Laag Sammy, kijk omlaag Sammy. Ook aards zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Fedaden, Glissando, Jóhann Jóhannsson, Edward Ka-Spel, Nine Rain, Jessica Pavone, Osso doet een Sufjan Stevens-je, Yellow6, Broadcast & The Focus Group, Diminished Men en Urfaust. En keken naar: Moon.
Fedaden – Broader (cd, Nacopajaz)
Leuk idm-project van Denis Fedabeille. Hij dwarrelt ergens tussen Boards Of Canada, Plaid en Aphex Twin, met typisch Franse speelse elektronica zoals die van O.lamm, Domotic en Hypo. In het tweede nummer van de cd heeft hij Dominique A weten te strikken voor de vocalen. De rest is instrumentaal en vol opgeruimde speelse beats. Ook sijpelen er steeds wat akoestische en klassieke geluiden door zijn muziek. IJzersterk album!
Luister Online bij Myspace:
Glissando – Strangers Ever Felt (cd-r, Gizeh)
Het prachtige album With Our Arms Wide Open We March Towards The Burning Sea wordt hier in z’n geheel tot één lange nummer van een uur gemixt door Richard Knox. Dat levert een prachtige, warme ambientsoundscape op. Gelimiteerde oplage van 100 stuks.
Jóhann Jóhannsson – And In The Endless Pause There Came The Sound Of Bees (cd, NTOV Phonoautogram)
Jóhannsson heeft een nieuw gelimiteerd werk (1000) uitgebracht, dat enkel verkrijgbaar was tijdens zijn tournee. Gelukkig is er nog één of andere Pool op discogs die hem voor weinig van de hand doet, want dit werk is er één om in te lijsten en te goed om als tour-cd te dienen. Ondanks de meterslange titel is het de soundtrack van de film Varmints van Marc Craste. Hier hoor je Jóhannsson op zijn best met (neo)klassieke muziek, naast hemzelf uitgevoerd door orkest, koor en sopraan. Veel mooier dan dat krijg je het zelden.
Edward Ka-Spel – Dream Loops (cd, Beta-lactam Ring)
Legendary Pink Dots-frontman Edward Ka-Spe produceert zelf ook met enige regelmaat experimentele en altijd intrigerende soloplaten. Met zijn nieuwste werk lijkt hij letterlijk dromen in muziek te hebben omgezet. Datzelfde surrealisme van een koortsdroom die als spannende avant-gardistische en industriële soundscapes vol originele samples en loops aan je voorbijtrekken. Vijf lange tracks die je aan de grond weten te nagelen door hun overdonderende pracht en onheilspellendheid. De opbrengsten van de cd gaan naar zijn moeder, die momenteel vecht tegen maagkanker.
MP3’s(amples):
Nine Rain– Que Viva Mexico!(cd, Independent)
In 1993 zijn Steven Brown en Nikolás Klau van Tuxedomoon naar Mexico verhuisd. Daar starten ze het project Nine Rain. Dit is ook echt een fijne Mexicaanse variant op Tuxedomoon geworden, waarmee ze al een cd of 6 hebben gemaakt. Deze keer hebben ze de soundtrack geleverd voor de film van Sergei Eisenstein. Met hoofdzakelijk instrumentale nummers zetten ze een filmische mix neer van avant-garde à la Tuxedomoon, experimentele muziek, jazz en Mexicaanse elementen. Overigens is het geen typische soundtrack, dus ook zonder film glijdt het erin als een burrito.
Jessica Pavone – Songs Of Synastry And Solitude (cd, Tzadik)
Een goede tip van Eric van Rees (week 47) deze Jessica Pavone. Inderdaad een nogal atypische Tzadik release. Deze heerlijk droefgeestige, minimale klassieke stukken met her en der jazzinvloeden verwacht je eerder op ECM. Maakt het allemaal niet minder mooi. Iets tussen Jóhann Jóhannsson en Arvo Pärt in is gewoonweg niet te weerstaan.
Osso performs Sufjan Stevens – Run Rabit Run (cd, Asthmatic Kitty)
Enjoy Your Rabbit is denk ik het minst toegankelijke album van Sufjan Stevens. Elektronische en soms heel grillige composities die de Chinese dierenriem behandelen. Ik denk dat de rechtgeaarde fan hier zelfs problemen mee heeft. De strijkende dames van Osso hebben er nu een meer klassieke variant van gemaakt, die net zo ambitieus is als het origineel maar met een ander geluid. Ze klinken beiden zo anders dat je gewoon van een nieuw Stevens album kunt spreken. Een buitengewoon sterk en interessant album bovendien.
