in 2011 met haar prachtige Some Were Meant For The Sea. Hierop presenteert ze een breekbare mix van folk, singer-songwritermuziek, droompop en altcountry. De groep bestaat dan inmiddels verder uit Alex Freer (drums, percussie) en Cass Basil (contrabas, bas, achtergrondzang). Eerder dit jaar, tja je kan niet alles bijhouden, verschijnt haar tweede cd Brightly Painted One. Ze gaat hierop verder waar ze met haar debuut is geëindigd. Bandleden en gasten vullen de muziek verder nog aan met Hammond orgel, viool, gitaar, trompet, vibrafoon, rhodes, hakkebord, pedal steel, wurlitzer, piano, tuba, trombone en mellofoon. Ze brengen een heerlijk melancholisch geheel dat ergens tussen Nick Drake, Laura Marling, Nancy Elizabeth, Adrian Crowley en Ormonde uitkomt. Een gedroomde, wonderschone tweede plaat.
Weyes Blood – The Innocents (cd, Kemado/Mexican Summer)
Natalie Mering is de ex-bassiste van Jackie-O Motherfucker, die solo van zich laat horen als Weyes Bluhd en Weyes Blood And The Dark Juices en daarmee tot nu toe vooral cd-r’s, cassettes, mp3’s en lp’s heeft afgeleverd. Nu komt ze als Weyes Blood met de volwaardige cd The Innocents. Ze brengt naast haar indringende, licht narcotiserende zang ook gitaar, mandoline, piano, synthesizer en vocoder. Hier en daar krijgt ze ruggensteun van gasten op percussie-instrumenten, synthesizer en bas. Als basis brengt ze spookachtige singer-songwritermuziek, maar dat lardeert ze met experimenten, folk, psychedelische elementen en noise. Het is allemaal bepaald niet lichtvoetig, noem het gerust uiterst melancholisch, maar het weet je genadeloos te grijpen. Denk aan een fijne kruisbestuiving van Low, Mirel Wagner, Birds Of Passage, Grouper, Jessica Bailiff, Christina Carter en Marissa Nadler. Een heerlijk bezwerend album!
John Zorn – The Last Judgement (cd, Tzadik)
The Last Judgement is alweer de zevende in de “Moonchild”-serie van John Zorn na Moonchild (2006), Astronome (2006), Six Litanies For Heliogabalus (2007), The Crucible (2008), Ipsissimus (2010) en Templars: In Sacred Blood (2012). Sinds de vorige heeft John Medeski (orgel) zich bij het het trio Mike Patton (stem, zang), Trevor Dunn (bas) en Joey Baron (drums) gevoegd. De muziek, zoals altijd door Zorn gecomponeerd, ligt ook behoorlijk in het verlengde van de vorige. Een woeste mix van rock, progrock, jazz, powerjazz, metal, psychedelica en noise, met regelmatig fraaie momenten van bezinning. Patton gaat ook qua zang alle kanten op, van stemkunsten en gefluister tot gebulder en maniakale uithalen; zowel in het Engels als in het Latijn. Het is een geweldig meeslepend werk en zoals altijd gestoken in een prachtige verpakking. (Alweer) De beste tot nu toe!
Screaming Headless Torsos Code Red
Het is geen band die de fans overstelpt met materiaal, het vorige album heette 2005, dus het is net geen tien jaar geleden. Van de bezetting is ook enkel percussionist Daniel Sadownick over. Zanger Dean is (weer eens) vervangen door Freedom Bremmer, die niet zo’n ongeleid projectiel is maar net zo soulful en veelzijdig. Verder wordt gitarist/bandleider Fiuczynski bijgestaan door bassist David Ginyard en drummers Skoota Warner en Gene Lake. Daarnaast er nog een opvallende gast in de vorm van Wizard of Woo Bernie Worrell. De muziek is weer zo goed als vertrouwd. Fusion die door de vette funk grooves nergens noodly wordt. De plaat klinkt bovendien ook echt als een klok.
De Raggende Manne @ Tivoli De Helling, Utrecht
Tja, die reünie-EP was toch wel weer erg leuk dus de kans ze alsnog eens te gaan zien, in me státsie nog wel, laat ik dan toch niet schieten. Destijds was het er ook nooit van gekomen. Het is een kort maar krachtig optreden, maar dat is geen verrassing. Leuk om die oude hits (Bonnetje, Bloedeloos) en de nieuwe (De Poepraper) live te horen en het doet je weer beseffen dat het toch een bijzonder bandje was. Enigszins tekort gedaan door grootste hits Poep In Je Hoofd. Da’s een leuk liedje (inclusief een veertigerspit vanavond) maar minder platte songs als Zand zijn wel sterker. Gelukkig wordt dat ook gespeeld. Net als die andere klassieker Lulle Bij De Bus.
Wu-Tang Clan A Better Tomorrow
Ghostface Killah 36 Seasons
Je leest het overal en het is helaas wel waar, de fut is eruit bij de Wu. Bij het eerste nummer denk ik nog dat het wat experimentelere karakter van de song suggereert dat het een groeiplaat is. Maar helaas, er groeit vooralsnog niks. Ik volgde al lang niet meer alle leden (in de zin van cd’s kopen) maar ik denk dat ik deze groepsplaat ook laat schieten. Ghostface solo levert gelukkig wel weer kwaliteit af, ook zonder Adrian Younge. Nu zijn het The Revelations die het leeuwendeel produceren, maar ondanks dat er ook producties van Fizzy Womack en Malik Abdul-Rahmaan tussenzitten is het weer een consistent album (een concept-album zelfs), maar het is ook geen klassieker als Twelve Reasons To Die.
Comments
comments
