Bijna 25 miljoen op giro 555! Erbij dan nemen we aan. Een fractie minder, maar ook met een goed hart, gaven we uit aan de muziek uit onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Äänipää, Ensemble Pearl, Moritz von Oswald & Nils Petter Molvaer, Chantal Acda, The Antler King, L’Arpeggiata/Christina Pluhar, Dans Dans, ERAAS, Son Lux, MV & EE, Brainbombs, Bremen, Avatarium en Calibro 35.
Äänipää – Through A Pre-Memory
Ensemble Pearl – Ensemble Pearl
Ensemble Pearl kwam al vroeg in het jaar uit, maar heb ik om onduidelijke redenen links laten liggen tot nu toe. Geheel onterecht, want de improv/drone/psychrock die Stephen O’ Malley hier maakt met o.a. de drummer van Boris is behoorlijk opwindend en meeslepend. Voor een stel noisemannen gaat het er best subtiel en ingehouden aan toe. Mooie plaat.
O’Malley doet het bij Äänipää samen met Mika Vainio, en hun Through A Pre-Memory, en daar val ik nog meer voor dan voor Ensemble Pearl. Abstracte, lange drones, koud en kil, de stem van Alan Dubin als de personificatie van waanzin die is veroorzaakt door eenzame opsluiting in een verlaten Siberische gevangenis. Heel af en toe is een ritme te ontwaren, maar meestal is het ronddolen in een totale woestenij. En toch vind ik het allemaal mooi. Heel mooi.
Moritz von Oswald & Nils Petter Molvaer – 1/1
Je weet wat je verwachten kunt van de bovenstaande namen, maar toch werkt het als een tierelier. De minimalistische dub/techno ritmes werken wonderwel perfect bij de desolate trompet van Molvaer. Muziek voor in de late uurtjes zeggen ze dan, maar dat klopt ook: ’s avonds en ’s nachts werkt het echt het best. Alsof er dan een bepaalde ontvankelijkheid ontstaat waardoor je de stilte, de ruimte tussen de noten beter kan waarderen.
Chantal Acda – Let Your Hands Be My Guide (cd, Gizeh)
Deze Nederlandse muzikante start begin deze eeuw met haar band Chacda, waarmee ze twee albums maakt. Hierna vergaart ze meer bekendheid met de groep Sleepingdog, samen met Adam Wiltzie van Stars of the Lid en A Winged Victory For The Sullen. Het levert tot nu toe drie prachtplaten op. Tevens is ze op twee cd’s te vinden naast Craig Ward in hun groep True Bypass en op het podium ook bij Isbells. Ze woont inmiddels al een tijd in België. Nu komt ze met haar eerste album onder haar eigen naam. Zoals het op Gizeh gewoon is, bestaat deze uit zeer breekbare liedjes waarbij je op zachte wijze emotievolle pracht voorgeschoteld krijgt. Ze wordt instrumentaal bijgestaan door pianist Nils Frahm, multi-instrumentalist/zanger Peter Broderick, celliste Gyða Valtýsdóttir (múm, Sleepingdog) en multi-instrumentalist Shahzad Ismaily. Een interessant clubje bij elkaar, waarbij Machinefabriek ook nog eens voor het design van de cd zorgt. Samen brengen ze op zeer ingetogen wijze muziek die zich als een fluwelen laken om je heen wikkelt. Ze komt op eigengereide wijze ergens tussen Low, Mazzy Star, Nils Frahm, Peter Broderick, The White Birch en Glissando uit. Aanrader voor de mensen die van fragiele, droefgeestige, filmische en intieme muziek houden.
