Kankerstichting! Maar ja als je een voetballer voor 100 miljoen koopt in deze tijd, waar hebben we het dan nog over? Doorrrrr naar onze goed uitgeruste lijstjes uit het:
We luisterden naar: Barbez, Pascal Comelade, Fatal Casualties, Hexvessel, Julia Holter, Musica Folklorica, Christina Carter, Peter Kolovos, Gunslingers, Born Of Six en El Mahdy Jr. En keken naar: The Set-Up.
Barbez – Bella Ciao (cd, Tzadik)
Na 8 jaar is de groep rond gitarist Dan Kaufman eindelijk weer terug met hun vierde album, dat een hommage is aan de muzikale erfenis van de Romeinse Joden en tevens -nu ze toch bezig zijn- aan het Italiaanse verzet tijdens de Tweede Wereldoorlog. Samen met Pamelia Kurstin (theremin), Catherine McRae (viool), Peter Hess (klarinetten), Danny Tunick (marimba, vibrafoon, orgel, piano), Peter Lettre (bas) en John Bollinger (drums) completeert hij zijn band. In 4 van de 11 tracks is ook zang te horen, tweemaal van Fiona Templeton en tweemaal van Dawn McCarthy (Faun Fables). Ze maken een prachtige mix van avant-garde, jazz, folk, Balkan muziek, rock en dark cabaret. De ene keer heel hectisch en op andere momenten aangrijpend mooi, maar altijd uiterst intrigerend. Een heel fijne terugkeer.
Pascal Comelade – El Pianista Del Antifaz (cd, Because Music)
Al sinds 1975 houdt de Franse muzikant zich bezig met speelgoedmuziek, een fenomeen dat vooral in zijn vaderland op handen wordt gedragen en ook navolging heeft gekregen bij Klimperei, Pierre Bastien en Yann Tiersen. In het geval van Comelade is die liefde ook helemaal te snappen, aangezien hij die kunst beheerst als geen ander, wat hem al met de groten der Aarde heeft laten samenwerken; van Richard Pinhas, Pierre Bastien en Jc Berrocal tot Jaki Liebezeit en PJ Harvey. De grote kracht van zijn kinderlijke muziek is altijd die heerlijke melancholie die er doorheen sijpelt. En verder word ik altijd erg vrolijk van die haast kolderieke vondsten. Dat geldt wederom voor zijn nieuwe cd, waar Comelade (piano, orgel, banjo, gitaar, accordeon, speelgoedinstrumenten) speelt met diverse gasten die hem begeleiden op gitaar, strijk- en blaasinstrumenten. Geen verrassing voor de fans, mede omdat een deel bestaat uit opgepoetste oude nummers, maar wel weer een heerlijke aanvulling op zijn inmense discografie. Saillant detail is dat de hoes door Joost Swarte is getekend
Fatal Casualties – Paria (cd, Seja)
Ik houd enorm van die EBM muziek uit de jaren 80/90. Ook vermalen met het meer dark wave, gotisch en industrieel gerichte werk. Bands als Frontline Assembly, Skinny Puppy, Front 242, Schnitt Acht en legio bands die op de vroegere Wax Trax! en Devotion labels muziek hebben uitgebracht. Een groep die dat allemaal in zich herbergt is het Zweedse duo Fatal Casualties. Stefan Ljungdahl en Ivan Hirvonen richten de band al in 1986 op in Stockholm. Ze zijn dan tot 1991 actief en treden op en brengen enkele demo’s uit. In 2010 is hun reünie een feit en vorig jaar ziet dan pas hun eigenlijke debuut Paria het licht. Hierop brengen ze de genoemde combi, aangelengd met een behoorlijke dosis psychedelica die me meteen aan de Legendary Pink Dots doen denken en elektronica die ook bij Nine Inch Nails zou passen. Een fantastische combinatie van genres. Het is in eerste instantie digitaal uitgegeven, maar ziet nu in een beperkte oplage van 200 stuks ook op cd het licht. Een keiharde aanrader voor eenieder die op moderne wijze ouderwets wil genieten.
Hexvessel – Iron Marsh (mcd, Svart)
Martijn had deze al eerder in zijn bezit, maar ook ik mag er na de vakantie van genieten. Na twee geweldige cd’s van deze groep rond zanger/gitarist Mat “Kvohst” McNerney (tevens in de blackmetalbands Dødheimsgard en Code), nu een mini van 5 nummer breed en bijna 34 minuten lang. Mat woont sinds 2009 in Finland en werkt hier zoals altijd met Finse muzikanten. Grote verschillen met het vorige werk van deze neohippie is er eigenlijk niet, al is het misschien een tandje meer psychedelisch geworden. Het is gewoon een boeiende mix van psychedelische folk, darkfolk, neofolk, prog en rock, af en toe nog aangevuld met jazz, drones en blues. Te gast zijn Alia O’Brien (Blood Ceremony) op fluit en in de Yoko Ono cover “Woman Of Salem” ook zangeres Rosie Cunningham (Purson). Ergens tussen tussen Kiss The Anus Of A Black Cat, Flying Horseman, Peter Hammill, Current93, Ulver en Greg Weeks vind je deze Finse lekkernij.
