Het wordt zo langzamerhand een beetje een Gexit daar in de UK. Zouden ze er een Ministry of Silly Talks hebben inmiddels? Niets is ons te gek overigens in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: ALA.NI, Bat For Lashes, Chastity, Jerkcurb, Meatraffle, Sequoyah Murray, Mike Patton & Jean-Claude Vannier, The Slow Show en Trupa Trupa.
Jan Willem
ALA.NI – Acca (cd, Larde Darde/ A+lso/ Sony)
De Britse zangeres ALA.NI woont al jaren in Parijs, van waaruit ze haar bijzondere muziek lanceert. Op haar schitterende debuut You & I uit 2016 laat ze een soulvolle, jazzy, nachtelijke en met name tijdloze sound horen, die tevens een oude ziel in een modern lichaam doet vermoeden. Ze roept namelijk enerzijds op eigengereide wijze associaties op met Judy Garland, Nina Simone, Ella Fitzgerald en Billie Holiday, maar toont aan de andere kant ook wel enige verwantschap met Mirel Wagner en Ibeyi. Ik noem het met recht “één van de wonderlijkste en mooiste albums die ik in tijden gehoord heb”. Ik stip de artiesten hierboven aan, omdat deze ook zeker wel van toepassing zijn op haar tweede album Acca. Nog altijd lijkt haar prachtige zang uit het verleden een weg naar het hier en nu te hebben geboord. Ook landen haar songs wellicht nog altijd in de genoemde genres, al lijkt hip hop nu eveneens een rol te spelen. Wat het album vooral anders maakt is de aanpak. Het merendeel van de muziek bestaat namelijk uit menselijke stemmen, die ze op creatieve wijze als instrument inzet. De stemmen zorgen op gevarieerde wijze ook voor de ritmes. Daarnaast zijn er ook gastbijdragen op diverse strijk- en blaasinstrumenten en zang. Onder de vocalisten onder meer Frédéric Bourreau, Iggy Pop en rapper/acteur Lakeith Stanfield. Dat levert een nóg wonderlijker, bijzonderder en mooier album op dan haar debuut. Misschien moet je daarbij ook Rosalía en Zap Mama toevoegen aan de referentielijst. Het is echt jammer dat de 11 nummers al na een krappe 29 minuten finishen. Dit is namelijk een prachtig unicum, waar je eindeloos van wilt genieten.
Bat For Lashes – Lost Girls (cd, AWAL)
Bat For Lashes, het project van de Britse zangeres, multi-instrumentaliste en singer-songwriter Natasha Khan is bepaald niet scheutig met haar releases, maar het levert meestal voltreffers op. Ook nu is het weer drie jaar wachten op haar nieuwe album Lost Girls. Hoewel zij het in huis heeft om net als bijvoorbeeld Madonna een heel groot publiek aan te boren, verkiest ze telkens een meer smaakvolle en eigenzinnige route. Ze lijkt op haar vijfde album zich stevig in de jaren 80 te roeren, waarbij zowel new wave als de betere disco voorbij komen. Dat gooit ze in haar unieke mallen, lengt het nog aan met haar typische ingrediënten, waaronder obscure maar ook haar heerlijk etherische zang, en giet het vervolgens op hedendaagse wijze uit. Op zinnenstrelende wijze krijg je iets dat ergens tussen Cocteau Twins, Bel Canto, The Cure, Björk en Feist ophoudt. Ze brengt hiermee gewoonweg één van haar beste albums tot nu toe.
Chastity – Home Made Satan (cd, Captured Tracks / Konkurrent)
Bij het debuut Death Lust uit 2018 van Chastity voel je dat er een zekere noodzaak om het naar buiten te brengen. Dit project van de Canadese muzikant Brandon Williams lijkt ook een zekere woede te kanaliseren. Dat alles met een boodschap en toch ook veel gevoel gebracht. Een jaar later komt hij met Home Made Satan, waarop hij in 26 minuten 10 nieuwe songs het licht laat zien. Nog altijd zit er een zekere urgentie achter, maar hoor je ook meer berusting. De muziek is emotioneel geladen en wordt dikwijls op meer kalme wijze gebracht. Dat alles zorgt er wel voor dat de meer politiek geëngageerde songs juist harder aankomen. Het thema dat centraal staat is toch wel hoe eenzame jongeren bang worden van de wereld en radicaliseren. Op ludieke wijze brengt hij een mix van alternatieve rock, grunge, shoegaze en noise ten gehore, die associaties oproept met Sugar, The Cure, Xiu Xiu, Drive Like Jehu en METZ. Een kort maar krachtig en keigoed album.
