We wisten helemaal niet dat er Oranje tuinhuisjes van €400.000 bestonden. Anders hadden we er ook allang één aangeschaft, al was het maar om onze muziek in te kunnen stallen, waarvan een groot deel ook regelmatig hier voorbij komt in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Maggie Björklund, Mariane Faithfull, Mark Fry, Mirabilis, Ritual Howls, S, Sbtrkt, Zola Jesus, Floris Vanhoof, DSR Lines, Lieven Martens Moana en Part Wild Horses Mane On Both Sides.
Maggie Björklund – Shaken (cd, Bloodshot)
De Deense pedal steel, akoestische en elektrische gitariste en zangeres Maggie Björklund is al sinds 1991 actief in de band de Darleens en geeft acte de présence in diverse andere bands. Na 20 jaar komt ze in 2011 met haar solodebuut Coming Home. Hierop pakt ze het met gasten als Calexico, Mark Lanegan, Jon Auer, Rachel Flotard en nog een waar leger aan gasten groots aan. De muziek is er dan ook naar. Een landerige en bovenal dromerige mix van altcountry, Americana, singer-songwritermuziek en lichte rock. Nostalgie en melancholie uitgesmeerd over heerlijk zwoele nazomerdagen. Het duurt maar liefst 3,5 jaar eer ze me haar volgende wapenfeit Shaken aan komt zetten. Haar zachte bitterzoete zang en tot de verbeelding sprekende gitaarspel worden hier wederom ondersteund door vele gasten op zang, drums, cello, contrabas, gitaar en orgel, waaronder bepaald niet de minsten. Zo doen Kurt Wagner (Lambchop), John Convertino (Calexico, Friends Of Dean Martinez, ABBC, OP8, Giant Sand), Jim Barr (Portishead) en John Parish (PJ Harvey, Sparklehorse), om maar een paar voorbeelden te noemen, hier mee. Het levert een werkelijk zinnenstrelend geheel op dat weer het midden houdt tussen de genoemde genres en ook voer is voor iedereen die één van de genoemde artiesten/bands hoog heeft zitten plus fans van Ennio Morricone, Hungry Ghosts en Crëvecoeur. Een melancholische beauty, die de grond onder je voeten doet schudden.
Marianne Faithfull – Give My Love To London (cd, Naïve)
Sinds deze eeuw wordt de in Parijs woonachtige zangeres Marianne Faithfull omringt door vele uitstekende, bekende artiesten. Dat zorgt naast haar geweldig doorrookte zang keer op keer voor een bijzondere luisterervaring. Op haar nieuwe cd Give My Love To London is er ook weer een keur aan gasten, die het weer tot een feestje maken; een melancholisch feestje uiteraard. Onder hen Adrian Utley (Portishead), Steve Earle, Rob Ellis (Spleen), Warren Ellis (Bad Seeds, Dirty Three), Ben Christophers, Mick Jones (Foreigner), Tom McRae, Anna Calvi, Ed Harcourt en Brian Eno. Allen dragen zorg dat de door haar dan wel door andere geschreven composities prachtig landen. De rest is aan die magnifieke stem. Er zijn ten opzichte van haar vorige werken ook geen grote verschillen; gewoon op hoog niveau doorgaan. Twee hele mooie uitzonderingen zijn de door Nick Cave geschreven “Late Victorian Holocaust” en “Deep Water” en het door Anna Calvi en Faithfull geschreven “Falling Back”, die net iets meer brengen. Het zijn slechts kleine verschillen in de marge. Wat een ongekende klasse nog altijd, na al bijna 50 jaar in het vak te zitten!
