Het schaduwkabinet: week 37 – 2014

“Het Nederlandse economisch beleid is na de crisis te voorzichtig geweest.” Zucht, zoals iedereen al zei buiten de politiek. Gelukkig zijn wij flink doorgegaan met geld uitgeven, getuige onze lijstjes uit het:
Schaduwkabinet
We luisterden naar: DNMF, Dead Neanderthals, Continuum, Dirk Serries, Gareth Dickson, Esben And The Witch, Factice Factory, Further, Jenny Hval & Susanna, Interpol, Maybeshewill, Minibus Pimps, Sólstafir, Sourdeline & Friends, Hans Zimmer / Lorne Balfe & Lisa Gerrard, Control Unit, Superskin, Entombed, The Haunted, Earth en Jhené Aiko.

 


Bas

DNMF – DNMF
Dead Neanderthals – Prime

Het is nog steeds wonderlijk om te horen hoe een band zich kan ontwikkelen van extreem rammelend grindcorelawaai naar prachtige freejazz en avantgarde. Wat Dead Neanderthals samen met Machinefabriek op DNMF maakt is waarlijk prachtig. Dronend, dreigend, lawaaierig, diep, onheilspellend, verslavend. Hopelijk het begin van een lange samenwerking.
Met Colin Webster spelen de Neanderthalers al langer samen, maar waar ze de vorige keer (…And it ended badly verrassend ingetogen speelden, is het op Prime vanaf seconde 1 één en al compromisloos, keihard en zonder enig mededogen. Ferocious is de term die voor Prime uitgevonden lijkt. De overtreffende trap van Coltrane’s Ascension maar dan met alleen drummer en twee saxofonisten. Een track van 40 minuten, aan een stuk door door door door door. Genadeloos. Wat zullen ze kapot zijn geweest na die sessie. Wat een fabelachtige bak teringherrie.

Continuum – I & 2
Dirk Serries – The Origin Reversal

De kans is groot dat ik dit jaar vier releases van Dirk Serries hoog in mijn jaarlijst ga hebben. En dan tel ik de fantastisch mooie reissue van Continuum – zijn samenwerking met Steven Wilson van Porcupine Tree en Bass Communion – niet eens mee. Origineel uit 2005 en 2007, nu in een 3-LP versie in een uitvoering waar je helemaal stil van wordt, zo mooi. Wat dan weer goed past bij de ruimtelijke ambient op de eerste plaat. Muziek om op drift te raken in outer space, zoiets. Op 2 starten Wilson en Serries weer ambientesk, maar even later mengen ze er heel brutaal doomdronemetal doorheen. Heel anders, maar niet minder prachtig. Niet voor de lange halen, snel thuis liefhebbers trouwens: de 3 LP’s bevatten in totaal 6 tracks. En nergens een seconde overbodig.
Solo keert Serries op zijn nieuwe plaat The Origin Reversal terug naar ambient, waar hij het afgelopen jaar tijdens de samenwerking met anderen vaker de improv en luidere geluidssculpturen opzocht. Het is bijna absurd hoe de goede man elke keer weer volledig raak slaat. Naar meer woorden is het nog even zoeken: luisteren naar zulke perfecte ambient betekent voor mij volledig opgaan in het moment. En dan zijn woorden even overbodig.

 


JANWILLEMBROEK

Gareth Dickson – Invisible String (cd, Sleeping Man)
Garethdisckson-invisiblestringDe Britse singer-songwriter is -ik weet het nu vrijwel zeker- de reïncarnatie van Nick Drake. Niet alleen zijn gitaargeluid maar ook zijn stem is haast identiek. Daarbij is het een uitstekend muzikant. Vorig jaar brengt hij met het alias Nicked Drake allemaal covers van zijn held. Nu komt hij voor het eerst met een live album. Normaal heb ik het daar niet zo op, maar tjonge wat kan die Dickson toch mooi spelen en zingen. Live komt dat alleen maar mooier uit de verf. Hij brengt hier 17 pareltjes die samen meer dan 70 minuten duren. Overigens zal je geen moment op je horloge kijken, want Dickson weet je volledig aan de grond te nagelen. Het is door het spaarzame applaus en verhalen die hij vertelt dat je hoort dat het geen studioplaat is. Het is haast onvoorstelbaar dat hij enkel met akoestische gitaar en zang zo’n compleet geluid weet neer te zetten. Eén nummer is voldoende om te overtuigen. Grote klasse!

