“Europeanen zijn de grootste drinkers ter wereld”. Ja en de Filippijnen de kleinste zeker. Veel nuttiger informatie (hik) vind je (hipz) in onze lijzzztjes uit het (burp):
We luisterden naar: Erkin Koray, Laura Marling, Primus, Splashgirl, Institut Für Feinmotorik, Ryan Kernoa, Roosbeef, Reptile 71, Lady Besery's Garden, Ishraqiyun & FORMS, Emarosa, Dance Gavin Dance en خيام اللامي (Khyam Allami).
De mooiste release deze week en dit jaar is en blijft natuurlijk mijn zoon Pepijn die ons kwartet completeert!
Daarmee eindigt jongens vs. meisjes in een mooie 2-2 eindstand 🙂
Erkin Koray – Meçhul: Singles & Rarities (cd, Sublime Frequencies)
In mijn zoektocht door de Turkse muziek duikt de naam van Koray met enige regelmaat op. Je kunt hem gerust de Godfather van de Anatolische rock (& roll) noemen. Hij specialiseert zich later ook in psychedelische rock, waar ook Turkse folk in doorechoot. Selda is zijn vrouwelijke evenknie. Het immer fijne Sublime Frequencies label brengt nu van Koray deze compilatie uit met zijn “hits” uit de jaren 1970-1977. Het klinkt tegelijk tijdloos als gedateerd. Dat laatste vooral dat een groot deel van de opnames op charmante wijze kraakt dat het een lieve lust is. Maar het is hoe dan ook een geweldig document van deze Turkse muzikant geworden, die ook fans van Europese muziek uit de jaren 70 zou kunnen aanspreken en zelfs mensen die van een meer rauwe en Oosterse versie van The Last Shadow Puppets houden.
Luister Online bij YouTube:
Gün Doǧmuyor
Laura Marling – A Creature I Don’t Know (cd, Virgin)
Drie jaar geleden debuteert de dan nog 18-jarige Laura Marling met haar verbluffende debuut Alas I Cannot Swim. Haar singer-songwritertalenten zijn groots, hetgeen ze in prachtig weemoedige folkachtige songs dik onderstreept. Op haar tweede cd I Speak Because I Can van vorig jaar gaat ze daar nog even in de overtreffende trap overheen. Ze zit met haar muziek in de hoek van Nancy Elizabeth, Fran Rodgers, Joanna Newsom, Suzanne Vega en Essie Jain, maar heeft duidelijk haar eigen sound. Muziek die op een ontwapende wijze weet te ontroeren. Nu is ze terug met alweer haar derde album. Marling, nog steeds hartstikke jong, wordt toch ouder en brengt -hoe erg die term ook klinkt- meer volwassen muziek. Technisch is alles beter, de zang is meer doorgewinterd en haar composities bevatten nu meer altcountry en jazz invloeden. Alles wat ze nu inlevert aan die jonge charmes van de eerste twee albums compenseert ze nu ruimschoots met die verbeteringen. Nu steeds ontzettend goed dus, maar op een andere manier. En gelukkig wederom met van die adembenemende momenten.
Luister Online bij YouTube:
Sophia
Primus – Green Naugahyde (cd, Prawn Song Records)
Martijn zei het een paar weken terug al: “…gewoon een Primusplaat en zo klinkt het ook. Zo origineel als Primus ooit was, inmiddels klinkt het zevende studio-album vooral als meer van hetzelfde,for better or for worse.” Ik ben na 12 jaar eigenlijk wel heel erg blij met een Primus die gewoon weer als Primus klinkt, want dat blijft altijd ten opzichte van andere bands hoe dan ook een heel origineel geluid. Als hun vorige albums twee keer zo lang waren geweest, waren er geen klachten geweest van mijn kant. Nu lijken ze zelfs wel meer naar hun oudere geluid terug te grijpen en spelen alleen iets meer met de vocalen. Baspartijen om van te smullen en een positief antwoord op de vraag “does humor belong in music?”. Op en top Primus! Voor grote verrassingen moet je gewoon maar op je verjaardag wachten.
