We halen onze neus op bij al die honderden kilo’s cocaïne die afgelopen week zijn onderschept. Compleet strak zijn nu onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Eefje de Visser, Gillian Welch, Lars Vaular, Pascal Comelade & Cobla Sant Jordi, Dakota Suite & Quentin Sirjacq, Dirty Projectors + Björk, Oneohtrix Point Never, V/A: Music & Migration II, Anne La Berge, Chris Watson, John Zorn/Naked City², Method Of Defiance, Steve Gunn, Nâ Hawa Doumbia en The Julie Mittens. En gingen naar: Shining, Dead Neanderthals en Netherlands.
Eefje de Visser – De Koek
Vergelijkingen met Spinvis stemmen mij normaal niet vrolijk – die laatste van hem blinkt ook weer uit redelijk lamlendige saaiheid – maar gelukkig kloppen ze niet: Eefje de Visser maakt prachtige liedjes, is behoorlijk origineel – of liever: oncoventioneel – en doet me op een of andere manier denken aan Fiona Apple. Daar doe ik het wel voor hoor, die eigenzinnige tante heb ik hoog zitten, en dus Eefje de Visser nu ook.
Gillian Welch – the Harrow & The Harvest
Blijkt er toch nog een koiboi in me te schuilen. Wat een prachtige liedjes, wat een mooie stem, wat een gevoel… Ik krijg het er koud en warm tegelijk van. Niet dat ik er verder ook maar iets relevants over kan zeggen, want ik luister bijzonder weinig kuntrie, maar wat is het mooi!
Shining & Dead Neanderthals, 09-11 @ DoornroosjeDead Neanderthals: hard, lomp, harder, lomper, en dat met ongeveer 12 liedjes in 15 minuten. Grindcore met drums en saxofoon. Heerlijk.
Shining is ook hard en lomp, maar nog vaker virtuoos en noisy, overweldigend, overrompelend, en ergens ook wel weer gladjes en gestroomlijnd. Of geldt alleen voor geoefende oren? Ik hoorde van Shining nieuwkomers dat het nauwelijks te verhapstukken was op maagdelijke oren. Net iets meer dan een uur duurde het vanavond, en het was zo waanzinnig goed dat ik de hele terugreis in een Blackjazz roes heb gezeten.
Lars Vaular – Du betyr meg
Hiphop uit het Noorse westland. Gevonden in Spotify, en omdat ik in dat Noorse westland gewoond heb was ik benieuwd. Rustige vloeiende liedjes, een paar stuiterende nummers a la Jeugd van Tegenwoordig, qua geluid af en toe gelikt als de R&B van tegenwoordig. En soms, als ik het kan verstaan, scherpe teksten. Ja ik ben om. En dankzij Spotify en youtube kan ik meteen z'n eerdere nummers en clips beluisteren. Met de teksten erbij geschreven. Ook nog leerzaam!
Netherlands – optreden in de Waalse Kerk
Het waren maar 4 nummers, maar het was gedenkwaardig: aan de voormiddag van London Calling speelde Netherlands in de Waalse Kerk in Amsterdam een akoestische set. Met erg mooie zang en samenzang. Het was heerlijk wegdromen voor het altaar, met als enige minpuntje de akoestische percussie met "eitjes", want die overheersten soms.
Pascal Comelade & Cobla Sant Jordi – Pascal Comelade & Cobla Sant Jordi (cd, Discmedi)
Pascal Comelade is al sinds begin jaren 80 bezig met het vervaardigen van hoogwaardige speelgoedmuziek, die tussen chansons, avant-garde, blues en filmmuziek inzit. Hij zit ergens tussen Klimperei, Yann Tiersen en Pierre Bastien in met zijn eigenzinnige geluid. Door de jaren heen werkt hij met uiteenlopende artiesten samen, van PJ Harvey en Richard Pinhas tot Robert Wyatt. Het levert een discografie op om U tegen te zeggen. Nu werkt hij met het Catalaanse (blazers)ensemble Cobla Sant Jordi, dat sinds 1990 maar liefst 64 albums heeft gemaakt. Samen maken ze een sfeervol geheel met aan de ene kant die ontwapende speelgoedmuziek en aan de andere kant die geweldige jazzy, Balkan en brassmuziek van het ensemble. Een heerlijke combinatie!