Esben And The Witch – A New Nature (cd, Nostromo)
Esbenandthewitch-anewnatureEsben And The Witch, u weet wel die Britse neogoths die je zo ergens in de hoek van de Cocteau Twins, The xx en My Bloody Valentine kunt proppen. Na twee albums is het een streep onder dit alles. De groep bestaat nog altijd uit Rachel Davies (zang, bas), Thomas Fisher (gitaar) en Daniel Copeman (elektronica, drums), maar ze laten de keyboards en synthesizers van weleer liggen. Ze duiken voor hun derde cd A New Nature de studio in met Steve Albini. Vermoedelijk heeft hij ook wel wat met de gewijzigde sound te maken gehad, maar klinkt de groep hoe dan ook een stuk rauwer en bij vlagen zelfs hard; een beetje richting de oude PJ Harvey en A Place To Bury Strangers. Niet dat die eerste twee albums verkeerd zijn, integendeel, maar de omslag hier is er één ten gunste van hun totaalgeluid. De melancholie en de emoties zijn namelijk intact gebleven, maar de impact is nu zoveel groter. Daarbij is het spannender, meer pakkend en gewoonweg een stap verder. Luister alleen maar eens naar het overdonderende “No Dog”. Een ware sensatie!

Factice Factory – The White Days (cd, Manic Depression)
Facticefactory-thewhitedaysDe post-punk, cold wave, new wave en dergelijke stijlen die je toch vooral met de jaren 80 associeert, raken ook nu weer helemaal in zwang. Now wave hoor je regelmatig; er is zelfs een interessante Facebookpagina waarop veel van deze muziek wordt geplaatst. En hieronder zitten mindere goden maar ook ijzersterke, die de bands van weleer naar de kroon steken. Zo’n band is Factice Factory. De groep bestaat uit de Fransoos Fabrice Lefebvre (gitaar, keyboards, arrangementen) uit de groep Rajna, zijn broer Théotime Lefebvre (bas, gitaar, pedals, arrangementen) uit Thermafrost en de Zwitserse zanger François Ducarn. Ducarn, zingend in het Duits, Frans en Engels, beschikt over precies de juiste donkerheid en meeslependheid in zijn zang en krijgt in 3 van de 9 songs bijval van de prachtige zang van Jeanne Lefebvre (Rajna, vrouw van Fabrice). De muziek is heerlijk melancholisch, claustrofobisch en gitzwart. Ondanks dat de muziek bestaat uit warme klanken is het die kille ondertoon die domineert. Zo hoort new wave, post-punk dan wel cold wave te klinken. Factice Factory giet er soms nog een licht noise- en shoegazesausje overheen. Ze brengen ook een heerlijke cover van The Cure’s “Cold”. Mocht het nog niet duidelijk zijn, liefhebbers van bands als Modern English, Joy Division, DAF, The Cure enzovoort zullen hiervan smullen. Geweldig, verslavend album!

