Als een boer een vrouw zoekt, hebben we toch liever Jaspers dan Jasper S. Veel minder plat zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Brian Eno, The Soft Moon, Bat For Lashes, Françoiz Breut, Chapelier Fou, Paul Corley, Dakota Suite, Lau Nau, Nico Muhly, Mushy, So I’m An Islander, Michael Stearns/Lisa Gerrard/Marcello De Francisco, Stray Ghost, Taskerlands, Mahsa & Marjan Vahdat, Hayko Cepkin en Orenda. En keken naar: Holy Motors.
Brian Eno – Lux
Oh, wat is die echte echte ambient volgens het Eno-model toch verslavend. Zijn liedjesplaten heb ik nooit wat mee gehad, maar ambient-Eno ga ik vrijwel altijd plat voor. En die nieuwe, Lux, is heerlijk Zen, zo plaat waarbij tijd een futiel begrip wordt. Spannend is het niet, maar daar gaat het hier ook niet om. Ambient zoals ambient ooit bedoeld is.
The Soft Moon – Zeros
Killer en nihilistischer dan de jaren 80 zelf. Alsof Ulrich Schnauss is blijven hangen in een slechte LSD-trip en alleen maar kruisraketten over ziet vliegen. Noisy doemshoegaze FTW!
Bat For Lashes – The Haunted Man (cd, Echo/EMI)
Dit project van de Britse zangeres, multi-instrumentaliste en singer-songwriter Natasha Khan had gemakkelijk uit kunnen groeien tot een bombastisch popproject. Maar ze heeft de lijn van het vorige album niet verder doorgetrokken en gaat meer op rustiger voet verder en brengt diepgang aan. Hierdoor behoudt ze haar eigenzinnigheid en stijgende lijn als het gaat om kwalitatief hoogwaardige muziek. Ze maakt een kruising tussen art-rock, synthpop, wave en singer-songwritermuziek, waarbij ze zich ontpopt als een soort hedendaagse Kate Bush. Maar ook Björk, The Cure en Bel Canto passeren de revue in haar bijzondere sound. Bijzondere ritmes, instrumenten (harp, strijkers) en heel sterke elektronische inkleuringen. Nu doet klasbak David Kosten (Faultline) ook mee, wat een deel van de sterke sound verklaart. Maar het merendeel komt allemaal uit het brein van Natasha. Knappe en bovenal bijzondere plaat met zowel veel mooie als intrigerende momenten.
Françoiz Breut – La Chirurgie Des Sentiments (cd, Le Pop Musik)
Op haar vijfde album brengt dit volwassen Franse zuchtmeisje en tevens professioneel illustrator weer een heerlijk amalgaam aan chansons, pop, rock en singer-songwritermuziek. Ze werkt nu veelvuldig samen met Stéphane Daubersy (Mièle) die gitaren, koren en programmering voor zijn rekening neemt. Je hoort dan ook meer zang en elektronica, van orgels tot synthesizers, terug in de muziek. Maar zoals altijd weet Breut een zwoel nachtelijke, melancholische sfeer neer te zetten, waarop haar bitterzoete zang goed aansluit; ze zingt nu ook een enkele maal in het Engels. Het is muziek die niet gewoon binnen de popkaders past, maar veeleer een magisch geheel aan pakkende liedjes vormt. Breut maakt weer muziek die je weet te roeren en te betoveren. Ergens tussen Dominique A, Calexico, Stereolab en Blonde Redhead in. Sentimentele pracht met een scherp randje.
Luister Online bij Soundcloud:
La Chirurgie Des Sentiments (albumsnippers)
Chapelier Fou – Invisible (cd, Ici D’Ailleurs)
De dolleman achter dit project is de Fransman Louis Warynski. Hij heeft al 3 mini cd’s en het album 613 uitgebracht, waarop hij een mix van IDM, toytronica en neoklassiek brengt. Ook zijn nieuwe cd opent lekker met stuiterende elektronica. Hier doorheen hoor je dan weer een ijzige viool. Een nummer erna overheerst de strijkmuziek weer en dient de speelse elektronica als decor. Het meeste wordt door Louis zelf gebracht, de elektronica, de viool en de maffe gitaartjes. Een aantal maal wordt hij bijgestaan op cello, gitaar en voetstappen. Matt Elliott en Gerald Kurdian zorgen ook nog dat 2 nummers zang meekrijgen. Hij houdt ergens het midden tussen Yann Tiersen, Worrytrain, Aphex Twin, Melodium, Bola en Pascal Comelade. Prettig gestoorde melancholie of zoiets. Heel sterk album, van eerder dit jaar die ik helemaal over het hoofd heb gezien…maar ja met zo’n titel…
Paul Corley – Disquiet (cd, Bedroom Community)
Deze Amerikaanse componist is al sinds 2007 betrokken op diverse albums bij het Bedroom Community label van Valgeir Sigurðsson. Ook heeft hij met Tim Hecker samengewerkt. Nu brengt hij zijn eersteling, die vol met experimentele neoklassiek staat. Hierbij wordt hij naast Valgeir onder meer bijgestaan door Ben Frost en een contrabassist. Hij brengt in zijn 4 pianogestuurde en klassiek getinte composities ook glitch, ambient en allerlei duistere, elektronische elementen. Daarmee komt hij in het vaarwater van Olan Mill, Brambles, Svarte Greiner, Ben Frost, Nico Muhly en Kreng. Een biologerend, verstild en veelal gewoonweg bloedmooi droomdebuut.
