De spanning rond de overname van TikTok loopt op en gebruikers zijn in de war. Maar dat laatste waren ze volgens ons al. Spannend, maar niet verwarrend zijn onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Fontaines D.C., Ganser, Glauque, Inventions, Mike Polizze, Max Richter, Rival Consoles en Washed Out. En gingen naar: Avery Plains.
Jan Willem
Fontaines D.C. – A Hero’s Death (cd, Partisan Records)
Het in 2017 opgerichte Fontaines D.C. heeft met het debuut Dogrel (2019) aardig wat stof doen opwaaien en in één klap gezorgd dat de muziek uit Dublin op de kaart werd gezet. Hierna kregen namelijk ook andere bestaande en nieuwe bands uit de stad de volle aandacht. Het vijftal, bestaande uit Grian Chatten (zang, tamboerijn), Carlos O’Connell (gitaar), Conor Curley (gitaar,), Tom Coll (drums) en Conor Deegan III (bas), smeedt op hun album een opzwepende maar hedendaagse las van post-punk, wave, noise en rock. Dit leidt tot een ware heldenstatus, van waaruit het veel lastiger wordt om vrij te bewegen. Dat terwijl de groep de behoefte heeft om zich verder of anders te ontplooien. Dus omver met de held en vanuit de basis opnieuw beginnen. Daaruit vloeit hun tweede album A Hero’s Death voort. Deze klinkt op het eerste gehoor niet als het moeilijke tweede album, maar wel één die meteen een stuk ingetogener, donkerder en indringender klinkt. De bandleden beperken zich nu vooral tot één (basis)instrument, met minder elektronica, waardoor het op papier een stap terug lijkt maar in de praktijk eigenlijk meer brengt. Het is minstens zo meeslepend als die cocky, lekker opgefokte muziek van het debuut en zorgt voor meer contemplatieve momenten. Ze roeren daarbij nog altijd in de bovengenoemde genres, zij het meer aan de schaduwzijde. Toch laten ze wederom na enkele wat kalme stukken ook wel weer op uptempo wijze van zich horen, al voegen ze er dan dikwijls een flinke scheut psychedelica aan toe. Je hoort nog wel invloeden als The Fall, Joy Division, Wedding Present, Spacemen 3, The Velvet Underground, Sonic Youth en de latere Blur terug in de muziek, maar ze klinken vooral als zichzelf. Het gaat van het ene hoogtepunt naar het andere. Voor mij zijn ze van een veelbelovende band nu juist gegroeid naar echte nieuwe helden.
Ganser – Just Look At That Sky (cd, Felte / Konkurrent)
Het Amerikaanse label Felte herbergt inmiddels vele ijzersterke bands die post-punk en aanpalende genres naar buiten brengen. Ze zitten daarmee ergens tussen het vroegere 4AD, Sub Pop, Dais en Trance Syndicate. Ze hebben nu ook het kwartet Ganser uit Chicago weten te strikken. De groep is al in 2015 opgericht en heeft naast wat mini’s ook al het album Odd Talk (2018) uitgebracht, waarop een combinatie van art-rock, post-punk, cold wave, no wave, noise en alternatieve rock te horen is. Als een stel hongerige rupsen boren ze daar op originele wijze doorheen. Dat is niet anders op hun nieuwe album Just Look At That Sky. Alicia Gaines (bas, zang), Nadia Garofalo (keyboards, zang), Brian Cindiff (drums) en Charlie Landsman (gitaar) brengen 9 opzwepende nieuwe tracks ten gehore, die weer een gevarieerde mix aan stijlen vormt. Nieuw zijn de meer psychedelische stukken, die voor wat rust en bezinning zorgen. De zangeressen, die dikwijls samen zingen en klinken als een aanstekelijke mix van Kim Gordon en Julie Christmas, zorgen voor een belangrijk genietbaar aandeel in het geheel. Maar ook de ongepolijste instrumentaties mogen er wezen. Denk daarbij aan een caleidoscopische mix van Pain Teens, Made Out Of Babies, Sonic Youth, Jesus Lizard, Liars, Protomartyr en Throwing Muses. Horen is geloven. Geweldige tweede worp!
