Als er een wraakverbod is gaat Wilders wraken. Als Wilders het niet zo op heeft met de minderheden steunt hij een minderheidskabinet. Maar er is niet wilders dan onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: David Sylvian, Man’s Gin, Mark McGuire, Zola Jesus, Sharon Van Etten, Lisa Gerrard & Marcello De Francisci, The Hundred In The Hands, Klaxons, David Sylvian, Kiss The Anus Of A Black Cat, High Life, Hildur Gudnadottir en Everything Everything. En keken/luisterden naar: Fantastic Mr. Fox en De Nacht Van De Oud.
David Sylvian – Sleepwalkers
Een verzamelaar is bij Davis Sylvian nooit gewoon een verzamelaar – zie daarvoor ook de prachtige dubbelaar Everything and Nothing van een jaar of tien terug. Sleepwalkers gaat om de samenwerkingsverbanden die Sylvian de laatste tien jaar is aangegaan met de bekende jan en alleman. Behalve met het toegankelijke Nine Horses heeft hij het laatste deccenium alleen maar moeilijke muziek gemaakt, kil, afstandelijk, avantgardistisch, vol drones en dissonanten. Maar als je deze verzamelaar tegen het licht houdt het is allemaal toch wel genuanceerder en is het niet alleen maar zwart of wit. Sleepwalkers is afwisselend, overal duidelijk van deze tijd, en vooral een ode aan zijn eigen stem, de verbindende factor die het allemaal aards houdt ook al wil de muziek de vrije ruimte in. Mooist wat dat betreft is de dissonante neoklassiek van Dai Fujikura op ‘Five Lines’ die geregeld in Morton Feldman-regionen aankomt, maar de gortdroge, compleet echoloos opgenomen stem die een toegankelijke en prachtige zanglijn voordraagt houdt het nadrukkelijk in ‘Sylvian-pop’ vaarwater. Machtig mooi album. En die samenwerking Fujikura wordt nog uitgebreid dus daar verwacht ik nog veel moois van.
Man’s Gin – Smiling Dogs
Cobalt multi-instrumentalist/componist doet het solo heel anders, namelijk geen blackmetal-goes-Tool maar donkere alt.kuntrie met een grungesaus. Denk Johnnie Cash die met Woven Hand een tribute voor Alice in Chains opneemt. Niet alle nummers zijn even interessant, maar het openende titelnummer is geniaal, het navolgende ‘Free’ en het afsluitende ‘Nuclear Ambition’ pijnlijk en hartverscheurend. Ik zie hem zo op Roadburn 2011 staan, als opwarmer voor Woven Hand.
Mark McGuire – Living With Yourself
Soloplaat van guitarist van Emeralds doet nauwelijks onder voor het moederschip. Iets minder abstract, met de gitaar vaak ook herkenbaar als zodanig, maar wel vaak uitmondend in mooie drone-achtige muziek, maar ook met bijna klassieke (als in beproefd) akkoordencombinaties die altijd werken. Daardoor herkenbaar en toegankelijk, en dat is in dit genre ook wel eens een fijne bijkomstigheid. Mooist wordt het als in ‘Brain Storm (for Erin)’ er ook ge(post)rockt mag worden, en dan lijkt het plots op een ingetogen, drumloze And So I Watch You From Afar.
Zola Jesus – Stridulum II
Stiekem hou ik best wel van ouwe goth en wave – Fields of the Nephilim blijft een favoriet – en dan komt er plots een piepjong meiske van nauwelijks 20 met een dijk van een stem die gewoon gaat galmen alsof de jaren tachtig nog altijd voortduren. Übertheatrale gothpop, slepend en dramatisch, groots en bombastisch. En het mooie is dat het allemaal even oprecht en echt klinkt, zonder greintje ironie of tong-in-de-wang. Zo hoor ik het graag.
