Echt weer een hoop positieve tests, terwijl ze fors afnemen in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Paolo F. Bragaglia & Ganzfeld Frequency Test, Levin Goes Lightly, Light Conductor, Lingua Ignota, Hana Vu en Watine.
Jan Willem
Paolo F. Bragaglia & Ganzfeld Frequency Test – The Man From The Lab (cd, Minus Habens Records / Peyote Press)
Het Italiaanse industrial/dark ambient label Minus Habens timmert gewoon al sinds 1987 aan de weg met de betere muziek uit de underground. En nog altijd zo blijkt uit de nieuwe release The Man From The lab van de Italiaanse muzikant Paolo F. Bragaglia die hier samenwerkt met een stel producers onder de naam Ganzfeld Frequency Test. Bragaglia draait ook al geruime tijd mee en is onder meer verantwoordelijk voor projecten als 3B Unit, Synusonde en Tzar’s Revox, waarmee hij doorgaans de meer duistere kant van de elektronische muziekpaden bewandelt. In deze nieuwe hoedanigheid brengen ze in een kleine drie kwartier 9 tracks, die zowel aan de betere EBM, dark ambient, IDM en industrial van weleer doen denken als aan de meer hedendaagse elektronica en filmische muziek. De hoofdzakelijk instrumentale tracks zijn dikwijls ook lekker psychedelisch en meeslepend. Je moet het ergens zoeken tussen Cabaret Voltaire, Front 242, The Normal, Frontline Assembly, Gary Numan, He Said en Kangding Ray. Ouderwets genieten van moderne elektronica!
Levin Goes Lightly – Rot (cd, Tapete / Mutante-inc)
De Duitse muzikant Thomas Zehnle heeft aan de schaduwzijde van de muziekwereld nogal wat bandjes versleten, te weten Beben, Die Marschkapelle, Jauche, The Vagabond Stories, Wolf Mountains en zijn langer lopende project Levin Goes Lightly, die hij er met Levin Stadler en Paul Schwarz op nahoudt. Hiermee maken ze doorgaans een mix van lo-fi psychedelische pop, post-punk en experimentele muziek maakt. Zijn nieuwste, derde album Rot gaat daar lekker uptempo en meer episch mee verder. Het draait hier allemaal om verlangen naar aanraking, extase, nabijheid en geluid. Om het bandgevoel kracht bij te zetten zijn de gitaar luider, de bassen dieper en de drums opzwepender, ondersteund door de lekkere vintage elektronica. Daarmee roepen ze wel associaties op met Tarwater, New Order, Joy Division, O.M.D., Nite Fields, Gold Glass en Element Of Crime. Dat doen ze zo goed, dat je er zeker geen rood voor hoeft te geven. Het betere luistervoer voor de melancholici onder ons.
Light Conductor – Sequence Two (cd, Constellation / Konkurrent)
Jace Lasek van The Besnard Lakes en Stephen Ramsay van Young Galaxy zijn al heel lang bevriend en delen een passie om uitgebreide drone-, ambient- en elektronische muziek te maken; dat los van hun andere projecten uiteraard. Ze hebben beide een behoorlijke hoeveelheid zeldzame analoge elektronische apparatuur verzameld en zetten die in voor hun muziek, die ze als Light Conductor naar buiten brengen. Dat heeft in 2019 al de debuutplaat Sequence One opgeleverd, waarop ze in de psychedelische delen van het heelal hun muziek laten horen. Deze heeft raakvlakken met helden van weleer, maar tevens een geheel eigen sound. De kracht van herhaling en het rustig opbouwen weten ze goed toe te passen en maakt dat ze je eenvoudig mee weten te sleuren op hun ruimtetrips. Nu zijn ze terug met deel twee, dat gewoon simpel Sequence Two heet en waarom ze in bijna drie kwartier 4 nummers serveren. Daarop gaan ze gewoon weer verder met het maken van met drones en psychedelische elementen gelardeerde ambient en spacerock, waarbij heel spaarzaam ook wat zang te horen is. Soms kabbelt de muziek heel kalm voort en kan je heerlijk wegdromen, tot ze het gaspedaal weer intrappen en al dan met een lekkere motorik de ruimte in zoeven. Daarbij passeren ze sterren als Tangerine Dream, John Carpenter, Spacemen 3, Oneohtrix Point Never, Roedelius, William Basinski en Brian Eno. Probeer daar maar eens weerstand aan te bieden. Lekker geestverruimend goed(je)!
