Aardig dat we vermoedelijk meer koopzondagen gaan krijgen nu onze koopkracht er enorm op achteruit gaat. Veel sympathieker zijn onze GRATIS lijstjes uit het:
We luisterden naar: A.R. Kane, Heidi Harris, bepaalde dingen, Fushitsusha, Junzo Suzuki, Kawabata Makoto & à qui avec Gabriel, Hisato Higuchi, Clock Opera, Bill Fay, Pig Destroyer, My Dying Bride en Bernard Parmegiani. En keken naar: Back To Stay.
Eén van de meest eigenzinnige bands uit de jaren 80 met 2 albums en later nog één halverwege de jaren 90 is toch wel deze Britse groep, al hebben ze nooit de bekendheid gekregen die verdienden. Het is ook één van de eerste bands met uit die scene met een donkere zanger. Ze worden wel de uitvinders van de droompop genoemd, maar boden eigenlijk veel meer dan dat. Ook soul, avant-garde en wave doorkruiste hun eigengereide geluid. Hun albums hebben dikwijls datzelfde bevreemdende als die van Arthur Russell. A(lex Ayuli) en R(udy Tambala) vormden met Russell Smith (God, Skullflower, Terminal Cheesecake) deze unieke formatie. En voor wie hen helemaal niet kent: ze vormden ooit met Colourbox-leden de groep M|A|R|R|S, die verantwoordelijk is voor de enige nummer 1 hit van het 4ad label, te weten het geniale “Pump Up The Volume”. De letters staan voor M=Martyn Young (Colourbox), A=Alex Ayuli, R=Rudy Tambala, R=Russell Smith en S=Steven Young (Colourbox). Naast hun 3 reguliere albums, die doorgaans minder eenvoudig te doorgronden zijn, brengen ze ook een hoop singles en 12”-es uit die dikwijls niet op hun albums terug te vinden zijn. Deze zijn nu allen samengepakt op deze verzamelaar, die er al veel eerder had moeten zijn. Naast de befaamde 12” Lollita (geproduceerd door Robin Guthrie) en twee nummers van M|A|R|R|S op 4ad, zijn het tracks die ze op labels als Luaka Bop, Adasam en One Little Indian hebben uitgebracht die deze compilatie opsieren. Het is een prachtig overzicht van een in feite legendarische band. De perfecte kennismaking en een geweldige aanvulling voor de kenners.
Heidi Harris – In The Lee (cd, Reverb Worship)
Heidi Harris is een Amerikaanse autodidactisch muzikant, die zowel solo als in de groepen Cutleri en Circe van zich laat horen. Ze zingt en speelt daarnaast klarinet, harmonica, piano, melodica, elektrische cello, Portugese gitaar, synthesizer, percussie- en diverse elektronische instrumenten. Ze komt nu met haar derde album dit jaar, maar zoals vaker is het een compilatie van allerlei oude opnames van tussen 2009 en 2011. Ze experimenteert er weer lustig op los en brengt muziek van de buitencategorie. Het komt ergens uit tussen New Weird America, freak folk, experimentele muziek en ambient. Haar breekbare zangpartijen worden fraai omlijst door de genoemde instrumenten en tevens door viool, zang, mondharp en piano, gebracht door de diverse gastmuzikanten. De melancholische muziek houdt het midden tussen Azalia Snail, Birds Of Passage, Grouper, Tiny Vipers, Meg Baird, Sharron Kraus en Cerberus Shoal. Een schoonheid van een uitzonderlijke klasse!
Luister Online bij Soundcloud:
Storm Story (album)
Bepaalde dingen:
Verder geluisterd naar Carice Van Houten (dit ivm mijn Antony-tic; valt reuze mee, maar de hallelujastemming erom heen is overdreven), Mumford & Sons (leuk tweede album, maar daar wordt genoeg over gerept), oude werken van Mushy (Italiaanse, die een industriële mengelmoes van Cocteau Twins en Cranes is), oude werken van Adrian Crowley en onderstaande belachelijk mooie video waar details ontbreken maar woorden tekort schieten:
Japan special!