Further – Where Were You Then? (1991 – 1997) (cd, Bad Paintings
Further-whereBegin jaren 90 heb je diverse noiseb
ands die nooit helemaal boven zijn komen drijven. Bands als Drive Like Jehu, Crown Roast en Further. Een Unwound is in diezelfde categorie toch wat verder gekomen. Further is toch een band geweest die ik zeer hoog heb zitten en waar bijvoorbeeld een Lee Ranaldo ook wel eens acte de présence heeft gegeven. Ze zijn voor mij ook wel referentiemateriaal. Het geluid zit, mede door de zang, ergens tussen Dinosaur Jr en de vroegere The Notwist in, waarbij de andere genoemde bands ook wel terug te horen zijn. Na 1997 hoor je eigenlijk niets meer van de groep en verspreiden leden zich over allerlei andere bands als Beachwood Sparks, Circle Jerks en The Tyde. Jammer want het leuke van Further is dat ze noise koppelen aan grunge, surf en lekkere experimenten. Je kunt gerust stellen dat mijn hart opensprong toen ik las van de singlecompilatie Where Were You Then?. Hun singles behoren tot het betere werk van Further maar zijn veelal op kleine, obscure labels verschenen. Maar nu heb er zo maar 13 keurig gebundeld op een schijf. Hopelijk krijgen ze ook de aandacht die ze verdienen.

Jenny Hval & Susanna – Meshes Of Voice (cd, SusannaSonata)
Jennyhvalandsusanna-meshesofvoiceEn dan is er plots deze gedroomde samenwerking van de dames die de Rune Grammofon stal delen dan wel hebben gedeeld. Jenny Hval is voordat ze onder haar eigen naam aan de slag gaat, actief als Rockettothesky waarmee ze bevreemdende, donkere pop maakt. Solo gaat ze nog prikkelender aan het werk en maakt ze veelal een mix van droompop, experimenten, shoegaze, spoken word, singer-songwritermuziek en jazz geworden. Susanna (al dan niet met haar achternaam Wallumrød of Magical Orchestra of Ensemble neoN) gooit hoge ogen met haar vol etherische, veelal verstilde en uiterst breekbare muziek. Beide zangeressen brengen op hun gezamenlijke debuut Meshes Of Voice ook effecten, noise, samples, gitaar, autoharp, piano en elektrisch harmonium. Daarbij krijgen ze nog rugdekking van Anita Kaasbøll (zang, effecten, noise, drums) en Jo Berger Myhre (contrabas, citer, effecten, noise). Ondanks dat beide klinken als twee betoverende sirenes, die boven alles uittorent, is de muzikale omlijsting behoorlijk duister en experimenteel en bij vlagen ook folkachtig en klassiek getint. Dat contrast maakt dit ook tot zo’n intrigerend en adembenemend mooi album. Maar liefst 15 bezwerende tracks van bij elkaar ruim 50 minuten lang weten je behoorlijk te overrompelen. Iets met “meer dan de som der delen” schijn je dan te moeten zeggen.

Interpol – El Pintor (cd, Soft Limit)
Interpol-elpintorInterpol heeft tot nu toe 4 sterke albums afgeleverd met de betere alternatieve en indie rock. Bij het laatste gelijknamige album uit 2010 is het wel een herhaling van zetten, maar ja wel een sterke herhaling. Een break van 4 jaar lijkt wel even welkom. Zo krijgt zanger Paul Banks ook de kans om een soloplaat uit te poepen. Nu zijn ze eindelijk terug met El Pintor, een niet al te creatief anagram na hun eerdere gelijknamige cd. De muziek echt klinkt behoorlijk opgefrist. Alle stofdeeltjes zijn weg en gaat er weer energiek aan toe. Een nieuw geluid hoef je van Interpol niet per se te verwachten, maar hoe ze iets brengen maakt een groot verschil. Of de cover bewust in de kleurstelling van hun debuut uit 2002 is weet ik niet, maar de muziek heeft wel enige raakvlakken met die periode. Alsof de handen op de voorkant zich insmeren met het elan van toen. Hoe dan ook, pakt dat hier goed uit. Interpol levert zoals verwacht een sterk album met hun bekende stempel af, geschikt voor een breed rockpubliek.