Luister Online:
The Skatalan Logicofobism / El Rei De La Màgia
Dakota Suite & Quentin Sirjacq – The Side Of Her Inexhaustible Heart (2cd, Glitterhouse)
Na de winterslaap tussen 2002-2007 is de Dakota Suite van Chris Hooson sterker terug dan ooit. Na een rustige rentree lijkt de creativiteit van Hooson geen grenzen te kennen. Dit is namelijk alweer zijn zevende album sinds zijn terugkeer en het derde dit jaar na The Hearts Of Empty en The North Green Down die hij samen met Emmanuele Errante heeft gemaakt. De discografie van de band, die nu 14 albums rijk is, kan je grofweg in tweeën delen, aan de ene kant de meer songgerichte en aan de andere kant de instrumentale, filmische en meer klassieke platen. De laatste paar werken lijkt Chris (gitaar, zang) zich vooral te focussen op de laatste categorie. Maar nu komt hij met een combinatie van beide en brengt veelvuldig zijn breekbare zang ten gehore, waarbij hij net als op zijn live-albumValisse (2010) samenwerkt met de Franse artiest Quentin Sirjacq (piano, percussie, orgel, vibrafoon), die zelf ook menig album op zijn naam heeft staan. Daarnaast kleuren een cellist, twee violisten, een altviolist en contrabassist zijn gevoelige composities in. Chris geeft zich meer bloot dan ooit, door alles op te dragen aan zijn vrouw, zonder wie hij verloren zou zijn. Bij ieder ander zou dat wellicht wat pathetisch zijn, behalve bij het pure, oprechte en recht uit het hart afkomstige werk van Dakota Suite; daar komen deze emoties als prettig droefgeestige mokerslagen aan. Neoklassieke singer-songwritermuziek die zo mooi is dat het haast pijn doet. Ongeveer 76 minuten aan muziek, die ondanks dat ze best op één schijf hadden gepast, hier als twee cd wordt gepresenteerd. Het is wel zo dat je tussendoor echt even op adem moet komen, waardoor de onderbreking wel prettig is. Veel belangrijker nog is dat dit een meer dan adembenemende emotiebom en meesterwerk is geworden. Lijden als overrompelende kunst.
Luister Online bij YouTube:
To Make You Whole Again
Dirty Projectors + Björk – Mount Wittenberg Orca (cd, Domino)
Björk komt vlak na haar nieuwe cd Biophilia alweer met het volgende project met de Dirty Projectors op de proppen. Zelf ben ik nooit een groot fan van Dirty Projectors geweest, al mag ik de eigenzinnigheid van de band wel. Samen met Björk, waar ongetwijfeld anderen weer de kriebels van krijgen maar waar ik groot fan van ben, weten ze me wel te imponeren. Heerlijke vocale schetsen en experimenten ondersteund door minimale instrumentaties (percussie- en strijkinstrumenten) zorgen 21 minuten lang voor een geweldig hoorspel. Uiterst stemmig kleinood!
Luister Online bij YouTube:
Ocean
On And Ever Onward
When The World Comes To An End
Beautiful Mother
Sahring Orb
No Embrace
All We Are
Oneohtrix Point Never – Replica (cd, Software)
Daniel Lopatin (ook in Games) geeft aan zijn synthesizergeoriënteerde dromerige drone project deze tot de verbeelding sprekende naam mee. Zijn eerste 3 albums zijn 2 jaar geleden mooi samengevat op de dubbel-cd Rifts. Op zijn vierde cd Returnal van vorig jaar begint hij met heel heftige elektronica om vervolgens toch weer die merkwaardig desolate sfeer neer te zetten die zowel dromerig als zwoel en psychedelisch is. Naast allerlei synthesizergeluiden hoor je af en toe ook wat spookachtige zang/stemmen. Hij komt al met al ergens uit tussen Klaus Schulze, Jan Hammer, Emeralds, Black To Comm, Autechre, Fever Ray en The Knife. Een ijzersterk album dat nu een vervolg krijgt met de wederom met een R beginnende cd Replica. Hij bouwt ook hier zijn muziek op met bevreemdende klanken en atmosferen die je toch weten te grijpen. Stuiterende beats, stemsamples, glitches, idm en ambient vormen hier een haast filmisch en bovenal emotioneel geladen geheel. Duistere muziek om heerlijk abstract bij weg te dromen.
