Gisteren avond ben ik na de dansvoorstelling waar over ik hier een bespreking van heb geschreven nog naar een tweede voorstelling geweest. Wat wil nu het toeval, mijn mede Subjectivist JW heeft net een NNM geschreven over het album waarvan ik de voorstelling gezien heb. En nee dat was geen afgesproken werk, puur toeval.
Carlos Cipa
Als voor programma voor Chantal Acda mag de Duitse multi instrumentalist en vooral pianist zijn nieuwe album Retronyms voorstellen. Cipa’s piano spel is subtiel, geeft de stilte ook een plaats in de compositie, en is soms heel minimaal en op andere momenten overdonderend en virtuoos. De ingetogen Duitser neemt ons echt mee in zijn muziek, waarin hij naast mooi piano spel ook gebruik maakte van manipulatie van de piano snaren anders dan via de toetsen; door in de bak van de vleugel piano de snaren te beroeren opzoek naar andere klanken van de piano. Een mooi verstild voor programma.
Chantal Acda
Voor het project Pūwawau, want dat mag je deze voorstelling wel noemen werkt Acda samen met het Nederlands Kamer koor NXT, want de bedoeling is om in dit project de stem centraal staat, en niet alleen de stem als zangstem, maar ook de stem als concept als mening. Bij de start van het concert komen de zangers en zangeressen van NXT en Chantal langs beide kanten zingend de zaal in wat voor een mooie ruimtelijke ervaring zorgde. De stemmen van NXT vormen een bovennatuurlijke bedding voor acda haar zachte stem die mij in deze setting doet denken aan de stem van Louise Rhodes (Lamb). Voor de voorstelling zijn er teksten toegevoegd aan het geheel ingesproken door en samen met acda geschreven door Vlaams acteur Josse de Pauw. Zoals JW al schreeft zegt Acda dat ze dit album, deze voorstelling moest maken, ze moet haar stem laten horen, dit zie je ook duidelijk aan de intensiteit waarmee ze op het podium staat. Op een bepaald moment verlies ik mijn aandacht een beetje en ben ik niet meer mee, het lijkt voor mij veel artestiekerig gedoe wat hier gebeurt Helemaal als je bedenkt dat de breekbare onopgesmukte eenvoud van Acda haar eerdere werk juist datgene was waar voor ik gevallen was. Maar dan komt in het slot stuk van de voorstelling de aap uit de mouw. De voorstelling draait juist om luisteren, onbevooroordeeld, zonder een oordeel te vellen.het slot nummer zegt in antwoord op Josse de Pauw zijn tekst deze prachtige gezongen woorden:
“We can see you staring at us as always judging along, it enough now can we sit still and breat the same air ? Just hold one single tought”
Ik voelde mij betrapt want ja ik had mijn oordeel al geveld: artestiekerig gedoe, maar ik hou me beter stil en adem, luister, herinner…