Afgelopen week hadden we weer veel pepernoten op onze zang. Voor de pietjes precies, zie onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Laura Cannell, Crippled Black Phoenix, Dunajská Vlna, Holy Esque, Vardan Hovanissian & Emre Gültekin, Bas van Huizen, Iskra String Quartet, The John-Pauls, Keman Kiz, Lylac, Nèro Scartch, Frédéric D. Oberland, Colin Stetson And Sarah Neufeld, Sunn O))), The Telescopes, Twiggy Frostbite, Various Artists – Antologie Moravské Lidové Hubdy: 6 & 7, Sevdaliza en Deradoorian.
Jan Willem
Laura Cannell – Swooping Talons Remixes (digitaal, Front & Follow)
Eerder dit jaar presenteert de experimentele Britse violiste Laura Cannell (Horses Brawl) haar prachtige cd Beneath Swooping Talons. Hierop weet ze met vedel, fluit en dubbelfluit aansprekende, droefgeestige en desolate muziek te creëren, die het midden houdt tussen folk, kamermuziek, Barokke elementen en drones. Ze laat zich beïnvloeden door landschappen, tradities en liturgische muziek en komt ergens uit tussen Nils Økland, Richard Skelton, United Bible Studies en Hildegard Von Bingen. De muziek is vrij sober en dus ideaal om te remixen. Dat gebeurt dan ook op haar digitale release Swooping Talons Remixes. Negen artiesten kleuren haar fraaie muziek op eigenzinnige wijze in. Dat zijn Hoofus, Karen Gwyer, Oliver Coates, Peverelist, Replekz, Kemper Norton, Charles Hayward (This Heat) & Merlin Nova, Lutine en Shape Worship. Veelal artiesten uit de elektronisch dan wel experimentele muziekhoek. De melancholische en unieke sfeer blijft grotendeels overeind, maar haar muziek belandt in allerlei andere genres, hetgeen wonderwel past bij haar oorspronkelijke composities. Het vormt een prachtige aanvulling op haar album en toont ook even aan hoe goed haar composities zijn.
Luister Online:
Swooping Talons Remixes (4 tracks)
Crippled Black Phoenix – New Dark Age (mcd, Season Of Mist)
Multi-instrumentalist Justin Greaves (Iron Monkey, Teeth Of Lions Rule The Divine, The Varukers, Se Delan) trekt voor zijn progressieve rockproject Crippled Black Phoenix steeds andere muzikanten aan, met een kleine harde kern. De overstap naar het Season Of Mist label wordt ingeleid met de mini New Dark Age, dat een opwarmertje is voor hun volgend jaar te verschijnen achtste album. Greaves gaat zijn nieuwe avontuur aan met zanger/gitarist Daniel Änghede (Astroqueen, Hearts Of Black Science), toetsenist Mark Furnevall, bassist Christian Heilmann, drummer Ben Wilsker, pianiste/zangeres Daisy Chapman, gitarist Niall Hone (Hawkwind) en zanger/gitarist/bassist Jonas Stållhammar (Bombs Of Hades, God Macabre, Utumno). Ze presenteren twee nieuwe nummers in de beste traditie van de groep, die uiteenwaaiert van Masters Of Reality, Pink Floyd en Steve Von Till tot Mogwai, The Tea Party, Nick Cave en Grails. De laatste twee tracks, “Echoes” “Prt 1 & 2”, zijn Pink Floyd covers. Dit doen ze op eigenzinnige wijze en lijken dat te combineren met de gesprekken uit “Alan’s Psychedelic Breakfast” van diezelfde groep, zij het dan met hun eigen stemmen. Na 57 minuten zitten de vier nummers erop en dan mag je gerust spreken van een sterke mini van reuzenformaat.
