Naast ziekenhuisballen heb je nu in het Oosten van het land ook ziekenhuisziekenhuizen. Waar je minder mee in je maag hoeft te zitten zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Wayne Shorter, Wardruna, Jaramar, David Wenngren, Annelies Monseré, Shannon Wright, Lisa Germano, Heather Woods Broderick, Philippe Petit, MadLove, Luminescent Orchestrii, Michael de Jong, Girls, Miles Davis, Buckethead en يارا. En keken naar: Han Bennink en Il Divo.
Han Bennink@DWDD
Het feestje in het Bimhuis heb ik overgeslagen, de biografie van Erik van den Berg ligt klaar en het was genieten toen Han Bennink aanschoof bij De Wereld Draait Door. het werd een gezellig gesprek waar Van Nieuwkerk Bennink nauwelijks onderbrak, een unicum volgens mij in dit programma. Filmpje is opvraagbaar via de website van het programma.
Wayne Shorter – Moto Grosso Feio & Odyssey of Iska
Een sessie verdeeld over twee lp's die vooral obscuur zijn gebleven, geheel ten onrechte. De luisteraart hoort te plaatsten muziek (Shorter en companen bewegen zich voort in het niemandsland tussen free-jazz, fusion en bossa nova), maar duidelijk hoorbaar zijn de vele Bitches Brew-echo's (ze zijn vlak na die plaat opgenomen, vandaar). Shorter speelt prachtig, maar dat gaat soms verloren in het geweld van zijn begeleiders. Heel mooi is het titelnummer van 'Moto Grosso Feio', dat een prachtige melancholieke basmelodie kent, maar nauwelijks beantwoord wordt en waar de stilte de meeste indruk maakt. Shorter lijkt te willen verdwijnen in de muziek.
Wardruna – Runaljod: Gap Var Ginnunga (cd, Indie Recordings)
Deze Noorse band heeft zich tot doel gesteld om de vergeten talen, culturen, geloven, wijsheden en muziek van weleer in Noorwegen en de Noordelijke regionen weer in het daglicht te zetten. Hoewel daglicht, het is behoorlijk duister wat de Noren hier laten horen. Na jaren van runen bestuderen en verdiepen in het culturele erfgoed, is er eindelijk een cd uitgerold. De eerste van de “Runaljod”-trilogie. Einar Kvitrafn Selvik (Gorgoroth), die hier in 2002 al aan is begonnen, is de aanstichter en multi-instrumentalist van het geheel. Hij schakelt naast hemzelf Linday Fay en Gaahl in voor de vocalen en daarnaast Hallvard Kleiveland tweemaal voor de beroemde Hardanger viool. Einar gebruikt naast elektronica voornamelijk historische of minder conventionele instrumenten als hertenhuid-drums, ceremoniële drums, geitenbot-fluiten, mondharpen en koehorens. Hoewel dit in aanzet een traditionele aanpak kent waar folk de hoofdmoot vormt, is het uiteindelijk ook een modern en mysterieus geheel geworden. Ambient, drones, gotische, experimentele en traditionele muziek gaan hand in hand met keelzang, grinding en schitterende samenzang van mannen en vrouwen. Oude wortels van het Noordelijk continent herleven en worden in een modern jasje gestoken. Alsof Thor zijn toorn heeft omgezet in indrukwekkende en bovenal bezwerende pracht.
Luister Online:
Runaljod: Gap Var Ginnunga
Jaramar– Diluvio(cd, Intolerancia)
Sinds 1993 vormt het Mexicaanse Jaramar rond zangeres Jaramar Soto een vaste waarde binnen de alternatieve scene, waar ze het midden houden tussen folk, fado, Middeleeuwse muziek, wave, gothic en heavenly voices. Hun muziek wordt door aanhangers van die diverse genres in ieder geval zo gewaardeerd. Een cult-klassieker is wellicht “Mañas Del Amor” van één van hun eerste platen, die op diverse verzamelaars te horen is. Als ik het simpel moet omschrijven zou ik zeggen dat ze een Mexicaanse fado-band à la Madredeus zijn met Cocteau Twins en This Mortal Coil invloeden, maar daarmee doe ik ze wellicht tekort. Ook op hun negende cd in 15 jaar, want deze is officieel al vorig jaar uitgekomen maar hier alleen verkrijgbaar voor prijzen waarmee je een heel eind richting Meggiko kan vliegen, laten ze een geluid horen dat wel aan die beschrijving voldoet. Het is allemaal wat minder zweverig, waar niets mis mee is/was, waardoor je een meer aardse folkplaat krijgt; overigens vol onaardse schoonheid, dat dan weer wel. Een ideale remedie om de Mexicaanse griep te vergeten en sowieso een bloedmooie cd.
