In tegenstelling tot Rusland proberen we hier altijd wel openlijk bruggen te slaan in het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Future Conditional, The Mañana People, Skullcrusher, Indigo Sparke, Tamino, Yellow6 (2x), Yellow6 And Lux Symmetry en Emilie Zoé.
Jan Willem
Future Conditional – Isotech (cd, Second Language)
Het doet nog altijd een beetje pijn dat Glen Johnson (tevens Textile Ranch, Silver Servants) zijn sublieme Piano Magic heeft opgeheven, maar helemaal stoppen doet hij gelukkig niet. Sterker nog, hij maakt samen met mede ex-Piano Magic lid Cédric Pin, een ijzersterke terugkeer met zijn andere project Future Conditional. Beide heren, ook al eens als Statues In Fog te horen, maakten onder hun eigen namen in 2018 nog het lekker duistere album The Burning Skull. Ver daarvoor, in 2007 om precies te zijn, hebben ze als Future Conditional het meer elektronisch georiënteerde We Don’t Just Disappear gemaakt. Dat ze die titel eer aan doen bewijzen ze na 15 jaar dan eindelijk met Isotech, waarop ze in ruim drie kwartier 9 tracks (plus 3 digitale als je via Bandcamp bestelt) serveren. Ze zijn naar eigen zeggen beïnvloed door groepen als Kraftwerk, DAF, John Foxx en science fiction. Vlak daarbij hun vorige project, Einstürzende Neubauten en de vroegere New Order ook niet uit. Van die laatstgenoemde hebben ze een bloedmooie cover van hun “Doubts Even Here” gemaakt. Ze krijgen verder vocale steun van Josh Cowey (Wailing Wall), Bobby Wratten (Lightning In A Twilight Hour, The Field Mice, Trembling Blue Stars, Northern Picture Library), Beth Arzy (Jetsream Pony, The Luxembourg Signal, Trembling Blue Stars, Aberdeen, The Fireworks), Amanda Butterworth (Mücha) en Lidija. Het levert muziek op die je ergens onder de synthwave kunt neerzetten, zij het dat er vele andere elementen en subtiele geluiden doorheen verweven zitten. Daarbij is de sfeer heerlijk melancholisch, zoals je van hen gewend bent. Prachtige herfstplaat!
The Mañana People – Song Cycle Or Music For The End Of Our Times (cassette/digitaal, Unique Records / The Orchard / Creative Eclipse PR)
Het voordeel van recensent zijn is dat je soms cd’s krijgt van formats die je anders niet zou kunnen dan wel willen draaien. Zo brengt het Duits-Columbiaanse duo Álvaro Arango en Tim Weissinger, beter bekend als The Mañana People, na hun album Princess Diana (2019) nu de cassette release Song Cycle Or Music For The End Of Our Times uit. Hierop staan 10 songs, die net als op hun vorige album bestaan uit een mix van lo-fi, artpop, synthpop en freakfolk. Maar dat zou te kort door de bocht zijn, want ze tackelen steeds hun eigen composities om er allerlei prettig gestoorde en onverwachte wendingen aan te geven. Daarbij maken ze bepaald geen schwalbes, maar goed uitgekiende struikelexperimenten, die bepaald niet zwaar vallen. Het klinkt haast als een mix van Casiotone For The Painfully Alone, Devendra Banhart, T-Rex, The Beach Boys en Tunng, maar dan compleet door de mangel gehaald. En dan lijken ze enkel nog op zichzelf. Als bonustrack op de cassette krijg je nog een lekker ongewone cover van ABBA’s “Super Trouper” dat hier omgedoopt is tot “Souper Trouper”. Dit soort subtiele grappen kenmerkt hun muziek ook wel, al valt hetgeen ze uitbrengen wel serieus te nemen. Gewoon een beetje vreemd, maar wel lekker.
