Uitgeholde pompoenen en griezelen zijn natuurlijk echt ons ding. In nasleep daarvan wachten we al die vals zingende kindjes morgen met honkbalknuppels op. Echt om van te snoepen zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Marc Ribot, The Residents, Portico Quartet, Helios, Mint Julep, Le Lendemain, Greg Haines, Circle en Mayor Hawthorne. En keken naar: Synecdoche, New York. En lazen ook nog eens: John Zorn.
Veel Marc Ribot
Na het kijken van de (bijzonder fijne) dvd ‘The Lost String’ over leven en werk van Marc Ribot meteen even gekeken of het meest recente concert van Ribot’s noisebandje Ceramic Dog zomaar toevallig online stond. En jawel hoor, de VPRO maakte opnames voor het programma VPROJazzLive. De band heeft de meest recente tournee door Europa gebruikt om nieuw materiaal te spelen. Dat klinkt veelbelovend: bijvoorbeeld een ontroerend mooi liedje (‘A Postcard From New York’) met nieuw lid Eszter Balint op melodica, of toegift ‘Death of a Narcisist’, met teksten waarvan je niet weet of je erom moet lachen, huilen of allebei. En dan zijn er nog de venijnige smerige solo’s van Ribot in ‘Johnny’s No Good’, listige ritmes all over the place en een verdwaalde Serge Gainsbourg-cover van ‘Un Poison Violent’, gezongen door Balint. Deze band wordt alsmaar beter.
John Zorn – Arcana IV: Musicians on Music (boek)
Een bijzonder dikke uitgave dit keer, namelijk deeltje vier van Zorn’s essayproject. De opzet is simpel: componisten en muzikanten vertellen over innerlijke drijfveren, motivatie en inspiratie voor hun werk zonder tussenkomst van journalisten die naar de bekende weg vragen. Het resultaat is (totnutoe) erg goed. Waar eerdere bundels nog wel eens zwakke stukken telden, is dit deel bijzonder consistent van niveau. En dat niveau is hoog. Het boek opent met een essay van de inmiddels overleden Derek Bailey die vertelt over stage directors die er vooral op uit zijn om het publiek op tijd naar huis te krijgen en de tent te sluiten. En of de musici daar vooral rekening mee willen houden. Nels Cline vertelt openhartig over de emotionele kant van het musiceren op het podium en vertelt geïnspireerd over muzikale helden en inspiratie. Af en toe is het niveau wat al te academisch (zoals een artikel over het masteringproces van cd’s), maar daar staan makkelijker leesbare stukken tegenover. Voor muzikanten, componisten en aanverwanten is deze serie een goudmijn. Erg fijn is ook de afwerking van het boek: een uitgebreide bijlage met biografieën en aanbevolen cd’s. De serie heeft zijn succes bewezen: deel vijf is inmiddels in de maak.
The Residents – The Ughs! (cd, Cryptic Corporation)
The Residents – Ten Little Piggies (cd, Cryptic Corporation)
Tweemaal de band waar ik gewoonweg het meest van in huis heb, meer dan 90 cd’s om (niet al te) precies te zijn. Deze band is al sinds 1972 actief en weet nog dikwijls verrassen ondanks de haast bekende absurditeit die je van ze verwacht. Ook hebben ze officieel nooit hun identiteit bekend gemaakt en treden ze met de beroemde oogbal op hun hoofd op of met andere gezichtsbedekkende attributen. Er is een aantal jaren geweest van nauwelijks vooruitgang, maar wel het consolideren van het bekende bewerkstelligd is. Zeker op hun nieuwe cd
De tweede cd is meer een vooruitblik op projecten, waarbij het altijd de vraag is of ze doorgaan. Het is wel vooral een hebbedingetje voor de fans met vaak maar enkele exclusieve tracks of excerpten. Ook hiervan kan je alles voorbeluisteren. Maar ik weet zeker dat mijn favoriete mafketels voorlopig nog wel van zich laten horen.
