Het schaduwkabinet: week 5 – 2015

Geniet nog maar even van de voor miljarden gesubsidieerde tzatziki, feta en Griekse olijven. De druiven zijn er in elk geval zuur. Het is in elk geval weer gratis genieten geblazen van onze lijstjes uit het:

SCHADUWKABINET

We luisterden naar: Diabologum, Diagrams, Flug 8, Jasmine Guffond, Kentin Jivek & The Hare And The Moon, Peter Kernel, tētēma, Seasurfer, Spotlight Kid, Whirr, Göksel, Thomas Ankersmit, Tinashe en < code >.

 


Jan Willem

Diabologum – #3 (2cd, Ici D’Ailleurs/ Lithium)
diabologum-#3In de jaren 90 volg ik de Franse underground op de voet, simpelweg omdat deze broeierig en enorm interessant is. Bands en artiesten als Deity Guns, later Bästard, Yann Tiersen, Mendelson, Dominique A., Oslø Telescopic, Hint en ga zo maar door. Overigens worden deze dikwijls uitgebracht op het dan nog toonaangevende Lithium label. Een groep die ook diepe indruk weet te maken is het in 1992 opgerichte Diabologum, dat na zes en 3 albums plus een split met Manta Ray en een handvol mini’s het weer voor gezien houdt. De leden verspreiden zich erna in groepen als Programme, Experience en Michel Cloup Duo. Diabologum brengt een eigengereide mix van alternatieve, noise en art-rock met Franstalige zang en halfzang. Hun derde album uit 1996, simpelweg #3 geheten en de ondertitel “Ce N’est Pas Perdu Pour Tout Le Monde…” draagt, wordt nu door het fijne Ici D’Ailleurs heruitgegeven. Daarmee wordt de ondertitel nog maar eens onderstreept. Naast het originele album met 10 nummers, dat er al mag wezen, krijg je er nu een bonusschijf bij van 11 tracks. Hierop vind je nummers van epees, compilatiebijdragen, de tracks van hun split met Manta Ray en een enkel niet eerder uitgebracht nummer. Het is een fantastisch document geworden van een kleine, maar zeer originele en bepalende band. Ondermeer een Encre zou hier zomaar door geïnspireerd kunnen zijn. Luister naar een mix van beide schijven hieronder en trek je eigen conclusie. Je suis tres heureux.

Diagrams – Chromatics (2cd, Full Time Hobby)
diagrams-chromaticsDiagrams is het soloproject van Sam Genders, één van de voormalige frontmannen van Tunng. Op zijn debuut Black Light (2012) maakt hij samen met diverse gasten, waaronder Hannah Peel, speelse en tegelijk lekkere laidback indierock, waarin aardig wat elektronische geluiden verwerkt zijn. Hij heeft een prettig, warm en tijdloos stemgeluid, waarmee hij je moeiteloos weet in te pakken en die voor een rustige rode draad zorgen binnen de dynamische songs. Nu is hij terug met zijn tweede worp Chromatics. Hierop heeft hij eigenlijk niet gek veel gewijzigd ten opzichte van zijn debuut, maar toch valt alles hier nog beter op z’n plaats. Ik kan niet eens precies aangeven waarom dit zo goed valt, behalve dat het zo is. Heerlijk tijdloze en warme zang, fraaie instrumentaties en prima gastrollen voor Samantha Crain, Smoke Fairies, Leo Abrahams en vele anderen. De muziek is vrij zorgeloos, maar weet toch door de subtiele details en prettig melancholische ambiance een diepe indruk te maken. Alles klopt hier gewoon. Een tijdloos werk! De tweede schijf bevat enkel de instrumentale versies…