Sharon Van Etten – Epic (cd, Ba Da Bing)
Na een fraaie demo cd en een ingetogen, intieme release vol slaapkamerfolk op Greg Week’s Language Of Stone label is het even afwachten wat er nu uit de koker rolt. Daar hoef je niet lang op te wachten want haar tweede officiële album is deze week een feit. En die mag er wezen. Het is allemaal wat krachtiger, minder ingetogen en gevarieerder. Ze laveert op fraaie wijze tussen singer-songwritermuziek, rock, folk en altcountry. Hiermee weet ze bij de keel grijpende pracht te fabriceren die het midden houdt tussen Mariee Sioux, Meg Baird (hier ook te gast), Marissa Nadler, Sharon Wright, Laura Marling en Nina Nastasia. Voorlopig hoogtepunt is “Don’t Do It”, waarop wonderschone koorzang te horen is op de achtergrond. Maar zo zijn er wel meer mooie songs. Ik ben er net als collega Justin vorige week zeer content mee.
Luister Online bij Myspace:
One Day / Save Yourself / Love More
Lisa Gerrard & Marcello De Francisci – Departum (cd, Gerrard Records)
Marcello De Francisci is voornamelijk bekend als soundtrackmaker. Hij heeft onder meer al aan Mission Impossible III, Hero, Prince Of Persia en Hellboy zijn medewerking verleend. Samen met Lisa Gerrard is hij eveneens terug te vinden op Balibo en Tears Of Gaza. Tijd voor een echte samenwerking. Lisa neemt zang, cimbalom en yang chin voor haar rekening, terwijl Marcello gitaren en overige snaren, programmering, keyboards en percussie voor zijn rekening neemt. Ze worden door Daniela Arbizzi bijgestaan op cello. Samen zetten ze een behoorlijk duister en mysterieus geheel neer. Het houdt het midden tussen de muziek van Dead Can Dance en Lisa’s solowerk, filmmuziek, neoklassiek en etherische ambient. Het is toch duidelijk iets bijzonderder dan de zoveelste soundtrack, die ik ook goed trek overigens. Er staan wat meer uptempo stukken op, die niet allemaal zo fragiel zijn als het filmwerk. Sterke droefgeestige composities die af en toe weer eens voor bergen kippenvel zorgen.
Luister Online:
Departum (albumtrailer)
The Hundred In The Hands – The Hundred In The Hands (cd, Warp)
Ook het Warp label lijkt soms toe te geven aan meer toegankelijke muziek, hetgeen zeker het geval is bij The Hundred In The Hands. Tijdens een tournee in 2007 van The Boggs komen Jason Friedman (gitaar, bas, beats) en Eleanore Everdell (zang) muzikaal gezien nader tot elkaar en besluiten een band te beginnen. En zo geschiede. Ze maken een aanstekelijke mix van dance, wave, rock, pop, 80-er jaren muziek en electro. De zang van Eleanore doet op de felle momenten wel denken aan die van Siouxsie, maar kan ook fluweelzacht zijn als Liz Fraser. Het geheel komt dan ergens uit tussen Violent Femmes, Vive La Fête, Warpaint, Stereolab, Hot Chip, Siouxsie, Cocteau Twins, The Cure, Insides, Element Of Crime en Zola Jesus. Gewoon een heel lekkere plaat!
Luister Online bij Myspace:
Pigeons / Commotion / Dressed In Dresden
Klaxons – Surfing The Void (cd, Rinse/Polydor)
Verwacht je na het geweldige debuut Myths Of The Near Future wederom een album vol aanstekelijke dance-rock/punk/wave/indie/psych-pop/nu rave, krijg je toch een bak herrie over je uitgestort. Heerlijk! De zanglijnen en de manier van songs maken, inclusief uptempo beats, zijn nog zeker aanwezig, maar het is zoveel harder door het gitaargeluid en eveneens de zang. Soms lijkt het alsof je al vrolijk huppelend in een Today Is The Day fuik stapt. Het is wat minder psychedelisch en heel concreet. Je wordt meegesleurd op een wervelende achtbaanrit. Ook het springerige van een Cardiacs of een Inspiral Carpets hoor je erin terug, mede door de orgels. Ik ben na alle negatieve verhalen op voorhand dan toch wel heel, heel prettig verrast. Wat een beukende gitaren. Lekker!!!
