Wij willen niemand de Zwarte Piet toespelen en steken sowieso veren liever in onze reet. Daarom zijn we al jaren voor geen gat te vangen en veelzijdig gekleurd in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Black Vines, Dans Dans, Marcus Fjellström, Hassan K., Jon Hopkins, Jessica93, Knarsetand, Salomé Leclerc, Plasticstatic, Secret Jane en Tindersticks. En gingen naar Knarsetand en Kenney/Kang/Park.
Black Vines – Black Vines (cd, Fluid Audio)
De cellist/componist Aaron Martin (From The Mouth Of The Sun, The Cloisters) staat bekend om zijn werken vol ambient, neoklassiek en drones. Hoewel hij net weer een soloplaat uit heeft, is er ook nog tijd om een album met de experimentele artiest Joseph Arthur (Luperci) te maken. Ze doen dat met de naam Black Vines, wat voor het gemak meteen ook de titel van hun debuut is. Ze brengen vier lange stukken, die bij elkaar bijna 27 minuten duren. Ze brengen geconcentreerde lagen vol monofone drones, cello arrangementen en delayed sitarspel. Het resultaat is overdonderend, zowel door de schoonheid als de duistere kracht. Het is een mix van ambient, industrial, neoklassiek, drones en experimentele muziek. Deze vier stukken worden vervolgens door Dag Rosenqvist (Jasper TX, From The Mouth Of The Sun) bewerkt, waardoor er nog eens 35 minuten bijkomen. Hij maakt er totaal andere, maar ook fraaie composities die van industrial en ambient naar tot noise en techno gaan. Dat alles is gestoken in een zwarte enveloppe met fraaie geurkaarten erbij. Die zwarte wijnstokken leveren uitstekende producten op.
Dans Dans – 3 (cd, Unday)
Gitarist Bert Dockx (Flying Horseman, Strand, Work) vormt in 2012 samen met bassist/toetsenist Frederic Lyenn Jacques (Work) en drummer/elektronicaman Steven Cassiers (Dez Mona) het experimentele jazztrio Dans Dans. In datzelfde jaar brengen ze hun uitverkochte, eerste mini, waarop eigenzinnige en instrumentale wijze covers van Sonny Rollins, Nick Drake, Sun Ra en Thelonious Monk naast één eigen compositie. Ze komen ergens op nachtelijke en ongepolijste wijze uit tussen jazz, blues, rock en experimentele muiek. Een jaar later volgt I/II, het feitelijke debuut, waarop ze vasthouden aan dit sterke recept en ze naast vrijwel onherkenbare covers van Tom Waits, Sun Ra, David Bowie, Ornette Coleman, Ennio Morricone en Robert Wyatt ook een aantal eigen tracks brengen. De muziek is Intens en intiem en bij vlagen ook bijna fysiek en hard, maar altijd heel spannend. Ook wijzigen ze nauwelijks iets aan de receptuur op hun nieuwe cd 3, behalve dat er van de 8 tracks maar 2 covers (Duke Ellington en Stelios Chrisinis) op staan. De muziek is tevens spannender en meer geïmproviseerd. Het blijft een meeslepende hybride aan stijlen, die soms haast verstild en op andere momenten hard aan de man gebracht worden. Klasse! P.S. via onderstaande soundcloud link kan je het geheel album beluisteren.
Marcus Fjellström – Lichtspiel Mutations 2: Alechsis (3”cd-r box, Dronarivm)
De Zweedse componist en multimedia-artiest Marcus Fjellström start zijn muzikale carrière zo rond de eeuwwisseling. Vanaf 2004 brengt hij dan ook materiaal uit. Daarvoor schrijft hij werken voor ballet, toneel, multimedia events en andere performances. Zijn muziek loopt daarbij uiteen van abstracte elektronische tot prachtige kamermuziek. Nu presenteert hij zijn mini Lichtspiel Mutations 2: Alechsis, gestoken in een prachtig kartonnen doosje. Oorspronkelijk is dit muziek voor een live uitvoering waarbij hij oude films gede- en reconstrueerd worden waardoor er zo nieuwe beelden en muziek ontstaan. Een soort geremixte film als het ware. Iets dergelijks heeft hij nu voor zijn nieuwe album ook gedaan, maar dan volledig gericht op de muziek. In zeven stukken neemt Fjellström je mee op een wonderlijke trip langs ambient, drones, veldopnames, experimentele elektronica, elektro-akoestische en neoklassieke muziek. Dat pakt dikwijls heel abstract, maar regelmatig ook wonderschoon uit. Het weet allemaal tot de verbeelding te spreken en daarmee is dit ruim 21 minuten durende werk een schitterend kleinood geworden.