Dunajská Vlna – Jednou (cd, Polí5)
De groep Dunaj (Slowaaks voor Donau) is één van de legendarische rockbands uit Tsjechië, waar ook Iva Bittová en Pavel Fajt tijdelijk deel van hebben uitgemaakt. Vanaf 1989 laten ze menig smaakvol album het licht zien. In 1998 komt er abrupt een einde aan de groep door het overlijden van kopman Jiří Kolšovský. De overige leden treden met een nieuwe zanger nog wel op, maar al gauw gaat elk lid zijn eigen weg, waarvan de activiteiten van klasbak Vladimír Václavek het vaakst aan de oppervlakte komt drijven en waar ik dikwijls over geschreven heb. De roep van de fans om door te gaan blijft echter bestaan. Nu, 17 jaar later, pakken de leden Vladimír Václavek (bas, gitaar, zang) en Josef Ostřanský (gitaar, zang) de draad weer op en formeren Dunajská Vlna (Donau Golf) samen met drumster/zangeres Michaela Antalová. Op hun debuut Jednou (eens) brengen ze nummers die nog wel medegeschreven zijn door hun voormalige kopman en ze trekken ook de lijn van hun vroegere sound door naar het hier en nu. De nummers worden in het Tsjechisch, Slowaaks en Engels gezongen. Het is haast ouderwets genieten en om meer dan “eens” te draaien. Hieronder vind je een live uitvoering van de titeltrack, die wel representatief is voor hun sound. Geweldige comeback met een oude adem, maar in een nieuw jasje.
Holy Esque – Silences / Hexx (digitaal, Beyond The Frequency / Five Roses)
Het in 2011 opgerichte Holy Esque is een kwartet uit Glasgow, dat langzaam naar hun in 2016 te verschijnen debuut At Hope’s Ravine aan het toewerken is. Dat doen ze eerder dit jaar met de mini Submission en nu weer met de digitale single Silences / Hexx. Het viertal, dat bestaat uit Pat Hynes (zang, gitaar), Keir Reid (keyboards), Hugo McGinley (gitaar) en Ralph McClure (drums), laat hierop weer pakkende alternatieve rock horen waarin elementen van noise en punk zetelen. De licht geknepen zang van Pat Hynes valt hierbij positief op. De muziek roept herinneringen op aan verscheidene bands als Editors, Bloc Party, Future Islands, Pixies, Joy Division, The Twilight Sad en Comsat Angels. Na bijna 7 minuten kan ik enkel zeggen dat dit in potentie een grote band kan worden. Maar dat zal de toekomst uitwijzen.
Vardan Hovanissian & Emre Gültekin – Adana (cd, Muziekpublique)
Adana is een symbolische stad in Turkije, waar Turken en Armeniërs naast elkaar leefden, totdat deze een eeuw geleden in puin werd gelegd en de Armeense bevolking uitgeroeid. De grensoverstijgende vriendschap van de Armeense dudukspeler Vardan Hovanissian en de Turkse sazspeler Emre Gültekin willen met hun cd Adana niet enkel nostalgisch en weemoedig terugblikken maar vooral ook dromen over een ander Adana, waar beide volken weer in harmonie samen kunnen leven. Toch overheerst de droefgeestige toon in hun muziek, zonder dat het een terneergeslagen geheel wordt. De schoonheid overheerst. De in België woonachtige Hovanissian (duduk, chvi) en Gültekin (zang, saz, bağlama, tanbûr, üçtelli, şelpe) worden bijgestaan door Joris Vanvinckenroye (contrabas) en Simon Leleux (darbuka, riq, daf) en hebben verder gastmuzikanten op tar, duduk en dhol. Het merendeel is instrumentaal, maar in 3 van de 14 composities klinkt de prachtig emotievolle zang van Gültekin. Een overrompelende wereldplaat over dromen en om heerlijk bij weg te dromen.