Luister Online:
Echoes / Flasover
David Sylvian - Sleepwalkers (cd, Samadhisound)
Toegankelijke compilatie met de diverse samenwerkingen die Sylvian de laatste paar jaren is aangegaan, waarvan de meeste al eerder zijn uitgebracht. We horen de bekende Fennesz, Sakamoto, Nine Horses, Arve Hendriksen en Steve Jansen maar ook minder befaamde partners als Tweaker, Punkt en Martin Brandlmayr passeren de revue. De bonustrack voor de verzamelaars is het gloednieuwe nummer Five Lines met componist Daj Fujikura, die de grenzen van neoklassiek opzoekt. Maar eigenlijk is het plaatsen van de zestien uitmuntende nummers op een schijfje al één grote bonus.
Kiss The Anus Of A Black Cat - Hewers Of Wood Drawers Of Water (cd, Zeal)
Op het vorige album van de Belgische band met de aansprekende naam waren al glimpen op te vangen van wat voor toegankelijke muziek moet doorgaan. De band vervolgde het traject echter met een ep dat eerder het tegenovergestelde liet horen. Met Hewers Of Wood Drawers Of Water kiest bandleider Stef Irritant voor een kaler en gestroomlijnder geluid, dat zeker weer een groter publiek moet gaan aanspreken. Een goede vergelijking hierin is 16 Horsepower, mede vanwege de Bijbelse thematiek die als een rode draad door het album loopt. De Belgen hebben wel een beduidend lager tempo, met Feathers Of The Wings Of The Angel Gabriel als uitzondering. Doom en folk gaan hier hand in hand. Laten die twee nu net tot mijn favoriete genres behoren.
High Life - Best Bless (ep, The Social Registry)
Het psychedelische Afropop project met leden van White Magic, Gang Gang Dance en Ariel Pink’s Haunted Graffiti is zo zomers als het eiland Trinidad, waar Doug Shaw zijn inspiratie vandaan heeft. Hij is de man achter dit project, dat als een eerbetoon aan tropische of Afrikaanse muziek klinkt vermengd met onorthodoxe indie in de stijl van bijvoorbeeld Animal Collective of Rainbow Arabia. De vijf nummers zijn allen kleurrijk en vervelen niet door interessante melodieën en de immer aanwezige stem van Shaw. Wat mij betreft rechtvaardigt deze ep een vervolg.
Hildur Gudnadottir – Mount A (cd, Touch)
Dit is eigenlijk het debuut album van de IJslandse, van origine uitgebracht in 2006 onder de titel Lost In Hildurness. Nu de celliste een behoorlijke reputatie heeft opgebouwd in de experimentele en aan klassieke muziek verwante genres brengt Touch dit prachtige werk opnieuw uit, uiteraard met een opgepoetste productie. De intieme en melancholische klanken van cello, gamba, zither en andere snaar- en strijkinstrumenten creëren een droomwereld waarin je graag verdwaald raakt. Toch is er iets in wat een buitenstaander niet helemaal thuis kan brengen. Gudnadottir lijkt dit album vooral voor zichzelf gemaakt te hebben, waardoor er soms moeilijk doorheen te prikken is. Anderzijds geeft deze luisterervaring een unieke blik in haar melancholische maar ongetwijfeld ook fascinerende belevingswereld.