Luister Online:
La Noche
Anda Jaleo
Rio Profundo
David Wenngren– Sleepless Nights(cd, Auetic)
Mister Library Tapes brengt op zijn eigen label Auetic onder zijn eigen naam een nieuw album uit. Het is een echte gentleman, want dames eerst. Nummer één op het label is namelijk van de hieronder beschreven Annelies Monseré. Nummers 3 en 4 zullen heruitgaven zijn van de eerste twee Library Tapes cd’s. Nu dus solo. Hoewel hij heel dicht bij zijn project blijft, want eveneens heel filmisch, is Sleepless Nights vooral meer een compositieplaat geworden met vooral piano plus cello en viool cd geworden, waarbij de elektronica in dienst van de compositie staan. De voornaamste reden om onder zijn eigen naam te opereren is dat hij alles eens zelfs wilde doen. Het zijn bescheiden, tot de verbeelding sprekende, heerlijk melancholische en haast neoklassieke nummers geworden, die tegen de ambient aanschurken. Het is in feite de muziek van Peter Broderick, Dakota Suite, Danny Norbury, Hauschka, Richard Skelton, Celer, Arvo Pärt en anderen gecombineerd tot één prachtige sound. Wonderschone herfstplaat!
Luister Online bij Myspace:
Unreal / For P.B. / Insomnia / The Long-awaited Sleep
Annelies Monseré– Marit(cd, Auetic)
Annelies Monseré is een bijzondere singer-songwriter uit België. Ze speelt piano, cello, gitaar, melodica en klokkenspel en zingt met een prachtig zwoel-hese etherische stem. Er zijn sinds 2005 pas 1 cd, 1 cd-r en een aantal 7”-es verschenen plus een mini cd samen met Jessica Bailiff. Ze werkt daarnaast met uiteenlopende artiesten van het Morc Tapes en Blue Sanct label. Ook op haar nieuwe cd kan ze rekenen op de steun van niemand minder dan Jessica Bailiff (zang, gitaar, viool-uke, drums, recorder, effecten), Nathan Amundson van Rivulets (zang), Michael Anderson van dREKKa (effecten, zang), Ellen Evers van The Puddle Parade (zang, melodica) en (Justin en Nathan) Vollmar (zang, orgel, blaasinstrumenten, orgel piano, drums, xylofoon). Hiermee creëert ze een verstilde, intense, spookachtige en bovenal meeslepende mix van singer-songwritermuziek, folk, ambient, minimal, neoklassiek en lo-fi. Het is slapen gaan met een onbedekte, ongerepte aarde en wakker worden in een prachtig sneeuwlandschap. Wat ze hier laten horen is werkelijk van een onaardse schoonheid. Ontroerend goed!
MP3:
Have You Heard?
Luister Online bij Myspace:
Have You Heard? / I Will Lock You
Shannon Wright– Honeybee Girls(cd, Vicious Circle)
Geheel onverwachts, voor mij althans, is er een nieuwe cd van Miss Wright. Sinds haar Crowsdell-project, ergens uit de jaren 90, ben ik verliefd op de stem van Shannon. Het is als een Verkade chocolaatje met een stukje rode peper, citroen en iets hards; ergens honingzoet maar met een stevige bite. Ook op haar zevende album, die met Yann Tiersen en de twee van Crowsdell niet meegerekend, is dat een sterk wapen. Daarnaast brengt ze met gitaar, piano, keyboards en gasten op bas en drums (Brant Rackley van Japancakes) grotendeels haar bekende recept, zij het dat het wat harder en ietsjes meer experimenteel is. Veel van haar melancholische en tegelijkertijd troostende muziek weet je direct diep te raken. Gevoelige, intieme liedjes vol Americana, folk, singer-songwritermuziek en indierock, die met een goed gevoel voor dramatiek worden gebracht. Het is in feite een samenvatting van alles wat ze tot nu toe heeft gedaan met een blik op de toekomst, waardoor ze toch weer een heel ander geluid laat horen. De muziek van Shannon Wright blijft een unieke, persoonlijke en uiterst genietbare luisterervaring.
