Zie ginds komt de stoomtrein uit Dieren weer aan. Ehm, enfin, nu maar o zo snel naar onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Hior Chronik, Antoinette Konan, Tim Linghaus, Anne Müller, Pan American en Emily Jane White.
Jan Willem
Hior Chronik – Blind Heaven (cd, 7K! / K7!)
Elektronicalabel K7! houdt er sinds twee jaar het meer neoklassiek gerichte sublabel 7K! op na, waarop zeer verdienstelijke releases zijn verschenen. Eén ervan is in elk geval het album Out Of The Dust (2017) van de Griekse, in Berlijn woonachtige neoklassieke en elektronische artiest Hior Chronik. Zijn pure pianowerken vind ik wat minder interessant, maar hij brengt doorgaans sterke mixen van neoklassiek, IDM, ambient, folk en jazz. Dat is ook zeker weer het geval op zijn nieuwste album Blind Heaven. In een kleine drie kwartier brengt hij 10 nieuwe tracks ten gehore, die weer een nachtelijke mix van de genoemde genres brengt. Daar doorheen hoor je etherische vocalen, van onder andere Amber Ortolano plus het ijle, nachtelijke trompetspel van Christian Grothe (Unland). De mysterieuze muziek die daaruit voortvloeit doet wel denken aan een mix van Deaf Center, Olan Mill, Nils Petter Molvær, Richard Skelton, Bersarin Quartett, Bohren Und Der Club Of Gore en Apparat. Een hemels prachtalbum dat je blind aan kunt schaffen.
Antoinette Konan – Antoinette Konan (cd, Awesome Tapes From Africa / Konkurrent)
Zelden dekt een labelnaam de lading beter dan Awesome Tapes From Africa. Hierop worden allemaal tapes, een zeer gewild medium in Afrika, opnieuw uitgebracht op lp en cd. Dat is als schatgraven in vreemde landen, maar dan zonder nare gevolgen. De ene na de andere parel duiken ze op. Ditmaal valt de beurt aan de Ivoriaanse zangeres Antoinette Konan, die tevens de “Reine de l’Ahoco” is. De alhoco is het instrument dat op de voorkant van het album staat. Een soort muzikale shaslick stick. Een primitief traditioneel instrument, dat voor een eigen raspende sound zorgt. Konan debuteert in 1986 met de gelijknamige cassette waarop ze 6 songs ten gehore brengt. Ze combineert haar energieke zang en alhoco met synthesizers, drummachines en bas, hetgeen een aardverschuiving betekent op muzikaal gebied in haar land. Het is ook z’n tijd vooruit. In de openingstrack “Kokoloko Tani” zit zelfs een Massive Attack-achtig geluid dat je later ook in hun “Unfinished Sympathy” terug lijkt te horen. Dat deze muziek nu ook nog prima kan, bewijst de zojuist verschenen heruitgave op cd (en lp) wel. In een kleine 24 minuten weet ze daar opnieuw een diepe indruk mee te maken.
Tim Linghaus – We Were Young When You Left Home (12”/digitaal, Schole Records / Epicerie Libre)
Tim Linghaus is een Duitse toetsenist brengt muziek, die telkens om een thema draait. Op zijn debuut Memory Sketches (2018) belicht hij alle aspecten van onze herinneringen; de oudste herinneringen, degene die vervaagd zijn, de impact ervan en de vraag wat een herinnering precies is. In 16 veelal korte tracks weet hij stemmig en afwisselend album van 32 minuten te fabriceren. Zijn tweede reguliere album We Were Young When You Left Home gaat om kinderen en hun strijd met scheiding, verlies en een plek vinden in de wereld. Wederom een herinnering, maar nu een specifieke. In dezelfde tijd brengt hij hier weer net zoveel korte stukken als op zijn debuut. Linghaus brengt naast piano, Rhodes en synthesizer ook gitaar, programmering en zang. Dat laatste meestal middels de vocoder, hetgeen ik niet altijd even mooi vind. Linghaus weet er een James Blake-achtig geluid mee te produceren, hetgeen wel geslaagd is. Ook muzikaal zijn er wel raakvlakken, hoewel Nils Frahm ook opduikt ter referentie. Hij vult dat aan met subtiele kraakjes en noises en krijgt verder steun van gasten op viool, cello en saxofoon. Het klinkt allemaal uiterst persoonlijk, maar dat komt dan ook doordat Linghaus vanuit zijn eigen ervaring spreekt eh speelt. Hij brengt een fraaie mix van neoklassiek, pianomuziek, krautrock en ambient en levert zijn tweede prachtalbum op rij af.
