Nummer 39 met rijst is de ludieke Chinese actie tegen discriminatie. Steunen we helemaal met onze grofkorrelige lijst uit het:
We luisterden naar: Ashia & The Bison Rouge, Beastmilk, Burial, Orla Wren/Aaron Martin/Isnaj Dui, Yellow6, Dirty Fuse en Esmerine.
Ashia & The Bison Rouge – Diesel Vs. Lungs (cd, Jaro)
De in Polen geboren Amerikaanse muzikante Ashia Grzesik (zang, cello, ukelele), die ook deel uitmaakt van de Vagabond Opera, brengt nu haar tweede album uit. Hierop laat ze duidelijk een heimwee naar haar geboorteland horen. In de basis brengt ze emotioneel geladen Engelstalige en Poolse zang en cellomuziek, Ze bezit over een prachtig, bijna sopraanachtig stemgeluid en brengt op rockende en bovenal droefgeestige wijze haar cellopartijen aan de man. Deze muziek wordt verder ingekleurd door gasten -als collectief The Bison Rouge genaamd- op accordeon, altviool, violen, bas, drums, gitaar, klokkenspel en koorzang. Haar stijl komt ergens tussen klassiek, dark cabaret en singer-songwritermuziek uit. Het houdt het midden tussen Julia Kent, Rykarda Parasol, My Brightest Diamond, Kronos Quartet, Maria Callas, Iva Bittová, Tara Fuki en CocoRosie. Een veelzijdige artiest met een buitengemeen wonderschone sound.
Beastmilk – Climax (cd, Magic Bullet)
Retro kan best het moderne nu zijn, als het maar goed uitgevoerd wordt. Dat hebben de Finnen van Beastmilk prima begrepen. Ze brengen een dynamische en bovenal uptempo en stevige mix van new wave, post-punk, gothic en duistere rock. Daarmee komen ze op prettige wijze uit tussen bands als Interpol, New Model Army, Editors, The Cure, Killing Joke, 16 Horsepower en Joy Division. Fijne echo’s uit het verleden die geïncorporeerd worden in de muziek van het heden. Het is voer voor elke wave- en gothic-heads met een stevige hang naar melancholie. Maar ook voor anderen is dit een heerlijk album vol opzwepende muziek geworden.
Burial – Rival Dealer (mcd, Hyperdub)
Onder dit alias weet de Londenaar William Bevan telkens ter verrassen met bijzondere, veelal duistere en mysterieuze dubstep. De laatste tijd komt hij wel steeds met mini cd’s in plaats van volledige albums. Deze doen bepaald niet onder voor zijn volledige werken. Hij heeft een unieke sound in handen en dat blijft ook verkort zeer genietbaar. Deze nieuwe mini bevat 3 nieuwe tracks die bij elkaar ruim 28 minuten duren. Het is weer een duistere aangelegenheid, waarbij de kenmerkende dubstep de boventoon voert. Ook hoor je filmische elementen, trip hop, techno, hip hop en allerhande experimenten de revue passeren. Dit in combinatie met diverse stem- en zangsamples. Hij brengt het allemaal meer op uptempo wijze en weet hiermee wederom een fascinerende sound aan de dag te leggen, maar brengt verder geen verrassingen ten opzichte van eerder werk. De fan zal tevreden zijn, maar hoopt misschien ook weer op een heel en echt doorwrochten vervolg. Een fraai tussendoortje!