Luister Online bij YouTube:
Tragedy’s A’Comin’
Splashgirl – Pressure (lp, Hubro, 2011)
Aan de naam alleen al zou men kunnen opmaken dat dit geen gewoon jazztrio is. Het Noorse Splashgirl laat op het derde album inderdaad diverse invloeden horen, die je niet snel met een de klassieke opstelling van piano, bas en percussie zou verwachten. Met onder meer elementen uit de postrock (Godspeed), drones (producer is Randall Dunn, o.a. Sunn O))) en Earth) en ambient elektronica doet Pressure modern en gevarieerd aan. Het trio krijgt dan ook hulp van vijf gastmuzikanten, waarvan Juhani Silvola zich het meest laat horen op de gitaar, spannende duels uitvechtend met de piano. Verwacht echter geen hectische taferelen; Pressure is ook een zeer ingetogen plaat die de luisteraar uitnodigt de diepte in te gaan.
Institut Für Feinmotorik – Abgegriffen (lp, Marriage Records, 2011)
Dit Duitse kunstcollectief staat vooral bekend om hun zelfgebouwde installatie met 8 draaitafels en 5 mixers, de zogenaamde octogrammoticum. Door allerlei huis-tuin-en-keuken-voorwerpen (als het maar geen lp is) als geluidsbron te gebruiken creëren ze hiermee niet-gemanipuleerde akoestische en mechanische klanken. Ook op Abgegriffen horen we geloopte ritmes, noise, clicks en cuts, die niet zelden aan de typische Duitse minimal techno doen denken, ware het niet dat de plaat bol staat met sputterende oneffenheden. Met een kille afstandelijkheid tot gevolg. Fascinerend, dat wel.
Ryan Kernoa – Stria (mp3, re:konstruKt, 2011)
Dit bandlid van de Franse avant-noise rockers Kourgane doet het solo een stuk rustiger aan. Gewapend met slechts een (amper gestemde) akoestische gitaar maakt hij lange instrumentale stukken met hypnotiserende jams, steunend op herhaling en puriteit. Experimenterend met stiltes en volume laat hij zijn spel de natuurlijke vrije loop, wat uiteindelijk een prachtig, melancholisch stukje improvisatiemuziek oplevert. Voor wie van het stevigere werk houdt is de recente Corps De Chasse van Kourgane overigens ook een aanrader.
Roosbeef – Omdat Ik Dat Wil (2011)
Klonk Roosbeef op haar debuut nog als een vrouwelijke Andre Manuel, de opvolger laat een zangeres horen waarbij ik moet denken aan die Franse zuchtmeisjes. De naïeve onschuld heeft plaats gemaakt voor erotische onschuld. Als band zeker meer een geheel, maar te koste gegaan van de verstaanbaarheid van de zang. Roosbeef cijfert zichzelf weg, om meer speelruimte te creëren. Juist in het eigenwijze gedrag en de mooie woordspelingen ligt haar kracht, nu komen ze niet meer tot haar recht. Het is allemaal te klein. Ik moet gedurende de luistertrip steeds meer denken aan de gemaakte luchtigheid van Lucky Fonz III, en als er een irritante Nederlander niet welkom is in mijn gedachtes, is hij het wel. Sluit jezelf voor het derde album op in een studentenkamer, leef drie maanden op water en brood, en laat jouw bandleden de rol vervullen die je hun wilt laten spelen. Dan komt het allemaal weer goed. Niet Uitmaken is een positieve uitzondering op het geheel, en klinkt als een prettig huwelijk tussen dEUS en Blondie, toevallig ook haar nieuwe haarkleur. Toch hoop ik Roosbeef snel live te zien, daar op het podium hoort ze gewoon thuis, en zal deze persoonlijkheid zeker haar mannetje staan.