Lingua Ignota – Sinner Get Ready (cd, Sargent House)
Net zoals de Inuit vele woorden hebben voor (verschillende soorten) sneeuw, heeft de Amerikaanse Kristin Hayter die voor extremen. Met haar project Lingua Ignota, hetgeen “onbekende taal betekent” en die komt van de Duitse mysticus Hildegard Von Bingen, zoekt ze echt de grenzen op. In het begin, vanaf 2017, is dat ook dikwijls extreem hard en experimenteel. Maar ook erna gaat het van zeer grimmig tot zalvend, waarbij de ze genres als black metal, industrial en experimentele, liturgische en sacrale muziek doorkruist. Dat gaat ook wisselend gepaard met etherische zang tot haast demonisch geschreeuw. Hayter is overigens een klassiek geschoolde zangeres, maar ook een interdisciplinaire kunstenaar, componist, multi-instrumentalist en performer. Daarnaast is ze gepromoveerd aan de universiteit in digitale taal. Des te meer bijzonder is wat ze muzikaal naar buiten brengt en waar ze soms opduikt (The Body bijvoorbeeld). Op haar vorige album Caligula, verwijzend naar de tirannieke Romein, is haar sound iets minder fel dan All Bitches Die (2017) maar gaat ze van mooi en intens in de rustieke stukken, die soms ook wat Europese folklore lijken te omvatten, naar overrompelend, verpletterend en soms gewoonweg angstaanjagend in de hardere, rauwe delen. Die lijn trekt ze door op haar nieuwe album met de haast dreigende titel Sinner Get Ready. Officieel moet alles in kapitalen, maar ik houd niet zo van schreeuwen. Hayter presenteert hierop 9 nieuwe stukken, die samen bijna 56 minuten duren en waarbij ze naast de zang zorgt draagt voor piano, banjo, cello, bellen, orgel, psalter en hakkebord. Daarnaast mag ze rekenen op de muzikanten Seth Manchester en Ryan Seaton, die een enorm arsenaal aan instrumenten brengen, van diverse percussie-, snaar, blaas- en toetsinstrumenten tot shruti box, Tibetaanse schalen en allerhande software. Ze kneedt er behoorlijk bezwerende stukken mee. Als overlevende van misbruik maakt Hayter zoals altijd gebruik van een breed scala aan invloeden, van Barok en neoklassiek tot noise en metal om de overweldigende en onsamenhangende aard van trauma te evenaren. Maar waar dat voorheen tot een stortbui aan geluid heeft geleid, die soms echt smerig hard werd, lijkt ze hier alles meer gekanaliseerd te hebben. Het blijft muziek van uitersten, met soms kakofonische stukken en op andere momenten uiterst serene en bijna sacrale. Bij vlagen lijkt het ook wel alsof ze de demonen uit haar verleden aan het uitdrijven is, terwijl ze op andere momenten . Door de beugel genomen is de muziek kalmer dan voorheen, maar dat legt misschien de pijn en het verdriet nog meer bloot dan als het in veel lawaai gehuld wordt. Het lijkt ook wel alsof ze van onmacht en intense woede die handen en voeten kregen op haar vorige albums nu meer omgezet heeft naar het oordeel/veroordelen en de verwerking. Hoewel Lingua Ignota een volslagen eigen geluid in huis heeft, moet je steeds variërende hybrides van Soap&Skin, Swans/ Jarboe, Miranda Seks Garden, Chelsea Wolfe, Coil en de meer rustige stukken van Nine Inch Nails in gedachten nemen. Het is een groots, meeslepend en bij de strot grijpend prachtalbum geworden.
