Tsjingelingeling 12,3 miljoen euro opgehaald door Serious Request, zodat ze in Afrika eindelijk eens ingeënt kunnen worden tegen honger en hiv. Ook bepaald niet wijs maar wel voor het laatst dit jaar zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Poppy Ackroyd, Peter Broderick, Burial, Heidi Harris, Hewar, No Favours, Rachel Zeffira, Eleh, Pye Corner Audio, Personal Space: Electronic Soul 1974-1984, Various Artists: To What Strange Place – The Music Of The Ottoman-American Diaspora, 1916-1930 en Twinsistermoon.
Het Denovali label brengt de één na de andere toprelease uit, van gitzwarte metal tot aan de meest mooie neoklassiek. Tot die laatste categorie behoort de Britse klassiek getrainde pianiste/violiste Poppy Ackroyd. Haar debuut wordt aangeprezen voor fans van Max Richter, Ólafur Arnalds en Hauschka. Nu denk ik ook dat die fans hier hun hart kunnen ophalen, maar Poppy brengt nog wel meer dan dat met onder meer haar veldopnames. Het is heerlijk ritmische en licht experimentele maar bovenal melancholische neoklassiek, die ook wel elementen van Philip Glass, Richard Skelton, Dustin O’Halloran en Nils Frahm (hier verantwoordelijk voor de mastering) in zich verenigt. Een wonderschoon, aangrijpend geheel.
Peter Broderick – Hey Hayley / The Gate (cd-r, I Will Play This Song Once Again)
Sylvain Chauveau is met nog een ander het label I Will Play This Song Once Again begonnen. Wat ze doen is op een bepaald tijdstip een exclusieve en zeer gelimiteerde release aanbieden, waar je indien je snel bent een persoonlijk exemplaar krijgt van de artiest. Eerste hierop, hoe kan het ook bijna anders, is Peter Broderick die 25 exemplaren aanbiedt met daarop 2 songs die hij voor elke 25 bestellers opnieuw opneemt zodat iedereen een uniek exemplaar in handen krijgt. De cd-r begint zelfs met “This recording is for Jan Willem Bro-Ek, sorry if I’m saying that wrong…”. Hoeveel leuker en persoonlijker wil je het krijgen? Zeker als ik ook nog eens nummer 1 van 25 krijg! Hij brengt twee fraai gezongen songs, waar hij zichzelf op de banjo begeleidt. Het zijn wonderschone, sobere nummers die ook zonder het persoonlijke karakter er diep inhakken. Buitengewoon kleinood om innig te koesteren!
Burial – Truant / Rough Sleeper (cds, Hyperdub)
Volgens mij wordt deze nieuwe single, die overigens ruim 25 minuten duurt, ook wel eens One / Two genoemd. Hoe het ook zij, William Bevan keert terug met zijn geweldige Burial. “Truant” begint met heerlijk etherische vrouwenzang, een mysterieuze This Mortal Coil-achtige sfeer en iets dat lijkt op een dubstepversie van Jan Hammers “Crockett’s Theme”. Geleidelijk aan wordt de muziek een stuk duisterder. De zang gaat dan ook de andere, duistere kant op. Hele fraaie en sterk opgebouwde track. De tweede zit in de hoek van The Weeknd en klinkt lekker, maar maakt niet zo’n indruk als die eerste. Wel een fijn tussendoortje.
Heidi Harris – Dream Fodder (cd-r, Reverb Worship)
Vorig jaar is het de dame van Birds Of Passage dat de ene na de andere release eruit poept, dit jaar is dat Heidi Harris. En daar is helemaal niets op tegen. Deze Amerikaanse autodidactisch muzikant, die zowel solo als in de groepen Cutleri en Circe van zich laat horen, brengt namelijk heerlijk dromerig experimentele releases uit waarvan ik geen genoeg kan krijgen. Ze zingt en speelt daarnaast klarinet, harmonica, piano, melodica, elektrische cello, Portugese gitaar, synthesizer, percussie- en diverse elektronische instrumenten, al dan niet gemengd met veldopnames. Dit is maar liefst haar vierde album dit jaar, waarop ze meer dan ooit zingt. Het is dan ook haar meest toegankelijke album geworden, al blijft dat in haar universum een vaag begrip. Het is wel weer een fijn droefgeestige mix geworden die ergens tussen tussen Azalia Snail, Birds Of Passage, Grouper, Tiny Vipers, Meg Baird, Sharron Kraus en Cerberus Shoal uitkomt. Eigengereide schoonheid!
Hewar – Letters To A Homeland (cd, Dreyer Gaido)
De Syrische klarinettist Kinan Azmeh heeft al diverse prachtige releases op zijn naam staan, niet in de laatste plaats de verbluffende soundtrack Rigodon (2007). Los hiervan experimenteert hij buiten zijn vaderland er op los, zo ook in zijn band Hewar die hij er samen met Dima Orsho (sopraanzang) en Issam Rafea (oud, zang) er op nahoudt. Dit Syrische trio dat vertaald “dialoog” betekent en meer in het woord en de muziek dan het geweld gelooft, brengt een stemmige ode aan hun vaderland, waar het bloedvergieten aan de orde van de dag is. Ze brengen op hun nieuwe, live opgenomen album betoverende muziek, maar niet uit de sprookjes van 1001 nacht maar de keiharde kale werkelijkheid. Neemt niet weg dat dit bijzonder mooie muziek oplevert, al is het leed erachter haast voelbaar. Jazz, wereldmuziek en klassiek gaan hier hand in hand. Te gast zijn verder onder andere nog Jivan Gasparyan. Luister maar eens naar onderstaande tracks en zie zelf maar of je dit onberoerd kan laten. Ik denk het haast niet.