Luister Online:
Rival Dealer (albumsnippers)
Orla Wren / Aaron Martin / Isnaj Dui – The Blizzard That Birthed Her (cd+10”, Facture)
Even ter introductie. Muzikant/fotograaf Tui leidt een soort nomadenbestaan, waarbij hij met een camper de bossen ingaat. Af en toe keert hij naar de bewoonde wereld om foto’s en muziek te verkopen, maar daar kan soms heel lange tijd tussen zitten. Tot nu toe heeft hij de albums Butterfly Wings Make (2006), The One Two Bird And The Half Horse (2009) en eerder dit jaar Book Of The Folded Forest het licht laten zien. Hij fabriceert grote raamwerken van uiterst fragiele elektronische muziek, die rijk gedetailleerd is door microgeluidjes, veldopnames; eigenlijk net als zijn foto’s die de natuur in microkosmos laten zien en het organische leven en planten in het groot tonen. Hij werkt hier onder meer samen met cellist Aaron Martin (solo, From The Mouths Of The Sun, The Cloisters) en fluitiste Katie English (Isnaj Dui). Hieruit is deze nieuwe samenwerking geboren. Orla Wren brengt twee nieuwe tracks, die afzonderlijk door Martin en Isnaj Dui gemixt worden. Daarnaast staan er van elke track nog een reprise op. Acht tracks van bij el
kaar bijna 47 minuten levert dat op. Orla Wren brengt weer uiterst subtiele ambientachtige pracht, maar dikt dit ook aan met drones, softnoise en neoklassiek. De tracks met Aaron Martin worden voorzien van fragiele cellopartijen banjo, zang, orgel en bas. De mixen klinken dan ook totaal anders dan het origineel. Hetzelfde gebeurt als Isnaj Dui de ijle fluitpartijen en elektronica toevoegt. Ze weet een compleet eigen invulling te geven aan de toch al sterke oorspronkelijke versies. De beide reprises zijn weer wonderschone variaties op de initiële nummers. Je kunt dus gerust spreken van 8 totaal verschillende tracks, die wel een mooi geheel vormen. Op de 10” vind je overigens maar 4 tracks, te weten de originele 2 nummers plus de interpretaties van Aaron Martin. Daarbij krijg je wel wonderschone artwork. Dit alles is in een beperkte oplage van 300 stuks uitgegeven. Breekbaar prachtwerk van een unieke artiest!
Yellow6 – Merry6mas 2013 (cd, Editions6)
Sinds 1999 is het een goede traditie geworden dat Yellow6, het alias van Jon Attwood, aan het eind van ieder jaar een kerst cd, in de zogeheten “Merry6mas”-serie, brengt. Hierop staan veelal composities die niet op andere releases passen, zonder dat het overbodige kliekjes zijn. Op zijn 15de editie zijn het zelfs allemaal nieuw gecomponeerde stukken. De 11 composities, die bij elkaar ruim een uur duren, bestaan zoals vaker uit desolate klanklandschappen vol gitaarambient, drones en minimale post-rock. Ze weten je totaal uit de realiteit te halen en brengen je op filmische wijze naar een tot de verbeelding sprekend, dromerig paralleluniversum. De muziek roept associaties op met die van Labradford, Rothko, Mick Turner, Landing, Last Days, Mogwai en Dakota Suite. Het is uitgebracht in een oplage van 100 genummerde exemplaren, dus haastige spoed is zeker goed. Wat een ontwapenende pracht!
Dirty Fuse Surfbetika!
Hét surf-anthem wat iedereen kent is natuurlijk Misirlou, vooral sinds Dick Dale’s versie door Tarantino werd gepimpt in Pulp Fiction. Het is van origine een Griekse rembetika-song, met een Turkse titel (vergriekst van mısırlı) die Egyptenaar (waarschijnlijk een mooie dame) betekent, wat voor Dale ermee aan de haal ging populair was in de muziek die later easy tune zou gaan heten. Niet meer dan logisch dat de Griekse surf-rock groep Dirty Fuse nog een paar klassieke rembetika-songs bewerkt, met een nadruk op de meer rock’n’roll thema’s. De 10” is opgedeeld in een Junkie Side en een Drunk Side. Het is maar voor ’t idee want het is uiteraard allemaal instrumentaal. Dus als je van een lekker potje twangende gitaren en oosterse melodieën houdt: sla je slag, het vinyl is beperkt.
Esmerine Dalmak
Ik kende Esmerine nog niet maar het artikel in de Wire over de opnamesessies in İstanbul trok uiteraard mijn aandacht. De schrijver en de muzikanten zijn allemaal weer erg bezorgd over de Turkse tradities maar ik denk dat die prima voor zichzelf kunnen zorgen. Geef ze iets droney en laat die Turken maar schuiven, blijkt wel weer op dit vierde album van de Canadese groep. Muziek om lekker een beetje op te dagdromen (zoals de songtitel Hayale Dalmak ook suggereert).
Comments
comments