Hana Vu – Public Storage (cd, Ghostly International / Konkurrent)
De Amerikaanse Hana Vu is aan het begin van deze eeuw geboren en maakt al op jonge leeftijd muziek, die vanaf 2015 hun weg naar buiten vinden middels twee digitale releases en twee fysieke albums, waarop ze zingt over de dingen uit haar onrustige jeugd. Ze leidt met haar ouders namelijk een onrustig bestaan in Los Angeles en hun spullen bevinden zich dikwijls in openbare opslagruimtes. Het wordt een soort houvast en zegt er zelf over: “Opslageenheden houden bezittingen op pauze van de buitenwereld, objecten die ons opnieuw kunnen verbinden met een tijd of plaats.” Haar muziek zit veelal ergens tussen altrock, indierock, indiepop en noise in, maar ze gooit er ook wel eens een stevige beat tegenaan. Bij het maken van haar album Public Storage woonde ze zelf ook naast zo’n opslaggebouw. Zelf ziet ze de kunst van het maken en uitbrengen van liedjes in hetzelfde licht: “deze publieke uitingen van gedachten, gevoelens, bagage, ervaringen die zich elk jaar ophopen en kleine eenheden zoals ‘albums’ vullen.” Ze brengt op haar nieuwe album 12 songs, die een oude ziel verraden. Misschien is het strikt genomen niet allemaal nieuw wat ze brengt, maar ze houdt zich ook niet vast aan één stijl en alles wat ze laat horen klinkt oprecht en urgent. Daarmee creëert ze toch een eigen rijke sound, waar je artiesten als Madeline Kenney, Soccer Mommy, Japanese Breakfast, St. Vincent, Siouxsie, Warpaint en zelfs Cocteau Twins in terug kunt horen. En daarmee heeft ze een uitstekend afgeleverd, dat bepaald nog niet de opslag in hoeft!
Watine – Errances Fractales (cd, Catgang)
De Franse zangeres, pianiste en tevens componiste Catherine Watine treedt sinds 2006 als Watine naar buiten met haar muziek. Ze is overigens al langer bezig en laat tevens van zich horen in PHÔS en het trio This Quiet, In het begin brengt ze muziek die ergens tussen triphop, chansons, alternatieve pop en neoklassiek zit, hetgeen wonderschone albums oplevert. Dat verander als ze in 2019 start met een trilogie, waar het indrukwekkende Géométries Sous-Cutanées (2019) het eerste deel vormt, dat nog een remix-album Maison Géométries (2019) krijgt. Ze brengt daar muziek die deels instrumentaal is en bestaat uit een mix van neoklassiek, avant-garde, filmmuziek, triphop, dark cabaret, musique concrète, postrock, gefragmenteerde chansons en poëzie. Daarna volgt het tweede deel Intrications Quatiques, dat zowel qua coverart als muziek aansluit. Hier laat ze op sobere wijze meer piano gestuurde muziek horen. Het derde en laatste deel Errances Fractales, ofwel “fractale omzwervingen”, is nu een feit. Deze sluit in eerste instantie nog aan op de voorgangers, met ook veel piano georiënteerde muziek, maar wordt naarmate het album voortduurt iets grimmiger, rauwer en meer experimenteel, wellicht ingegeven door huidige misère. Watine lardeert haar muziek met samples, geluiden van strijkers, dwarsfluit, gitaar en veldopnames, al dan niet door gastmuzikanten gebracht. Zo nu en dan laat ze haar stem horen, soms vervormd en dikwijls ook op poëtische wijze, maar ook zonder zang is het veelzeggend en tot de verbeelding sprekend. Ze baant zich een weg door avant-garde, neoklassiek, musique concrète, Barokke muziek, ambient, postrock en industrial. Daarbij moet je denken aan een geweldige mix van Talk Talk, Nils Frahm, Nouvelles Lectures Cosmopolites, Library Tapes, Snowdrops, Set Fire To Flames en Einstürzende Neubauten. Het is een monumentaal slot van een buitengewoon indrukwekkende trilogie.