Als er zoals nu veel geweld is in de VS, dan is dat het toekomstbeeld als de democraten aan de macht komen? Iets meer logica is te vinden in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Bananagun, Markus Floats, T. Gowdy, Kelly Lee Owens, Private World, Sarah Walk en Widowspeak.
Jan Willem
Bananagun – The True Story Of Bananagun (cd, Full Time Hobby / Konkurrent)
Daar in Oceanië weten ze wel raad met psychedelische muziek en ook met het lekker teruggrijpen naar vervlogen tijden. In 2011 was het de Nieuw-Zeelandse band Unknown Mortal Orchestra die hoge ogen scoorden. Het zelfde zou nu wel eens kunnen gebeuren met Bananagun, die van het eilandje verderop, beter bekend als Australië komen. Het bonte gezelschap bestaat uit Nick Van Bakel (gitaar, zang, fluit, trompet, klavecimbel, percussie), Jack Crook (gitaar, zang), Charlotte Tobin (percussie), Josh Dans (bas), Jimi Gregg (drums), Pierce Morton (altsaxofoon), Miles Bedford (tenorsaxofoon) en Zoe Fox (zang). Op hun debuut The True Story Of Bananagun laten ze een wilde of beter kleurrijke potpourri aan stijlen horen, die hun wortels in de jaren 60 en 70 lijken te hebben; van de vorige eeuw welteverstaan. Maar dat weten ze aan elkaar te knopen dat er iets volslagen eigenzinnigs uitrolt. Hoewel de hoofdmoot bestaat uit met hippiebloed geïnjecteerde psychedelische rock met een lekkere groove, komen ook surf, pop, experimentele muziek, jazz en Afrikaanse plus Braziliaanse elementen voorbij. In eerste instantie moet ik denken aan Bodies Of Water met drollenvangers van The Housemartins aan. Dat blijkt slechts een moment opname want later krijg je ook associaties met Morgan Delt, Unknown Mortal Orchestra, Khruangbin, Arthur Russell, Fela Kuti, Broadcast, Os Mutantes en vast nog veel meer. Veel belangrijker is dat ze een heerlijk aanstekelijk plaatje hebben afgeleverd, waarbij ze ondanks de bandnaam geen uitglijders maken dan wel afgeschoten zullen worden.
Markus Floats – Third Album (cd, Constellation / Konkurrent)
Op het kwaliteitslabel Constellation uit Canada debuteren nogal eens bijzondere artiesten en niet meer alleen de bands met een link naar Godspeed You! Black Emperor. Eén van de nieuwe artiesten in het veld is Markus Floats, het alias van Markus Lake. Hij heeft al twee albums uitgebracht onder die naam, die net als zijn derde Third Album een logische titel hebben meegekregen. Hij is ook actief als bassist in diverse bands in Montréal en medeoprichter van de Drones Club (indie-muziekruimte). Markus heeft een opleiding jazz performance gevolgd en elektro-akoestische studies gedaan. Op zijn nieuwe album brengt hij in ruim een half uur 6 tracks, die bestaan uit uiterst subtiele en langzaam van karakter veranderende elektronische klanken. Het klinkt haast of hij in slow motion schildert met zijn geluiden, die soms ondefinieerbaar zijn en op andere momenten goed te duiden zijn, zeker als de orgels even lekker aanzwellen. Hij knutselt daar nog allerlei sounds doorheen, van atonale piepjes en drones tot veldopnames en jazzy- en sacrale elementen. Verder varieert hij met ritmische en meer soundscape-achtige stukken. Het is in feite een soort meeslepende soundtrack geworden, die je op de punt van je stoel kan laten zitten maar ook rust kan brengen. Het levert een uiterst genietbare en unieke luisterervaring op.
T. Gowdy – Therapy With Colour (cd, Constellation / Konkurrent)
De Canadese producer en geluidskunstenaar T. Gowdy timmert eerst achter de schermen aan de weg bij bands als Suuns en Ensemble, maar laat ook al een paar jaar solo van zich horen. Meestal zit hij met zijn muziek ergens in de ambienthoek, maar het is zonder uitzondering elektronisch. Hij komt nu met zijn album Therapy With Colour, zijn eerst op het geweldige Constellation label. Hierop brengt hij in een goede 28 minuten 5 tracks, die behoorlijk repetitief van aard zijn. Tevens gaat hij, zij het op isolationistische wijze, meer de technokant op. Dat combineert hij met ambient, IDM en allerhande experimenten. Door het herhalende patroon in de muziek heeft het een meditatieve werking. Nu is dit alles ook geïnspireerd door de experimenten met de Nova Pro 100 Light & Sound Mind Machine, een apparaat voor thuishypnose. Daarmee weet hij op fascinerende wijze een brug te slaan tussen elektronica van weleer en de toekomst. Dat klinkt dan grofweg als een kruisbestuiving tussen Beaumont Hannant, Aube, Lagowski en Emeralds. Het is een album vol muzikale architectonische hoogstandjes geworden.