Hassan K. – Talab (cd, DarlingDada)
De in Frankrijk wonende artiest Keyvane Alinaghi van Iranese afkomst maakt met zijn alias Hassan K. prettig gestoorde muziek. Zijn personage Hassan K. is een mysterieuze pilgrim uit Perzië. Hij maakt een zoektocht (talab) naar van alles en nog wat, enkel gewapend met gitaar, keyboards, computer en wat effecten. Hij maakt een heerlijke speelse en kruidige mix van folklore en technologieën, Occident en Oriënt, surfmuziek en buikdansen, swing en zware metalen, laidback en uptempo beats en dan aangedikt met allerlei elektronica, zang en maffe geluiden. In feite klinkt hij als een bijzondere heel kruisbestuiving van Secret Chiefs 3, Széki Kurva, Igorrr en Hypo. Het is allemaal ontzettend aanstekelijk en ook nog eens uitstekend in elkaar gezet. De fraaie digipack heeft een metalen sluiting aan de voorkant, alsof je een schatkist opent.Ik weet niet hoe de avonturen van Hassan K. verder gaan, maar dit is een ijzersterk begin.
Jon Hopkins – Alseep Versions (cdep, Domino)
De Brit Jon Hopkins is een bijzondere elektronica muzikant en producer die vanaf 2001 met enige regelmaat albums uitbrengt die ergens tussen modern klassiek, downtempo, ambient, IDM en dance uitkomen. Na 3 fantastische solo cd’s en een soundtrack brengt hij samen met Brian Eno & Leo Abrahams het prachtige Small Craft On A Milk Sea (2010) uit en werkt hij vervolgens samen met King Creosote op Diamond Mine (2011). Vorig jaar ziet zijn vierde cd Immunity het licht. Een prettige mix van electro, techno en down tempo, her en der aangevuld door zang van onder meer Kenny Anderson (King Creosote) en leden van The Elysian Quartet. Hij laat een meer uptempo geluid dan voorheen horen, maar vliegt nergens uit de bocht. Toch besluit hij nu van 4 tracks van die cd een meer dromerige variant te maken, waarvan Asleep Versions het resultaat is. Heerlijke laidback versies, waarbij zangeres Raphaelle Standell (Braids, Blue Hawaii) nog een fraaie gastrol toebedeeld krijgt. Een aangenaam en inderdaad dromerig addendum.
Jessica93 – Rise (cd, Music Fear Satan, Teenage Menopause)
Jessica93 is het soloproject van de Fransman Geoffroy Laporte, dat hij in 2010 start na diverse andere projecten. Hij brengt doorgaans een mix van shoegaze, noise en new/cold wave. Na een split cassette en een lp komt hij vorig jaar met zijn eerste cd Who Cares. Een stevig statement maar wel één die barst van de melancholie. Ergens tussen Joy Division, Sisters Of Mercy, Jesu, Smog en A Place To Bury Strangers in, zij het met een rauwe, ietwat lo-fi aanpak. Nergens doet de muziek vermoeden dat dit het werk is van één persoon. Met gitaar, drum (computer), bas en pakkende zang laat hij gewoon een volwaardig bandgeluid horen. Nu komt hij met zijn nieuwe album Rise, waarop hij die lijn gewoon doortrekt. De zeven ijzersterke, gruizige songs hierop zorgen voor ruim 41 minuten aan schoonheid, adrenaline en vooral een heerlijk melancholisch en nostalgisch gevoel. Ook hier grijpt hij namelijk meermaals in de duistere grabbelton van de jaren 80. Meeslepend goed!