Bas van Huizen – Kluwekracht (cd-r, Moving Furniture)
Muzikant, animator en videokunstenaar Bas van Huizen heeft menig fraaie releases op zijn naam staan. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hem na zijn werken op het eigen Etherkreet een beetje uit het oog verloren ben. Zijn verhuizing naar het Verre Oosten (China tegenwoordig) is daarvoor een slap excuus, want hij is muziek blijven maken, zowel onder zijn eigen naam als Basi Goreng en Shoganai. Gelukkig is er het innovatieve Moving Furniture Records dat deze artiest weer onder de aandacht brengt met zijn nieuwe cd-r Kluwekracht, zoals altijd met een niet te plaatsen titel en cover. De muziek is opgenomen tussen 2007 en 2013 in zowel Nederland als Japan. Voorheen komt zijn muziek tot stand met gitaar, stem, samples en computer en ik ga er vanuit, want die info ontbreekt, dat een dergelijk procedé nog steeds gehanteerd wordt. Heel veel doet het er ook niet toe, want de muziek die hij fabriceert is dusdanig goed dat de manier waarop minder van belang is. Hij brengt een meeslepende, caleidoscopische mix van glitch, drones, ambient, neoklassiek, musique concrète en experimentele elektronica. Daarbij weet hij zich te onderscheiden van zijn hedendaagse genregenoten door een zeer gedetailleerde en volle sound. Met name onder de koptelefoon ontdek je hoe rijk, subtiel en toch massief zijn muziek is. Tevens ervaar je dan de wonderlijke ingrediënten, de geweldige stereo-effecten en de fijnbesnaarde melodieën. Ik voel me als een kind zo blij die een snoepwinkel binnenstapt en de volle schappen ziet. Dat, terwijl zijn muziek een behoorlijk duister karakter heeft. Maar laat dat nou net mijn smaak qua snoepjes zijn. Ik kan namen als Fennesz, Machinefabriek, Francis Dhomont, Svarte Greiner, Jasper TX, Tim Hecker en Stars Of The Lid aanvoeren ter referentie, maar zijn klanklandschappen maken op geheel unieke wijze het verschil. Een onwaarschijnlijk spannend en intrigerend prachtwerk. Dat alles is ook nog eens gestoken in een prachtige, A5 formaat hoes. Huizenhoog stijgt hij uit boven velen met dit veelzijdige en licht bevreemdende luisteravontuur.
Iskra String Quartet – Iskra (cd, 1631 Recordings)
Het Iskra String Quartet kom ik met enige regelmaat tegen op albums van anderen. Ze gaan geen muziekstijl uit de weg en hebben onder meer al samengewerkt met Jóhann Jóhannsson, Radiohead, Dustin O’Halloran, Ólafur Arnalds, Steve Reich, The xx, Vampire Weekend, Fuzzy Lights, Sufjan Stevens, Minotaur Shock en My Brightest Diamond. Dat klinkt meestal zo mooi, dat ik ook hun cd Sanctuary – a holy space of reflection (2005) en mini Discoveries & Inventions Ep (2010) aanschaf, die ook vol zinnenstrelende pracht staan. Maar dat verbleekt haast bij de pracht die ze nu bieden op de cd Iskra, uitgebracht op het kersverse 1631 Recordings van Mattias Nilsson (Kning Disk) en David Wenngren (Auetic label, Library Tapes, Birch And Meadow, Forestflies, Le Lendemain, Xeltrei, Murralin Lane). Dit om maar even de hoek waarin je het moet zoeken aan te geven. Ivo Stankov (viool 1), James Underwood (viool 2), Sarah Chapman (altviool) en Charlotte Eksteen (cello) presenteren hier 9 stukken, die door diverse componisten zijn geschreven en waarvan enkele ook in hun creaties te horen zijn. De negen participanten hier zijn Peter Gregson (cello), 2x filmcomponist David Julyan, Jóhann Jóhannsson, Alex Baranowski (piano), Isobel Waller-Bridge, Ólafur Arnalds, Luke Anthony en Paul Frith, waarbij ook pianiste Christina McMaster in twee stukken te horen is. Het resultaat is op z’n zachtst gezegd overdonderend te noemen. Heerlijk droefgeestig en tot de verbeelding sprekende neoklassiek waarin ze nooit helemaal binnen de lijntjes blijven. Wonder- wonderschoon. Een soundtrack voor een imaginaire prachtfilm. Wat een droomstart voor dit nieuwe label. De toon is gezet!
The John-Pauls – 7” (7”, Aagoo / Five Roses)
Het gebeurt toch niet heel vaak dat je werkelijk niets van een groep online kunt vinden, maar misschien past dit ook wel helemaal bij het tegendraadse Texaanse trio The John-Pauls. Phillip Niemeyer (Teen Titans, The Kiss Offs, Black Lipstick), Mark Fagan (Bayou Pigs, Noodle, The Paranoids) en Milika Zaorski zijn degene die de groep vormen. Ze brengen op het prestigieuze label Aagoo nu hun 7” uit; titel overbodig. De vier nummers die ze hier presenteren finishen na ruim 9,5 minuut. Ze laten een fijne, onconventionele mengelmoes van no-wave, post-punk, noise en rock horen. Daarbij roepen ze herinneringen op aan The Gun Club, Sonic Youth, The Sound, Velvet Underground, Unrest, Joy Division en Wipers. Dat klinkt niet alleen ongelooflijk lekker, dat is het gewoon ook. Een enorme belofte voor de toekomst.