Jerkcurb – Air Con Eden (cd, Handsome Dad / Konkurrent)
Jacob Read uit Londen maakt al jaren muziek als Jerkcurb, al dan niet met de hulp van diverse muzikanten. Op het eerste gehoor maakt hij daarmee lome, een beetje onhandige, niets aan de hand indierock liedjes. Maar dat is verraderlijk, want ze kruipen heel stiekem onder de huid. Diverse eerdere singles heeft hij nu met extra materiaal gebundeld op het album Air Con Eden. De twaalf songs die hij laveert zijn heerlijk landerig, maar barsten van de subtiele details. Dat is denk ik ook de reden waarom ze je zo weten te grijpen. Hoewel Read het meeste zelf speelt en zingt, krijgt hij toch nog steun van maar liefst 9 gasten op zang, bas, wurlitzer, drums en mandoline. Zijn muziek nestelt zich ergens tussen Red House Painters, Mac Demarco, Adam Green, Arthur Russell en door de gitaren ook Robin Guthrie. Daarmee levert hij niet alleen een geweldig debuut af, maar heeft hij zichzelf ook een ticket voor de toekomst verschaft.
Meatraffle – Bastard Music (cd, Delayed)
Het lijkt alsof bands die het verleden op hedendaagse brengen met een zekere punkattitude dit jaar als paddestoelen uit de grond schieten of in elk geval hun mycelium weer een boost geven. Eén van die bands is in elk geval het Londense Meatraffle, die al hoge ogen gooiden met hun debuut Hifi Classics (2015). Het vijftal, bestaande uit het zootje ongeregeld Zsa Zsa Sapien (zang, trompet), Cloudy Truffles (bas, zang), Tingle Reeson (gitaar), Fats McCourt (drums) en Chris OC (keyboards), komt nu 4 jaar later met de opvolger Bastard Music. Daarop hebben ze hun receptuur alleen maar verbeterd. Ze brengen een wonderlijke combinatie van avant-garde, post-punk, reggae, jazz-funk en experimentele muziek. Ze zuigen, prikkelen, verleiden, vervelen, irriteren en intrigeren. Denk om een idee te krijgen aan een soort kruisbestuiving van Day One, The Fall, Wire, Yak, Snapped Ankles, The Normal en Sleaford Mods. Ongetwijfeld komen er nog wel namen boven, maar het is maar om aan te geven hoe bijzonder veelzijdig deze ronduit sensationele groep is. Het wachten meer dan waard.
Sequoyah Murray – Before You Begin (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
Een bijzondere naam en voorkomen plus een unieke visie op muziek en tekstgebruik, dat is allemaal van toepassing op Sequoyah Murray. Hij komt nu met zijn debuut Before You Begin, waarop hij in 34 minuten 9 volslagen eigengereide songs de revue laat passeren. Dat begint al meteen bij de korte openingstrack, dat begint met een opera sample waar hij op soulvolle wijze doorheen zingt. De nummers bevatten hip hop-, pop-, jazz- en avant-garde- elementen, die hij bundelt tot een soort moderne soul. De zang, maar soms ook de muziek, roept wel associaties op met Arthur Russell en op sommige momenten ook met Richenel uit zijn 4AD-tijd. De muziek laveert wat dat betreft ook van de jaren 80 naar de toekomst, of maakt ludieke combinaties daarvan. Het is een net zo ongrijpbaar als biologerend album geworden. Een heerlijk unicum.
Mike Patton & Jean-Claude Vannier – Corpse Flower (cd, Ipecac / Rarely Unable)
Bij de veelzijdige klasbak Mike Patton schud ik zo de bandnamen Mr. Bungle, Faith No More, Fantômas, Weird Little Boy, Maldoror, Nevermen, Tomahawk, Dead Cross, Tētēma, Hemophilica, House Of Discipline, Lovage, Peeping Tom en General Patton uit mijn mouw, om nog maar te zwijgen over zijn vele samenwerkingsverbanden met onder andere John Zorn. O ja en natuurlijk zijn Ipecac label. Een man met een enorme staat van dienst, die kan componeren en op veelzijdige wijze kan zingen, want dat gaat van waanzinnig hard tot uiterst zwoel. Dat laatste veelal niet al te serieus. Een naam als Jean-Claude Vannier heb je wellicht eens de revue zien passeren, maar doet niet bij elke generatie een belletje rinkelen vermoed ik (ja opa). Deze invloedrijke Franse componist en arrangeur laat al sinds de jaren 70 zijn muziek het licht zien en is ook de stille kracht achter Serge Gainsbourg geweest. Vannier laat ook op veelzijdige wijze van zich horen, namelijk van musique concrète, prog- en psychedelische rock tot filmmuziek, pop en chansons.