Knarsetand – My Escape (cd, ONusual)
Knarsetand live @ Podium Gigant, Apeldoorn, 14-11-2014
Knarsetand is een 10 koppig collectief rond producer, dichter, rapper en wereldverbeteraar Martijn Holtslag, die hiervoor actief is als rapper Ongeordend. Met zijn ensemble brengt hij een vurige mix van drum ’n’ bass, gypsy, reggae, brass, Balkan muziek, dubstep, ska, trip hop, latin en popmuziek. Dat komt tot stand met drums, toetsen, gitaar, bas, con
trabas, keytar, luchtalarm, synthesizers en een complete blazerssectie. Daarbij vormt de zang (in het Engels en Spaans) van Miou Amadée zowel een wonderschoon als krachtig middelpunt in het geheel. Ondanks al deze stijlen en het grote instrumentarium brengen ze in hoofdzaak een dansbare mix van brass met elektronica. De overige elementen worden er subtiel ondergeschoven door de blazers of de ritmewisselingen. Het wordt nergens een geforceerde hybride, maar een energiek en dikwijls explosief consistent geheel. De energie spat er vanaf en alles steekt strak en geweldig in elkaar. Een subliem debuut waar geen ontsnappen aan is!
Afgelopen vrijdag mocht ik voor en na hun concert DJ-en in de Apeldoornse Gigant. Het optreden is één groot feest. Dat begint eigenlijk al voor het concert als ze hun clip voor “Insomnia” gaan opnemen. Ik krijg het publiek daarna ook aan het dansen op onder meer Värttinä en Hedningarna. Als de band opkomt zijn alle spieren opgewarmd en het festijn kan beginnen. Dat doen ze op zeer overtuigende wijze. Het knalt allemaal nog meer dan op hun cd. Er wordt gelachen, met bier gesmeten en heel veel gedanst. Ze denderen als een achtbaan door de zaal en zorgen met hun aanstekelijke geluid voor een geweldige avond. Een sensatie!
Salomé Leclerc – 27 Fois L’Aurore (cd, Les Disques Audiogramme/Tôt Ou Tard)
De Canadese Salomé Leclerc brengt in 2011 haar wonder wonderschone debuut Sous Les Arbres uit. Ze heeft zo’n heerlijk Frans zuchtmeisjes geluid in zich als Coralie Clément, Coeur De Pirate en dergelijke, maar koerst qua muziek ook wel richting Shannon Wright, Cat Power, Jorane en Calexico. Ze krijgt ook behoorlijk wat hulp op uiteenlopende instrumenten. Maar ze weet met haar mengelmoes van folkrock en pop dikwijls voor vloeibaar goud te zorgen. Drie jaar later is ze terug met 27 Fois L’Aurore. De extra begeleiding is hierop behoorlijk uitgedund. Ze begeleidt haar zang op drums, elektrische en akoestische gitaar, Wurlitzer, piano, klavier en elektronica. Daarbij wordt ze daar bijgestaan door Philippe Brault op afwisselend bas, synthesizer, percussie, programmering, moog, farfisa en orgel plus een aantal gasten op drums, trombone, kornet en trompet. Wat meteen opvalt is dat het geluid directer en rauwer klinkt en meer elektronica herbergt. Het lijkt in eerste instantie iets minder mooi dan haar debuut, waar ook de strijkers regelmatig worden ingezet. Al snel merk je echter dat dit album meer diepgang heeft en je uiteindelijk meer raakt. Meer richting Shannon Wright, PJ Harvey, The Dø, My Brightest Diamond en Feist, maar dan met die overheerlijke Franse ehm Canadese saus er overheen. Per draaibeurt worden de stevig aangezette songs mooier en mooier, ook omdat je alle subtiele details dan ontwaart. Leclerc levert voor de tweede maal een schandalig mooi werk af!