Fushitsusha – Mabushii Itazura Na Inori (cd, Heartfast, 2012)
Het zijn mooie tijden voor de Fushitsusha-fans. Nadat dit voorjaar de band rond Keiji Haino opeens na een lange winterslaap weer opdook met Hikari To Nazukeyo verschijnt er nu alweer een vervolg, een tweede deel van wat mogelijk een trilogie gaat worden met drummer Ikuro Takahashi en bassist Mitsuru Nasuno. De band bedient zich normaal gesproken met agressieve, psychedelische noiserock, maar op dit album blijft het “rock”-gedeelte verrassend op de achtergrond. De cd focust zich op de kreunende zang van Haino en allerlei vrije jazzritmes, terwijl het vuile gitaargeluid beheerst op de achtergrond opereert. Het is een nieuw geluid voor Fushitsusha waar je vanwege de bijzondere Japanse zang misschien moeilijk doorheen prikt, maar het bevestigt nog maar weer eens dat Haino met deze moeder der alle Japrockbands nog steeds innovatief kan zijn. Donderdag 11 oktober speelt Fushitsusha in Les Ateliers Claus in Brussel.
Junzo Suzuki – Eight-Sided Infinity (cd, Plunks Plan, 2012)
Na de heruitgave van Ode To A Blue Ghost de tweede release dit jaar van de voormalig gitarist van het legendarische Overhang Party. Het openings- en titelnummer is een oorverdovende jam met Ikuro Takahashi (Fushitsusha) op de drums. Een kwartier lang horen we fuzzy gitaren met veel echo en distortion boven alles uitstijgen, en hoewel er weinig structuur of creativiteit is te bekennen maakt het lawaai behoorlijk indruk. De twee andere nummers gooien het over een andere boeg: hypnotiserende bluesakkoorden brengen het album in rustiger vaarwater, en voegen een gewenst element van artisticiteit toe. Suzuki toert in oktober door Europa.
Kawabata Makoto & à qui avec Gabriel – Golden Tree (cd, Important Records, 2012)
Prachtige en betoverende combinatie tussen de gitarist van Acid Mothers Temple Kawabata en de eveneens Japanse accordeoniste dan wel zangeres à qui avec Gabriel. Op Golden Tree schermen ze met gitaardrones en zich traag voortslepende soundscapes, bij vlagen ondersteund door een engelachtige vrouwenzang. Als een rustig kabbelend beekje in de Japanse bergen zweeft het duo gedurende drie nummers en bijna een uur door een mysterieus natuurgebied waar de mist een onuitputtelijke stroom melancholie aanvoert. Klopt, je moet ervoor in de stemming zijn, maar is dat niet bij alles zo?
Hisato Higuchi – Early Works (cd, PSF, 2012)
Early Works van de Japanse zanger / gitarist Hisato Higuchi is samengesteld uit een tweetal live optredens uit 1995 en 1996, eigenlijk nog ver voordat Higuchi zijn werk begon uit te brengen op zijn eigen label Ghost Disc. Een terechte titel dus. Verder wordt al snel duidelijk dat de balans tussen zijn breekbare, androgyne stemgeluid en minieme getokkel in die tijd anders lag dan op zijn latere releases. De gitaar is bijna niet te horen, en sluimert in de vorm van een soort ambient langs de monotone vocalen. Higuchi’s voordracht in meditatief, en wordt slechts onderbroken door geklap van het toen aanwezige publiek. De concentratie is daarom soms moeilijk vast te houden, maar als historisch document van één van de meest bijzondere zangers uit Japan is deze cd een prima investering.
Clock Opera – Ways To Forget
Bill Fay – Life Is People
Clock Opera is een echte guilty pleasure. Met de Everything Everything-invloeden is niks mis (check die gasten óók) maar men mikt hier duidelijk op een hit van Coldplay-allure. Massale piano's staan gereed voor anthems. Turn up the drama. En da's soms best lekker. 'Sometimes I will go out in yesterday's clothes.'