Julia Holter – Loud City Song (cd, Domino)
Julia Shammas Holter, zoals ze voluit heet, is een klassiek geschoolde keyboardgitarist die sinds 2008 start met het uitbrengen van enkele cd-r’s in eigen beheer. In 2011 brengt ze haar debuut Tragedy uit. Dat is een buitenaardse kruisbestuiving van elektronica, ambient, experimenten, krautrock en wave geworden. IJzersterk Het brengt 4ad-atmosferen naar boven, roept herinneringen op aan Neu, Laurie Anderson, Arthur Russell, Grouper, The Knife en Zola Jesus en weet je continu in spanning te houden. Vorig jaar verschijnt haar tweede voltreffer Ekstasis. Hierop hoor je nog meer dan haar bijzondere visie op het componeren en combineren van muziek. Ze brengt met haar keyboards, samples, veldopnames en typische zang een boeiende mix van ambient, neoklassiek, avant-garde, Barok en leftfield elektronica ten gehore. Bij deze bezwerende pracht klinkt ze soms als een eenpersoons Einstürzende Neubauten en SPK, terwijl ze daarnaast ook associaties oproept met Grouper, Fennesz, Demdike Stare, Solex, Jessica Bailiff, Meredith Monk, Zola Jesus, Julee Cruise, The Caretaker en Laurie Anderson. Op haar derde album Loud City Song begint de zangeres/toetseniste op etherische en bezwerende wijze, haar Julianna Barwick connectie, zij het meer uitgesproken en neigend naar minimal en klassiek. Ze omringt zich op dit album dan ook met leden van Nite Jewel (zang, productie, drums), saxofonist Chris Speed, een cellist, violist, bassist en trombonist. Hierna komt ze met klassiek getinte droompop, waar ook jazzelementen inzitten. Later krijg je in “Horns Surrounding Me” weer Philip Glass-achtige minimal music vermengd met indiepop. Weer wat verder krijg je avant-jazz, ambient, wave en experimentele muziek voorgeschoteld. Haar stem vormt de rode draad, die zich op ijle wijze overal doorheen kronkelt. Plak aan de vele referenties nog de oude His Name Is Alive, Jenny Hval, Clogs en My Brightest Diamond en je krijgt enigszins een idee. Het is allemaal gehuld in nevels en toch goed doorwaadbaar. Wat een diepgravende schoonheid!
Musica Folklorica – Ej, Ženy, Ženy, Poradteže Mi (cd, Indies)
Rond Tsjechië, Slowakije en Hongarije en misschien nog wel breder dan dat heb je overlappende folkloristische muziekstroming. Ze verschillen vaak enkel op instrument gebruik. Het Indies label heeft een prachtige 4cd box met enkel Moravische liederen plus nog een kerst cd, getiteld Antologie: Moravské lidové hudby 1, 2, 3, 4 en 5. Vijf cd’s met uitsluitend onbekende groepen die nog traditionele muziek brengen uit dat deel van Tsjechië, dat van generatie op generatie is doorgegeven. Eén van de deelnemende bands is het gezelschap Musica Folklorica dat zich al jaren toelegt op het maken van deze muziek. Ik heb al diverse albums van hen in de kast staan die zeer de moeite waard zijn. Zoals bij veel Moravische muziek, vaak polka’s, speelt naast de gebruikelijke viool ook de cymbaal een heel grote rol. Zo ook op dit nieuwe album dat uitsluitend gaat over gebeurtenissen van vrouwen en ook uitsluitend door vrouwen wordt gezongen met in de hoofdrol zangeres Veronika Malatincová. Ontroerende liederen afgewisseld met lekker opzwepende, de één nog fraaier dan de ander. Voor de niet Moravië kenners lijkt de muziek denk het meest op die van Márta Sebestyén & Muzsikás. Hoe dan ook, een prachtig album!
Luister Online:
Ej, Ženy, Ženy, Poradteže Mi (albumsnippers)
Christina Carter – Texas Modern Exorcism (cdr, Many Breaths, 2013)
We kennen Christina Carter natuurlijk van Charalambides met haar (ex-)man Tom Carter, maar ook solo is haar discografie zeer uitgebreid. Deze handgenummerde en handgeschilderde cdr is haar laatste wapenfeit, en doet niet onder voor de trage pracht van het genoemde duo. Het begint met een bijna 20 minuten lang nummer dat langs echoënde harmonica, zwevende zang en de resonerende snaren van de gitaar voert, een dromerig sfeertje neerzettend dat een uur lang zal aanhouden. Vanwege het spaarzame spel komt de term drone ook nog al eens om te hoek kijken, maar in ieder geval niet in het verrassend relatief vrolijke Film, terwijl verderop nummers wel wat weg hebben van psychedelische, minimalistische blues. Genoeg te beleven dus op deze prachtige kleine release.
