Nu we zonder jobs zitten wordt het even door de zure appel heen bijten, behalve in onze zoetsappige lijstjes uit het:
We luisterden naar: Björk, James Blake, The Field, The Spirit That Guides Us, Staplerfahrer, Teenage Panzerkorps, Horrid Red, Lee Noble, Ry Cooder en Werewolf Jerusalem. En keken naar: Post-mortem. En gingen naar: The Devil’s Blood.
Björk – Biophilia (cd, Wellhart/ One Little Indian)
Is het echt alweer 4 jaar geleden dat Björk een album heeft uitgebracht? Nu ja haar albums staan de laatste jaren dan ook als degelijke en tevens fraaie huizen, waarop de kleine IJslandse het experiment nogal eens opzoekt. Het valt te prijzen dat ze echt steeds weer met iets anders op de proppen komt. Op haar nieuwe album maakt ze het album vooral heel vernieuwend met apps, aangevuld met geluiden uit de opnames van haar live optredens en gastbijdragen. Drones, beats, programmeringen van haarzelf, Leila Arab en Mark Bell, de harp van Zeena Parkins, gamelangeluiden, heftige breakbeats, hang, orgels, ontwapende koorzang en ga zo maar door, van alles wordt hier op kunstzinnige wijze aan elkaar geknoopt. De ene keer toegankelijk en wonderschoon en op andere momenten van een intrigerende duisternis. En Björk’s kenmerkende zang is uiteraard ook weer prominent aanwezig. Heb je de gelimiteerde editie met 3 extra tracks dan krijg je ook gastoptredens van Thom Yorke en Matthew Herbert. Het is al met al weer een ijzersterk prachtalbum geworden.
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Moon
James Blake – Enough Thunder (mcd, Polydor)
Voor een ieder die het gelijknamige debuut van eerder dit jaar nog niet heeft, is er nu een dubbel-cd met het debuut plus een extra schijf met 6 tracks van 25 minuten. Degene die het debuut al wel heeft kan gelukkig deze mini los aanschaffen. Wordt je een keer niet genaaid als snelle koper. Daar waar het debuut hitpotentie heeft, zoekt Blake hier gelukkig meer het experiment op. Zijn hoge, emotioneel geladen zang past toch het beste tussen bevreemdende hortende elektronische constructies en stuiterende beats, die een mix van dubstep, downtempo, experimentele elektronica en soul vormen. In “Fall Creek Boys Choir” is een mooi duet met Bon Iver te horen. Allemaal heerlijk melodramatische liedjes. Wederom nachtmuziek voor de melancholici onder ons. Mooie aanvulling!
Luister/Kijk Online bij YouTube:
Fall Creek Boys Choir
The Field – Looping State Of Mind (cd, Kompakt)
De Zweed Axel Willner, ofwel The Field, gaat gewoon verder waar hij twee jaar geleden mee is geëindigd, namelijk het maken van heerlijk dampende minimale techno. Samen met Dan Enqvist (bas) en Jesper Skarin (drums, contrabas, vibrafoon, piano) brengen ze onweerstaanbare beats, baspartijen en drums die in het techno-bad gedompeld worden. Je hoort tevens invloeden van wave, trip hop, ambient en shoegaze terug in het geluid, waardoor je kunt stellen dat dit album breder om zich heen grijpt. Maar het allerbelangrijkste is dat dit hypnotiserende geheel weer vol staat met toverpracht.
Luister Online:
Looping State Of Mind (album) (in de playerT)
The Spirit That Guides Us – Innocent Blood (cd, Sally Forth Recordings)
De nieuwe cd van dit Nederlandse combo mag er wezen. Altijd weten ze al heftige muziek te koppelen aan emotie en pakkende melodieën, maar nu valt hun “hardgaze” -zoals ze het eigenlijk zelf terecht noemen- helemaal goed. De shoegaze en screamo vormen hier een krachtige en soms zelfs snotharde vuist, die ook nog eens het goede doel steunen. Het is My Bloody Valentine meets Today Is The Day en dan aangevuld met pakkende muziek. Ze klinken venijniger dan ooit, maar hebben tegelijkertijd oog voor vele details (sitar bijvoorbeeld) en dat mist z’n uitwerking niet. Ongelooflijk lekkere, heftige en adrenaline opwekkende cd.