Luister Online:
The Ughs! & Ten Little Piggies (klik op de juiste albumcover en voila)
Portico Quartet – Isla (cd (+bonus bij Rough Trade), Real World)
Als de term Hang ‘n’ jazz nog niet bestaat moeten ze deze snel introduceren, al is het maar speciaal voor de Portico Quartet. Naast de
Luister Online:
Clipper / Line
Helios – Unreleased Vol.1 (cd-r, Unseen Records)
Mint Julep – Songs About Snow (cd-r, Unseen Records)
Helios is het geesteskind van Keith Kenniff (ook Goldmund). Hiermee maakt hij doorgaans verstilde pastorale ambient van delicate gitaren, emotionele pianostukken en kalme beats. Dat lang niet al het beste alleen op de reguliere albums terecht komt bewijst deze cd-r wel, uitgebracht op het eigen label. Dit is gewoonweg een ijzersterke nieuwe cd.
Mint Julep is Keith Kenniff met zijn vrouw Hollie, die de shoegazer-schoenen hebben aangetrokken. Lush, My Bloody Valentine en Slowdive, maar dan subtieler en met de fraaie zang van Hollie. Zeer de moeite waard en wederom op het eigen label. Check that out!
Luister Helios Online bij Myspace:
Bounce Dive / Every Hair On Your Head
Luister Mint Julep Online bij Myspace:
To The Sea / Stay
Le Lendemain – Fires (cd, Home Normal)
Le Lendemain brengt precies wat je er van verwacht en dat is maar goed ook. Het is namelijk de samenwerking van sfeermaker en pianist David Wenngren (aka Library Tapes) en cellist Danny Norbury. En inderdaad: verstilde, sfeervolle, breekbare en heerlijk droefgeestige geluidsschetsen. Op het altijd fascinerende Home Normal.
Luister Online bij Myspace:
Linden / Paus / Even With Eyes Closed
Greg Haines - Komarovo (cd-r, Slaapwel)
Een label beginnen omdat je slecht kunt slapen, kom er maar op. Het is in ieder geval wat de Belg Wim Maesschalck heeft gedaan. Daarbij vertelt hij ook de artiesten dat hij op zoek is naar saaie geluiden. Maar, zo legt hij wel uit, dat is bedoeld als compliment; het is muziek waarbij je in slaap kunt vallen, maar eveneens intens naar kunt luisteren en van genieten. Multi-instrumentalist Greg Haines heeft er wel oren naar en komt na onder meer Jasper TX en Machinefabriek met zijn “slaapmuziek”. Het is een 30 minuten durende track vol ambient, neoklassiek en suggestieve klanken. Met kerkorgel, piano en taperecorders brengt hij betoverende sereniteit. Slaap lekker!
Circle – Triumph (2cd, Fourth Dimension)
Als de geniale Finse formatie Circle met een live album komt, kan je dat meestal gewoon als een nieuw album beschouwen. Ze zijn daar namelijk net zo divers en onvoorspelbaar als ze op hun albums zelf. Of het nu gaat om metal, hardrock, avant-garde of ambient, niets is ze te gek. Deze dubbel cd staat vol droefgeestige muziek, soms met enkel de piano in de hoofdrol. De eerste cd opent eerst nog met een stevige krautrocktrack waarin uitzinnig, op hardrockachtige wijze gezongen wordt. Maar ook hier dienen de piano’s zich al aan. De track erna is orkestraal (uit een doosje) en haast sacraal. Tot slot volgt nog een sjamaanachtige track. Op de tweede schijf gaan ze van start met prachtige ambient en minimal music. Pas in de derde en laatste track van die cd gaan ze nog even uit hun dak zoals in de opener van schijf 1. Cirkel eh circle rond en een monumentaal album rijker.
MP3’s:
In The Name Of Rock-Android
Dungeon
Mayor Hawthorne – A Strange Arrangment
Over soul moet je me niks vragen en het concept retro klinkt meer als een ambachtelijk uitdagend uitgangspunt dan als een werkelijk goede levensvatbare bodem. Wat hier meteen gelogenstraft wordt door Mayor Hawthorne, eigenlijk Andrew Cohen, een nerd met dikke bril, natuurlijk expres dik aangezet, die met een stokoud geluid mijn weekplaat maakt. Eerste vluchtige associatie is Todd Rundgren, maar later klinkt het vooral als Curtis Mayfield (The Ills) en Motown (de rest). Op de eerste helft van de plaat is eigenlijk alles fijn, een fraai meerstemmig intro dat al even soepel overgaat in ballade A Strange Arrangement, dat dan weer gevolgd wordt door Just Ain't Gonna Work Out, waar Amy Winehous nog wel een covertje van op mag nemen. Als ze daartoe nog in staat is. Daarna gaat het tempo omhoog voor wat jukebox-hitjes. Allerbeste nummer is de ongelofelijk corny slijper I Wish That It Would Rain. (Dan zie je de tranen in mijn ogen namelijk niet!) Mayor Hawthorne's stem is af en toe iel en als hij zingt dat hij geen Mercedes rijdt klinkt hij eigenlijk te bekakt, maar dat geeft ook wel weer een vervreemdend tintje. Het hoeft ook niet altijd working class gruizig/krachtig te zijn.