Kelly Lee Owens – Inner Song (cd, Smalltown Supersound / Konkurrent)
Normaal gesproken hoef je mij niet per se midden in de nacht wakker te maken voor techno. En eigenlijk geldt dat voor alle muziek, maar u begrijpt wat ik bedoel. Nu is er aan de Britse Kelly Lee Owens niets normaal, want ze kleurt getuige haar gelijknamige debuut uit 2017 graag buiten de lijnen. Ze klonk daarop als een etherische 4AD-artiest die lekker met de elektronica aan de haal is gegaan. Daarmee belandt ze in de electro, synthpop en techno, waarop de term leftfield misschien wel het meest van toepassing is. Ze mag daar in één track rekenen op de steun van Jenny Hval, hetgeen ook iets over de aanpak van Owens zegt. Haar nieuwe album Inner Song bevat ook wel wat etherische elementen, maar haar sound is concreter en rijker geworden. En zoals altijd behoorlijk ongrijpbaar en lastig te categoriseren. Om dat nog maar eens extra te accentueren opent de cd met een wonderlijke cover van Radiohead’s “Arpeggi”. In de zevende, van de tien tracks, is plots ook John Cale van de partij. Owens weet je te grijpen, naar onbekende plekken mee te nemen en je met open mond achter te laten. Achter dit alles gaat een hoop persoonlijk leed schuil en dat is ook voelbaar, zelfs wanneer de beats flink tekeergaan. Het is intens, intrigerend en van een immense pracht. Hoewel ik behoorlijk aan het cd minderen ben, is de muziek van Owens een zeer welkome aanvulling! Ik vergeef het je zelfs als je me er ’s nacht voor wakker maakt.
Private World – Aleph (cd, Dais / Konkurrent)
Het Welshe duo Harry Jowett en Tom Sanders vormt sinds 2018 de groep Private World, die tot dusver enkel een cassette hebben uitgebracht. Nu komen met hun volwaardige debuut Aleph. Ze nemen hierop een frisse duik in muzikale bad uit het verleden en zwemmen met name langs de jaren 80 om er naar eigen smaak dingen uit vissen. Beetje synthpop, funk, wave, pop en een vleugje avant-garde. Het levert 10 fraaie nummers op, die voor een goede 32 minuten een soort collageachtige erehaag aan vertrouwd geluid zorgen. Dat alles wel op een eigengereide wijze ingekleurd, wat het ook zeer de moeite waard maakt. Het is alsof Roxy Music, Tears For Fears, Simple Minds, O.M.D., Level 42, The Waterboys, Spandau Ballet, Peter Gabriel, Talking Heads, Depeche Mode en David Bowie één groot feest er herkenning geven. En wie A zegt, moet ook B zeggen, dus ik ben zeer benieuwd waar deze band de volgende keer mee gaat komen. Dit smaakt namelijk naar heel veel meer!
Sarah Walk – Another Me (cd, One Little Indian / Konkurrent)
De Amerikaanse singer-songwriter Sarah Walk snijdt op integere wijze onderwerpen aan die haar emotioneel raken, waarbij er ook altijd een zekere androgyne spanning in haar muziek besloten zit. Ze toont op haar debuut Little Black Book uit 2017 al aan dat de muziek en emotie voorop staan en niet per se de persoon in kwestie. Op haar tweede album Another Me speelt woede een grote rol, die ze overigens aardig weet te kanaliseren tot hartverscheurende prachtsongs. Ze zegt het volgende hierover:
”Niets doet me meer pijn dan mannen die zonder gevolgen zijn opgegroeid, waarom is het mijn taak om deze rotzooi op te lossen? Je bent altijd bereid om je te verdedigen, je hoort mijn bezorgdheid als woede, en niemand wil een boze vrouw ”
Hoewel dit een ietwat generaliserende stelling is, kan ik deze ook enigszins wel plaatsen; al zit ik waarschijnlijk in het verkeerde kamp om er iets over te vinden. Het levert hoe dan ook wonderschone muziek met fraaie orkestraties op, die ergens tussen folk, pianomuziek, neoklassiek en typische singer-songwritermuziek uitkomt. Ik moet denken aan een mix van Clara Engel, Lisa Germano, Poppy Ackroyd, This Mortal Coil en Dévics. Een gedroomde opvolger!
Widowspeak – Plum (cd, Captured Tracks / Konkurrent)
Het is maar goed dat het weer wat koeler wordt. Niet omdat we dan lekker over het weer kunnen praten, maar omdat de zomerzwoele muziek van Widowspeak dan toch beter te hebben is. Deze Amerikaanse groep bestaat uit de kernleden zangeres/gitariste Molly Hamilton en gitarist Robert Earl Thomas III (tevens bas en synthesizers). Ze brengen doorgaans een elegante mix van droompop, shoegaze, lounge, indie rock en folk rock, waarbij de bitterzoete zang van Molly een oorvanger is. In feite veranderen ze sinds hun gelijknamige debuut uit 2011 niet veel aan hun heerlijke receptuur, maar weten deze wel keer op te verfijnen. Dat geldt wederom voor hun vijfde album Plum. Ze krijgen hulp met de productie en gastmuzikanten op drums, piano, bas en synthesizer. Het resultaat bestaat uit 9 bitterzoete tracks, die weer het midden houden tussen de genoemde genres, zij het dat Molly en Robert wel meer de diepte ingaan. De band gebruikt de bewust zoetheid om de kiem te leveren van een harder, scherper idee. Het maakt dat je de bittere pil gemakkelijker doorslikt. Daarbij moet je denken aan een kruisbestuiving van onder meer Lisa Germano, Cat Power, Mazzy Star, Elysian Fields, Marissa Nadler, Sharon Van Etten en Aldous Harding. Het is allemaal van een melancholische pracht, waarbij het heerlijk nazomeren is.