Speciale aanbieding: nu tijdelijk een duurdere zorgpolis met nog minder dekking! Heerlijk zorgeloos en van alles dekkend zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Antony And The Johnsons, Einstürzende Neubauten, Edward Ka-Spel, Księżyc, Aaron Martin, Mono en Röyksopp.
Antony And The Johnsons – Turning (cd+dvd, Rough Trade)
Antony komt de laatste paar jaren vooral met live materiaal aanzetten. Hij is een fenomeen en ook live een verrukkelijke artiest. Meestal heb ik niet veel met live cd’s, maar de zijne vormen een grote uitzondering. Alles wat hem zo bijzonder maakt, komt live bijna nog meer naar buiten. Ook Turning is een live registratie, aangevuld met de zeldzame tracks “Whose Are These” en “Tears Tears Tears”. Het is dan ook vooral een heel fraai document voor de fans. Je hoort hem en zijn Johnsons op hun best. De bijgevoegde dvd bevat een aangrijpende film/documentaire van Charles Atlas, waarbij het vraagstuk “wat is schoonheid” op respectvolle en ontroerende wijze beantwoord wordt, afgewisseld met beelden van zijn live optredens. Hoewel dit weer een overdonderend en hemels werk is geworden, mag er zo langzamerhand ook wel weer eens een echt studio album komen.
Einstürzende Neubauten – Lament (cd, Mute)
De Eerste Wereldoorlog, die 100 jaar geleden is geëindigd, speelt de hoofdrol op de cd Ypres van de Tindersticks. Maar ook de goede oude Einstürzende Neubauten, Neubauten voor vrienden, doen een duit in het zakje op Lament. Hiervoor trekken ze ook weer als vanouds industrieel materieel uit de kast, die ze ook op vrij rauwe wijze inzetten. De muziek sluit meer aan op hun eerdere hoorspelen dan het reguliere werk, maar daar is het ook een conceptalbum voor. De gehele oorlog en betrokken landen passeren op hun eigenzinnige wijze de revue. Er staan zelfs twee Nederlandstalige tracks op, namelijk “In De Loopgraaf” en “Achterland”, verwijzend naar België. Het gaat van rudimentaire en kakofonische naar wonderschone stukken zoals de 3 titelnummers. Het duwt, trekt, schuurt, omarmt en leidt tot bezinning en vervoering. Alles is zondermeer meeslepend en zeer indringend. Een bezwerende voltreffer!
Edward Ka-Spel – The Victoria Dimension/ A Victorian Odyssey (2cd, Beta-lactam Ring)
Hoewel ik niets slecht vind van Edward Ka-Spel of zijn Legendary Pink Dots, heb ik wel een aantal albums dat ik extra koester. Solo veel van zijn beginperiode en van de LPD albums als The Crushed Velvet Apocalypse (1990) en The Maria Dimension (1991). Op zijn nieuwste album The Victoria Dimension grijpt hij qua geluid meer terug op die periode, al combineert hij dat wel weer met die typisch psychedelische geluiden van zijn solowerk. Maar het zijn weer iets meer songgerichte stukken, die ook nog eens heerlijk melancholisch zijn. Bijna 53 minuten lang zorgt Ka-Spel voor contemplatieve pracht, die tot het mooiste uit zijn imponerende carrière behoren. De tweede, gelimiteerde schijf bevat een cd track van ruim 16 minuten en één die je met een adapter op de platenspeler kunt draaien. Die laatste kan ik niet beluisteren, maar die andere extra track wel. Deze vormt een heerlijk en bovenal bevreemdend addendum op het toch al ijzersterke album.
Luister Online:
Edward Ka-Spel – The Victoria Dimension (samples)
Księżyc – Księżyc (cd, Obuh)
D 
e Poolse formatie Księżyc, hetgeen maan betekent, is een bijzondere. Ze combineren namelijk op eigengereide wijze Middeleeuwse muziek met folk, gothic, elektronica, drones, minimal music en experimentele muziek. Ondanks het vrij minimale geluid van de groep bestaat de line-up op hun gelijknamige album uit Agata Harz (zang), Katarzyna Smoluk (zang, piano), Lech
osław Polak (accordeon, piano, casio, synthesizers), Robert Niziński (klarinet, piano, altsaxofoon, keyboards), Remigiusz Hanaj (teksten, draailier) en Wojcek Czern (korg, citer). Het oorspronkelijke album is ooit al verschenen in 1996 en gaat nu in de geremasterde versie in de herhaling. Helemaal terecht, want het is volkomen eigenzinnig, tijdloos en wonderschoon wat de groep laat horen. Ze schijnen nog altijd te bestaan, dus hopelijk ooit nog meer van deze unieke groep.