Glauque – Glauque (cdep, Écluse/ Caroline International France)
Soms krijg ik nog wel eens een onverwachte tip en in het geval van het Belgische combo Glauque is dat een schot in de roos. De groep uit Namur bestaat uit Aaron Godfroid, Louis Lemage, Lucas Lemage, Baptiste Lo Manto en Aadriejan Montens. Ondanks deze redelijke bezetting brengen ze een redelijk kaal geluid naar buiten op hun debuut ep Glauque. Glauque betekent letterlijk “griezelig”, maar heeft kan ook gebruikt worden voor “somber” en “groenachtig”. Ik denk dat met name de eerste twee betekenissen wel van toepassing zijn. In basis laten ze hip hop horen, zij het met een behoorlijk poëtische inslag. De raps hebben eerder iets nachtelijks, bezwerends en sfeervols dan dat ze je het vuur aan de schenen leggen. Ze doen me soms wel eens aan Encre denken, zij het dan meer wat meer hip hop invloeden. De muziek neigt soms naar de IDM van Autechre, die overigens ook nooit heel ver van de hip hop afzitten, maar bevat ook wel eens haast postrock-achtige uitbarstingen en abstracte en speelse elektronische. Daarbij moet je ook denken aan Zan Lyons, Aphex Twin en Hammock. Daarbij passeren allerlei emoties de revue, van liefde tot woede, al blijven ze overal aardig onderkoeld. Het levert een eigenzinnig en compleet overrompelend geheel, hetgeen een enorme belofte voor de toekomst is.
Inventions – Continuous Portrait (cd, Temporary Residence Ltd. / Konkurrent)
Sinds 2013 bundelen de bevriende artiesten Matthew Cooper (Eluvium, Concert Silence) en Mark Thomas Smith (Explosions In The Sky) hun krachten als Inventions. Dat levert al de twee sterke albums Inventions (2014) en Maze Of Woods (2015) op. De heren laten op rustieke wijze een kruisbestuiving van ambient, neoklassiek, drones, IDM en post-rock horen. Na een stilte van 5 jaar zijn ze plots terug met Continuous Portrait. Hierop gaan ze verder met hetgeen ze eerder deden, zij het op meer speelse wijze. De tot de verbeelding sprekende en bovenal rijk gedetailleerde muziek geeft per luisterbeurt steeds meer prijs. Op langzame, maar meeslepende wijze ontvouwt de muziek zich en werkt zowel doelloos als doelgericht naar iets toe. Dat al dan niet met etherische en verstrooiende stemsamples en/of folkelementen. Ze laveren van The Books en The Album Leaf naar Stars Of The Lid, Brian Eno en Hammock. Mocht er iets als een moeilijk derde album bestaan, dan is deze dat in elk geval niet. Een biologerende, breekbare beauty!
Mike Polizze – Long Lost Solace Find (cd, Paradise Of Bachelors / Konkurrent)
De Amerikaanse muzikant Mike Polizze heeft in de groep Purling Hiss gezeten en is de kopman van Birds Of Maya geweest. Hij debuteert nu onder zijn eigen naam met het album Long Lost Solace Find. Hierop laat hij een lekker schurend geluid horen, dat ergens tussen rock, folkrock en alternatieve pop uitkomt. Wat je al snel merkt is dat de songs direct onder de huid kruipen. Dat heeft alles te maken met het vertrouwde, tijdloze element dat de muziek in zich besloten heeft, maar ook omdat het gewoonweg ijzersterke, pakkende songs zijn. In een kleine 43 minuten krijg je muziek die van meer rockachtige naar singer-songwritergeoriënteerde muziek gaat. Polizze krijgt daarbij hulp van gitarist Kurt Vile, terwijl Jeff Zeigler (War On Drugs) het geheel heeft opgenomen. Met dit alles nestelt Polizze zich op indrukwekkende wijze ergens tussen The Cakekitchen, Daniel Johnston, Neil Young, War On Drugs, James Elkington, Tom Petty en Sugar. Klasse!