Mark Fry – South Wind, Clear Sky (cd, Second Language)
Het verloop van de muziekcarrière van Mark Fry is te vergelijken met die van Vashti Bunyan, Linda Perhacs en Bill Fay. Ook hij maakt Britse folk en psychedelica begin jaren 70, waaruit in 1972 enkel het album Dreaming With Alice is voortgekomen, om vervolgens pas deze eeuw terug te keren. In 2008 om precies te zijn verschijnt zijn tweede album Shooting The Moon. Daarop brengt hij nog altijd folk, zij het meer verstild. In 2011 ziet zijn derde album I Lived In Trees, als Mark Fry & The A Lords, het licht op het immer geweldige Second Language label. Hij brengt daarop als een hedendaagse troubadour zijn nostalgische folk, waarbij de dan 60-jarige muzikant opvallend jong klinkt. Een unicum! Gelukkig heeft hij de smaak te pakken en komt hij nu gewoon weer met de cd South Wind, Clear Sky op de proppen. Hierop vind je 8 singer-songwriterpareltjes met lichte folk en indierock invloeden, allen voorzien van zijn prachtig herfstige maar jonge stem en intense gitaarspel. Een soloplaat kan je het niet helemaal noemen aangezien hij begeleid wordt door vele artiesten op Rhodes, moog, samples, piano, contrabas, zang, Franse hoorn, een strijkkwartet (altviool, violen, cello), pedal steel en drums. Onder hen ook Guy Fixsen (Laika), Angèle David-Guillou (Klima, Piano Magic, Silver Servants), Jack Hayter (Hefner, 12 Oxen Choir) en Ruth Elder (Piano Magic, Ben Carrigan, Klima). Maar Fry’s dromerige, contemplatieve stempel treedt wel het meest op de voorgrond en de rest zorgt vooral dat dit prachtig ingebed wordt. Hij heeft eenzelfde landerige intensiteit als Nick Drake en At Swim Two Birds, zij het dat het minder terneergeslagen klinkt. Wonderschone herfstmuziek!
Mirabilis – Here And The Hereafter (cd, Projekt)
De groep Mirabilis is al in 2001 opgericht door de dames Dru Allen (This Ascension) en Summer Bowman (Machine In The Garden). Toch hebben ze tot nu toe slechts twee albums, te weten Pleiades (2004) en Sub Rosa (2008), het licht laten zien. Hierop houden ze het midden tussen neoklassiek, neofolk en heavenly voices met een licht gotisch en middeleeuws vernis. Hun etherische zang is hierbij een lust voor het oor. Nu is er hun derde worp Here And The Hereafter, waar ze veelal traditionele songs vertolken naast eigen composities. Daarbij krijgen ze hulp van onder meer Monica Richards (Faith And The Muse). De stemmen worden subtiel omlijst door dark ambient klanken en diverse akoestische instrumenten als hakkebord en draailier. Een enkele maal zwellen de klanken uit de keyboards aan tot gotisch neoklassieke muziek, die sterk doen denken aan Anchorage, Stoa en Love Is Colder Than Death. Voor de rest zitten ze meer in de hoek van Dead Can Dance, Rajna, Miranda Sex Garden en opvolger Mediæval Bæbes. Vooral de stukken waar de zang sterk naar voren komt zijn het meest indrukwekkend. Al met al hun derde hemelse album op rij.
Ritual Howls – Turkish Leather (cd, Felte)
Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken wat een geweldig label Felte toch is. Met name voor de “new dark wave” of coolwave groepen. De één na de andere grijpt terug naar die fijne jaren 80, zij het op hedendaagse wijze. Daar past het Amerikaanse trio Ritual Howls ook helemaal bij. Paul Bancell (zang, gitaar), Christopher Samuels (synthesizers, samples, drummachines) en Ben Saginaw (bas) laten zich beïnvloeden door onder meer Skinny Puppy, Nick Cave, Tom Waits, David Lynch en Ennio Morricone. Bij de openingstrack moet je echter direct aan The Sisters Of Mercy denken, wat in grote mate door de stem van Bancell komt. In de tracks erna ontdek je dat er achter die stem wel heel andere muziek gemaakt wordt. Dit komt vooral door de synthesizer en samplekunsten van Samuels. Verder op het album flirten ze ook met coolwave, synthpop, dark ambient en industrial. Voor eenieder die houdt van die gitzwarte sound uit de jaren 80 is dat sowieso een lekker plaatje, maar er zit ook voor fans van bijvoorbeeld The xx en The Cure genoeg in. Heerlijke duisternis!