The Antler King – Patterns (cd, Sel/Sync)
De Belgische multi-instrumentalisten Esther Lybeert (zang, drums, percussie, viool, cello, orgel, concerbel, samples) en Maarten Flamand (gitaren, mandoline, bas, synthesizerbas, cello, harp, piano, synthesizers, Rhodes, philicorda, zang) debuteren in 2011 met hun gelijknamige cd. Hierop schitteren ze met singer-songwriterachtige liedjes vol prachtig harmonieën, stemmige vocalen en een overrompelende droefgeestigheid. Een prettige mix van Amatorski, Other Lives, Elbow, Radiohead, The Innocent Mission, Lisa Germano en Heidi Berry. Nu op hun tweede album gaan ze daar vrolijk mee door. Nu ja, vrolijk, het zijn intense, melancholische songs die telkens gevarieerd en interessant ingekleurd worden. De ene keer meer een schijnbare frivoliteit, maar dikwijls ook zo breekbaar en ontroerend, zoals in bijvoorbeeld “Chain Of Memory Lane”. Zachte muziek, maar met de impact van emotionele precisiebombardementen. Wonder-wonderschoon!
L’Arpeggiata/ Christina Pluhar – Mediterraneo (cd, Virgin)
De Oostenrijkse harpiste, luitiste en theorbrospeelster (langnek luit) Christina Pluhar is gespecialiseerd in middeleeuwse en Barokke muziek. Sinds het begin van deze eeuw brengt ze afwisselende werken, meestal met het Italiaanse Barokensemble L’Arpeggiata, dat uitgroeit tot een internationaal ensemble. Ik hoor voor het eerst van haar door de film Tous Les Soleils van Philippe Claudel, die stukken van de cd La Tarantella (2002) verwerkt in zijn film en soms zelfs bewerkt met eigen zangers. Nu vind ik niet alles even bijzonder, maar ook Via Crucis (2010) is er weer één van een onderscheidende schoonheid. Hun nieuwste cd Mediterraneo is al helemaal een bijzonder werk geworden. Hierop brengt het ensemble, gewapend met theorbro, kornet, psalterium, Barokharp, Barokgitaar, chitarra battente, gitaar, percussie-instrumenten, harpsichord en contrabas, een eerbetoon aan de muziek rond de Middellandse Zee. Traditionele liederen worden hier op eigenzinnige wijze ten gehore gebracht. Muziek uit Portugal, Griekenland, Italië, Spanje en Turkije pakken ze vanuit een Barokke en middeleeuwse wijze aan. Hiervoor maken ze gebruik van de gastvocalisten Mísia (Portugal), Nuria Rial (Catalonië), Raquel Andueza (Spanje), Vincenzo Capezzuto (Italië) en Katerina Papadopoulou (Griekenland). De muziek wordt verder door gasten op Portugese gitaar, Fado altviool, Griekse lier, qanun en saz ingekleurd. Het levert een gevarieerd en onaards schoon geheel op, dat mijn folkhart sneller doet kloppen. Alle droefgeestige muziekstijlen uit de genoemde landen komen hier op adembenemende, dikwijls ontroerende en bovenal eigenzinnige wijze voorbij. Internationale droefgeestigheid gebracht in prachtige muziek en geplaatst in een eigen tijd weten meermaals voor kippenvel te zorgen. Een album om in te lijsten. Ja het woord lijst is inderdaad gevallen.
Dans Dans – I/II (cd, Unday/N.E.W.S.)
Gitarist Bert Dockx (Flying Horseman) vormt samen met bassist/toetsenist Frederic Lyenn Jacques en drummer Steven Cassiers (Dez Mona) dit experimentele trio. Op hun uitverkochte debuut van vorig jaar brengen ze op eigenzinnige en instrumentale wijze covers van Sonny Rollins, Nick Drake, Sun Ra en Thelonious Monk naast een enkele eigen compositie. Het levert een experimentele, nachtelijke en zinderende mix op van jazz, blues en rock. Dit hebben ze overigens live ingespeeld, hetgeen bijdraagt aan een meer rauw geluid. Het nieuwe album is meer een studioplaat geworden, maar bevat hetzelfde recept. Doordat ze het snel hebben opgenomen heeft het datzelfde ongepolijste van het debuut. Vier eigen tracks en zeven haast onherkenbare covers van Tom Waits, Sun Ra, David Bowie, Ornette Coleman, Ennio Morricone en Robert Wyatt. Ze bakken er muziek van die uiteenloopt van jazz- en blues al dan niet met rock en garagerock. Soms intens en intiem, maar op andere momenten uitbundig, fysiek en hard. Dat alles is wel in een spannende setting van een film noir geplaatst. Geen gemakkelijke cd, wel één die je moeilijk zal (willen) vergeten. Onderstaande openingstrack is verreweg de meest toegankelijke van dit ijzersterke album.