Luister Online:
Island Of Lanes
Keman Kiz – Les Sons (cdep, Alice Perret)
Keman Kiz is het soloproject van de Française Alive Perret, die hiervoor ook al in het avant-jazz/post-punk groepje Lunatic Toys zat. Les Sons is haar eerste solo epee. Hierop brengt ze alles zelf, zowel de viool, piano, percussie-instrumenten en samples als zang. Ze serveert hier drie tracks met een totale lengte van bijna 19 minuten. De eerste koerst richting neoklassiek met een romantische twist. De tweede is meer elektronisch en bevat intrigerende zang en jazzelementen. In de slottrack laat ze een meer wilde sound horen en incorporeert ze ook geluiden uit het Verre Oosten in haar muziek. Zo toont ze eigenlijk 3 totaal verschillende gezichten, die met name door de bevreemdende atmosfeer prima bij elkaar passen. Je moet denken aan een kruisbestuiving van Mira Calix, Insides, Colleen, Hail en Sven Kacirek, maar ook weer niet. Ze lijkt nog een beetje haar draai te willen vinden en je moet haar titel ook wellicht aan elkaar lezen, maar los daarvan is dit een fenomenaal kleinood die heel wat belooft voor de toekomst.
Lylac – Living By The Rules We’re Making (cd, Homerecords.be / Music & Words)
De Belgische muzikant Amaury Massion heeft een rockachtergrond met Attica en My TV Is Dead. In 2012 komt hij met zijn soloproject Lylac en debuteert met het waanzinnig mooie By A Tree, waarop een mengelmoes van folk en singer-songwritermuziek te horen valt. Zijn directe en sobere aanpak zorgt dat de muziek behoorlijk binnenkomt. Massion beschikt over een prettig stemgeluid, dat zowel zacht als krachtig kan zijn, waarbij hij zichzelf begeleidt op gitaar, piano, vleugelhoorn, trompet en cavaquinho. Tevens is er een belangrijke hoofdrol weggelegd voor de Franse celliste Thècle Joussaud. Na drie jaar presenteert hij Living By The Rules We’re Making, waar Joussaud in 2 van de 12 songs te horen is. Voor de rest wordt haar plek ingenomen door celliste Merryl Havard (Quatuor MP4) en hoor je her en der nog gasten op sitar, piccolo en altfluit. De met blues gelardeerde liedjes zijn uiterst persoonlijk en droefgeestig, al gloort er hoop aan de horizon. Zijn muziek gaat werkelijk door merg en been, zowel door de prachtige arrangementen als de intieme en directe aanpak. Ik hoor er wel elementen van Ben Christophers en Nick Drake in terug, maar de sound van Lylac is mede door het speciale instrumentarium te eigenzinnig om echt met een ander te kunnen vergelijken. Een bijzonder een wonderschoon tweede album.
Luister Online:
Living By The Rules We’re Making
Nèro Scartch – Piece Of My Life (cd, Indies Scope)
De Tsjechische muzikant Jakub Svoboda kan je terugvinden in de elekro-swing/synthpop band Mydy Rabycad en tevens als toetsenist bij Android Asteroid. Solo debuteert hij nu als Nèro Scartch met Piece Of My Life. Hierop brengt hij een fraaie combinatie van alternatieve rock, synthpop, elektronica, hip hop en industrial. Als je de muziek hoort, vermoed je eerder een Amerikaanse band dan een Tsjechische. Dat komt naast de muziek ook door de perfecte Engelstalige zang. Hij wordt hierbij geruggensteund door muzikanten op zang, bas, akoestische en elektrische gitaar. De muziek kan behoorlijk heftig zijn en doet meermaals denken aan een mengelmoes van Nine Inch Nails, Stabbing Westward, The Prodigy, Marilyn Manson en Deftones. Op de rustige momenten dringen ook invloeden als Depeche Mode en New Order zich op. Doordat hij de balans tussen het heftige en meer rustieke alsmede het elektronische en meer gitaargeoriënteerde geluid behoudt, toont hij toch echt een geheel eigen smoel. Het is een uitermate intrigerend en opwindend album geworden en onderstreept eens te meer wat een boeiende scene de Tsjechen in huis hebben.