Flug 8 – Trans Atlantik (cd, Disko B/ Konkurrent)
flug8-taDe Duitse muzikant Daniel Herrmann heeft altijd al een voorliefde gehad voor vliegen, wolken en het perspectief vanuit de lucht. Later komen daar nog filmen (super 8) en fotografie bij, waarbij het logisch is dat hij als muzikant wel de meer ruimtelijke, tot de verbeelding sprekende en geestverruimende kant opzoekt. En dat zijn project Flug 8 heet valt dan ook goed te begrijpen. Hiermee debuteert hij in 2009 met de lp Lösch dein Profil, waarop hij een ruimtelijke mix van techno, krautrock, ambient en technohouse brengt. Hierop steekt hij zijn liefde voor artiesten als Kraftwerk en Klaus Schulze ook bepaald niet onder stoelen of banken. Geeft niets, want hij weet er een moderne en eigenzinnige draai aan te geven. Dat is al helemaal het geval op zijn nieuwe cd Trans Atlantik (die naam alleen al). Hierop heeft hij zijn recept verbeterd en aangescherpt. Soms koerst hij bijna heel duidelijk richting de genoemde helden, maar doet dat dan op zo’n ijzersterke en vooral eigenzinnig moderne wijze dat het nergens stoort. Sterker nog, het is moddervet wat Herrmann laat horen! De instrumentale stukken worden hier en daar voorzien van zijn zang en die van ene Mono Girl. Daarnaast levert N.U. Unruh van de Einstürzende Neubauten eenmaal nog wat fraaie metaalklanken aan. Naast de eerder genoemde genres koerst hij in “Zukunft” ook richting de new wave en ebm. Het is derhalve een zeer gevarieerd elektronisch album geworden. Eenmaal gegrepen zal deze je niet snel meer loslaten. Belachelijk goed en groots album!

Jasmine Guffond – Yellow Bell (cd, Sonic Pieces)
jasmineguffond-yellowbellDe Australische, tegenwoordig in Berlijn wonende componiste Jasmina Guffond is een begenadigd muzikante, die een voorliefde heeft voor conceptuele, elektronische geluiden. Zo maakt ze deel uit van het improviserende ambient duo Hiss, het abstracte en experimentele tweetal Minit en laat ze als Jasmina Maschina meer van de folk rock met ambient van zich horen. Verder vind je haar ook terug in groepen als Alien Christ, Organ Eye en Alternahunk. Telkens laat ze een ander eigenzinnig geluid horen. Met Yellow Bell brengt ze eens een album onder haar eigen naam uit op het fantastische Sonic Pieces. Hierop staan 6 redelijk lange stukken, waarop ze weer een heel ander pad bewandelt. Ze gaat aan de slag met gitaar, loops, synthesizer en bewerkte zang en combineert hiermee op fraaie en afwisselende wijze ambient, drones, heldere experimenten, glitch, musique concrète, minimal music en rudimentaire folk tot een overdonderend geheel. Soms heel spookachtig en sereen en op andere momenten concreter, zweveriger of puur abstract. Dat alles is behoorlijk emotioneel geladen. Doordat de geluiden glashelder blijven en de sfeer intiem, blijft het allemaal wel goed te behappen. Ze weet zich op eigenzinnige wijze zich wisselend te nestelen tussen Grouper, Birds Of Passage, Loveliescrushing, Jim O’Rourke, Julia Holter en het vroegere His Name Is Alive. Wat een ongelooflijk biologerende beauty!

Kentin Jivek & The Hare And The Moon – The Haunted Cabaret (cd, Reverb Worship)
kentinjivek-thehareandthemoon-thehauntedcabaretThe Hare And The Moon is een heerlijk psychedelische, experimentele neofolkproject uit Engeland. In 2009 verschijnt het gelijknamige debuut dat een jaar later een vervolg krijgt middels The Grey Malkin. Twee werken die een diepe indruk weten te maken. Hierna blijft het behoorlijk stil. Nu is er plots The Haunted Cabaret dat ze samen met de Franse multi-instrumentalist/linguïst Kentin Jivek, die ook al enige jaren actief is op het gebied van de psychedelische folk en ambient. Samen brengen ze een jagende en bovenal duistere mix van folk, psychedelica, neoklassiek, experimentele muziek en spoken word in het Engels en Frans. Het is spookachtig en soms angstaanjagende maar veelal ook bloedstollend mooi en spannend. Denk aan een geweldige kruisbestuiving van The Caretaker, Human Greed, Edward Ka-Spel, Current 93, Popul Vuh, Nouvelles Lectures Cosmopolites en Fauré. Een bijzonder aangrijpend en meeslepend werk, dat past bij een denkbeeldige film noir.