Luister Online bij Bandcamp:
Demons & Diamonds / Echoes From The Grave / Remember
Staplerfahrer – Perron 58 (cd, Audiotong, 2011)
Zonder enige aankondiging verzorgde Steffan de Turck aka Staplerfahrer afgelopen zondag een kort optreden in de Middelburgse Vleeshal. Dat deed hij met een aantal cassettes, wat pedalen en noisy effecten; de akoestiek deed de rest. Op Perron 58 – een ode aan het in december vorig jaar gesloten kunstatelier in Tilburg – gebruikt hij heel wat meer geluiden. Veel daarvan lijken in het pand zelf te zijn opgenomen: een ventilator, kapot vallende tl-balken, allerlei gevonden voorwerpen en een hoop galm. Die field recordings zijn door allerlei filters en loops gehaald waardoor er uiteindelijk gelaagde composities van elektronica, noise en musique concrète ontstaan. Een boeiend geluidsdocument en ongetwijfeld een waardig afscheid van Perron 58.
Teenage Panzerkorps – Kauf Nicht Von TPK (lp, Holiday Records, 2011)
Horrid Red – Celestial Joy (lp, Holiday Records, 2011)
Sinds het German Reggae album van begin dit jaar, krijgt het half-Duitse, half-Amerikaanse Teenage Panzerkorps de aandacht die het verdient. Een goede reden om wat ouder werk dat niet eerder verscheen, of op ultra-gelimiteerde cdr’s, te verzamelen op lp. Kauf Nicht Von TPK is de titel waarop 14 tracks uit de periode 2003-2006 staan, een periode dat hun garagepunk nog iets meer rammelde, met bijbehorende lo-fi opnamekwaliteit. Toch zijn de psychedelische krautritmes al duidelijk terug te horen, op de momenten dat “zanger” Bunker Wolf met zijn onverstaanbare gebral in het Duits niet alle aandacht naar zich toe trekt. Wolf heeft samen met Edmund Xavier van “Der TPK” ook nog het project genaamd Horrid Red, dat de aspecten van post-punk en new wave probeert te vangen met synthesizers. Op Celestial Joy krijgen ze hulp van Clay Ruby (Burial Hex), een behoorlijke elektronica-veteraan. Zonder de agressieve punkriffs klinkt Horrid Red melancholisch, zelfs de vocalen van Wolf komen enigszins fatsoenlijk over. Hoeveel mensen er precies naar een Duitse nasynchronisatie van New Order willen luisteren weet ik niet, maar er zijn 400 exemplaren van deze lp beschikbaar.
Lee Noble – Horrorism (lp, Bathetic Records, 2011)
Horrorism is, als je diverse democassettes niet meetelt, het debuut van de Amerikaan Lee Noble, en meteen een warm welkom. Zijn muziek bestaat uit zwevende drones en kosmische ambient in een slowmotion, geaccentueerd met lange echo’s. Maar verrassend genoeg is er ook een element wat men zo kunnen uitleggen als popmuziek. Af en toe duikt er een geruststellende zangstem op, doch dat is niet het belangrijkste: hier worden echte liedjes gemaakt in een genre waar soms willekeurig toetsen ingedrukt houden de norm lijkt te zijn. Een mannelijke Grouper is qua sfeer niet eens zo ver weg, alleen de gitaar ontbreekt. Nog eens luisterend doet Horrorism ook wel aan The Caretaker (de samples met vocalen) denken; donker, melancholisch en zwaar vertraagd. Een geslaagde eerste plaat.