Luister Online:
Honeybee Girls(begin bij nummer 3 en dan verder)
Lisa Germano – Magic Neighbor (cd, Young God)
Al 16 jaar lang weet Lisa Germano ons aan de grond te nagelen met “gekwetste vrouwen droompop”. Ze is ooit begonnen als violiste voor John Mellancamp, Indigo Girls en Bob Dylan, maar houdt er sinds 1991 al een solo carrière op na. Na een succesvolle periode op onder meer haar eigen label en 4ad komt ze na een paar jaar stilte in 2006 ineens op Michael Gira’s Young God label terecht. Die plaat In The Maybe World is echter een schim van haar kunnen; geen slechte plaat, maar ze heeft ervoor zoveel meer laten horen. Nu komt haar tweede cd op datzelfde label uit en alles klopt hierop veel beter. Haar lijzige zang, composities en hoofdzakelijk door haarzelf gespeelde instrumenten (viool, gitaar, piano en meer) vormen een harmonieus en melancholisch geheel dat weet te betoveren. De magie en mystiek zijn weer terug en ze weet je met haar stem alleen al mee te slepen in een droomwereld. Liedjes vol bezinning, beschouwing en bezieling die van de toch uiterst rustieke muziek afspatten. Dit is precies zoals je Lisa Germano wilt horen; getergd en bevlogen met oog voor naakte schoonheid.
MP3:
Snow
Luister Online:
Magic Neighbor
Heather Woods Broderick– From The Ground(cd, Preservation)
Het Preservation label begint zich als een Australische tegenhanger van labels als Kranky, Type, Fat Cat, Leaf en dergelijke te ontwikkelen. Meestal zijn de cd’s ook verpakt in prachtig gevouwen papieren hoezen. Dit is wederom het geval bij singer-songwriter en celliste Heather Woods Broderick (tevens piano, gitaar, orgel, fluit, celesta, sitar, klokkenspel, percussie, veldopnames). Jawel, dit is het zusje van de geweldige, getalenteerde artiest Peter Broderick (Efterklang, Laura Gibson, Norfolk & Western, Loch Lomond, Horse Feathers). Hier laat ze samen met broerlief (viool, mandoline, bas, gitaar, percussie, veldopnames, percussie, zang) een prachtige mix van Americana, folk, neoklassiek en elektro-akoestische muziek horen. Ze bezit over dat magisch surrealisme van haar broer en brengt hier wonderschone, filmische liedjes ten gehore die je even laten ontsnappen uit de realiteit van de alledaagse dingen. Feeërieke pracht.
Luister Online bij Myspace:
Wounded Bird / From The Ground / Cottonwood Bay / Left
Philippe Petit– Henry: The Iron Man(cd, Beta-lactam Ring)
Petit zorgt met zijn door David Lynch’s Eraserhead geïnspireerde muziek voor een bijna zelfde effect/ervaring als de film. Zijn industriële elektronische avant-garde is namelijk bevreemdend, een tikje angstaanjagend en toch zeer intrigerend. Hij overlaadt je in de 3 klanklandschappen met noise, krakende geluiden en klanken die vanuit de aardkern naar boven lijken te gorgelen. De Franse labelbaas (Bip-Hop) en muzikant (Strings Of Consciousness) Philippe Petit zet zichzelf met zijn eerste soloplaat meteen op de elektronische kaart.