Peter Kernel – Thrill Addict (cd, On The Camper)
peterkernel-thrilladdictDe Zwitserse/Canadese alternatieve rockband Peter Kernel is niet alleen verrassend, maar legt ook nog eens een sensationeel geluid aan de dag. Dat is best opmerkelijk in dit platgetreden gebied. Maar ze hebben zo’n ontwapende en eigen sound, die gewoonweg verslavend is. De groep bestaat in basis uit Aris Bassetti (gitaar, zang/ designer) en Barbara Lehnhoff (bas, zang/ filmmaker). Die laatste laat ook niet onverdienstelijk van zich horen als Camilla Sparksss. Ze laten zich leiden door beelden en soms verhalen, waaruit dan bepaalde muziek voortvloeit. In 2005 hebben ze de band ook in leven geroepen om een soundtrack te maken bij een film van Barbara. Maar ze debuteren pas echt in 2008 met het geweldige rockalbum How To Perform A Funeral, vol opzwepende, sensationele en duistere noise en rock met sterke zang. In 2011 volgt het ijzersterke tweede album White Death Black Heart, waarop ze noise en harde popmuziek koppelen aan emo, mathcore, hardcore, post-punk, new wave, post-rock en heel af en toe ook experimentele muziek. Nu is dan eindelijk hun derde cd Thrill Addict een feit. Hierop weten ze op nog indrukwekkender en overtuigender wijze hun amalgaam van postpunk, wave, noise, alternatieve rock, indie en pop te presenteren. De 12 tracks finishen na ongeveer 53 minuten, maar weten je gedurende de gehele schijf in de houdgreep te nemen. Geen seconde die je wilt missen. De afwisselende dan wel samenzang van Aris en Barbara werkt daarbij ook heel aanstekelijk. Ze combineren dat stekelige van Camilla Sparksss aan meer laidback en noisegeluiden, waardoor de muziek op eigenzinnige wijze associaties oproept met bands als Pinback, Pixies, Sonic Youth, The xx, Joy Division, The Cure, Space Siren, Blonde Redhead en Black Heart Procession. Het geheel heeft iets onderkoelds en melancholisch, zonder dat het daarbij ontbreekt aan humor, speelsheid of spontaniteit. Wat een subliem totaalalbum!

tētēma – Geocidal (cd, Ipecac/ Konkurrent)
tetema-geocidalMike Patton (Faith No More, Mr. Bungle, Fantômas, Weird Little Boy, Tomahawk, Maldoror, Peeping Tom, Lovage, General Patton) behoeft, zeker na deze opsomming van bands, geen introductie. De Australische componist/pianist Anthony Pateras (Thymolphthalein, Pivixki, Pateras/Baxter/Brown, Beta Erko) is ook geen onbekende voor wie bijvoorbeeld de labels Tzadik en Mego volgt. Hij maakt veelal abstract hedendaags klassiek. Samen vormen ze nu tētēma. Op hun debuut Geocidal gaat het er heftig aan toe en vliegt het alle kant uit. Ze worden door maar liefst 12 gasten bijgestaan op (contra)bas, sopraanzang, gitaar, pedal steel, klarinet, trompet, drums, cello, viool, altviool, klokkenspel, marimba, tapes en veldopnames. Onder hen Anthony Burr, Will Guthrie en Natasha Anderson. Zelf omschrijven ze het heel smakelijk als: een audio cafeïne die rechtstreeks in je oogballen wordt geïnjecteerd. De muziek laveert van freejazz, avant-garde, experimentele muziek en noise naar wereldmuziek, ambient, drum’n’bass en abstract klassiek. Maar vaak zijn het wisselende mixen van diverse stijlen. Patton laat daarbij weer allerlei zang- en schreeuwstijlen de revue passeren, die het geheel van extra franje voorziet. Het enerverende geheel komt ergens uit tussen O.Rang, Wildbirds & Peacedrums, Matmos en Naked City. Dit is weer eens een heus spannend luisteravontuur.

Shoegaze on….:

Seasurfer – Dive In (cd, Membran Media)
Spotlight Kid – Ten Thousand Hours (cd, Saint Marie/ Konkurrent)
Whirr – Sway (cd, Graveface)
seasurfer-diveinEr is met name vorig jaar een enorme opleving van het shoegaze genre, een genre dat ik nog altijd hoog in het vaandel heb staan. Het is nooit helemaal weggeweest, maar wel een beetje buiten de radar geraakt. Opvallend is dat de nieuwe generatie shoegazers veelal een harder geluid aan de dag leggen, zonder te toornen aan het dromerige aspect ervan. Maar dikwijls is het meer een soort post-gaze of iets dergelijks. Hier een greep van hetgeen vorig jaar nog is verschenen.
Het Duitse gezelschap Seasurfer, geboren uit de restanten van de groep Dark Orange, debuteert op sterke wijze met hun album Dive In, dat dit jaar door Robin Guthrie in een bewerkte versie nog eens zal verschijnen. Zelf noemen ze hun muziek wel droompunk, wat deels wel klopt met hun harde en licht gotische aanpak. Neemt niet weg dat de gitaren alles brengen wat je van een shoegazeband verwacht. Dorian E., Dirk Knight en Mikel Wegener brengen namelijk van die heerlijk melancholisch narcotische zeeën aan geluid, waarin je enkel verdrinken wilt. De zang van Dorian houdt daarbij het fraaie midden tussen Siouxsie, Elizabeth Fraser en Stevie Nicks, terwijl de muziek meer raakvlakken vertoont met Slowdive, Lush en een scheutje The Cure. Een heel verfrissend en lekker shoegaze album.
spotlightkid-tenthousandhoursDe thuisbasis van de shoegaze is toch wel Engeland. Daar is sinds 2005 het zeskoppige Spotlight Kid actief, vernoemd naar Captain Beefheart en met leden uit Six By Seven en Bent, die inmiddels de cd’s Departure (2006) en Disaster Tourist (2011) op hun naam hebben staan. Ook zij produceren onvervalste doch harde shoegaze muziek met lekker etherische vrouwenzang, waarbij ze de noise en postrock ook niet uit de weg gaan. Drie jaar later is Ten Thousand Hours een feit. Hierop vervolgen ze hun eerder ingeslagen weg op nóg sterkere wijze. Heerlijk gruizige, verdovende gitaren aangevuld met die pakkende ijle zang, roffelende bas- en drumpartijen en elektronica. Je bevindt je in een voortreffelijke achtbaan van Lush, Cocteau Twins, Smashing Pumpkins, Smoke Fairies en Sigur Rós. Het is intens genieten tot de allerlaatste seconde.
whirr-swayEen vijftal dat ook inmiddels alweer een jaar of 4 in die shoegaze hoek opereert is het Amerikaanse Whirr. Ze debuteren in 2011 met het geweldige Pipe Dreams, dat een shoegaze album pur sang is geworden. Dan blijft het geruime tijd stil. Hun nieuwste album Sway is pas hun tweede en eindigt ook alweer na 36 minuten. De 8 nummers die ze hier neerzetten weten echter zoveel indruk te maken, dat volstaat. Geweldig gitaarzeeën, die bij tijd en wijle behoorlijk hard uit kunnen pakken en de luisteraar volledig weten onder te dompelen. Nergens komt daardoor overigens de dromerigheid en fijne droefgeestigheid in gevaar. Ze doen wat dat betreft wel denken aan een meer noisy variant op Slowdive ten tijde van Just For A Day. Met Whirr is het eveneens geweldig schoenstaren!

 

 


 

 

Martijn

Göksel Sen Orda Yoksun
Oh, een nieuwe Göksel, een van de eerste Turkse popartiesten die door de toegang tot het „indir”-circuit tot mij kwam (ook twee cd’s van gekocht inmiddels). Niet echt veel veranderd sinds het vorige album wat ik van haar hoorde (Ay’da Yürüdüm uit 2007). Gewoon weer leuke Turkse alt.pop waarin regelmatig traditionele klanken in worden verweven.

Thomas Ankersmit Figueroa Terrace
Mooie soundart, zoals we gewend zijn van het label Touch. Ankersmit neemt de luisteraar mee in een spannende compositie die gaat van knisperend en scherp tot mooi dronend.

Tinashe Aquarius
Na haar mixtapes had ik eigenlijk wel een iets experimenteler album verwacht maar na een paar luisterbeurten bevalt het debuut van voormalig girlbandzangeres Tinashe toch prima. Lekker broeierige R’n’B.

 < code > MUT
Na het geweldige Resplendent Grotesque vertrok Kvohst naar Finland en Hexvessel, een zware aderlating bleek op de mehriffic opvolger Augur Nox. De band herpakt zich op MUT met een meer naar prog neigend geluid en zanger Wacian die nu veel beter uit de verf komt en zijn voorganger bijna doet vergeten.

Comments

comments

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.