ERAAS – Initiation (cd, Felte)
Vorig jaar debuteren ex-Apse leden Robert Toher en Austin Stawiarz als ERAAS met hun gelijknamige cd. Hierop brengen ze een ritmische kruisbestuiving van darkambient, industrial, shoegaze, cold wave en experimentele muziek. Een groot deel is instrumentaal en filmisch, maar op sommige momenten hoor je ook de bevreemdende hoge zang erdoor klinken die het geheel bepaald niet minder beklemmend maakt. Een zeer duister en melancholisch prachtalbum. Daar kunnen ze op hun tweede album met gemak overheen. De muziek tapt uit dezelfde vaatjes, maar steekt net beter en harder in elkaar, ook al is het geheel veel mysterieuzer en meer spookachtig. Een ijzige wind waait in een ijzingwekkende omgeving en het daglicht wil er niet meer doorbreken. Wel vloeit zwart gesluierde schoonheid er rijkelijk. Het stoot af en trekt nog meer aan. Het is uiterst biologerend bij de lurven grijpende cd geworden. Indrukwekkend en majestueus album!
Son Lux – Lanterns (cd, Joyful Noise)
Al twee albums heeft producer Ryan Lott aangetoond dat hij met zijn Son Lux over een totaal eigen sound en visie beschikt. In den beginne nog met een abstract geluid en downtempo en later meer de trip hop, pop, hip hop en elektronica kant op. Uit alles blijkt hij een niet al te beste kijk op de mensheid te hebben, maar weet dit om te buigen naar meeslepende, positief gestemde maar kritische muziek. Tussendoor maakt hij ook met Serengeti en Sufjan Stevens deel uit van het combo S / S / S. Op zijn derde Son Lux cd komen al die werelden samen, aangevuld met minimal music, dubstep en prettige orkestraties. Hij mag rekenen op een batterij aan interessante gasten als Shara Worden (My Brightest Diamond), DM Stith, Lily & Madeleine, Peter Silberman (The Antlers), Chris Thile (Punch Brothers), Darren King (Mutemath), Ieva Berberian (Gem Club) en Nadia Sirota, die hem bijstaan op zang, strijk- en blaasinstrumenten, gitaar en bas. Deze kleuren de rijke composities van Lott op fraaie wijze verder in. Lott zorgt met zijn muziek voor een opzwepend geheel, waarbij de onderliggende thematiek eerder het verval van de mensheid voor het voetlicht lijkt te willen brengen. Maar een boodschap komt meestal beter aan als deze op constructieve en niet al te negatieve wijze overgebracht wordt. Naast de rijke stukken, zijn er ook prachtige momenten van bezinning. Hij komt ergens in het midden van These New Puritans, Sufjan Stevens, Xiu Xiu, Efterklang, Hjaltalín, Nico Muhly en Steve Reich uit. Een wonderschone soundtrack voor de mensheid in mindere tijden, waarbij hij zijn licht laat schijnen. Er gebeurt ontzettend veel en het is een fascinerend, complex hoorspel geworden, maar binnen de goed doorwaadbare kaders. Zijn magnum opus!
A Storm Of Light – Nations To Flames (cd, Southern Lord)
De band rond gitarist/toetsenist/zanger Josh Graham (Neurosis, Red Sparowes, The (Fallen) Black Deer) legt per album een krachtiger geluid aan de dag. Samen met drummer Billy Graves (US Christmas) en bassist/zanger Domenic Seita (Tombs) weten ze dat op hun vierde wapenfeit wederom in ere te houden. De band is inmiddels op stormkracht en laat een geluid horen dat zich eenvoudig laat meten met Ministry, Neurosis, Isis, Red Harvest en Killing Joke. Ze krijgen hier nog rugdekking van de gitaristen Kim Thayil (Soundgarden) en Will Lindsay (ex-Wolves In Th
e Throne Room, Ahisma, Anatomy Of Habit, Indian, Middian, Nachtmystium). De subtiele elementen van weleer zijn verruild voor keiharde ingrediënten. Industrial, metal, doom en noise voeren de boventoon, waarbij de heftige bulderzang van Graham naast de gesamplede stemmen je krachtig weet mee te slepen. Ze slaan de grond onder je voeten vandaan, maar weten je desondanks op aardse wijze te imponeren met adrenalinehoudende precisiebombardementen. Verbluffende spierballentaal die je simpelweg doen zwijgen.