Dakota Suite – An Almost Silent Life (cd, Glitterhouse)
Onlangs verschijnt al de cd Accompanying Music For Other Rooms, waarop outtakes, demo’s en andere versies staan van dit nieuwe album. Die cd belooft heel wat voor dit nieuwe album en dat wordt ook waarheid. Chris Hooson brengt soms instrumentale, meer filmische werken maar opereert hier weer als band met wisselend David Buxton (bas, piano, percussie, klarinet, gitaareffecten), John Shepard (drums), Colin Dunkley (cello, piano), Quentin Sirjacq (piano), Jasper TX’s Dag Rosenqvist (piano, pomporgel, rhodes), Christ Donahue (contrabas), Laura Donahue (zang), Akito Yamamoto (piano) en zijn vrouw Johanna Hooson (klarinet) in de gelederen. Chris en de zijnen brengen zinderende melancholische pracht waarin de donkere kanten van het leven langs komen, die breekbaar bezongen worden door Chris. De muziek houdt daarbij het midden tussen singer-songwritermuziek, neoklassiek, jazz, ambient, slowcore en sadcore. Eén van zijn meest fragiele, tedere en verstilde cd’s tot nu toe. Talk Talk meets Low. Wonderschoon en herfstig!
Lau Nau – Valohiukkanen (cd, Fonal)
Her Fonal label grossiert in bevreemdende, maar goede muziek. De rare meisjesmuziek van Lau Nau, ofwel Laura Naukkarinen, past daar helemaal tussen. Ze brengt, los van diverse cd-r’s, nu haar derde studio album uit. Deze staat weer vol met abstracte, freak, avant en psychedelische folk, afgewisseld met drones, pop en experimenten. Samen met diverse gasten is het een mix van de etherische zang van Lau Nau en instrumenten als gitaren, klarinet, jouhikko, bas, piano, klokkenspel, speelgoed, synthesizers, percussie, beatbox en samples die de sound bepalen. Het is voor haar doen opvallend ritmisch en vol percussie-instrumenten, hetgeen ze meestal achterwege laat. Het past prima bij haar eigenzinnige, bezwerende prachtmuziek.
Luister Online bij Soundcloud:
Valolle
Nico Muhly – Drones (cd, Bedroom Community)
Afgelopen jaar heeft deze jonge en zeer getalenteerde componist gewerkt aan zijn “drones”-serie. Op vinyl verschijnen achtereenvolgens Drones & Piano, Drones & Viola en Drones & Violin, waarbij Bruce Brubaker (piano), Nadia Sirota (altviool) en Pekka Kuusisto (viool) hun stempel drukken op de ambientachtige ondergrond van Muhly. Fraaie serie die nu op cd is gevangen met een extra track van 12 minuten. Ben ik even blij dat ik niets met vinyl heb; ik zou me aardig bekocht voelen. Goed, doet niets af van de immer eigengereide kwaliteitsmuziek van Muhly. Hij maakt het de luisteraar nooit echt gemakkelijk, maar brengt wel heerlijk melancholische rustpunten aan. Zeker de afsluitende bonustrack is er één van een uitzonderlijke schoonheid. Een kroon op een interessant project.