Ry Cooder – Pull Up Some Dust and Sit Down
Niets nieuws onder de Latijns-Amerikaanse zon hier, lekker rommelen in de huiskamer en on the porch, beetje babbelen, beetje spelen met oude vrinden en familie, zonder op een genre meer of minder te kijken. Dat is wat Ry doet, en hij doet dat nog altijd simpático. Hij heeft tegenwoordig één zo'n écht geslaagd, beetje gladjes ballade-achtig liedje per plaat. (Zoals Farm Girl op My Name Is Buddy.) Levert toch weer kippenvel op. Ook hombres hebben een (strenge) maid nodig. Vooral dat knauwende Spaanse stukje, heerlijk. 'What about Pobre del Pobre', 'Said I was loco y jodido'.
Post Mortem (Pablo Larraín)
Forum-regular Mic had het over van Van Warmerdam, en deze Chileense film heeft inderdaad iets vervreemdends Nederlands over zich. Dit moet wel de meest Grunbergse cinema zijn die er bestaat. Eerst hysterisch janken, dan ongemakkelijk neuken. Precies diens asgrauwe nihilisme, met volslagen afgestompte anti-helden die zichzelf niet nader weten te definiëren dan als 'functionario', behalve dus op de momenten dat dierlijke lust het overneemt. Ik vind het ook een typisch staaltje Grunberg-humor als het hoofdpersonage, een man die autopsies uittikt, op hét cruciale moment dan ook nog faalt in zijn enige taakje. (Als daar de afgezette president Allende ligt, toch wel een schokkende scene, al gaat de film veel minder concreet over politiek dan ik had verwacht.) We volgen vooral de persoonlijke dwalingen van de stille ambtenaar, die geobsedeerd raakt door een akelig anorectisch babbelziek buurmeisje. (Hij levert zelfs zijn auto voor haar in.) 98 lange minuten verandert er niks, met het inktzwarte nare einde als kalme knock-out. Moeilijk te zeggen wat hier nou de conclusie moet zijn, ik word er haast zelf zwijgzaam van, een pleziertje is het duidelijk niet, maar respect is toch wel op zijn plaats.
The Devil's Blood @ Underground, Keulen
Op 11 november komt The Thousandfold Epicentre uit, het tweede album van The Devil's Blood. Ter ere daarvan en de introductie van nieuw personeel geeft de band drie tryout concerten voor genodigden. Keulen is de derde op rij en een lange maar ook erg goede show. De nieuwe drummer klikt goed met de bassist, de derde gitarist kan behalve slaggitaar ook prima solo's spelen en 'The Mouth of Satan' heeft duidelijk aan haar techniek gewerkt. Veel nummers worden uitgebreid met lange, hallucinatoire stukken. The Heavens Cry Out For The Devil's Blood wordt zelfs onderbroken voor versie van Funkadelics Maggot Brain, wat met drie leadgitaristen uitmondt in een orgiastische finale. Hoewel het geluid in de pijpenla die de Underground is misschien wat helderder had gekund toch een zeer geslaagd optreden.
Werewolf Jerusalem Confessions of a Sex Maniac
Ik had het nodige gelezen over HNW, ofwel Harsh Noise Wall. In combinatie met de term Static Noise verwachtte ik ondoordringbare geluidsmuren waar weinig tot niks gebeurt. Toch is het variatie troef op deze vierdubbelaar van Richard Ramirez. Dat lijkt zijn echte naam te zijn, maar het is niet die serial killer hoewel zijn daden wel serieel zijn te noemen, want de discografie is geloof ik al rond de 200 titels bevat. Hoeveel je daarvan nou helemaal nodig hebt valt te bezien, maar dit is een prima setje. Behoorlijk afwisselend ook. Per stuk varieert Ramirez in volume, structuur en densiteit, er gebeurt genoeg: het schuurt, schokt en scheurt en het is lekker korstig, ruw en analoog. Daartussendoor nog een paar samples uit horrorfilm en het is toch een onderhoudender programma dan je afgaand op de HNW-tag zou verwachten, ook op een wat minder hoog volume (ik heb een goede relatie met de buren).