Plasticstatic – Retreat (2cd-r+dvd-r, Plasticstatic)
Het lijkt wel de week van de fraaie hoezen, want ook Plasticstatic heeft hun drieluik Retreat fraai verpakt in een metalen box. De groep bestaat uit het Amerikaanse duo Keisha Winn en Ryan T. Winn, die al sinds 1997 aan de weg timmeren. Pas vanaf 2005 verschijnen er mondjesmaat (digitale) releases. Naar eigen zeggen is Retreat het album dat ze altijd al hebben willen maken. Het is een album om je aan de buitenwereld te onttrekken en 
gemaakt om ook de luisteraar een uitvlucht te bieden. Nu wordt vanaf de eerste klanken duidelijk dat ze zich daadwerkelijk op een tot de verbeelding sprekend parallelle wereld. Ze brengen een behoorlijk duistere en melancholische mix van shoegaze, ambient, tribal, industrial, experimentele en bovenal psychedelische muziek. Als ik ze enigszins zou moeten typeren zou ik zeggen een mix van Omala, The Legendary Pink Dots, Joy Division, Jessica Bailiff, Attack, Psychic TV, Spiritualized , Virgin Prunes en To Kill A Petty Bourgeoisie. Alleen op de eerste schijf weten ze je 75 minuten lang helemaal buiten de realiteit te halen en je te overgieten met overdonderende, bevreemdende pracht. Op de tweede voegen ze daar nog bijna een uur aan toe. Tot besluit nog een dvd vol merkwaardig intrigerende muziekvideo’s. Geen retreat maar een ware treat dit.
Secret Jane – Secret Jane (cd, Secret Jane)
Folk of folk gerelateerde muziek zit de Britten wel in het bloed. Om er nog wat originele acts tussen uit te pikken valt niet altijd mee. Leuk vind ik zeker het Colchester en in 2011 opgerichte Secret Jane. Dit vijftal bestaat uit Christine Dettmann (zang, melodica), Jos Dow (banjo, viool, mandola), Ken Flatt (bas), Gil Richards (drums, percussie) en Chris Andrews (gitaar, ukelele, cello). Alles op hun gelijknamige debuut klinkt lekker rammelig, maar dat heeft ook z’n charme. Geen gelikte muziek, gewoon spontaan en puur. Ze laveren door verschillende soorten muziek van Britfolk, acidfolk en psychedelica tot Americana, altcountry en bluegrass. Hierdoor mixen ze nog wel eens elektronica of wereldse elementen doorheen. Het klinkt allemaal behoorlijk eigenzinnig, licht lekker in het gehoor en weet op gevarieerde wijze indruk te maken.
Tindersticks – Ypres (cd, Lucky Dog/City Slang)
De Tindersticks brengen naast hun reguliere albums ook dikwijls soundtracks uit. Meestal om de films van Claire Dennis op te sieren. Het zijn de Tindersticks dan meestal in uitgeklede vorm, want de typerende zang van kopman Stuart Staples ontbreekt meestal. Toch weten ze ook dan, zij het op meer minimale wijze, nog steeds indruk te maken met veelal nachtelijke pracht. Ook op hun (achtste?) soundtrack Ypres neemt Staples enkel plaats achter de schrijf- en producertafel. De muziek is geschreven voor het In Flanders Fields Museum, dat zaken uit de Eerste Wereldoorlog exposeert. De groep is er in basis bij, maar krijgt rugdekking van een 23 koppig orkest dat 10 violen, 4 cello’s, 4 altviolen, 2 contrabassen en 3 trombones in de strijd gooit. En dan krijg je ineens een intens en droefgeestig neoklassiek werk voorgeschoteld. Hier hoor je band niet bepaald in terug, maar dat boeit niets met zoveel aan de grond nagelende schoonheid.
Kenney/Kang/Park @ OCCII, Amsterdam
Ter ere van het nieuwe album At The Temple Bar touren Kang en Kenney weer door Europa, wederom in de alternatieve krakersholen als OCCII. Wat mij betreft mag dat onderhand wel wat deftiger. Dus vooral op tijd beginnen en geen lawaaiïg barpersoneel. De muziek was echter weer adembenemend, deze keer met dans, Koreaanse percussie en elektronica van de dames Hyeonhee en Hyeonmi Park. Perzisch en Indonesische klanken komen toch ook nog even aan bod. Allemaal even beheerst, subtiel en adembenemend, maar dat zijn we inmiddels niet anders gewend van het duo. Subber Sietse filmde wat.
Comments
comments