S – Cool Choices (cd, Hardly Art)
In eerste instantie is S, heel fijne naam om op te zoeken trouwens, een uitlaatklep van Jenn Ghetto om muziek te maken die ze niet bij Carissa’s Weird kwijt kan. Al snel groeit het uit tot een geheel eigen band, zeker na het uiteengaan van Carissa’s Weird. Inmiddels is Cool Choices alweer haar vierde album. Naast Jenn (zang, piano, synthesizers) zijn het Carrie Murphy (gitaar) uit Panda & Angel (met ook ex-Carissa’s Weird leden), Betsy Olsen (bas) en Zachary McNulty (drums) die de groep completeren. Ze maken lekkere kruisbestuiving van sadcore, indierock en alternatieve singer-songwritermuziek. Denk daarbij aan een steeds wisselende hybride van Tara Jane ONeil, Shanon Wright, Lisa Germano, Boduf Songs, Pinback en uiteraard haar vorige moederband. Oprechte songs over verbroken liefdes en andere zaken des levens. Soms opzwepend en hard, maar veelal ingetogen en intiem. Het is ondanks de bescheiden naam een groots album dat ze hier hebben afgeleverd.
Sbtrkt – Wonder Where We Land (2cd, Young Turks)
She Keeps Bees en Sbtrkt (kort voor “substract”) lijken wel met elkaar verbonden, ten nadele voor de eerst genoemde. Drie jaar terug krijg ik per ongeluk de Sbtrkt toegezonden ipv She Keeps Bees. Er kunnen ergere dingen gebeuren, want Sbtrkt blijkt een openbaring. Het project van de dan nog in anonimiteit verkerende Aaron Jerome past met het gelijknamige album wel in het cool wave straatje van The xx en het dubstep geweld van Zomby, zij het dat ze er op eigenzinnige wijze nog een flinke dosis funk, elektronica, dance en soul doorgooien. Een heerlijk dampende en groovende plaat. Nu ontvang ik de nieuwe cd Wonder Where We Land en is de nieuwe cd van She Keeps Bees vertraagd. Maar deze nieuwe cd is ook weer niet mis. Hij laat nog weinig intact van zijn eerdere dubstep aanpak en gaat veeleer richting de post-dubstep, hip hop en future garage met speelse elektronica en were
ldse elementen. Hij heeft een batterij aan gastvocalisten/rappers uitgenodigd, als Jessie Ware, Caroline Polachek, Raury, Denai Moor, Ezra Koenig en min of meer vaste lid Sampha. Ook Warpaint geeft acte de présence, zowel op het reguliere album als de extra schrijf. Niet iedereen is bekend, maar gezien de avontuurlijk aanpak van dit alles hoor je goed dat Jerome in de hete, innovatieve kringen van Londen verkeert. De muziek zit in de hoek van The Weeknd, FKA Twigs, Tricky en op een beetje afstand van de eerder genoemde invloeden. Het is duister maar twinkelend album geworden waarop heel veel moois gebeurt. Een dappere nieuwe stap in alweer de goede richting. Op de extra schijf vind je nog eens 6 fraaie bonustracks van bij elkaar 15 minuten lang, waarbij het nummer met Warpaint bijzonder mooi is.