Skullcrusher – Quiet The Room (cd, Secretly Canadian / Konkurrent)
Ik zet me schrap als ik de debuut cd van Skullcrusher opzet, maar dat blijkt een zachte verrassing. Nu had ik met het label Secretly Canadian en de titel Quiet The Room al anders kunnen vermoeden, maar je kunt een kamer ook stil krijgen door eerst een flinke bak herrie op te zetten. Hoe dan ook is dit het project van de Amerikaanse singer-songwriter Helen Ballentine (zang, piano, gitaar, synthesizer). Ze laat hier 14 stemmige songs het licht, waarbij ze geholpen wordt door gasten op gitaar, piano, synthesizer, wurlitzer, trom, banjo, tamboerijn, orgel, bellen en violen. Ondanks deze grote inbreng, blijft de muziek aardig ingetogen. Het is eigenlijk een fraaie mix geworden van folk, droompop, indierock, drones en zelfs ambient. Daar komt nog haar hese bitterzoete prachtzang overheen, die haar gedachten en ook complexiteit van haar jeugd op grootse wijze naar buiten brengt. Tegelijkertijd neemt je ze mee naar een kleine wereld, vol intieme details en uiterst subtiele elementen; alsof je naar een volledig ingericht poppenhuis kijkt, waar het vergapen is aan alle kleine details, die je eenvoudig over het hoofd zou zien. Ze legt een schitterend vergrootglas hierop en weet de grotere zaken juist op besscheiden wijze te brengen. Ik denk dat liefhebbers van onder andere Phoebe Bridgers, Elliott Smith, Nick Drake, Grouper, Dirty Three, Cindy en Lisa Germano hier wel raad mee weten. Een geweldig droomdebuut!
Indigo Sparke – Hysteria (cd, Sacred Bones / Konkurrent)
De Australische, maar in de VS woonachtige Indigo Sparke wist met haar persoonlijke dromerige liedjes indruk te maken met het debuut Echo (2021), waar ook een behoorlijk mysterieuze sfeer hing. Voor haar tweede album Hysteria heeft ze gewerkt met Aaron Dessner (The National, Big Red Machine). De songs klinken hier iets warmer, voller en meer gepolijst, zonder dat het iets verliest aan zeggingskracht; daarvoor zit de muziek ook, zij het heel subtiel, te complex in elkaar. Die fijne geheimzinnige sfeer en dromerigheid zijn eveneens nog altijd aanwezig. De muziek steekt gewoon net op alle fronten wat beter in elkaar. Zoals je door te blazen in de houtkachel het vuur weer extra aanwakkert, zo weet Indigo Sparke ook haar muziek hier net dat extraatje te geven. Nu wordt ze ook geholpen door uitstekende gastmuzikanten. Zo leveren naast Aaron Dessner (gitaar, bas, synthesizers) ook gitarist Shahzad Izmaily en drummer Matt Barrick (Fleet Foxes, The Walkmen, Muzz) ook hun bijdrage. Dat levert maar liefst 14 sterke songs op van samen bijna 55 minuten, die het midden houden tussen folk, droompop en indiepop. Veel leunt op haar zang, die weliswaar zacht, zoetgevooisd en soms hoog is, maar waar wel een zekere kracht vanuit gaat. Bij dit alles moet je wisselend denken aan (mixen van) Aldous Harding, Vashti Bunyan, Joni Mitchell, Marissa Nadler, Julie Byrne en Angel Olsen. Een prima vervolg!