Maybeshewill – Fair Youth (cd, Superball)
Maybeshewill-fairyouthIn 2005 richten de studenten Robin Southby (gitaar, keyboards, programmering) en John Helps (gitaar) uit Leicester de band Maybeshewill op. Hiermee maken ze een aantal epees en de drie albums Not For Want Of Trying (2008), Sing The Word Hope In Four-Part Harmony (2009) en I Was There For A Moment, Then I Was Gone (2011). Officieel zou je ze bij de postrock in kunnen delen, maar ze lengen dit toch altijd wel aan met avontuurlijke prog en neoklassiek. Na ruim 3 jaar is er eindelijk hun vierde cd Fair Youth. De twee mannen worden hierop weer vergezeld door James Collins (drums), Jamie Ward (bas, keyboards, programmering) en nieuwbakken lid Matthew Daly (piano, keyboards). Zoals je kunt zien is er veel elektronica in het instrumentarium, hetgeen ze weer fraai inzetten in hun originele postrockmuziek. Ze krijgen nog hulp van muzikanten op cello, viool, accordeon, eufonium, trombone en trompet, waarmee ze zich weten te onderscheiden van veel genregenoten. Ze laveren weer van postrock naar prog, neoklassiek, math rock en lichte experimentele muziek. De opbouw van de nummers is ijzersterk en ze weten goed te variëren met de diverse ingrediënten. Het is voer voor liefhebbers van 65daysofstatic, Exp
losions In The Sky, Mono, Envy, If These Trees Could Talk, And You Will Know Us By The Trail Of Dead en Sleepmakeswaves. Een heerlijke plaat!

Minibus Pimps – Cloud To The Ground (lp+cd, SusannaSonata)
Mbp-cloudtothegroundEen meer sullige naam dan Minibus Pimps zal je zelden treffen, zeker niet bij een band die gitzwarte muziek maakt. Het is een nieuw samenwerkingsverband tussen niemand minder dan de 68-jarige John Paul Jones (Led Zeppelin) en de 43-jarige Helge Sten (Deathprod, Supersilent, Merriwinkle, Motorpsycho). Geen idee hoe die twee elkaar hebben ontmoet en elkaar muzikaal hebben gevonden, maar samen slaan ze op Cloud To The Ground hun handen ineen om met elektronica, samplers, ipads, processors en diverse instrumenten om eens flink te gaan improviseren. Ze presenteren hier 7 tracks. Het resultaat is een biologerende en bovenal duistere mix dark ambient, drones en allerhande experimenten. Er zit dat beangstigend bevreemdende van Scott Walker in, de complexe elektronica van Oneohtrix Point Never, de ijzigheid van Ben Frost, de experimenten van Supersilent en de dark ambient en drones van Deathprod zelf. Led Zeppelin is in het geheel nergens terug te vinden, of het moet een verpulverde versie van een song zijn. Nee, de output van beide heren is niet bepaald voor het daglicht geschapen maar wel van een fascinerende, donkere pracht. Geweldig album op SusannaSonata (van Susanna Wallumrød). Voor herhaling vatbaar en het mag gerust ook langer duren dan deze 29 minuten.

