We hebben enorm lopen te participeren bij onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Manic Street Preachers, Ascetic, The Healthy Boy & The Badass Motherfuckers, Elton John, Mark Lanegan, Aaron Martin & Christoph Berg, Ministry, Sieur & Dame, The Weeknd, Amen Dunes, Chicaloyoh, Mind Over Mirrors en Preterite. En gingen naar: Janelle Monáe. En keken naar: The Imposter.
Manic street preachers – Rewind the film
Afgelopen week was het 2 keer prijs: eerst kwam het nieuwe album van de Manic Street Preachers uit, en afgelopen weekend mocht ik ze live zien in de Ulster Hall in Belfast. Het nieuwe album is behoorlijk rustig, soms zelfs akoestisch, en er komen wat gastvocalisten langs. Waaronder Welsh singer/songwriter Cate le Bon, die het voorprogramma was van het optreden in Belfast, en haar liedje 4 Lonely Roads nog tijdens de hoofdact mocht meezingen. Daarnaast speelde er nog een trompettist mee in veel nummers van het nieuwe album, en het nummer Kevin Carter (van de plaat Everything must Go uit 1995). De band zelf speelde uitstekend. Zanger James Dean Bradfield speelde alle rifjes en soleerde terwijl hij er ook nog bij zong. Opvallend genoeg was er geen toegift. Dat was na minimaal 20 nummers ook wel prima.
Dan het album, dat is dus rustig, en niet zo catchy. Show me the Wonder (de huidige single) is de grootste “hit”, de rest kabbelt rustig voort. Met mooie melodieen en arrangementen, maar naar mijn idee onvoldoende onderscheidend. Gelukkig staat er een nieuw album op stapel (titel Futurology), dat hardere, meer edgy nummers bevat en komend voorjaar uitkomt. En wie weet kan ik dan ook weer naar een optreden…
Dit is misschien wel mijn meest uiteenlopende en bizarre muziekweek ever. Heerlijk!
Ascetic – Self Initiation (cd, OSCL)
Dat bands de laatst jaren steeds vaker de overheerlijke wave-taart uit de jaren 80 en 90 aansnijden is inmiddels wel een bekend gegeven. De één slaagt daarin beter dan de ander. Het Australische trio Ascetic maakt er geen geheim van door een label als 4ad en bands als de Cocteau Twins, Dead Can Dance en Swans te zijn beïnvloed. Maar zij weten dit wel tot een eigenzinnig hedendaags geheel te smeden. Pakkende muziek, die naast de ander genoemde artiesten ook fijne herinneringen oproept aan Joy Division, Modern English, Section 25 en The Editors. Ze weten wave, dark ambient, noise en experimentele muziek feilloos tot een krachtige vuist samen te ballen. Hierdoor is het simpelweg intens genieten van melancholische muziek uit het verleden met het oog op morgen.
The Healthy Boy & The Badass Motherfuckers – Carne Farce Camisole (cd, Kythibong)
Het klinkt nogal heftig deze bandnaam, maar in de praktijk valt dit reuze mee. In 2008 debuteert dit Franse project rond Benjamin Nerot met hun experimentele album Jusqu’à Ce Que Nous Soyons Repus. Hij combineert met diverse gasten uit Deity Guns en opvolger Bästard duistere folk aan rock, blues en post-punk. Ook op deze nieuwe schijf geven Eric Aldéa (Deity Guns, Bästard, Narcophony, Zëro), Jean-Paul Brely, Ivan Chiossone (Narcophony, Zëro) en Franck Laurino (Deity Guns, Bästard, Zëro, Spade & Archer) acte de présence. Deze supergroep, want zo mag je het gerust noemen, duikt weer de nacht in om herfstige muziek te produceren die tussen de eerder genoemde genres uitkomt. Ze klinken als een mix van Mark Lanegan, Scott Kelly en Leonard Cohen. Hoe onwaarschijnlijk dat ook lijkt, ze maken het helemaal waar. Prachtig, contemplatief album!