Max Richter – Voices (2cd, Decca)
Na Piano Circus en hand- en spandiensten voor Roni Size en Future Sound Of London is de Duitse in Engeland woonachtige componist Max Richter uitgegroeid tot een artiest van wereldformaat. Niet dat ik dat per se als een kwalificatie zie, die ik wenselijk acht voor hetgeen ik goed vind, maar het is wel zo. Toch blijft Richter altijd dichtbij zichzelf en brengt veelal melancholische muziek naar buiten en laat ook nog experimenten als het geweldige Sleep (2015) het licht zien. De laatste jaren zijn het toch vooral soundtracks die hij uitbrengt, waarvoor zijn tot de verbeelding sprekende muziek zich ook uitstekend leent. En die zijn net als zijn reguliere werken van hoog niveau. Maar toch hoor ik het liefst één van zijn reguliere dan wel conceptalbums. Dat is nu het geval met zijn nieuwe werk Voices, waarop de universele rechten van de mens centraal staan. Richter (piano, orgel, synhesizer, composities) heeft muziek geschreven voor orkest, koor, elektronica, solo-sopraan, solo-viool en solo-piano, waaraan naast een gigantische waslijst aan artiesten een hoofdrol si weggelegd voor onder meer violiste Mari Samuelson, sopraan Grace Davidson, cellist Ian Burdge, harpiste Camilla Pay, perucussionist Joby urgess en dirigent Robert Ziegler. Het orkest is een radicaal vernieuwd ensemble dat een ‘negatief orkest’ wordt genoemd, dat de wereld op zijn kop weerspiegelt zoals momenteel het geval is. Het zijn namelijk bijna allemaal bassen en cello’s, hoewel er ook menig viool, altviool en zangeressen te horen zijn. De rechten van de mens worden met enige regelmaat voorgedragen door de Amerikaanse actrice KiKi Layne. Hoewel je denkt dat we deze rechten nu wel zouden moeten kennen, laten de tragische dood van George Floyd en Breonna Taylor, evenals talloze andere misstanden over de hele wereld zien dat dit toch niet het geval is. De muziek is uiterst droefgeestig maar laat ook hoop horen. Hoop op een betere toekomst, oplossingen en gewoonweg meer eerlijkheid en gelijkheid. Richter heeft er de wonderschone, bij de strot grijpende soundtrack voor gemaakt. Geen film dit keer, maar gegrepen uit het leven. Mocht al de spoken word je eens tegenstaan, dan is er een tweede schijf met versies van dezelfde composities waar dat ontbreekt, maar waar wel de sopranen en alten te horen zijn. Het is een majestueus meesterwerk!
Rival Consoles – Articulation (lp, Erased Tapes / Konkurrent)
Het elektronische project Rival Consoles is het geesteskind van de Britse muzikant Ryan Lee West. Sinds 2007 brengt hij met enige regelmaat zijn releases naar buiten, waaronder inmiddels ook 6 albums. Hij laat doorgaans iets horen dat tussen ambient, IDM en experimentele muziek uitkomt en is daarmee toch wel anders dan zijn labelgenoten op het prestigieuze Erased Tapes. Voor zijn nieuwe album Articulation vindt hij het een goed idee om die enkel op vinyl uit te brengen. Gelukkig heb ik de gesmolten variant ter recensie, want het is echt de moeite waard. De albumtitel verwijst naar een stuk van de avant-gardistische hedendaagse componist Györgi Ligeti, maar niet vanwege de muziek, maar vanwege de niet-traditionele grafische partituur. Zelf zegt hij hierover verder:
“Ik merk dat elektronische muziek vaak vecht om iets integer te zeggen, omdat technologie en productie gemakkelijk in de weg kunnen staan. Ik denk dat het doel van veel elektronische componisten is om een balans te vinden tussen de visie van het idee en de kracht van mogelijkheden op de computer. Met een schets van pen en papier kun je ideeën samenstellen en heroverwegen zonder dat technologie in de weg zit, dus voor mij is het een zeer nuttig hulpmiddel om het proces te vernieuwen.”