No Favours – No Favours (cd, Tenderversion)
Eindelijk eens een pre-order die ik wel eerder krijg dan de winkels (in tegenstelling tot bijvoorbeeld mijn Philip Glass reworks). De cd van dit trio komt namelijk pas volgend jaar februari officieel uit. Het is de nieuwe band van de Zweedse dames Anna Jonsson en Victoria Skoglund uit onder meer Audrey, Kamikatze en Mire Kay die het samen met Stefan Holmberg eens meer over de punkboeg willen gooien. Daar slagen ze prima in met lekker puntige, korte songs die het beste naar boven halen van Magnapop, PJ Harvey, Sonic Youth, Warsaw, Space Siren en The Breeders. Tien lekkere songs en gewoon op 23 minuten finishen. MoOI!
Rachel Zeffira – The Deserters (cd, Rafrecords)
Rachel is een Canadees-Italiaanse getrainde operazangeres, maar gooit vooral hoge ogen als zwoele zangeres in Cat’s Eyes. Maar dat ze het solo avontuur opzoekt is eigenlijk niet zo verwonderlijk. Zelf gooit ze op haar debuut naast de zang ook piano, synthesizer, vibrafoon, kerkorgel, hobo, Engelse hoorn, (alt)viool en arrangementen in de strijd. Daarnaast brengen diverse gasten nog drums, zang, gitaar, bas, synthesizers, trompet, Franse hoorn, fluit, klarinet, harp en diverse strijkinstrumenten. Ze brengt hiermee prachtige droompop met shoegaze en neoklassieke elementen. Ergens tussen Mazzy Star, Cocteau Twins, Miranda Sex Garden, Jessica Bailiff, Nick Drake en My Bloody Valentine in. Van die laatst genoemde brengt ze nog de mooie cover “To Here Knows When” ten gehore. Dit album is te kort bij me om in mijn definitieve jaarlijst te eindigen, maar het verdient op z’n minst een nominatie. Ongelooflijke pracht.
Eleh Retreat, Return, Repose
Eleh produceert veel vinyl maar op deze driedubbelaar vinden we er drie die exclusief bij Important waren te bestellen. Het materiaal is wat ritmischer dan ik gewend ben (ik heb een zeer bescheiden Eleh collectie). Veel uit toon generatoren maar bijvoorbeeld gamelan-achtige structuur in Indictiva en lijkt het drone pad te worden verlaten, hoewel dat ook volop aanwezig is. Je zou bijna denken toegankelijker dan de bijna audiotest-achtige homages aan square en sine waves, maar daar staan een paar oorsuizend hoge frequenties tegenover. De verpakking is ook weer supercool maar de schijfjes mogen wel in een iets ruimer jasje, het blijft lastig om ze uit het hoesje te krijgen.
Pye Corner Audio Sleep Games
Het label is Ghost Box en dan weet je al een beetje hoe het klinkt. Toch heeft Pye Corner Audio toch weer een eigen draai. Het heeft wat van de Britse warmte van labelgenoten Advisory Circle's Other Channels, maar zonder die uitgesproken tv-sfeer. Sleep Games is donkerder en heeft meer van Klaus Schulze en soms zelfs wat Umberto's horrortronica, of soms zelfs pre-jilla Burzum als ie met synths in de weer was. Nog steeds wel die warme sfeer die we kennen van het label maar ook een beetje minder Brits en een beetje spooky.
Personal Space: Electronic Soul 1974–1984
Why Can't We Live Together van Timmy Thomas is een beroemd voorbeeld van een drumcomputer in de soul muziek toen dat nog verre van normaal was. Personal Space is een collectie meer ondergrondse soul, r'n'b en funk die ook gemaakt werd op vroege synthesizers en drumcomputers. Niet altijd zo minimaal als Thomas deed, soms gaan ze eh, 'vol op het orgel', zoals dat tegenwoordig heet. Het doet door die lo fi en budget benadering soms ook wat denken aan de minimal wave trend van nu, wat natuurlijk als promotioneel argument wordt opgevoerd. Houd er wel rekening mee dat dit wel soul en r'n'b is, dus bij vlagen een tikkie minder kil dan die chill wave.
Various: To What Strange Place – The Music Of The Ottoman-American Diaspora, 1916-1930 (Mississippi Records)
Tussen al het knutselen aan mijn top 10 stukjes voor mijn eigen website toch ook nog tijd gevonden om toch wat nieuwe plaatjes te luisteren. Zo zijn daar deze drie verzamelaars op vinyl uitgekomen bij het sympathieke Mississippi Records (en eerder al op CD door Tompkins Square Records).
Muziek van migranten uit het Ottomaanse rijk die in New York terecht zijn gekomen. Waar sommige tradities achter waren gebleven in het oude rijk, is de muziek meegekomen en zijn er vele opnames gemaakt in de periode voor de grote crisis. Op deze verzamelaars horen we enkele van deze opnames terug.
Het is geweldig om te horen hoe deze immigranten consequent vast blijven houden aan de eigen muziek. De muziek gaat van Griekse tot Armeense muziek en toont duidelijk de overeenkomsten die er muzikaal tussen de verschillende gebieden was.
Zeker een aanrader voor iedereen die oude Turkse muziek een warm hard toe draagt.
Handmade Birds.