Tamino – Sahar (cd, Communion Records)
Tamino, voluit Tamino-Amir Moharam Fouad en kind van een Belgische moeder en Engelse vader, is een Belgische singer-songwriter. Hij maakte een diepe indruk met zijn debuut Amir waarop hij met zijn prachtige stem, die van gevoelig laag met het grootste gemak naar de hoog gaat. Dat heeft hij muzikaal stemmig ingelijst met gitaren, piano, synthesizers, keyboards en oud, waarbij hij nog steun kreeg van diverse gastmuzikanten op contrabas, bas, ney, drums, oud, riq, cello, altviolen, violen, synthesizers, vibrafoon, piano en keyboard. Zijn alternatieve popsongs kregen daarmee ook dikwijls een Egyptisch tintje mee. Heel mooi en bijzonder. De associatie met Jeff Buckley, Brett Anderson, Beirut en Get Well Soon zijn aanwezig. Nu is zijn tweede album Sahar, dat “zonsopkomst” betekent. Maar eigenlijk trekt hij de melancholische lijn hier gewoon door en zal het om een bleek zonnetje gaan. In de openingstrack “The Longing” tapt hij al tokkelend en gevoelig zingend ook uit de vaatjes van Nick Drake, Raoul Vignal, Dez Mona en Gareth Dickson. Daarna komen de fraaie strijkarrangementen, door de vele gasten, er weer in. Maar dikwijls pakt hij het ook kaler aan, waarmee hij alleen al met zijn zang weer een diepe indruk maakt. Elke keer pakt hij het groots aan met vele gastmuzikanten, maar weet hij het toch klein te houden. Dat maakt het gewoon nog mooier. De Oosterse kruiden zijn hier iets minder aanwezig, maar het smaakt er niks minder om. Het is allemaal van zo’n diepgravende schoonheid en Tamino levert gewoon zijn tweede topalbum op rij. Wat een weelde!
Yellow6 – A Change In The Weather (cdr, Sound In Silence)
Yellow6 – Weathered (cdr, Sound In Silence)
Yellow6 And Lux Symmetry – In The Darkness (cd, Enraptured)
De Britse gitarist Jon Attwood is met zijn Yellow6 project inmiddels 24 jaar aan de weg aan het timmeren. Hoewel timmeren, meestal pakt hij het veel rustiger aan, dat in tegenstelling tot zijn punkverleden. Hij is tevens terug te vinden in The Sleep Of Reason (met Dirk Serries), JARR (met Ray Robinson) en diverse andere samenwerkingsverbanden. Hoewel zijn muziek nog wel eens afgedaan wordt als post-rock en ambient, zit hij toch ook vaak in de hoek van de drones, minimal music en softnoise. Eigenlijk gaat de muziek van Yellow6 meestal over het neerzetten van een bepaalde sfeer of emotie en niet om in een zeker muzikaal kader te passen. Ik vind zijn muziek zo invoelbaar en fraai, dat deze ook steevast in mijn jaarlijst eindigt. Een schitterend unicum. Nu zijn er meerdere werken tegelijk uitgebracht. Als eerste is dat zijn nieuwe album A Change In The Weather, waarop je 9 nieuwe tracks voorgeschoteld krijgt van samen een goede 64 minuten lang. Zoals altijd weet hij de muziek weer anders aan te vliegen, wat ik een enorme prestatie vind na al die jaren. Hier voegt hij aan zijn ambient-postrock-drones mix ook meer akoestische instrumenten toe. De muziek sluit weer wonderwel aan bij de herfst, wat betekent dat je hier getrakteerd wordt op de betere droefgeestige pracht. Net als mooie foto’s van de natuur, met name die van de lucht, weet dit diepe indruk te maken en levert het diepzinnige bezinnende momenten op. Het is voer voor de fans van Labradford, Robin Guthrie, Roy Montgomery, Windy & Carl en Dirk Serries. Onbeschrijfelijk mooi weer.