Mushy – Breathless (cd, Mannequin)
Mushy is het alias van de Italiaanse Valentina Fanigliulo, die onlangs nog met Ruth een album heeft gemaakt en zelfs met het legendarische AR Kane muziek heeft opgenomen. Ze maakt al sinds 2003 muziek en heeft 2 cd-r’s, wat cassettes en vinyl en het album Faded Heart uitgebracht. Op haar tweede album experimenteert ze weer lekker met elektronica. Ze brengt synthesizermuziek aangelengd met industrial, krautrock, psychedelica en new wave, wat een heerlijk duistere sound oplevert. Daarom klinkt ze soms als een donkere variant op de Cocteau Twins, op andere momenten als een spookachtige Zola Jesus en dan weer als een schimmige Tangerine Dream. Haar stem heeft ook een warme uitstraling, maar klinkt wel licht creepy en ietwat gedrogeerd. Maakt allemaal niets uit, want het is behoorlijk geniaal en dikwijls adembenemend wat ze hier laat horen. Een duistere diamant.
So I’m An Islander – Gallery Of Melodies (gratis download, So I’m An Islander)
De Deense artiest Søren Nissen Jørgensen, afkomstig van het Deens eiland Als, debuteert na zes digitale releases, die hij als schetsen bestempeld, met het digitale album Woodwork met daarop 14 wonderschone composities die ergens tussen ambient, neoklassiek en folk inzitten. Kort daarop volgt alweer Gallery Of Melodies. Hij brengt hier 10 prachtige pianoparels. De muziek is ook weer zonder uitzondering zeer melancholisch en tegelijkertijd ook romantisch. Muziek om bij weg te dromen en stilletjes van te genieten. Geweldige artiest! Wie vangt hem eindelijk eens op een label?
Michael Stearns, Lisa Gerrard And Marcello De Francisci – Samsara (cd, Varèse Sarabande)
Soundtrackmaker pur sang Stearns werkt al eerder samen met Dead Can Dance op de soundtrack van Baraka. Van dezelfde filmmaker (Ron Fricke) komt nu de film Samsara. Een groot deel wordt weer gecomponeerd door Stearns, een deel door Gerrard en De Francisci en een deel samen. Het levert een vrij duister, filmisch geheel op waar menig wereldinvloed doorheen sijpelt. Niet alles is even goed doorwaadbaar, hetgeen je gezien vorige soundtracks van hen allen wel verwacht. Al met al een verrassende en ijzersterke soundtrack!
Stray Ghost – Those Who Know Darkness See The Light (cd, Time Released Sound)
Project van de jonge Britse lachebek Anthony Saggers, die doorgaat waar hij op Nothing But Death (2010) is gebleven. Hij neemt iets meer afstand van de ambientdrones en laat wat vaker intense neoklassiek horen. Droefgeestige pianoriedeltjes vergezeld van evenzo orkestraties en aangevuld met allerhande elektronische muziek, van ambient tot drones en glitches. Dat levert prachtige muziek op die fans van Olan Mill, Richard Skelton, Celer en Seasons (Pre-Din).
Luister Online bij Soundcloud:
Aubade
Albertine
Taskerlands – Taskerlands (cd, Time Released Sound)
Dit is één van de vele projecten van Michael Tanner, wiens hoofdproject Plinth is. Hier vormt hij een met David Colohan van United Bible Studies en Agitated Radio Pilot een gitaarduo. Ze brengen twee uitgestrekte, desolate klanklandschappen van ieder 21 minuten. Daarbij mogen ze rekenen op de hulp van Sean Mac Erlain (basklarinet), Kerrie Robinson (piano) en Richard Moult (elektronica). Het zijn tot de verbeelding sprekende muziekstukken die je helemaal losweken uit de realiteit. Er gebeurt heel veel en toch sleept het zich allemaal langzaam voort. Dat weet aangenaam te biologeren en hypnotiseren. Op het fijne Time Released Sound.
Mahsa & Marjan Vahdat – Twinklings Of Hope (cd, Kirkelig Kulturverksted)
Twee zussen uit Iran die met enige regelmaat samen muziek maken. Mahsa laat vaker van zich horen in allerlei ensembles en samenwerkingsverbanden. De muziek verschijnt meestal op het Noorse Kirkelig Kulturverksted, mede omdat ze in eigen land geen podium krijgen. Dat is nu eenmaal na de Islamitische revolutie in 1979 onmogelijk geworden voor vrouwen. De zussen weigeren het zingen echter op te geven. Hun nieuwe cd is door Erik Hillestad opgenomen in een oude harem in Teheran. Beide zussen beschikken over prachtig indringende stemmen. Ze brengen gedichten en traditionele songs, waarbij ze sober maar doeltreffend begeleid worden op de sitar, ney, daf en overige percussie-instrumenten. Het levert sprookjesachtige schoonheid op die me diep weet te raken.