Luister Online bij Soundcloud:
Replica (album)
Various Artists: Music & Migration II (cd, Second Language)
Glen Jonhson (Piano Magic, Textile Ranch) en David Sheppard zijn in 2010 vanuit Londen het label Second Language begonnen, samen met hun collega Martin Holm uit Kopenhagen. Het idee is dat je een abonnement neemt en dat je vervolgens 5x keer laat verrassen. De tweede release op het label, de compilatie Music & Migration, geeft een goede indicatie wat het label allemaal brengen gaat. Hierop vind je 21 exclusieve tracks van Hauschka, David John Sheppard, Vashti Bunyan, Danny Norbury, Xela, Heather Woods Broderick. Enderby’s Room, The Declining Winter, Ghostwriter, Darren Hayman, Gareth S. Brown, Peter Broderick, Lene Charlotte Holm, ANT, brave timbers, Carousell (aka Richard Skelton), Seasons (pre-din), Winter Cabin, Fieldhead, Library Tapes en Leyland Kirby. Zelden heb ik een compilatie van dit niveau in handen gehad, waarvan de opbrengsten ook nog naar een goed doel gaan, te weten BirdLife. Inmiddels zijn ze bijna twee jaar onderweg en ziet de 14de release het licht! Dit vervolg op de eerste compilatie betekent tevens dat BirdLife nog steeds veel steun kan gebruiken om onze gevederde vrienden te redden. Veel songs over vogels, de dood en andere gevleugelde onderwerpen passeren de revue. De participanten zijn ditmaal Rowan & John Aitchison, Dollboy, Ellis Island Sound, The Hardy Tree, Haruko, James Brewster, Piano Magic, The Home Current, Marissa Nadler, Sophie Hutchings, July Skies, Chronomad, Padang Food Tigers en F.S. Blumm. De prachtig emotionele liedjes zorgen voor alweer een ijzersterke compilatie op het immer briljante Second Language label.
Anne La Berge – Speak (cd, New World Records, 2011)
De geboren Amerikaanse, maar inmiddels in Nederland wonende fluitiste Anne La Berge (1955) componeert met een voorliefde voor micro-elektronica, klassieke muziek, poëzie en rauwe improvisatie. Op Speak zet ze vijf – schijnbaar niet gerelateerd – stukken, gemaakt tussen 2001-2010, achter elkaar in een moedige poging die elementen te combineren. We horen in bijna 80 minuten primitieve fluitklanken door een noisefilter, spoken word, kraakjes, bliepjes, glitch, soms harde, dan weer zachte achtergrondklanken en vooral veel niet-classificeerbare computergeluiden die willekeurig in het palet opduiken. Wat van Speak een interessant album maakt, en bovenal prettig om te luisteren, is het spel met de diverse geluidslagen. Klanken vervormen zodat ze haast ongemerkt opeens op de voorgrond verschijnen, of juist verdwijnen. Dit vormt de leidraad waarop verder geïmproviseerd wordt. Voor mij een introductie, maar gelijk een indrukwekkende.
Chris Watson – El Tren Fantasma (cd, Touch, 2011)
Weather Report uit 2003 is een klassieker in het ambient dan wel minimale muziek genre, dus voor een opvolger gaan we eens even goed zitten. Watson lijkt zich vooral te hebben bezig gehouden met zijn opnames voor de BBC, en ook op El Tren Fantasma lijkt hij zich volledig te richten op field recordings. De spooktrein uit de titel refereert namelijk aan zijn treinreis van Los Mochis naar Vera Cruz, van de ene kant van Mexico naar de andere. We horen de motor sissen, de remmen piepen, de omroeper, de passagiers… Gelukkig voegt hij op het ritme van de trein (“kedeng kedeng”) zijn kenmerkende muisstille ambient toe, wat nog net zo mooi klinkt als 8 jaar geleden. Regelmatig heb ik de neiging om in een halfslaap te geraken, de dromerige klanken op me laten inwerkend, maar dan wordt er weer getoeterd, of rijden we met veel lawaai over een brug of langs een spoorwegovergang. Van indutten is geen sprake. Het komt daarom erg dichtbij van wat een totaal geluidsdocument van Watson’s reis moet zijn. Prachtig.