Bill Fay is zo'n man die jaren (nee, decennia) van de radar is verdwenen en juist daardoor als een soort verloren genie kan worden gepresenteerd. Onzin natuurlijk, wat niet wil zeggen dat zijn barokke pop (ook nu nog) een fijn seventies-sfeertje heeft. Denk David Ackles, en godbetert ook gewoon Neil Diamond. Over “foute” invloeden gesproken. Life Is People is echt een plaat voor de zondagochtend: lang uitgesponnen, en een beetje onnozel/wazig spiritueel. 'Flowers don't speak, but the speak to each other on the people long ago.'
Back To Stay (Milagros Mumenthaler)
'And there's no need for you to cry, because I am back today, I am back to stay'. Zelden zullen de liedjes in een film zo goed hebben gepast, juist om de uitvoerende artiesten. Vashti Bunyan en Bridget St. Johns. Mysterieuze vrouwen die een plaat maakten, en weer verdwenen. Het Argentijnse Abrir Puertas y Ventanas (ik prefereer de Engelse titel) zit vol met zulke wandelende raadselen. Jonge vrouwen. Zet drie stuks bij elkaar en je krijgt interne oorlogjes, en een onnavolgbare verbondenheid. Daarmee is dit een bijzonder Subjectivistische film, een heel eigen, hermetisch gesloten privé-wereld, die voor de kijker haast niet te betreden is. Ik moest aan Grey Gardens denken, waar een moeder en een dochter in hun eigen werkelijkheid leven. Hier zijn het dus drie zusjes, al denkt 'r eentje heel typerend dat één van hen 'er niet bijhoort'. Tekenend voor de verwarring meende ik een tijdje dat er sprake was van víer zusjes. Alsof deze drie-eenheid door continu van outfits te wisselen er eentje extra suggereerde. Goed. De meisjes dwalen door hun huis, het is zomer dus bloedheet. Opwaaiende zomerjurkjes, proberen te ontspannen op een 'massagebed' (een geweldige running gag), en een beetje naar de buurjongen gluren. De leeftijd van de meisjes heeft iets even onduidelijks als zijzelf, alsof ze binnenshuis eeuwig jong zijn gebleven en zúllen blijven. Langzaam krijgen we mespuntjes info uit het verleden toegeworpen (waar zijn 'de volwassenen'?) terwijl de seizoenen verstrijken. Het emotioneelste moment, met hét liedje, komt te vroeg, maar echoot nét lang genoeg na.
Pig Destroyer Book Burner
Ze spelen snel maar voor een album nemen ze de tijd. Het duurde vijf jaar, misschien dat een vertrekkende drummer er iets mee te maken heeft. De nieuwe is wat minder soepel, maar dat geeft niks. Het is weer een superbruut pakketje adrenaline van de mannen afleveren. Niks geen "bree bree", breakdowns of onderbroekenlol, maar snoeiharde grotemensengrind.
My Dying Bride The Map Of All Our Failures
Op de EP The Barghest O' Whitby wisten oerdoomers de sound van hun hoogtijdagen (Turn Loose The Swans) aardig te benaderen en op dit elfde album gaan ze op die voet verder, zij het dat het iets minder opzichtig is. Precies wat de fans verwachten en erg professioneel, niks mis mee, maar spannend is anders.
Bernard Parmegiani L'Œuvre Musicale en 12 cd
This just in, kwam uit vlak nadat ik eindelijk twee normale cd's van de meester van de musique acousmatique had aangeschaft. Jaren later alsnog gezwicht voor de 12-delige box, ik zie wel wat ik met die andere doe. Lekker handzaam en verheugend betaalbaar, ik heb een fijne muzikale ontdekkingstocht voor de boeg.
Bernard Parmegiani 'L'Ecran Transparent' (1973) from Bill Kouligas on Vimeo.