Yellow6 – Merry6mas 2009 (cd, Editions6)
Goede gewoontes moeten blijven voortbestaan. Dat is ook sinds 1999 de jaarlijkse Merry6mas cd van Yellow6. Vorig jaar heeft hij nog een boxset uitgegeven met daarin alle 10 voorgaande edities plus een extra bonus-cd. Hij heeft toen getwijfeld of hij door zou gaan, maar voila hier is de nieuwste editie. Zoals gewoonlijk staat de cd vol met hoogwaardig restmateriaal dat het midden houdt tussen gitaarambient en rustieke post-rock. Het is zeer filmisch, een deel is dan ook voor de film 9732 van Niclaz Erlingmark, en uiterst droefgeestig. Wonderschoon kerstgeschenk!
Luister Online bij Myspace:
9732#2 / 9732#3 / Dead Voice
Moon (Duncan Jones)
Alle Droomstoffeerders opgelet, de zoon van Major Tom brengt intellectuele sci-fi naar het grote scherm. Een zeldzaamheid. Ik hóud niet eens zo van het genre en zat toch al in mijn handen te wrijven van plezier. De film leek ook om in een vloek en een zucht, dus vermakelijk is ie zeker. Of ie echt blijvende kwaliteiten heeft, is een heel ander verhaal. Regisseur Duncan Zowie Jones doet zichzelf zeker in het begin tekort, door eer te willen bewijzen aan de klassiekers, terwijl hij daarmee eigenlijk onnodig verwarrende hints dropt voor zijn eigen verhaal. Hij introduceert een astronaut, gespeeld door Sam Rockwell, die met een of andere bulldozer op de 'achterzijde' van de maan werkt. Daar is een soort magische energie-stof te vinden, die de wereld van de totale black-out heeft gered. Hij zit er al drie jaar, in zijn uppie, en is blij bijna naar huis te kunnen. Van al die eenzaamheid heeft ie ze niet helemaal meer op een rijtje, hij mist zijn vrouw en ziet opeens een (heel ander) meisje in zijn stoel hangen. Een duidelijk Solyaris-grapje, waarmee in de rest van de film niks gebeurd. Het schijnt dat hij haar nog één keer ziet, vlak voordat hij, niet toevallig, een ongeluk krijgt, maar ik had dat zelf al gemist en bovendien gebeurd er verder toch niets mee in het plot. Dan is daar natuurlijk een beruchte board computer (hier met de stem van Kevin Spacey) die net als in Kubrick's 2001 wel eens slecht zou kunnen zijn. Ook daar zijn weer in het begin wat hints voor; de computer belt met de basis op aarde, terwijl de verbindingen kapot zouden zijn. Ook dit blijkt later een dwaalspoor, wat de echte sci-fi liever misschien wél geslaagd ambigu vind. Diezelfde robot zorgt trouwens voor een prachtig moment, het ding toont zijn emoties per welbekende smiley, die het op een cruciaal moment, begeleid door een lekker pianoriedeltje op een janken zit. Ik twijfel of ik dat plotpunt moet vertellen, in wezen in Moon namelijk een echt kort verhaal, met één simpel gegeven/twist. De liefhebber moet dat toch zelf maar gaan zien, laat ik volstaan met te melden dat Sam Rockwell het heel druk had. De film blijft ondertussen toch lichtjes haperen, om nog maar een voorbeeldje noemen: in wat een schokkend moment had kunnen zijn, stelt de film visueel teleur, door de 'ontdekking' (het is meer een bevestiging) die de ruimtevaarder doet, veel te verscholen te presenteren. Kom op, het is een film, dat deden ze in the Matrix toch beter, of ik moet het in mijn herinnering hebben aangevuld.
Broadcast & The Focus Group Investigate Witch Cults of the Radio Age
De bijdrage van The Focus Group is precies wat je verwachtte, Broadcast komt psychedelischer en analoger uit de hoek. Een fraai delirium is het resultaat, een beetje wat Future Sound Of London/ Amorphous Androgynous lijkt te hebben beoogd met hun post-India werk.
Diminished Men Shadow Instrumentals
Supercoole surf, ook een tripje naar vroegere tijden met veel twangende gitaren en ploppende tape-echo. Shadows meets Morricone, natuurgetrouw in de groeven vastgelegd door Randall Dunn (geluidsman van o.a. Sunn0))) en Secret Chiefs 3).
Urfaust Der Einsiedler en Geist Ist Teufel
De drinkebroers van Urfaust gaan nog verder terug, de middeleeuwen maar liefst. Met een merkwaardige vorm van black metal en filmische collages van klassieke (film)muziek. Vooral op het heruitgegeven Geist Ist Teufel, op vinyl waar ze de fraaie songtitels zijn vergeten af te drukken. Wel een mooie poster, als pleister op de wonde. Op Der Einsiedler (wit vinyl), in het titelnummer een verrassende 'kosmische' invloed, seventies dus.