Luister Online:
Piece Of My Life (albumsnippers)
Frédéric D. Oberland – Peregrinus Ubique (cd+fotoboek, Vox’Xov)
De Parijse multi-instrumentalist, componist Frédéric D. Oberland is een veelzijdige verrijking voor de hedendaagse muziek. Zo opereert hij solo, in samenwerking met Colin Johnco, Elisa Point, Ed Rolll, Dave Olliffe, Gaspar Claus, Jayne Amara Ross en Richard Knox (Glissando) en duikt hij op in de groepen Foudre!, Farewell Poetry, The Rustle Of The Stars, Oiseaux-Tempête en Le Réveil Des Tropiques. Los daarvan is hij ook een graag geziene gastmuzikant bij onder meer Glissando en Bérangère Maximin. Nu komt hij met zijn album Peregrinus Ubique aanzetten. Hierop presenteert hij 6 stukken of beter gezegd scenes, zoals hij ze zelf aanduidt, die een soort imaginaire soundtrack vormen voor wellicht het schitterend bijgevoegde A5 formaat fotozine. Oberland brengt veldopnames, harmonische pijp, gitaar, bas, percussie, noise, piano, zang, mellotron, sax, bouzouki, fender rhodes, drummachine en allerhande elektronische apparatuur en effecten. Hiermee weet hij een buitengewoon duister, psychedelisch, experimenteel en hallucinerend geheel te fabriceren, dat het spannende midden houdt tussen dark ambient, noise, drones, krautrock en neoklassiek. Alsof Godspeed You! Black Emperor, Faust, Set Fire To Flames, Philippe Petit, Graveyard Tapes, Glissando en de vroegere Pink Floyd een duister verbond zijn aangegaan. Wat een bij de strot grijpende muziek levert dat op! Schoonheid gehuld in biologerende duisternis.
Colin Stetson And Sarah Neufeld – Never Were The Way She Was (cd, Constellation / Konkurrent)
De Amerikaanse en tegenwoordig in Montréal, Canada, woonachtige saxofoonvirtuoos Colin Stetson heeft naast solomuzikant al gewerkt met Arcade Fire, Bell Orchestre, Tom Waits, TV On The Radio, Feist, Bon Iver, My Brightest Diamond, Laurie Anderson, David Byrne, Jolie Holland, Sinéad O’Connor, LCD Soundsystem, The National, Godspeed You! Black Emperor, Larval, 2 Foot Yard, Beulah, Burning Spear, Angelique Kidjo, Kevin Devine, Beanie Burnett, Mats Gustafsson en Anthony Braxton. Hij brengt al sinds 2003 albums uit, maar speelt zich pas echt in de kijker als hij aan zijn New History Warfare trilogie begint. De uit Montréal afkomstige violiste/componiste Sarah Neufeld is waarschijnlijk het meest bekend van haar lidmaatschap in Arcade Fire. Ze is tevens medeoprichtster van het instrumentale folkrock-ensemble Bell Orchestre en een graag gezien gast bij onder meer The Luyas, Little Scream, Snailhouse en Esmerine. Nu komen beide door de wol geverfde muzikanten, die elkaar al zo vaak tegen het lijf zijn gelopen, samen op Never Were The Way She Was. Het is allemaal in één keer live opgenomen, zonder loops enoverdubs. Je hoort experimentele neoklassiek, die op dynamische en improvisatorische wijze tot stand is gekomen. Het geheel klinkt ongeforceerd en spontaan, maar pakt reuze spannend en biologerend uit. De verbluffende partijen op tenor- en bassaxofoon en contrabasklarinet van Stetson en het lekker krassende vioolwerk en de etherische zang van Neufeld weten je in een aangename houdgreep te nemen. Ze brengen meer dan je op voorhand al had durven hopen. Weergaloos album. En ja, het is al een tijdje uit, maar gezien de voorkant past het prima nu (smiley met een tongetje uit z’n bakkes).