Elton John – The Diving Board (cd, Mercury)
Ik heb een haat-liefde verhouding met Elton John. En daar waar mensen meteen denken dat het überhaupt idioot is dat ik een artiest als deze bespreek hier, wil ik hen toch meenemen naar de jaren 70 alwaar deze singer-songwriter buitengemeen fraaie, droefgeestige albums heeft gemaakt. Ook heeft hij onder zijn echte naam Reginald Kenneth Dwight hele fraaie covers van Nick Drake het licht doen zien. Ik zie hem dan ook niet als een “guilty pleasure”, maar als een artiest met verschillende gezichten. Hij heeft klassiekers/meesterwerken gemaakt en daarnaast verwerpelijke muziek, waar een hit als “Nikita” een uitstekend voorbeeld van is. Mijn laatste solo album van zijn hand is uit 1981, maar zijn samenwerkingsverband met Leon Russell uit 2010 is wel weer de moeite waard. Aangezien ik artiesten nooit afschrijf, blijf ik ze altijd wel volgen. Op deze nieuwe cd grijpt hij terug op zijn periode uit de jaren 70 en 80. Het zijn heerlijk droefgeestige, soulvolle en gospelachtige pianoliedjes met zijn typerende stem in de hoofdrol. De spreekwoordelijke duikplank is voor zowel voor de trouwe luisteraars als hemzelf bedoeld, want hij neemt een grote sprong in het verleden. Het levert een heerlijk, soulvol popalbum op met hier en daar prachtige orkestraties.
Mark Lanegan – Imitations (cd, Vagrant/Flooded Soil)
Vrijwel elke grote artiest maakt wel eens een album vol covers, al dan niet om zijn of haar helden te eren. Daarbij is het een cliché, maar beter goed gejat dan slecht bedacht. Bij Lanegan is dat niet anders. Hij brengt covers van liedjes die hij in zijn jeugd heeft gehoord, maar ook van nieuwe en bevriende artiesten; hetgeen hij imiteert kan origineel ook van andere artiesten/componisten zijn. Zo opent hij met “Flatlands” van Chelsea Wolfe, gevolgd door “She’s Gone” van Vern Gosdin And The Gosdin Brothers, “Deepest Shade” van zijn goede vriend en Gutter Twins-partner Greg Dulli (Afghan Whigs, Twilight Singers), “You Only Live Twice” van Nancy Sinatra, “Pretty Colors” van haar vader Frank Sinatra, “Brompton Oratory” van Nick Cave, “Mack The Knife” van Dave Van Ronk, “I’m Not The Loving Kind” van John Cale en “Elégie Funèbre” van Gerard Manset. De overige tracks, “Solitaire”, Lonely Street” en “Autumn Leaves”, zijn van één van grootste helden Andy Williams. Bij de één past zijn herfstige zang zeer goed en pakt het wonnderschoon uit, maar op andere momenten is het niet heel bijzonder, maar ook nooit slecht. Al met al gewoon een lekker tussendoortje.
Aaron Martin & Christoph Berg – Day Has Ended (cd, Dronarivm)
Aaron Martin is een zeer getalenteerde, Amerikaanse multi-instrumentalist, die diverse albums op labels als Experimedia, Preservation, Under The Spire, Sonic Meditations en Type heeft uitgebracht. Hij heeft onder meer samengewerkt met Machinefabriek, Part Timer en Justin Wright en speelde in de groepen The Cloisters en From The Mouth Of The Sun (met Dag Rosenqvist). Hij maakt veelvuldig gebruik van de cello om neoklassieke composities te creëren en kleurt deze in met drones, ambient en experimentele muziek. Het levert wonderschone, veel melancholische muziek op. Dat is op deze split cd niet anders. De eerste 4 tracks zijn van Aaron’s hand. Het zijn misschien wel zijn mooiste stukken ooit. Emotionerende, zwaar aangezette cellomuziek waaronder hij met elektronica en orgels heftige drones plaatst. Ze dompelen je volledig onder. Bij de keel grijpende kracht en pracht.