Holy Motors (Leos Carax)
'Moeilijke film' had ik opgevangen. 'Love it or hate it'. Maar de aanwezigheid van Denis “Beau Travail”Lavant was me ontgaan. En niet éénmaal, maar in elf hoedanigheden. En hij wás al een superheld. Op het moment dat hij hier zijn eerste 'transformatie-object' erbij pakt zat ik met een grijns van oor tot oor. Top-waanzin! Even later doet hij (zoals het hoort!) een dansje. Nou ja, Lavant kronkelt zich door een latex-paringsritueel dat zonder twijfel tot de meest erotische scenes van het filmjaar hoort. De scene past ook goed bij de vloeibaarheid van dit alles. Je weet niet meer wat voor en achter is, net zoals deze Alleman niet meer weet wie hij is. Holy Motors is zo'n film waarop je werkelijk alles kan projecteren. Ik zeg: regisseur Leos Carax markeert het einde van film als passief medium. De prent begint niet voor niets met een stokoude filmopname, en slapend bioscoop-publiek, waarna Levant zich doodmoe door tal van filmgenres beweegt. We kunnen in de komende Second Life-achtige virtuele wereld (in 3D?) zelf onze identiteit bepalen, desnoods vanuit ons graf. ('Visitez mon site!') De magie van de film ontvangt men niet meer via een statisch schermpje maar hangt verspreid door 'clouds' in de lucht. Goed, ik dwaal Cosmopolis-style af, waar de film – al is het maar door de achterbank van de giga-limo – sterk aan doet denken. Holy Motors is dan wel de ballet-versie, gevoelsmatig bijna woordloos. Wellicht kun je de droomvlucht Vendredi Soir als de vrouwelijke pendant zien. Eén minpuntje waarin Holy Motors wederom met Cosmopolis overeenkomt is de afstandelijkheid. De grijns uit het begin verdwijnt voor contemplatie, maar die wordt nooit zo melancholisch als ie hád kunnen zijn. Daarvoor fokt Carax te graag met dissonanten. Hij doet niet aan rechte lijnen. Zie alleen al het potentieel zo aandoenlijke einde ('dernier projet; je eigen huis'). Daarin plaatst de regisseur prompt een aap. Zet die ons voor gek? En dan is er nog het melige slotgrapje. Holy Motors wordt zo (gelukkig!) nooit General Motors.
Hayko Cepkin Aşkın Izdırabını
Sandık, het vorige album van rocker Hayko Cepkin (nog niet zo lang geleden in Nederland met Anneke van Giersbergen, jammer genoeg helemaal in Enschede), was wat vlakjes. Op de opvolger staan echter een paar ongekend felle nummers. Ondanks zijn nasale stemgeluid weet hij er toch groots, arabesk-achtig, drama in te leggen. En net nu ik wil typen dat het misschien vreemd over kan komen op westerse oren denk ik aan John Arch van Fates Warning. De cover Aşk Kitabı krijgen we op zijn eigen album zonder de oorspronkelijke zangeres Nilüfer, maar zij is een uitstekend voorbeeld van dat drama waar ze zo goed in en dol op zijn in Turkije. Grote gebaren, wellicht dat de liefde voor rock en metal in dat land daar wel mee te verklaren is. Tekstueel ook, hoewel ik het nog lang niet versta. Wel valt op dat Cepkin behoorlijk los gaat in alliteratie en de wonderschone (mede)klinkerharmonie van het Turks. Het is wel een betrekkelijk kort album van iets meer dan een half uur aan nieuw materiaal, al wordt het aangevuld met drie niet onaardige bonusversies en op de valreep nog een extra nummer.
Hayko Cepkin – Paranoya door Harun_Celik
Orenda Only Death Lives Here
Na het wat meer doomy tweede album The Funeral (2007) galopperen de Bulgaren op Only Death Lives Here weer lekker autistisch door. Vrijwel alle nummers in het zelfde tempo, met natuurlijk hypnotiserende riffs en het boze gegrom van Vampiriac. Af en toe een sfeerverhogend synthesizerpartijtje is de enige franje die ze zich veroorloven. Aan vernieuwing en progressie heb je in dit soort orthodoxe black metalkringen nu eenmaal een broertje dood. Hoewel, in Acrimony wordt nog wel even wat Bulgaarse oerfolklore aangesproken, in de vorm van een sample van de in die contreien veel voorkomende en hevig wringende samenzang (nee, geen Mystère/Angelite, hoewel die er ook door beïnvloed zijn natuurlijk). Toch nog even een interessant retrospectieve invalshoek op het soort riffs in deze muziek.