Deze twee artiesten hebben elkaar in 2011 ontmoet op een Gainsbourg retrospectief. Het klikt meteen en er ontstaat langzaam een soort samenwerking. Vannier stuurt Patton zijn songs en wacht, meestal ongeduldig, af wat deze ervan maakt. Patton zingt de teksten op zijn eigen manier en hier veelal op chansonachtige wijze, aangedikt met de nodige humor. Uit dit alles ontstaat hun album Corpse Flower, waarop 12 bijzondere songs staan. Ze krijgen daarop steun van de Amerikaanse muzikanten Smokey Hormel (Forro In The Dark, Beck, Johnny Cash), Justin Meldal-Johnsen (Beck, Air, Nine Inch Nails, Ima Robot) en James Gadson (Beck, Jamie Lidell) enerzijds en de Franse muzikanten Denys Lable, Bernard Paganotti (Magma), Daniel Ciampolini, Didier Malherbe (Mother Gong), Léonard Le Cloarec en het Bécon Palace String Ensemble anderzijds. Dat brengt muzikanten uit allerlei disciplines en vooral ook stijlen samen. Daardoor is het een soort romantische cocktail, met overal een dikke knipoog, geworden van chansons, prog rock, avant-pop, experimenten en Franse pop. Of ik het er duidelijker mee maak of niet weet ik niet, maar je moet denken aan een mengelmoes van (uiteraard) Serge Gainsbourg, Mr. Bungle en Fantômas, maar ook Ennio Morricone, Nick Cave & The Bad Seeds, Frank Sinatra en de latere Einstürzende Neubauten. Al met al een zeer geslaagde joint venture. Encore!
The Slow Show – Lust And Learn (cd, [PIAS])
Het is alweer drie jaar geleden dat het Britse The Slow Show diepe indruk heeft weten te maken met hun cd Dream Darling, dat overigens voorafgegaan wordt door het minstens zo sterk debuut White Water uit 2015. De minst Manchesterachtige band uit die stad brengt een herfstige en ingetogen mix van indie, artrock, Americana en folk ten gehore. Tegenwoordig bestaat de groep uit Rob Goodwin (zang, gitaar), Frederik ‘t Kindt (keyboards), Joel Byrne McCullough (gitaar) en Christopher Hough (drums). Ze komen nu met hun derde wapenfeit Lust And Learn. Nog altijd vormt die fijne met whisky en rook doorspekte zang van Goodwin een belangrijk onderdeel van hun muziek. Muzikaal gezien tappen ze nog uit dezelfde vaatjes, maar voorzien gasten hun nummers met enige regelmaat van prachtige strijk- en blaaspartijen en haast narcotiserende koorzang. Denk aan een verlammend mooie mix van Thomas Feiner & Anywhen, The White Birch, Kloster, Sigur Rós, Elbow, Last Harbour en een rustieke I Like Trains. Wat een bij de strot grijpend prachtalbum (weer).
Trupa Trupa – Of The Sun (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
Trupa Trupa heeft er voor gezorgd dat Polen er sinds 2009 een geweldige en volslagen eigenzinnige band bijheeft. De muziek van de groep bestaat in wisselende mate uit hybriden van psychedelica, krautrock, symfonische rock, folk, cold wave, surf, garagerock en noise. Misschien is artrock wel de beste term om hen te duiden. Door de jaren heen laten ze een iets milder maar zeker niet minder intens geluid horen. Dat geldt ook zeker weer voor hun vijfde album Of The Sun, waarop ze 12 nieuwe songs serveren. Grzegorz Kwiatkowski (gitaar, zang), Rafał Wojczal (keyboards, gitaar), Tomek Pawluczuk (drums) en Wojtek Juchniewicz (bas, gitaar, zang) gaan hierop rustig van start, waarbij ze als thema de verdoemenis van sterfelijkheid aansnijden. Dat brengen ze op toegankelijke en toch complexe wijze. De nummers steken vernuftig in elkaar en sleuren je zonder dat je er erg in hebt mee in hun eigen geschapen wereld, waarbij ze subtiel door de genoemde genres laveren. Naarmate het album vordert, wordt het allemaal wat grilliger, zoals wellicht het leven zelf. Het is emotievol, psychedelisch en diepgravend geheel geworden, al weet de groep ook prima te relativeren en een zekere (donkere) humor aan de dag te leggen. Hoewel ze een compleet eigen smoel hebben, moet je denken aan een soort dwarsdoorsnede van Sonic Youth, Blur en Guapo. Een bezinnend, meeslepend en ijzersterk album van deze eigengereide groep.