MV & EE – Shade Grown (lp, Blackest Rainbow, 2013)
Ik heb genoeg van Matt Valetine en Erika Elder in huis om de hele werkweek non-stop van muziek te voorzien, maar toch kon ik deze weer niet laten staan. Dit mede dankzij de invulling van de vaste begeleidingsband The Golden Road, die geloof ik nog nooit zo indrukwekkend is geweest buitenom enkele livealbums. Leden van Woods, Herbcraft, Vibracathedral Orchestra en anderen zorgen er voor dat de country jams van het duo een fantastische backing krijgen, niet zelden resulterend in verrassend funky en groovy uiteindes, nadat er met behoorlijk stoned gitaarwerk iedereen in trance was geraakt. Vooral de transformatie halverwege Crazy Snow (Meltdown) is prachtig. Ik maak weer wat ruimte in de platenkast.
Brainbombs – Disposal Of A Dead Body (2lp, Skrammel, 2013)
Bremen – Bremen (2lp, Skrammel, 2013)
Het eerste nieuwe album van Brainbombs in 5 jaar bevat zomaar wat onuitgebrachte nummers uit de periode 2009-2012, en zou de revue kunnen passeren zonder dat iemand daar acht op slaat. Ware het niet dat deze dubbel lp bol staat van de energie, agressiviteit en duisternis, een explosie van 5 jaar opgekropte woede, uiteengevallen in 24 stukjes. De noisepunkmetal met gestoorde vocalen is nog steeds relevant en blaast menig hip bandje in het genre volledig van z’n sokken.
Leden van Brainbombs hebben ondertussen ook plaatsgenomen in Bremen, waar het er heel wat rustiger aan toe gaat. Dit debuut focust op prog en kraut geïnspireerde instrumentale tracks, waar een hoop dreiging van uit gaat. Toch luistert ook deze plaat bij vlagen alsof er een golf van geweld over je uit wordt gestort, een opvolgend minimalistisch pianostuk ten spijt. Bremen is een vreemd, misschien wel onsamenhangend album dat niettemin een uitstekende indruk achter laat.
Avatarium
Recenter werk met Krux en Candlemass (met of zonder Messiah) was altijd prima maar door dit nieuwe project van Leif Edling ben ik echt prettig verrast. En dat terwijl hij zelf niet zoveel anders doet. Het was eigenlijk een project, verzonnen in een beschonken bui met Mikael Åkerfeldt van Opeth. Al kan die nog zo fijn zingen, dit pakt nog veel beter uit. Zangeres Jennie-Ann Smith heeft iets van de blues en wat Edling zelf ook opmerkt: ze heeft iets van Ronnie James Dio. Smiths stem biedt ruimte voor een wat subtielere benadering en verder is er nog mooi keyboardwerk wat in zijn andere projecten minder voor de hand ligt. Dan zijn er ook lekker luie (slide-)gitaarsolo’s, maar Lasse van Candlemass blijft op dat vlak de eindbaas onder Edlings collega’s. Avatarium als geheel is echter een frisse nieuwe richting voor iemand die je onderhand wel dacht wel te kennen.
Calibro 35 Said (Collonna sonore originale)
Ga je naar de site van Calibro 35 om de nieuwe LP Traditori di tutti te bestellen blijkt er in juli nog een soundtrack uit te zijn gekomen van hun hand, op vinyl in een oplage van 500 exemplaren. De film heet Said en lijkt in de sfeer van oude Italiaanse politiefilms te zijn dus het lijkt niet meer dan logisch deze mannen hiervoor in te schakelen. Iets minder spectaculair, niet zo gefocust op vette funkgrooves als op het ‚gewone’ album en er zijn ook een paar stukken met vocalen maar zeker fijn om nog even mee te kunnen pikken.
Comments
comments