Sunn O))) – Kannon (cd, Southern Lord / Konkurrent)
Ik heb van de meesters der duisternis Sunn O))) (of hoe je dat officieel ook schrijven en zeggen moet) een dwarsdoorsnede in de kast staan. “Veel van hetzelfde” hoor je wel eens. Aan de ene kant begrijp ik dat, maar aan de andere kant heeft Sunn O))) net zoveel nuances voor duisternis als de Inuïten woorden voor sneeuw. Live zijn ze een soort shoegazeband voor metalliefhebbers en is de nuance door de oorverdovende geluidsmuren soms minder duidelijk. Indrukwekkend en fysiek, dat wel. Hun cd met Scott Walker vorig jaar is ook een bijzonderheid geworden, net als veel andere albums uit hun catalogus. Het is derhalve altijd weer afwachten wat gitarist Stephen O’Malley (Burning Witch, Khanate, Lotus Eaters, Ginnungagap) en (bas)gitarist Greg Anderson (Goatsnake), beide uit Thorrs Hammer en The Teeth Of Lions Rule The Divine, op een nieuw werk brengen. Samen met min of meer vast bandlid/zanger Atilla Csihar (Mayhem, Burial Chamber Trio) presenteren ze nu hun album Kannon. Hierop krijg je drie langgerekte stukken van in totaal ruim 33 minuten lang, waarbij ze nog hulp krijgen van gitarist Oren Ambarchi, toetsenisten Randall Dunn, Steve Moore en Rex Ritter en drummer Brad Mowen. Ze grijpen weer iets meer terug op hun oude sound en laten repeterende, slepende metalgeluiden horen; drones voor mijn part. Daarbij past het vervaarlijke en trage gegrom/zang van Csihar weer wonderwel. De muziek zit ook weer barstensvol symboliek, maar daar sta je toch niet echt bij stil als ze hun geluidsdekens over je uitspreiden. Het zijn drie bij de strot grijpende symfonieën geworden, die hun weerga niet kennen. Wat een geweldige geweldenaars zijn het toch.
The Telescopes – Hidden Fields (cd, Tapete)
Uit de discografie van de geweldige The Telescopes in hun beginjaren is het allemaal wat wazig, doordat hetzelfde materiaal op verschillende releases belandt. Feit is dat de al in 1987 door Stephen Lawrie opgerichte groep er nog altijd is, met diverse hiaten. Hun geluid zit altijd ergens tussen psychedelische rock, spacerock, shoegaze en noise in. Hidden Fields is hun achtste wapenfeit sindsdien. Naast Lawrie (zang, keyboards, orgel, synthesizer, gitaar, percussie, effecten), die vele leden heeft zien komen en gaan, zijn het nu Brian McEwan (bas), Ross Cameron (drums) en Jamie Cameron (gitaar, noises) die de groep completeren. Ze brengen slechts vijf nieuwe tracks, maar wel met een lengte van in totaal 35 minuten. Opvallend genoeg is het venijn van weleer hier helemaal intact. Niet dat de tijd stil heeft gestaan, maar de tijd heeft geen grip gekregen op hun unieke sound. Ze trekken imponerende, duistere geluidsmuren op en gieten daarover een heerlijk psychedelisch sausje. De muziek klinkt gruizig, mistig en duister en koerst iets meer richting shoegaze, droompop en noise. Fans van het eerste uur kunnen hier nog altijd hun hart ophalen. Onder de radar, maar stevig op de kaart.
Twiggy Frostbite – TWF (cd, Despotz)
Kijk, daarom zijn jaarlijstjes zo fijn (dank André K.). Ik heb na het debuut Through Fire van het Zweedse Twiggy Frostbite nooit meer wat van hen vernomen, maar ze blijken toch dit jaar hun tweede album TWF te hebben uitgebracht. De dames zijn ook actief in de bands The Deer Tracks en Grizzly Twister, maar concentreren zich nu weer even op Twiggy Frostbite.