MP3’s:
Henry: The Iron Man
MadLove– White With Foam(cd, Ipecac)
Bassist, zanger en toetsenist Trevor Dunn (Mr. Bungle, Fantômas, Trio-Convulsant, Secret Chiefs 3) keert terug naar zijn poppy rockroots met zangeres Sunny Kim (Myth Of Mitch, Prana Trio), drummer Ches Smith (Xiu Xiu, Theory Of Ruin, Mr. Bungle), de IJslandse gitarist Himar Jensson (Napoli 23, Kitchen Motors, Tyft) en een handvol gasten op harp, cello en viool. Buiten het feit dat het allemaal wel wat gekker, wilder en minder serieus had gemogen, is het een zeer verdienstelijk rockalbum geworden met een toegankelijk geluid en zelfs hier en daar hitpotentie.
Luister Online bij Myspace:
Absence & Noise / Dirty / Art Of Denial
Luminescent Orchestrii– Neptune’s Daughter(cd, Nine Mile Records)
Tweede studioalbum van dit New Yorkse viertal (en al sinds het begin van dit jaar uit), waarop ze zoals gewoonlijk een spetterende mix van klezmer, punk, Balkan-muziek, zigeunermuziek, tango’s, jazz en zelfs hip-hop laten horen. Daarbij passen de vocalen ook steeds perfect bij de muziek uit de diverse contreien. Wereldse muziek die fans van Gogol Bordello, Klezmatics, Charming Hostess en Taraf De Haidouks wel zal aanspreken.
Luister Online:
Neptune’s Daughter
Michael de Jong – For Madmen Only
Vernieuwing (of verandering) zit er al een tijdje niet meer in. De Jong's folk-blues volgt zijn inmiddels bekende patronen en melodieën. Kost wat luisterbeurten om er weer goed in te zitten en daar vrede mee te hebben. Een ding wat ie van mij in elk geval mag laten zijn protest-teksten over het failliet van het kapitalisme, de hypocrisie van democratie en godbetert een Martin Luther King-sample. Nee dan (veel) liever spirituele tegeltjes over meer persoonlijke problematiek als verloren dromen. De Jong is prima bij stem, hij klinkt krachtig en gemotiveerd. Sinds zijn vertrek bij Munich zijn man's platen low-budget, er is geen geld meer voor een begeleidingsband. Een dure microfoon kon er dit keer kennelijk wel vanaf, of zou 't de hand van een goede producer of mixer zijn? De Jong's gitaar klinkt in elk geval niet langer blikkerig, maar vol en helder. Helpt allemaal om er toch weer een ruime voldoende uit te slepen. "Image Of Perfection" is 't mooiste nummer. 'I would give anything for the circle to end.'
Girls – Album
Vreemd hoe het ene achtergrondverhaal wel wat toevoegt (Sam Baker) en 't sekte-verhaal (hier dus) me geen zak uitmaakt. Christopher Owens schijnt veel (of alle?) nummers van z'n debuut onder invloed van verdovende middelen te hebben geschreven. Niet zo heel bijzonder in de wereld der popmuziek, maar hij lijkt ze ook maar meteen in die staat te hebben opgenomen. Lallend met dubbele tong en dat is leuker dan 't zo lijkt. Ook elders las u al dat dit een fijne plaat is. Heb er niks aan toe te voegen behalve dan dat "Headache" het beste nummer is dat "Jens Lekman" in tijden opnam.
Miles Davis – Panthalassa
Of moet je dat dan Bill Laswell remixes Mile Davis – Pantalassa noemen? Controversieel plaatje, want niemand fuckt met de meester, natuurlijk. (Zelf Laswell moet met z'n fikken van die opnames afblijven, kennelijk) Van de zomer mij toegespeeld door File Under-collega Bas, in 't kader van een weer een geslaagde cd-cirkel. Ik luisterde zijn dubbel-cd zonder de tracktitels te bestuderen, en dacht The Orb te horen, waar 't Miles' "He Loved Him Madly" was. De tweede track lijkt er hier een beetje op, met lekkere breakbeats en wat Indiase invloeden. Het probleem met jazz blijft voor mij dat ik sax en trompet nogal moeizame solo-instrumenten vindt. Terwijl ik toch rustig naar een uur genoedel op een gitaar luisteren. Het moet gezegd, de wiegende, bijna slaap kindje slaap-melodie in de opener is wel prachtig. (De lange uit vele onderdelen bestaande titels laat ik maar achterwege; Bill Laswell als mash-upper avant la lettre?)