Christoph Berg uit Berlijn is ook al zo’n talent. Hij brengt muziek uit met zijn klassiek getinte elektro-akoestische project Field Rotation en laat ook solo van zich horen. Hij heeft labels als Facture, Hibernate, Denovali Records en Fluid Audio gevonden om zijn droefgeestige creaties onder te brengen. Hij levert hier eveneens 4 tracks af, die qua melancholie aansluiting vindt bij Martin. Maar de texturen zijn veel lichter. Daar waar Martin met zwart verft, doet Berg dat met sepiakleurige tinten. Op fraaie wijze kleurt hij neoklassieke stukken hiermee in. Het levert een overrompelend en dikwijls mysterieus werk af. Deze split, waarvan er slechts 250 van zijn, is ronduit magistraal.
Ministry – From Beer To Eternity (cd, 13th Planet/AFM)
Ministry bestaat al sinds 1981 en is van een discoband uitgegroeid tot een zwaar politiek geëngageerd industrial-metal vehikel. In 2008 besluit bandleider Alien Jourgenson (tevens Revolting Cocks) dat het genoeg is en doekt de band op. Toch hergroepeert hij de band in 2011 vanwege al de gebeurtenissen in zijn land en zijn onbedwingbare drang daartegen te ageren. Het hoogtepunt van de band ligt rond de albums The Land Of Rape And Honey (1988), The Mind Is A Terrible Thing To Taste (1989) en Psalm 69 (1992). Hierna gaat de band op volle stoom op haast megalomane wijze door met het maken van lekkere albums, alleen de nuances ontbreken. Dat zal de gemiddelde fan, zoals ik, niet storen. Snothard en recalcitrant lekker te keer gaan is een feest voor de adrenalinespiegels. Nu ziet het dertiende studio album het licht, die als “farewell album” wordt aangekondigd. Ik neem dat laatste met een korreltje zout, maar we zullen zien. Wat een aangename verrassing is, is dat de band weer klinkt zoals in hun succesjaren, zij het een tandje harder en moderner. Niet enkel over de top gaande gitaren, maar weer uitgewerkte nummers. Het is weer een op en top industrial-metalformatie met slepende songs en pakkende samples, die zo naast hun eerder genoemde cd’s uit 1989 en 1992 past. Industriële goden, die een schitterende finale brengen. Maar ik denk dat zolang de VS blijft zoals het is, dat we nog wel van ze zullen horen. En anders is het een keihard en steengoed AMEN.
Sieur & Dame – Amour Et Papouasie (cd, Kythibong)
Zo nu en dan heb ik behoefte aan compleet andere muziek. Muziek die raar, hard of gewoon anders is. Een band waar je daarvoor prima terecht kunt is het Franse duo Sieur & Dame. Hij (Sieur) heet Etienne Anclin en zingt met een geknepen rare, bijna David Tibet-achtige stem en speelt daarnaast gitaar, piano, orgel en percussie-instrumenten. Zij (Dame) heet Claire Grupallo en is een klassiek getrainde zangeres die over een lekkere sopraanstem beschikt, maar ze speelt tevens piano, orgel, klavecimbel en percussie-instrumenten. Hiermee hebben ze met enkele gasten, laat ik ze & noemen, hun heerlijk burleske debuut Perversion Discrète afgeleverd. Ergens tussen dark cabaret, folk, avant-garde, indierock en klassieke, Barokke muziek in banen zij zich een geheel eigen weg door het muzikale landschap. Op hun nieuwste schijf trekken ze die lijn op nog betere wijze door en mengen tevens punk-, opera- en flamenco-elementen in hun muziek. Door de orgels en klavecimbel is het geheel ook meer Barok dan voorheen. Denk aan een mild gepeperde kruisbestuiving van Misophone, Current 93, Irgorrr, Sleepytime Gorilla Museum en Barbez. De extra rol op dit album is weggelegd voor Jonathan Seilman (This Melodramatic Sauna, The Patriotic Sunday, jonge broer van Faustine Seilman) op harp, piano en arrangementen. Het geheel is van een bevreemdende schoonheid en biedt precies dat tegenwicht dat je nodig hebt als muziekliefhebber. Grandioos!