Synecdoche, New York (Charlie Kaufman)
Charlie Kaufman was tot deze film waarschijnlijk de enige beroemde scenarist. Noem er nog maar eens een, die niet ook regisseert, of eerder al bekend romanschrijver was. Scenaristen zijn toch altijd anonieme krachten, ondergewaardeerd ook, ongetwijfeld. Toch lijkt me Kaufman geen figuur die naar aandacht hunkert, laat staan beroemdheid. Hij zal dus zijn redenen hebben gehad om zelf Synecdoche, New York te regisseren. Wellicht was 't ambitieuze 8 1/2-achtige script hem te persoonlijk, kon hij er soms alleen zelf wijs uit? Of zou 't toch gewoon toeval zijn geweest, want in eerder stadium zou Spike Jonze nog regisseren, die nu slechts produceerde. Hoe het ook zit een succes is 't niet. Een flop als het extreem melige Human Nature is de film zeker niet, maar vergeleken met Eternal Sunshine of the Spotless Mind (romantisch), Adaptation (actie) en Being John Malkovich (bizar) is Synecdoche zonder meer de minste van het vergelijkbare kwartet. Zo'n film waarvan men zegt dat je hem twee keer moet zien, maar waar haal je de zin voor nog een keer vandaan? De cast is nochtans hoopgevend, een indrukwekkende parade van steractrices. Catherine Keener, Samantha Morton, Emily Watson, Dianne Wiest, Michelle Williams en Jennifer Jason Leigh zijn de vrouwen in de wereld van Philip Seymour Hoffman. Hij speelt een neurotische, fobische (en dus) ongezonde toneelregisseur. De eerste vijfenveertig minuten vliegen nog betrekkelijk vermakelijk om. Er zijn ogenblikkelijk vloeiende cuts die bewijzen dat het personage van Hoffman (en daarmee de film) een nogal vreemd tijdsbesef heeft. Een pak melk wordt uit de koelkast getrokken en het is alweer maanden later. Hoffman wordt verlaten door z'n vrouw (Keener) die ook hun dochter en stonede vriendin Leigh mee naar Berlijn neemt. Hoffman rommelt wat met Morton, het meisje van de theaterticketverkoop. Het kaartenhuis van de film begint in te storten als Hoffman dan eindelijk begint aan het 'stagen' van zijn nieuwste project. Ik begon me al af te vragen waar 't bleef. Met een geniëntoelage (The Savages!) kan Hoffman een grote hal kopen, waar hij zijn eigen leven begint na te bouwen. Dit idee werd elders vergeleken met Gondry's clip voor Björk's Bachelorette. En daar zit precies de crux. Die clip krijgt in vier minuten voor elkaar wat hier een dik uur ontbreekt. Magie! En toegegeven, ook een beetje duidelijkheid. Al snel valt er geen touw meer aan vast te knopen waar Hoffman mee bezig is. De bedoeling zou je kunnen zeggen, maar wat koop je daarvoor. Steeds vaker is soundtrack-componist Jon Brion nodig om de boel met muzikale stroop te binden, of zelfs emotionele betekenis te geven. Soms gaat het goed, er is een moment dat Hoffman de liefde bedrijft met weer een andere vlam (Williams) als er een menselijke schaduw langs de ramen glijdt en de telefoon gaat. Hoffman neemt op, luistert een seconde of vijf en hangt weer op. Zij vraagt wat er aan de hand is en Hoffman begint te vertellen over zijn vader. (Die dood is) Hij vertelt en vertelt, veel meer dan ooit in die vijf seconden gezegd kan worden. Surreëel en theatraal. De film had er nog zeker vijf (wat het is Kaufman, tien!) van zulke scènes nodig om echt geslaagd te zijn.