De gelimiteerde versie bevat de bonusschijf Weathered, die nog eens 16 nummers telt en ook bijna 64 minuten duurt. Deze is veel schetsmatiger en geheel akoestisch en gemaakt op zijn vorig jaar aangeschafte Fender Acoustasonic gitaar, waarop hij echter wel zijn kenmerkende stempel weet te drukken. Hij heeft ze in één keer opgenomen en dat geeft het een spontaan effect. Toch sluit dit wel aan op zijn ambientsound, maar het is haast als een kale making of. Het is derhalve een volslagen eigen en op zichzelf staand item geworden. Attwood tekent hier op overtuigende wijze emotievolle en tot de verbeelding sprekend schetsen, die voor bezinning, dagdromen en mooie momenten zorgen. Het verschilt ergens wel van zijn reguliere werk, maar aan de andere kant ook eigenlijk helemaal niet door de dezelfde emotionele lading die hij erin weet te leggen. Ik vind het wel verfrissend om hem ook op deze manier eens te horen. Het is daarom een geweldig addendum geworden van een toch al geweldig album.
En of het allemaal nog niet genoeg is, heeft Yellow6 ook het album In The Darkness op het langlopende en geweldige Enraptured label uitgebracht met Lux Symmetry. Die laatst genoemde is het soloproject van Beth Georgiou, een Britse componist, producer en multi-instrumentalist. Ze wil met een combinatie van elektronica, zang en live-instrumenten genre-overstijgende landschappen en pulserende tracks creëren, die zich in de vroege uurtjes van een verduisterde nachtclub net zo thuis zouden voelen als in een concertzaal. Ze beschrijft haar compositiestijl als “maximaal minimalistisch”. En daar valt wel wat voor te zeggen als je de muziek hoort. De gemene deler lijkt de melancholische aanpak, waardoor beide eenvoudig bij elkaar aansluiten. Beth (keyboards, synthesizers, percussie, strijkinstrumenten, zang), die naar het schijnt nu in Maastricht woont, en Jon (bas, gitaar) halen hier het beste in elkaar naar boven en weten hun melancholische basis prachtig te accentueren. De twee leveren hier 4 tracks af, die samen wel bijna drie kwartier duren. Beth zet ook echt de deur open om de muziek naar een andere plek dan de reguliere te brengen. Dit is echt zo goed, dat ik hoop dat dit een start is voor heel veel meer in de toekomst. In de duisternis, maar daar waar beide wel weten te stralen!
Emilie Zoé – Hello Future Me (cd, Hummus Records)
De Zwitserse zangeres en multi-instrumentaliste Emilie Zoé brengt al sinds 2013 haar muziek naar buiten, die ergens in de alternatieve rock met droompop hoek zit. In het begin wat harder en meer lo-fi. Toen ging een vergelijking met bijvoorbeeld PJ Harvey nog op. Later werd het mede door het gebruik van meerdere instrumenten wat minder rommelig (niet dat daar iets mis mee is). Ook de dromerigheid sloop meer en meer de muziek in. Ze heeft twee soloalbums uitgebracht en samen met Christian Garcia-Gaucher ook nog een alternatieve soundtrack. Verder houdt ze er samen met Franz Treichler (The Young Gods) en Nicolas Pittet ook de meer experimentele groep /A\ op na en is tevens te vinden in de alternatieve rockband AUTISTI. Aan het begin van dit jaar heeft ze stiekem, mij vertellen ze ook niks, haar nieuwe album Hello Future Me uitgebracht. Hiervoor heeft allemaal vintage synthesizers, orgels en keyboards verzameld om naast haar zang, piano- en gitaarspel in te zetten. Verder vullen gasten de rest in met (koor)zang, drums, percussie, cello, oscilloscoop, veldopnames, moog, synthesizers, metallofoon, fluit en computergeluiden. Dat levert 8 dromerige rocksongs op, die op een geheel eigen wijze ingekleurd worden. De elektronica vormen meer het fraaie decors voor de zang, piano, gitaar en strijkers. Hoewel ze niet echt met iemand te vergelijken valt, moet je wel eens denken aan Cat Power, Kristin Hersh, PJ Harvey, Aldous Harding, Thalia Zedek en Reb Fountain. Beter later dan nooit, maar dit prachtalbum wilde ik jullie niet onthouden.