Il Divo (Paolo Sorrentino)
In tegenstelling tot het weinig memorabele Gomorra van vorige week i Il Divo een boeiende en geslaagde politieke biopic, met, dat krijg je in Italië, natuurlijk ook genoeg maffia-lijntjes. Geen idee hoe de film in Italië zelf werd ontvangen, maar het zou wel eens kunnen dat mijn gebrek aan voorkennis over Andreotti, zijn Christen-Democraten en de rest van het Italiaanse politieke spectrum juist een voordeel is. De film probeert met een verklarende woordenlijst vooraf en een hoop namen die continu naast de poppetjes die in beeld verschijnen de boel begrijpelijk (en overzichtelijk) te houden, maar faalt hopeloos. Geeft niks. Sterker nog, de uitleggerige momenten zijn irritant en overbodig. Beter (zelfs goed!) is de film als de gebeurtenissen als een eindeloze onnavolgbare maalstroom van schimmige zaakjes over de kijker worden uitgestort. Hierbij helpt de bizar gevarieerde en geïnspireerde soundtrack, die de vaak duistere, zeer gestileerde beelden perfect aanvult. Dat bekende themaatje van Fauré staat zonder morren naast een liedje van The Veils of een tranentrekkende schlager van Renato Zero. ('I Miglio Anni Della Nostra Vita') Het allerbeste muzikale moment vindt plaats als de politieke schurk Andreotti een maffiabaas ontmoet op een bloedhete dag. De ventilators zoemen en de twee omhelzen elkaar langzaam voor een vriendschappelijke zoen terwijl Beth Orton Conceived zingt, met z'n opgewekte beat. 'Wanna keep your dream alive?' Nog een kleine kanttekening tot slot. Ik vraag me af of Andreotti niet wat al te cartoonesk wordt afgeschilderd. Hij zal best rare oren en maniertjes hebben gehad, maar hij loopt er nu meestal bij als een malle combinatie van Nosferatu en een mislukt typetje van Youp van 't Hek. Ook de bijrollen zijn soms wat al te guitig, het is overduidelijk waar de sympathie van de regisseur níet ligt.
Buckethead Forensic Follies
Buckethead Needle In A Slunk Stack
Na meer traditionele albums als Slaughterhouse On The Prairie en Real Diamond In The Rough komt Buckethead op dit nieuwe duo een stuk experimenteler uit de hoek. Beide albums lijken in elkaar geknutseld in ProTools met gitaarriffs en -licks als basismateriaal. Hoewel de ritmes alle kanten opgaan doet het vooral denken aan de 'turntablism' platen van MixMaster Mike, QBert en DJ Disk. Veertig minuten stuiter je alle kanten op, een solootje hier en daar om de boel een beetje te smeren was niet zo'n gek idee geweest, maar genade is niet altijd het sterkste punt van Bucket.
يارا في لآلىء خليجية
Vorig jaar werd het nieuw te verschijnen album van Arabisch popkoningin Yara aangekondigd als een tweeledige release. Een popgeoriënteerd album en een meer traditionele collectie songs. Niet lang daarna kwam maar een album uit, genaamd Enta Menni. Naar nu blijkt toch een deel van het tweeluik. Hoewel er naast uitgesproken popsongs zoals het titelnummer, de meeste songs op Enta Menni nog best veel traditionele elementen kende, ligt het er op het nieuwe album La2le2 Khalegya veel dikker bovenop. Ondanks dat er nog zat elektronica aan te pas komt en een nummer als Ma 3ad Feny Roo7 een uitgesproken R&B-invloed heeft. Het resultaat is echter zwoeler, subtieler en geraffineerder in vooral de ritmes en meer in lijn met het al langer op Youtube rondslingerende Sodfa (wat ook op deze plaat staat). In een nummer als Ana Ensanah wordt de sfeer zelfs behoorlijk donker. De mix van songs is ook evenwichter dan het toch wat rommeliger Enta Menni, ondanks dat daar ook een paar geweldige individuele songs op stonden. La2le2 Khalegya is als album echter veruit de beste van de twee.