The Weeknd – Kiss Land (cd, XO)
Op de nieuwe cd van dit project rond de Canadese r&b zanger Abel Tesfaye trekt hij de lijn van zijn eerdere 3 cd’s tellende Trilogy door. Dat wil zeggen r&b aangelengd met dubsteb, new wave, hip hop, pop, soul en sample gestuurde elektronica. Hij maakt er een nachtelijke, licht mysterieuze en bevreemdende maar toegankelijke mix mee. De zang lijkt soms wat meer op Michael Jackson, maar hij laat in een nummer als “Live For” dat hij ook heel andere wegen bewandelt met rap (door Drake), etherische zang en bijzonder instrument gebruik. Ook de muziek spreekt me meer aan dan Jackson en de gemiddelde r&b band. Hij is dan naar eigen zeggen ook sterk beïnvloed door bands als Cocteau Twins, AR Kane en Siouxsie & The Banshees. Die jaren 80 zweem zit ook wel door zijn muziek gevlochten, zij het dat zijn eigenzinnige r&b overheerst. Hij samplet er ook lustig op los, zo hoor je “Precious Little Diamond” van het Nederlandse Fox The Fox, “La Rtournelle” van Sébastien Tellier, “Bring On The Night” van The Police en “Professional Loving” van Emika. De muziek is een stuk consistenter geworden dan op de vorige 3, maar bepaald niet minder. Het is stijlvol, smakelijk en spannend. Ergens tussen AR Kane, James Blake, Burial, Kanye West, The xx, Zomby en Michael Jackson. Een modern r&b album met een jaren 80 bril bekeken.
Amen Dunes – Spoiler (lp, Perfect Lives, 2013)
Damon McMahon had nog wat experimenten van een paar jaar terug op de planken liggen, en besloot deze – als eerste release op zijn eigen label – alsnog uit te brengen. Dat is wat mij betreft geen slechte zet geweest. De trage, psychedelische folk met veel echo en onverstaanbare zang van zijn vorige albums was wel een keer aan een uitstapje toe. We horen nu abstracte piano- en gitaarambient, melancholische instrumentale blues, doelloze experimenten met percussie of fuzzy avantgarde jams met effecten die de plaat in toerental omlaag lijkt te trekken. Het song-gehalte is drastisch verminderd dus de 300 liefhebbers van meer experiment in de muziek van Amen Dunes komen met deze lp aan hun trekken.
Chicaloyoh – Folie Sacrée (lp, Shelter Press, 2013)
Volgens het Belgische label is dit het debuut van de Française Alice Dourlen maar dat is buiten een handvol tapes en cdr’s gerekend. Niettemin zal ze met deze lp wat meer bekendheid vergaren, want met de kwaliteit zit het helemaal goed. Chicaloyoh maakt donkere en minimalistische soundscapes door middel van zich herhalende gitaarakkoorden, drones afkomstig van orgel en synthesizer en rituele percussie. De instrumentatie wordt echter dikwijls naar de achtergrond gedrongen zodra ze haar stem opzet, waarbij de naam van Nico meerdere malen in gedachten opduikt. Het maakt van het luisteren naar Folie Sacrée een prettig hypnotiserende gebeurtenis.
Mind Over Mirrors – When The Rest Are Up At Four (lp, Immune, 2013)
Alweer album nummer vier van Jaime Fennelly, die rustig hetzelfde pad blijft volgen ingezet met High & Upon uit 2011. Nog steeds is daar de pulserende ambient en drones die hij met behulp van een Indiaas harmonium ten gehore brengt. Wat dat betreft is de verrassing er wel van af, doch de warmte die zijn muziek afgeeft blijft verslavend. Door de herhalingen inventief te plaatsen winnen de meeste nummers tijdens de speelduur aan intensiteit en slaat de sfeer om van meditatief naar overweldigend, buiten enkele momenten à la Terry Riley en sci-fi soundtracks gerekend. De lange afsluiter Heights & The Deeper is overigens opgenomen in Air in Antwerpen, en mag gerust een moderne interpretatie van de improvisaties van Gurdjieff genoemd worden.