Sólstafir – Ótta (cd+3” mcd+zooi, Season Of Mist)
Solstafir-ottaSólstafir (zontekens) is in 1995 opgericht en maakt in den beginne nog behoorlijk venijnige Viking metal. Door de jaren heen zwakt dat behoorlijk af en sluipen er langzaam maar zeker gothrock, postrock en progrock elementen de muziek in. Het geluid blijft echter altijd wel behoorlijk stevig. Drie jaar na hun vorige album komen ze nu met het nieuwe wapenfeit Ótta (angst). De zang van Aðalbjörn Tryggvason (tevens gitaar) is iets gewoner, maar tevens indringender en de muzikale omlijsting door Svavar Austman (bas), Guðmundur Óli Pálmason (drums) en Sæþór M. Sæþórsson (gitaar) is veeleer postrock met hier en daar wat metal invloeden; toch zijn ze door hun typische geluid lastig in te delen. Het tempo is ook omlaag, waardoor er een behoorlijke dreiging vanuit gaat. Ze voorzien de 8 veelal lange stukken ook met enige regelmaat van strijkers. Dat hele IJsland blijft redelijk overzichtelijk, want de strijkers zijn afkomstig van Amiina en de productie in handen van Birgir Jón Birgirsson ofwel Jonsi van Sigur Rós. Het is een zwaar, emotioneel geladen werk geworden. Of de metalhead er blij mee is weet ik niet, maar ik vind dit misschien wel hun allerbeste en mooiste. Ze eindigen na krap een uur overigens wel lekker hard. Ik heb de box besteld, waar los van allerlei meuk, ook nog een 3” mcd met daarop 3 extra nummers, waarvan één remix van de titeltrack, die nog eens voor zo’n 20 minuten aan extra (hard) luisterplezier zorgen.

Sourdeline & Friends – Sourdeline & Friends (cd, Reverb Worship)
SourdelineandfriendsIn de jaren 70 brengt de Franse progressieve folkgroep de twee originele albums La Reine Blanche (1976) en Jeanne D’Aymé (1978). En dat was het dan. Tot er plots de cd Sourdeline & Friends opduikt op het eigenzinnige experimentele folklabel Reverb Worship. Waar anders? In 2011 zijn de twee eerder genoemde albums ook weer heruitgegeven op Guerssen. Maar dat dit een comeback in zou luiden wist ik niet. Het zijn zelfs de 3 belangrijkste leden uit de oorspronkelijke bezetting die hier samenkomen, te weten Catherine Burban (zang, draailier, psalteria), Jean-Pierre Dallongeville (zang) en J.P.Danielsen (gitaar, mandolinecello, zang). Hun bevriende artiesten brengen zang, altviool, gitaren, contrabas, percussie-instrumenten en viool. Het is van een onaardse, pastorale schoonheid wat ze hier ten gehore brengen. Folk met Barokke en psychedelische elementen. Alsof de tijd heeft stilgestaan en toch ook weer niet. Wat een verbluffende comeback!!!



Hans Zimmer / Lorne Balfe & Lisa Gerrard – The Bible (cd, Mercer Street)
Thebible-ostAls Lisa Gerrard verslaafde heb je het maar druk, want naast reguliere albums maakt ze en participeert ze ook in vele soundtracks. Ja dat stemmetje hè? Nu ontglipt ze me ook wel eens even, maar vorig jaar heeft ze weer samengewerkt met filmcomponist Hans Zimmer en tevens met film- en gamecomponist Lorne Balfe op The Bible. Dit is de soundtrack voor de gelijknamige miniserie over een zeker boek dat er niet om schijnt te liegen. Je mag gerust stellen, een boek van heb ik jou daar. De beide componisten gaan zoals vaker op beheerste maar toch enigszins bombastische wijze aan de slag. Lisa Gerrard voorziet de gulle orkestraties daarbij van haar typerende, veelal woordloze stemgeluid zoals ze dat solo en bij Dead Can Dance ook altijd al deed. Als liefhebber van de betere filmmuziek en Lisa Gerrard word je hier op je wenken bediend. Hemels album!

 