Het levert zes stukken op, die samen een kleine 34 minuten duren. Hierin laat hij zeer ritmische en speelse IDM horen, afgewisseld met ambient, bijna neoklassieke en opzwepende techno stukken. Het is complex maar ook goed doorwaadbaar. Dat samen zorgt voor een intrigerend, genietbaar geheel, dat gerust beschouwt mag worden als het beste dat Rival Consoles heeft uitgebracht.
Washed Out – Purple Noon (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Washed Out is al meer dan tien jaar het soloproject van de Amerikaanse muzikant Ernest Greene. In die tijd heeft hij diverse epees en 4 albums uitgebracht, waarop hij een zwoele mix van synthpop, droompop en downtempo elektronica maakt. Greene zet daarvoor vooral elektronica in en zijn etherische zang. Hoewel ik zelden een mannelijke artiest met Sade vergelijken,is er in het geval van Greene geen ontkomen aan. In de positieve zin hoor. Dat geldt ook voor zijn nieuwe album Purple Noon. Van de meet af aan is dat de bovenliggende associatie, hoewel er dan ook nog even “In The Air Tonight”-drumpartijtje inzit, maar dat breidt zich verder niet uit. Wel krijg je een zomerse mix van de bovengenoemde stijlen; zo zomers zelfs dat je snel je ijsje op moet eten. Hij mengt ook nog wat shoegaze à la Slowdivedoor het geheel, waardoor het een genietbare sound oplevert. Maar het is wel een beetje als een softijsje, van begin tot het eind lekker maar wel allemaal hetzelfde ijs. Heerlijke hangmatmuziek.
Avery Plains live @VERA, Groningen, 30 juli 2020
Ein-de-lijk weer eens een concert! Mijn eerste sinds de Coronacrisis. Voor alle duidelijkheid, ik neem geen mondkapje voor de mond, had ik niet ergens naar toe gaan nog veel langer kunnen volhouden, want dat is in feite een offer van niks. Maar toch, superfijn om weer eens een live concert te kunnen bijwonen. Aan tafeltjes, dat wel en met weinig mensen. Maar wel, en dat zeg ik inmiddels vol trots, een concert van stadsgenoten Avery Plains, die zojuist hun tweede, geweldige album SoOn het licht hebben laten zien. Je kunt hier mijn recensie daarover lezen. Maar mijn verwachtingen zijn hooggespannen!
Onder leiding van Jurgen Veenstra (gitaar, zang) en met Kay Tjassing (bas, zang), John Krol (gitaar) en Michel Weber (drums, zang), maken ze het helemaal waar. De groep geeft een opzwepend, bevlogen optreden, waarbij het lastig stilzitten is aan de tafels. Hoofdschuddend zit je daar dan, maar dan met een positieve betekenis. Ze tonen ook live aan een geweldige band te zijn en weten zelfs het toch al hoge niveau van het album te overstijgen. Als de set klaar is, schreeuwt of trommelt het publiek om meer. De groep geeft er gehoor aan en speelt tot mijn grote verrassing twee nummers (“Missiles”, “I Can’t Escape Myself”) van het album <em>Jeopardy</em> van The Sound, één van mijn favoriete groepen ever (al is <em>From The Lions Mouth</em> mijn nummer 1). Die heb ik helaas door mijn leeftijd nooit live mogen zien (Jurgen wel, grrr), maar dit was absoluut een meer dan prima surrogaat. Echt een verrassende topavond!