The Imposter (Bart Layton)
De griezeligste slechterik van het jaar? Niets zo eng als mannen die maar blijven glimlachen. Een mooie stunt is het wel. Een Franse kerel van 23 doet zich voor als vermiste jongen van 16. Uit Texas. The Imposter vertelt de super-hoax met een hoop nagespeelde scenes, die de documentaire een wat goedkoop scorende Discovery Channel-look geven. Eigenlijk wel toepasselijk, al wordt het zo nooit zo intiem als Capturing the Friedmans… De talking heads zijn ook hier echter méér dan Wernog Herzogiaans genoeg. De zus van de vermiste jongen! Sissy Spacek uit de Badlands. Raadselachtig, wanhopig. En dan natuurlijk de confidence trickster Frédéric Bourdin zelf. Aan het eind zien we hem wat Michael Jackson-moves maken, nog zo’n charmante creep. Dan is de grote wending al geweest. Geen brute toestanden, maar een geniepig langzaam doorsijpelende twist, waardoor de docu in feite dezelfde truc toepast als The Imposter zelf. Zaai twijfel, want twijfel is het begin van geloof, en daarmee een nieuwe waarheid. In de marge is de FBI hilarisch dom (leugendectors, komaan!) en een private detective smakelijk actief. ‘Interpol! That’s like the god of cops.’ (Een fijne uitspraak voor iedere fan van Topaas reeks-boekjes…) 16 Horsepower op de soundtrack is een andere goede zet. Aan het eind blijven alle vragen open, en worden er weer nieuwe opgeroepen. De aftiteling meldt dat The Imposter inmiddels ‘een vrouw en drie kinderen heeft’. Zou iemand het gecheckt hebben?
Janelle Monáe The Electric Lady en live @ People’s Place, Amsterdam
Janelle begon ambitieus met een groots opgezet conceptalbum. De liveshow in de Melkweg had daar een (bescheiden) show bij maar was toch net niet het vuurwerk wat ik verwacht had. Op haar tweede album, ofwel de vierde en vijfde suite is gekozen voor een wat minder opzichtige samenhang. Hierdoor lijkt het op ’t eerste gehoor een wat doordeweekser album, met wat draaibeurten groeit het album wel. Live knalt ze echter de pannen van het dak in een zaaltje van ongeveer 300 mensen. Met twee covers (I Want You Back van de Jackson 5 en Let’s Go Crazy van Prince) en een mix van haar beide albums is dit precies waar ik de eerste keer op hoopte. Geen beeldprojecties maar de hele band is in stijl gekleed en heeft choreagrafie en de band is like clockwork maar nergens te ingestudeerd. Als ze de zaal aan ’t eind letterlijk op haar knieën (of hurken) heeft gaat Janelle nog even de zaal in en als iedereen weer overeind staat zelfs nog eens met een stagedive, crowdsurfend tot helemaal achterin. Het is alweer het tweede album, maar van deze dame gaan we zeker meer horen.
Preterite From The Wells
Preterite bestaat uit Geneviève Beaulieu (Menace Ruine) en James Hamilton (o.a. Nebris). Hun muziek is dark folk met drone-elementen en op hun tweede album klinken ze iets milder dan op het debuut Pillar Of Winds. Iets minder drone maar iets meer folk door de meer aanwezige gitaar en Geneviève klinkt iets minder streng. Geenszins erg, want het resultaat is wederom prachtig en de beperkte oplage van 250 cd’s is ook weer mooi verpakt, if you’re into that kind of thing.
Comments
comments