Net als hun debuut brengen ze onderkoelde damespop, die ook dikwijls uitmondt in narcotiserende droompop en post-rock light en aansluiting vindt met de 4ad muziek van weleer. Elin Lindfords, Anna-Karin Berglund en Emma Sjöberg keren op ijzersterke doch dromerige wijze terug. Denk aan een sprookjesachtige en bovenal bitterzoete kruistbestuiving van Múm, Sigur Rós, Portishead, Low en Cocteau Twins. Gewoon een heerlijk album om je totaal aan over te geven.
Various Artists Antologie Moravské Lidové: 6. Milostné A Svatební Písně (cd, Indies Scope)
Various Artists Antologie Moravské Lidové: 7. Verbruňky A Písně Rekrutské (cd, Indies Scope)
Het geweldige Tsjechische Indies Scope label is hofleverancier als het gaat om muziek uit eigen land naar buiten te brengen. Dat gaat van punk, avant-garde, jazz en rock tot folk, wereldmuziek, singer-songwritermuziek en zelfs Keltische muziek. Ook brengen ze met enige regelmaat muziek uit Moravië, vernoemd naar de rivier Morava. De bekendste steden zijn Brno en Ostrava. In Brno ben ik zelf ook een keer geweest. In dit oostelijk gelegen gebied zijn sommige tradities van weleer nog springlevend. Dat heeft onder meer zijn weerslag op de muziek, waar krassende violen, draailieren, cimbalen, allerhande traditionele instrumenten, Hongaarse elementen en prachtig dramatische zang de dienst uitmaken. Om de regio te eren brengt Indies Scope in 2012 de 5 delige serie Antologie Moravské Lidové Hudby uit, die elk wel een eigen subtitel meekrijgen. Hierop krijg je een schitterend overzicht van veel (onbekende) 
artiesten uit de regio, die op samenhangende wijze hun traditionele muziek ten gehore brengen. Nu zijn er weer twee nieuwe delen, de nummers 6 en 7 uit de serie. Nummers 6 met de titel Milostné A Svatební Písně (liefdes- en huwelijksliederen) brengt 24 pure songs die op hun eigen wijze de liefde en het huwelijk bezingen. Net als veel traditionele muziek klinkt de muziek bij vrolijke gebeurtenissen vaak droefgeestig. Zo ook hier, waarbij overigens vooral zangeressen te horen zijn. Ruim 76 minuten lang weten ze in een houdgreep te nemen. Deel 7, Verbruňky A Písně Rekrutské (rekruteringsliederen), laat dan weer het met name het mannelijke deel zingen. Deze cd, met 30 songs van bij elkaar meer dan 77 minuten, is naast heel droefgeestig ook wat vaker opzwepend. Beide geven ze hoe dan ook op aangrijpende wijze een fraaie kijk in de keuken van een rijke cultuur. Geschiedenisles is nog nooit zo leuk geweest.
Luister Online:
Milostné A Svatební Písně (albumsnippers)
Verbruňky A Písně Rekrutské (albumsnippers)
Martijn
Sevdaliza Children of Silk
Ooit begonnen in het Nederlands, met een gewaagde cover (Duvelduvels Delftsblauw), maar de sporen zijn vakkundig van het internet verwijderd, op een enkel vermelding na. De doorstart in het Engels was echter geen slecht idee. De sfeer is triphoppy, maar dan moderner, psychedelische r’n’b, bijzondere en uitdagende visuals – een vergelijking met FKA Twigs ligt voor de hand – maar voldoende eigenheid. En volop ontwikkeling en haar tweede EP maakt dat ik toch wel tamelijk reikhalzend uitkijk naar het debuutalbum. En internationale allure dus, zie de gastbijdrage van Rome Fortune en het zojuist verschenen artikel op Billboard.
Deradoorian The Expanding Flower Planet
Angel Derodoorian (uit Brooklyn, NY) speelde tegelijk met Charlemagne Palestine en Magma op Le Guess Who?. Toch jammer: Haar debuut is namelijk een uitstekend album. Ze zat in Dirty Projectors en werkte met uiteenlopende artiesten als Flying Lotus, Slasher Flicks, The Roots en Matmos. Haar eigen muziek is ook een bonte mix, je kunt het progressieve pop noemen. Songs waarin vanalles doorklinkt: van de sixties (Terry Riley) via de seventies (Can) tot de eighties (Japan) and then some (Broadcast bijvoorbeeld). Een onderhoudend album vol met avontuurlijke arrangementen en songs.