Luister Online:
Księżyc (fragmenten)
Aaron Martin – Comet’s Coma (cd, Eilean)
Vorige week tip ik zijn project Black Vines nog, maar ook solo is cellist/componist Aaron Martin terug met een nieuw album. Hij staat bekend om zijn werken vol ambient, neoklassiek en drones. Hij heeft onder meer samengewerkt met Machinefabriek, Part Timer en Justin Wright en speelde in de groepen The Cloisters, Field Rotation en From The Mouth Of The Sun (met Dag Rosenqvist). Hij heeft verder al diverse ertoe doende releases uitgebracht op spraakmakende labels als Experimedia, Preservation, Under The Spire, Sonic Meditations en Type. Nu brengt hij zijn nieuwste worp Comet’s Coma uit op het prestigieuze Eilean. De acht composities van bij elkaar ruim 40 minuten brengen weer een mooie mix van neoklassiek, drones en experimenten. Het is allemaal lekker melancholisch en combineert het mooiste van David Darling met uitdagende experimenten. Het geheel is van een overdonderende schoonheid. Aaron Martin is een baas!
Mono – The Last Dawn & Rays Of Darkness (2cd, Pelagic)
Het Japanse Mono is een heerlijke en bijzondere band in het gitaargerichte postrock landschap. Over het algemeen gaan ze de valkuilen ervan uit de weg en incorporeren naast gitaarmuziek ook prachtige klassieke muziek. Tevens weten ze hun composities sterk en spannend op te bouwen. Ze bestaan nu 15 jaar en komen met hun negende en tiende album The Last Dawn & Rays Of Darkness aanzetten, de split met World’s End Girlfriend meegerekend. Het Pelagic label geeft deze uit als dubbele cd in een fraaie digipack. De eerste cd bevat het vertrouwde Mono recept met gitaarpartijen, die her en daar uit de bocht vliegen en omzwachteld worden met fraaie orkestraties. Opvallend is de intense droefgeestigheid die van de muziek uitgaat. Dat maakt het verschil met genregenoten en hakt er behoorlijk in. Het past helemaal in deze tijd van het jaar. Mooi is om te horen dat ze nog altijd over voldoende creativiteit beschikken om boeiende muziek te maken zonder in herhaling te vallen. Een heel heftig album, dat je 6 nummers lang, van bij elkaar ruim 47 minuten, compleet in de houdgreep weet te nemen. De tweede schijf telt slechts 4 nummers, maar duurt iets meer dan 35 minuten. Groot verschil met de vorige albums is dat hier de orkestraties ontbreken. De emotioneel geladen gitaarmuziek wordt een enkele keer wel aangevuld met trompet en grunting. Met name dat laatste is echt een aanvulling op hetgeen ze hiervoor hebben laten horen en mogen ze wat mij betreft vaker doen. Wat een subliem tweeluik!
Röyksopp – The Inevitable End (2cd, Dog Triumph)
Eerder dit jaar verrast het Noorse duo Röyksopp nog met de mini Do It Again, die ze samen met Robyn hebben gemaakt. Dit nieuwe leven dat ze hiermee in lijken te luiden is echter van korte duur, want de groep stopt er na ruim 15 jaar mee. Hun vijfde cd The Inevitable End is dus hun zwanenzang. Ze brengen vette en soms behoorlijk stevige synthpop en techno liedjes, dikwijls allemaal vrij droefgeestig zijn. Her en der worden ze door onder meer Davide Rossi van prachtige strijkarrangementen voorzien. Veder beschikken ze over een batterij aan gastzangers, waaronder wederom Robyn die naast het van de mini afkomstige
Comments
comments