3D video (webGL moet ondersteund worden op je computer):
Look Away
Zola Jesus – Taiga (cd, Mute)
Zola Jesus, het alterego van de Amerikaanse Russin Nika Roza Danilova (ook Former Ghosts), start haar carrière als operazangeres. Toch komt ze op 20 jarige leeftijd in 2009 met het album Spoils aanzetten, waar haar invloeden als Diamanda Galas, Swans, Throbbing Gristle en Lydia Lunch goed terug te horen zijn. Ze brengt dan ook een intrigerende mix van experimentele muziek, klassiek, industrial, gothic, avant-garde, elektronica, wave, glitch en pop, waar ze met haar krachtige, op Siouxsie gelijkende stem overheen dendert. Ook haar albums Stridulum II (2010) en Connatus (2011) zijn redelijk obscure avant-garde albums. Vorig jaar komt ze ineens met Versions, waarop allemaal eigenzinnige klassieke bewerkingen van haar muziek staan, met JG Thirlwell als componist. Het wordt een overdonderend en smaakvol geheel. Kleine meisjes worden groot. Op haar nieuwe cd Taiga pakt ze het weer groots aan. Ze zorgt zelf voor alle programmeringen, arrangementen, synthesizers en zang. Hiermee brengt ze een mix van elektro, drum’n’bass, avant-garde, ambient, synthpop en techno. Dat laat ze vervolgens verder invullen door 9 blazers op tuba, (Franse) hoorn (2x), trompet (3x), trombone (4x) en vleugelhoorn en vier strijkers op viool, altviool (2x)en cello. De arrangementen en de elektronische onderlaag zijn sterk. De begeleiding zit op het randje, maar pakken toch in haar voordeel uit. Dat komt met name door haar pakkende stem en het feit dat de orkestraties niet over de top gaan. Zola Jesus is en blijft een volslagen eigengereide artiest.
Luister Online:
Kusy (albumsnippers)
Floris Vanhoof – Unstopable (cassette, 2014)
Het meest bijzondere aan deze tape van de Belgische filmmaker en muzikant Floris Vanhoof is misschien wel de manier waarop de hoes is gemaakt. Print Gocco is een soort zeefdruk dat men tegenwoordig alleen nog maar in Japan kent, en dat levert een kleurige en psychedelische verpakking op. Het past wel bij de muziek, waarvoor Floris live studio opnames gebruikte en deze verdubbelde. De kosmische klanken van zijn modulaire synthesizer krijgen daardoor iets luchtigs en speels, en zijn minder dromerig dan we van hem gewend zijn. Met twintig minuten is dit dan ook een heerlijk tussendoortje.
DSR Lines – Spoel (cassette, SicSic, 2014)
Lieven Martens Moana – Os Canais (cassette, SicSic, 2014)
Twee van mijn favoriete muzikanten uit Antwerpen in de nieuwste batch van SicSic Tapes, die kan ik natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan. DSR Lines is David Edren, die naast zijn Hare Akedod label ook hele mooie dingen kan met de analoge synthesizer. Een uur lang wanen we ons dankzij retro sci-fi klanken en geestverruimende patronen ergens hoog boven de wolken, waar prachtige live geïmproviseerde melodieën worden afgespeeld. Een zeer fijne en ontspannen trip!
Lieven Martens werkte eerder onder de naam Dolphins Into The Future, waarmee hij eerder new age, minimal synth en exotische field recordings naar een hoger plan tilde in België. Geïnspireerd door een bezoek aan Mexico is deze tape opnieuw een prachtvoorbeeld hoe Martens zijn liefde voor de natuur weet te integreren in zijn composities en collages, die een persoonlijk moment of sfeer proberen te vangen. Uniek en altijd fascinerend, schuif ik deze cassettes met een tevreden gezicht naast alle andere tapes van deze Belgen.
Part Wild Horses Mane On Both Sides – Dialogue;Erosion (2xcd, Tactual Chattel, 2014)
Een geluidsinstallatie bedoeld als kunstwerk naar een release vertalen blijft lastig, maar het Britse duo met de lange naam probeert het in ieder geval. Deze dubbel cd komt met een instructie, waarbij wordt uitgelegd dat beide schijven tegelijk afgespeeld dienen te worden op twee aparte luidsprekers. Met behulp van een telefoon kom je al een heel eind. Het is inderdaad interessant om te horen hoe het ene werk het andere aanvult, zeker op repeat wanneer er door de verschillende tijdsduur van de cd’s steeds weer andere patronen ontstaan. Toch vallen er denk ik teveel stiltes tussen de field recordings, exotische instrumenten en tape experimenten om Dialogue en Erosion ook thuis te laten werken. Meer dan een leuk hebbedingetje blijft er dan niet over.
Comments
comments