John Zorn featuring Marc Ribot The Book of Heads
John Zorn/Naked City
John Zorn Lacrosse
John Zorn's Game Pieces Volume 2: Cobra
John Zorn Mysterium
John Zorn Magick
John Zorn Filmworks VII: Cynical Hysterie Hour
John Zorn Filmworks II: Music For An Untitled Film by Walter Hill
John Zorn (Secret Chiefs 3) Book Of Angels vol. 9: Xaphan
Zo'n stukje schrijven, in combinatie met een collega die de man net ontdekt, is wel goed als inspiratie om de archieven weer eens in te duiken. Enthousiasme om nieuw werk te kopen maar dan zijn gedaald, spijt van reeds gedane aankopen heb ik zeker niet. Game-pieces als Cobra en Lacrosse vind ik nu veel leuker dan toen en hoewel ik zijn kamermuziek nog steeds niet allemaal even makkelijk verteer is Mysterium erg mooi, met name Frammenti del Sappho. De plaat van Naked City is nog steeds een van de beste platen uit mijn collectie en deze edities van Filmworks erg de moeite waard. Bovendien kan je nu eindelijk eens bewegende beelden zien bij Cynical Hysterie Hour (al is het nog steeds zonder subs).
Method Of Defiance Dub Arcanum Arcandrum
Zowaar, geen Dub Chamber/Sacred System chaos, maar een trilogie die netjes afgemaakt wordt door Laswell en co. Deel drie bestaat uit remixen van Jahbulon en Incunabula, gedaan door obscure namen als Perdurabo 6 en Subcode, maar vooral door grote namen als Scientist, Mad Professor en Prefuse 73. De kwaliteit wisselt een beetje, maar er is genoeg afwisseling (enkel One World komt opvallend twee keer achter elkaar langs aan het eind). De totaalscore is echter hoog, prima plaatje.
Steve Gunn – Sundowner (Harvest Recordings, 2010)
Steve Gunn kennen we uiteraard al jaren van GHQ, maar ook solo weet hij de laatste tijd behoorlijk van zich te laten horen. Zoals de vorig jaar op LP (en in 2009 op CD bij Digitalis) verschenen plaat Sundowner.
Steve Gunn zijn muziek past in de lange traditie finger pickers die we sinds John Fahey hebben mogen horen spelen. Echter is het hier toch wel wat breder aangekleed met hier en daar ook wat meer instrumenten en zelfs enkele nummers zang. Een fijne plaat die zeker de moeite van het luisteren waard is.
Harvest Recordings)
Nâ Hawa Doumbia – La Grande Cantatrice Malienne, Vol. 3 (Awesome Tapes From Africa, 2011)
Muziek waar ik niet zo heel veel verstand van heb alleen dat ik het soms geweldig vind en vaak drie keer niks. Dat is echt iets wat ik met Afrikaanse muziek heb. Dit laatste komt vooral door de vaak Westerse invloed die we terug horen, van die verschrikkelijke fusion waar van die hippies met bij de Kinkykappers in gedraaide dreads helemaal los op gaan uit naam de multi-culti samenleving.
Gelukkig is dat iets waar we bij Awesome Tapes From Africa niet voor hoeven te vrezen. Na vele tapes te hebben gedownload via de blog nu dan eindelijk een ware mooie plaat mogen beluisteren met een van de keuzes van de blog. En dat was fijn. De zangeres Nâ Hawa Doumbia, afkomstig uit Mali, heeft namelijk een zeer mooie stem, dit gecombineerd met een traditionele geluiden en een vleugje Afrobeat (ja toch) maakt het geheel tot een gezellige boel. Met een klein 30 muziek is het echter wel wat aan de korte kant. Maar laat dat de pret niet bederven en gaat dat checken want alleen de stem is het echt al ruim de moeite waard.
Awesome Tapes From Africa
The Julie Mittens – Recorded 23|24|july|2011 (Eigen Beheer)
De drie heren uit Leiden zijn na een relatief stille periode terug met een nieuw album op vinyl, het juiste formaat voor hen muziek als je het mij vraagt. En iedereen mag het weten, ze zijn terug als nooit te voren. Het lijkt wel of de heren in de tijd echt niet stil hebben gezeten en hun improvisatie veel hebben verbeterd, want waar de oude releases vooral een felle intense aanval zijn lijken hier ook rustige haast melodieuze momenten gitaar terug te komen. Niet dat we nu bang hoeven te zijn voor zoetsappige liedjes, want het piept en schuurt nog aan alle kanten. Maar nu wel met iets meer nuance. De heren zijn terug en laten we hopen dat we nu niet zo lang hoeven te wachten want deze plaat doet naar meer snakken. The Julie Mittens