Peter Kolovos – Black Colors (3×12”, Thin Wrist, 2013)
Deze fantastisch uitgevoerde glossy box met 3 high-quality lp’s zou zomaar een release kunnen zijn die je op het uiterlijk koopt, zonder een noot gehoord te hebben. Ik wil natuurlijk geen onaangename verrassingen op mijn geweten hebben, dus zal ik de muziek van de in Los Angeles residerende gitarist/componist Peter Kolovos proberen te omschrijven. Kolovos improviseert er lustig op los met een elektrisch gitaar en elektronica, zonder techniek en vorm maar met de doortastendheid en intensiteit van een gelouterd noise artiest. Noise is dan ook wat de meeste mensen het eindproduct zullen noemen, doch liefhebbers van Keiji Haino en Bruce Russell / The Dead C spitsen de oren en rennen naar de platenboer.
Gunslingers – Massacre-Rock Deviant Inquisitors (12”, Lesdisques Blasphématoires Du Palatin, 2013)
Prettig gestoorde ep van deze Franse heren, die ook deel uitmaken van Aluk Todolo (lees het Schaduwkabinet van week 46 van vorig jaar). Deze single-sided 12” is opgedeeld in twee delen, die voor het gemak omschreven kunnen worden als noiserock. Een sixties en seventies vibe is absoluut aanwezig, leunend op elementen uit de garagerock, punk, surf en psychedelica. Dat Gunslingers een band van deze tijd is, proberen ze te bewijzen door het tempo agressief op te voeren naar moderne maatstaven, zoveel dat zelfs de bizarre vocalen pitched lijken. Het is allemaal rommelig, gek en chaotisch, maar het duurt slechts een dik kwartier en die 15 minuten geven een hoop energie af.
The Set-Up (Robert Wise)
Mooi dat er in mijn cinema-reis nog altijd klassieke noirtjes op kunnen duiken. The Set-Up is een favoriet van Martin Scorsese, en daarmee inspiratiebron voor Raging Bull. The Set-Up bevat een van de langste en beste boksmatchen uit de filmgeschiedenis, vandaar. Achttien minuten lang maaien de armen, afgewisseld met shots van verlekkerd (en soms hilarisch bloeddorstig) publiek. The build-up is nog een tikje beter. De boksers hangen rond in de kleedkamer, dromend van vroeger, of van daden die nog moeten komen. Robert Ryan werpt een blik naar buiten, waar de lichtjes van Paradise City blinken. Edward Hopper had dat blokje oldschool Amerika niet beter neer kunnen zetten. Tussen de penny arcades dwaalt Audrey Totter, de vrouw van de bokser. Ze wil dat hij stopt. Met manlief ‘vast’ in de kleedkamer – en zij geëmotioneerd – krijgt de film iets van Ascenseur pour l’Échafaud. Het is bijna jammer dat de match moet beginnen! Niettemin zijn er ook genoeg fijne karakters binnen de arena. De twee trainers, bijvoorbeeld, die de wedstrijd van hun veteraan hebben verkocht. Eentje onafscheidelijk met sigaarstompje in de mondhoek, de ander (de immer memorabele Percy Helton) met de zenuwen. Puur op plot en personages bezien is de film vrij plat, maar de stijl houdt alles overeind. Een technische knock-out.
Born Of Six Svapiti
Omdat ‘sadje’ (de tonica) ontstaat uit de neus, de keel, de borst, het gehemelte, de tong en de tanden, is het bekend als het ‘zes-geborene’. Ja, die Catherine Crister Hennix en haar matties Amelia Cuni en Werner Durand weten er weer een mooi verhaal bij te vertellen, al is het niet zo’n hermetisch boekwerk als bij Hennix’ The Electric Harpsichord. Gelukkig heb je dat allemaal niet nodig om weer heerlijk weg te drijven in de 55 minuten durende drone die tradities als Noord-Indiase ‘dhrupad’ mengt met relatief recentere ontwikkelingen als ‘just intonation’ en ‘early minimalism’. Als het vorig jaar verschenen The Chora(s)san Time-Court Mirage je beviel zal Svapiti je zeker kunnen bekoren.
El Mahdy Jr. The Spirit Of Fucked Up Places
El Mahdy Jr. is een in Turkije (Konya) woonachtige Algerijn die dubby, galmende beats bakt waarbij hij samples gebruikt uit Algerije maar ook meer dan eens Turkse ‘arabesk’ aanspreekt. Door velen beschouwd als proletenherrie maar tegelijk is de eveneens gesamplede İbrahim Tatlıses een begrip. Voor andere artiesten (Orhan Gencebay bijvoorbeeld) in dat genre is overigens wel stukken meer waardering inmiddels, ‘fantazi’ en ‘nostalji’ zijn echt geen termen om je nog voor te schamen in de hippere kringen van İstanbul. El Mahdy Jr. maakt er een zeer bombastisch en duister brouwsel van, zeer gelimiteerd ook op viny in een vers ruikende, gezeefdrukte hoes.