Everything Everything – Man Alive
Te ingewikkeld om wat zinnigs over te zeggen, maar tegelijkertijd ook een zoekplaatje waar veel in te ontdekken valt. (Of je blijft gewoon luisteren om de codes van deze Mew-achtige britprogpop te kraken) Meerstemmig falset-alarm! Moest ook wel in mijn weeklijstje worden genoemd dankzij supercoole tekstregels als: 'Tell me why you came here, squatting round a Game Gear like Sega never died'
Fantastic Mr. Fox (Wes Anderson)
Ik zat te peinzen; zijn er wel slechte Roald Dahl-verfilmingen? The Witches; spannend, Matilda; hilarisch, de GVR: lelijk getekend, maar heel melancholisch, Dickensiaanse kostschool-eenzaamheid. En dan heb je nog Billy Wilder als Wonka… Wacht eens even, die nieuwe Chocoladefabriek-versie van Burton, dát is dan toch een mindere. Fantastic Mr. Fox is echter weer kwaliteit als gebruikelijk, stiekem nog niet eens zozeer door het verhaal van Dahl, maar gewoon weer door Wes Anderson. Die er eigenlijk een soort Anderson lite-film van gemaakt heeft. Familiale twisten, angsten en onzekerheden en shanti shanti mafketel-meditaties, het zit er allemaal weer gewoon in. En dat dan, als "concessie" voor de kids, tegen een Chicken Run-achtige boerenbedrijf-decor, voor wat cartooneske actie. Zelfs de soundtrack van Desplat doet eigenlijk gewoon een Mark Mothersbaughje, al schakelt Desplat op de hak- en smijt momenten over op een Morricone-parodie. Best grappig, net als bijvoorbeeld de messentrekkende Tarantino-achtige foute rat, maar als altijd met Anderson zijn de melancholische momenten die het 'm doen. Daarom mag diezelfde rat ook schitteren in een sneue sterfscène. Nog veel mooier zijn twee korte scènes aan het eind, als de verzameling vossen en sidekick buidelrat een supermarkt ontdekken en een wolf tegenkomen. De supermarkt is kil maar met Beach Boys Ol' Man River krijgt de plek toch iets magisch. De wolf is helemaal schitterend; de fantastische Meneer Vos (George Clooney) heeft zich de hele tijd drukgemaakt om wolven (zijn grootste angst) maar áls hij er dan een tegenkomt begint hij een lofzang, op deze 'black eyed dog' (mijn woorden). Hij confronteert zijn eigen doodsangsten door er positief tegenover te staan. Of zoiets dan hè. En dan vergeet ik nog aan te stippen dat de film er fantastic uitziet. Pluizige/schattige/harige vosjes!
De Nacht Van De Oud @ Rasa, Utrecht
Als aspirant Udi Martijn Bey kan ik een avond in het teken van de Arabische luit niet laten schieten uiteraard. Van het begin tot het einde alleen maar live oud muziek. Van diverse aard. Zo begint Haytham Saifa samen met percussionist Osama Milegi met veel uptempo muziek, logisch, want een taqsim (improvistatie) verzuipt in het rumoer van het binnenlopende publiek. In de filmzaal van Rasa wacht Kamal Hors even tot iedereen zit en zijn mond houd, voor hij met Niti Ranjan Biswas op tablas, een fraaie Andalusisch/Indiase fusie ten gehore brengt. Een strak schema, want na een experimenteel stuk waarbij hij de oud flink verstemt kun je naar de grote zaal waar de Palestijnse Kamilya Jubran een nog moderner geluid creëren. De elektronica en trompet van Werner Hasler doet denken aan muziek die op labels Rune Grammofon en Smalltown Supersound uitkomt, maar Jubrans oudspel en vocalen zijn onmiskenbaar Arabisch. Een vooruitstrevende mix waar ik nog even aan moet wennen, vooral door de vrije interpretatie van de Arabische tradities, zo hoor je dat nog niet zoveel. Subtiel en bij vlagen zeer indrukwekkend. Subtiliteit kun je de mannen van DuOuD niet verwijten. Jean-Pierre Smadja haalt vette beats uit zijn twee laptops en hij speelt daarbij net als Mehdi Haddab (Speed Caravan) ook oud. 'Smadj' twee fancy modelletjes, Mehdi een gemaltraiteerd geval wat bijna pijn aan je ogen doet. Wel interessant om te zien hoe weinig je van de traditionele vorm van de bolle buik nodig hebt om toch nog wat van het karakter te behouden. De twee zijn met de nodige effectpedaaltjes echter flink aan het tornen aan wat de oud traditioneel is, maar skills hebben ze zeker. Een surf nummber als Johnny Guitar of bijna-metal als Genjiskan klinken ze bijna als gitaren. Leuke feestmuziek à la 'Balkanbeats', pretentieloos vermaak met wat instrumentaal vuurwerk. Dat Moroders The Chase de toegift is zie je natuurlijk van mijlenver aankomen.