Reptile71 – In Dust: 2000-2003 (2009)
Deze release van Paul Tetteroo is uitgebracht bij het label Sounds for Sure, waarvan hij net als de gelijknamige webshop eigenaar van is. Klinkt natuurlijk een stuk beter dan Eigen Beheer. Want als er iets mij afschrikt is het wel het begrip Eigen Beheer. Daarbij moet ik aan die foute Hier Waak Ik stickers denken met van die bloeddorstige honden, maar dit terzijde. In Dust: 2000-2003 is het knutselproject van Reptile71, thuis in elkaar gezet en oorspronkelijk bedoeld om niet uit te brengen. Vanwege nieuwsgierigheid en animo van derden heeft hij uiteindelijk besloten om het toch openbaar te maken. Het is een album welk terug grijpt naar de postpunk van de jaren 80. Verwacht niks in de stijl van Interpol, Editors of White Lies, die maakten het geluid alleen maar groter. Ondanks de wat sobere begeleiding gaat hier een hoopvolle sfeer van uit. Je voelt de onschuld en het speelgenot, omdat er duidelijk geen druk achter zit. Er is duidelijk geluisterd naar Dead Can Dance (Into the Labyrinth), Depeche Mode (A Broken Frame) en OMD (Architecture & Morality). Dus niet de zoveelste band die het wiel probeert uit te vinden, maar gewoon een liefhebber van de glorieuze periode van voorheen, die de capaciteit heeft om deze muzikaal vorm te geven.
Lady Besery's Garden – Experiment Experience Explosion (1998)
Als je de Gothic scene in Duitsland volgt, dan lijkt het net alsof de Berlijnse Muur nooit is gevallen. Ondanks een aardig opgekrabbelde economie blijven ze daarin steken in de jaren 80. Het ademt allemaal de inktzwarte no future mentaliteit uit, terwijl je eigenlijk een meer hoopvoller geheel verwacht. Of zou men daar echt in een gehuurd doodgraverpak een winterslaap houden in een eiken kist. Dicht getimmerd en geluidsarm gemaakt. Lady Besery’s Garden is het zoveelste geval van een hongerige vampier die aan bloedarmoede leidt. Het is allemaal te leeg, nergens wordt ik meegezogen in een trip die tot extase reikt. Sinds Bauhaus Ziggy Stardust van David Bowie onder handen nam, lijkt men min of meer verplicht om deze veelzijdige kameleon te eren. Hier is een poging gedaan met de coverversie van het nummer Andy Warhol, die dus zwaar aan kracht verliest. Voor mij mogen deze nachtbrakers best van wat minder daglicht genieten, het brand langzaam op als een dovende kaars.
Ishraqiyun Saptarshi b/w FORMS Radar
In afwachting van Book Of Souls (lol!) komt Secret Chiefs 3 eerst weer met een paar singletjes. De eerste van naar ik meen vier (maar eerst zien, dan geloven) kent een rockende Bernard Herrmanncover in de vorm van Radar en nog harder rockende Ishraqiyun track Saptarshi. Op een volgende single zou wel eens een oude bekende langs kunnen waaien (ik gok Patton).
Emarosa n/t
Dance Gavin Dance Downtown Battle Mountain I & II
Op m'n ouwe dag nog aan de screamo. Zanger Jonny Craig is de boosdoener en ze hebben gelukkig ook het fatsoen de vermaledijde autotuner achterwege te laten. Craig is namelijk een geweldige rockzanger. Het gitaarwerk is wat experimenteler bij Dance Gavin Dance, maar bij Emarosa worden zijn verrichtingen weer niet 'verstoord' door die screams, dus ik ben er nog niet helemaal wat ik liever heb.
خيام اللامي (Khyam Allami) ونين أقل (Resonance/Dissonance)
Allami is een jonge bespeler van de oed, kind van Iraakse ouders in Damascus die in 1990 naar Londen verhuisden. Helemaal in z'n eentje heeft hij Resonance/Dissonance ingespeeld en dat is geen moment saai. Gebaseerd op de Arabische tradities maar met een moderne drive. Je krijgt er ook nog een dvd bij waar hij bijgestaan wordt door percussionist. Mooie, delicate en emotionele muziek, voor een amateuroedist als ondergetekende zowel inspirerend als frustrerend.