Anne Müller – Heliopause (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
De Duitse celliste Anne Müller timmert al sinds 2006 aan de weg. Dat doet ze in groepen als Wolf-Ferrari Ensemble en Beatplanet maar ook met artiesten als Nils Frahm, Ólafur Arnalds, Alex Stolze, Sebastian Reynolds, Ben Lukas Boysen, Agnes Obel, Lubomyr Melnyk, Phillip Boa & The Voodooclub en Aukai. Een veelzijdige muzikant, die het experiment ook niet schuwt. Na al die jaren komt ze nu met haar solodebuut Heliopause. Hierop serveert ze 6 cellostukken, waarbij ze met haar instrument op verschillende manieren wil samenwerken. Zo zet ze ook geloopte cellodrones, piano, percussie instrumenten, elektronica en haar stem in. Hoewel de melancholische celloklanken de boventoon voeren, zorgt ze voor een afwisselend, meeslepend en dikwijls ontroerend geheel, waarbij je soms moet denken aan Bach of David Darling en op andere momenten aan Philip Glass, Penguin Cafe of Greg Haines. In ruim een half uur levert ze daarmee een schitterend kleinood af.
Pan American – A Son (cd, Kranky / Konkurrent)
Van 1991 tot 2001 heeft Mark Nelson deel uitgemaakt van Labradford, misschien wel één van de beste postrockbands ooit en die nog altijd hevig gemist wordt. Later formeert hij met eveneens ex-Labradford lid Robert Donne nog Anjou, dat de leegte een beetje opvult. Sinds 1997 houdt Mark er ook het soloproject Pan American, ook wel als Pan•American geschreven, op na. Hiermee maakt hij fraaie mixen van ambient, glitch, drones, lichte beats, softnoise, organische, gevonden geluiden en spaarzame zang. Soms opereert hij daarbij als groep met andere muzikanten. Na een stilte van zes jaar is Mark nu terug met zijn achtste album A Son. Hierop laat hij in 9 tracks een sober geluid horen, dat hij vooral met gitaar en zang creëert, aangevuld met hammered dulcimer. De zachte fluisterzang doet weer sterk denken aan de vroege Labradford en dat is alleen maar goed nieuws. Qua muziek sluit hij daar slechts soms bij aan. Het is meer intieme, uiterst persoonlijke gitaarambient geworden. De muziek is behoorlijk verstild, maar laat daardoor ook ruimte voor de verbeeldingskracht van de luisteraar over. Met schaarse penseelstreken weet Mark een veelzeggend, aangrijpend en spannend geheel te schetsen. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen Boduf Songs, Yellow6, Roy Montgomery, Loscil, Flying Saucer Attack, To Rococo Rot en ook weer eens Labradford. Het is een essentiële en bovenal mooie aanvulling op zijn toch al indrukwekkende oeuvre.
Emily Jane White – Immanent Fire (cd, Talitres)
De Amerikaanse muzikant Emily Jane White (zang, piano, gitaar, orgel) heeft inmiddels al 5 prachtige albums op haar naam staan, die ze hier doorgaans uitbrengt op het Franse kwaliteitslabel Talitres. Haar bitterzoete, licht hese zang weet iedere keer weer diepe snaren te raken. Deze wordt veelal ingebed in een mix van singer-songwritermuziek, neofolk en indierock. Dat vult ze ook dikwijls aan met weelderige strijkarrangementen. Aan die receptuur morrelt ze niet veel op haar zesde album Immanent Fire. In de 10 nieuwe songs krijgen de uiterst melancholische orkestraties wel een grotere rol, hetgeen bepaald niet zorgt voor een glad gestreken geheel maar veeleer tot meer mysterieuze diepgang. Ze blijft een originele blend produceren, die uiterst geschikt is voor de fans van Shannon Wright, Lisa Germano, Nina Nastasia, Cat Power, PJ Harvey, Alela Diane en Marissa Nadler. Buitengemeen goed en wonderschoon weer. Ik ben heel benieuwd naar haar live optreden binnenkort.