JUSTIN

Control Unit – Burn (cassette, Fort Evil Fruit, 2014)
Indrukwekkende nieuwe tape van het Italiaanse duo Silvia Kastel en Ninni Morgia, die hier worden bijgestaan door twee gast-percussionisten. De muziek van Control Unit is een geweldige combinatie van industrial, post punk en no wave dat wanhopig door de trechter van pop geduwd wordt en ergens blijft steken. De gedempte doch schreeuwerige vocalen zal wel herinneringen oproepen aan andere female-fronted punkacts, maar ook Throbbing Gristle is door de elektronica niet ver weg. En dan hebben we het nog niet over het meeslepende improviserende gitaarwerk van Morgia gehad, die regelmatig een aardige noise muur weet op te trekken. De zes nummers zijn uiteindelijk koud, machinaal en lijken het einde van de samenleving zoals we die kennen te voorspellen. Hopelijk kunnen we voor die tijd nog meer muziek van Control Unit verwelkomen.
Superskin – Descent (cassette, Baba Vanga, 2014)
Als ik op dit moment één iemand moet aanwijzen die de meest hypnotiserende tape van het jaar 2014 heeft gemaakt, dan is het Andreas Klotz wel. Onder de naam Superskin maakt hij futuristische DIY-electronica met een hoog dub gehalte en maakt hij van drie kwartier al snel paar uur verdwazing. De acht nummers werken natuurlijk vooral met herhaling, zowel in de Jamaicaanse percussie als in de (er nauwelijks erboven uitstijgende) lo-fi synth- en pianomelodieën. Alleen in het titelnummer lijkt Klotz nog even terug te grijpen naar te traag afgespeelde electro, maar verder wordt het lastig het hoofd helder te houden.

 


MARTIJNB

Entombed A.D. Back To The Front
The Haunted Exit Wounds
Leuk hoor die smerige rockgrooves enzo, maar een potje death metal is ook heel erg lekker. Nu waren ze alweer een tijdje op dat pad en sowieso redelijk consistent goed bezig, maar op Back To The Front zijn er weer meer polkabeats en dat is ook wel weer eens fijn. Soap opera’s zoals het vertrek van Hellid had ik niet echt verwacht maar het heeft dus ook wel leuke kanten, hopelijk wordt het allemaal bijgelegd en gaan ze dan weer samen in the best of both worlds verder. En leuk hoor, die progressieve aanpak van recenter The Hauntedwerk, maar als ik me goed herinner was de band opgericht om te beuken. Geen gezeur over blues en grooves of een ‚volwassen geluid’. Die beloftes zijn gebroken, maar na ook hier de nodige soap opera is Jensen met uiteindelijk toch maar een echt nieuw bandlid weer terug en beuken ze er ouwerwets lekker op los. Dus hard en snel. Wat fancy gitaarsolo’s van nieuweling Ola Englund erbij maar vooral gaan met die banaan. Rest ons nog de spannendste comeback van mijn grootste favoriet At The Gates (met 2 Hauntedleden en ex-lid Anders Björler).


Earth Primitive And Deadly
Het hele tumbleweed droneconcept was wel een beetje aan vernieuwing toe, maar dat cello-gekweel van het Angels of Darknesstweeluik was het niet voor mij. Het eerste nummer van Primitive And Deadly wat men liet horen had meer distortion op de gitaren en de vocalen van Rose Windowszangeres Rabia Shaheen Qazi. Dat stemde weer nieuwsgierig. Het album valt ook zeker niet tegen, al is Qazi maar op een song aanwezig. Ik heb niet zoveel met Mark Lanegan maar zijn bijdrages passen prima bij het heavier gitaargeluid van Dylan Carlsons gitaren. De hoofdmoot blijft instumentaal maar Earth klinkt weer fris.

Jhené Aiko Souled Out
Na een mixtape (Sailing Soul(s)) en een EP (Sail Out) is het debuutalbum er dan eindelijk. Ze featurede ook bij veel rappers maar in tegenstelling tot de eerdere releases lopen die gastem een stuk minder door ’t beeld op Souled Out. Hip hop blijft wel een belangrijk bestanddeel maar is er bijvoorbeeld in 50 Cent quotes, maar alle shine is nu voor Jhené. Sensuele, broeierige r’n’b, als een dikke wietwolk, op ’t psychedelische af. Maar dat is logisch, want stoned is the way of the walk, daar laat Aiko geen twijfel over bestaan. En mocht het je dan nog allemaal te nuchter klinken, er is alweer een Chopped & Screwed versie ook …

Comments

comments

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.