Na deze week even tijd voor een kort zomerreces. Fijne zomer en veel plezier met onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: B Boys, Ensemble 0, Gontard, Iamthemorning, Native Harrow, Several Wives en Emmanuel Witzthum.
Jan Willem
B Boys – Dudu (cd, Captured Tracks / Konkurrent)
Vanaf hun mini No Worry No Mind uit 2016 is het duidelijk dat het New Yorkse trio B Boys, bestaande uit Andrew Kerr, Brendon Avalos en Britton Walker, op eenvoudige maar doeltreffende wijze hun muziek en boodschap naar buiten brengen. Ze reageren op eerlijke en ongepolijste wijze op hetgeen om hen heen gebeurt en dan met name de misstanden en chaos. Met enkel gitaar, zang, bas en drums weten ze een aanstekelijke mix van psychedelische rock, noise, hardcore, punk en wave te brengen. Daarmee gaan ze ook op hun debuut Dada (2017) mee verder. Het riekt bijna naar gemakzucht als ze nu met Dudu komen, maar zoals altijd draait het bij B Boys om de inhoud en niet om de buitenkant. In 15 tracks van samen ruim 37 minuten, laten ze weer een pakkend en prikkelend geluid horen, dat met een goede punkattitude gebracht wordt. Het is urgent, rauw, bijtend en ook bijzonder lekker wat ze hier weer laten horen. Daarbij moet je denken aan een mix van Warsaw, Wire, Minor Threat, Sleaford Mods, Ramones, Rats On Rafts en Buzzcocks. Wat een heerlijk, onbevangen noodzakelijk goed.
Ensemble 0 – Elpmas (Moondog Revisité/Revisited) (cd, Ici D’Ailleurs/ Murailles Music/ Super Loto Editions)
Ensemble 0 (spreek uit: Ensemle Zéro) ook wel eens simpelweg 0 geheten, is een roulerende groep muzikanten, die een niet vast omlijnde output hebben. In het experimentele en conceptuele spectrum kan je werkelijk van alles van hen verwachten; herinterpretaties van John Cage tot eigen(zinnige) stukken. Hoewel klasbak Sylvain Chauveau altijd het enige vaste lid is, ontbreekt hij nu op het nieuwe album Elpmas (Moondog Revisité/Revisited). Het zijn hier Stéphane Garin (bombo, marimba, xylofoon), Joël Mérah (banjo, citer), Julien Garin (bombo, marimba, klokkenspel), Amélie Grould (marimba, xylofoon, fluit), Julien Pontvianne (tenor/bariton saxofoon, klarinet) en Vincent Malassis (elektronica). Daarnaast verzorgt het Macadam Ensemble de klassieke, vocale partijen. Ze brengen een herinterpretatie van één van de latere albums, uit 1991 om precies te zijn, van Louis Thomas Hardin (1916-1999) ofwel Moondog, die je gerust een legendarische pionierende componist mag noemen in de hoek van de minimal music, avant-garde en jazz. Hij heeft overigens alles in braille geschreven, omdat hij sinds zijn 17de blind is geworden door een ongeluk met dynamiet. De versies van Ensemble 0 zijn uiterst smaakvol, maar schurken eigenlijk ook wel dicht tegen de originelen aan. Het is minimal music met een Barokke inslag, waar de percussie-instrumenten een grote rol spelen. Ze leveren een geweldig album af, al weet ik niet of het voor de kenners van het origineel op enkele ludieke experimenten na heel veel nieuws toevoegt. Soms is het ook gewoon enkele al mooi dat “vergeten” albums weer eens de revue passeren.
Gontard – 2029 (cd, Ici D’Ailleurs)
De Franse muzikant Chris Gontard start in 2004 bij het indierock duo Les Frères Nubuck, om daarna vanaf 2012 als Gontard! solo verder te gaan. Na twee cd-r’s in eigen beheer, laat hij twee geweldige albums het licht zien op het prestigieuze label Ici D’Ailleurs. Hierop laat hij doorgaans een verfijnde en nachtelijke mix horen van avant-garde, postrock, chansons, rock, jazz, neoklassiek en spoken word. Het is even bijzonder als mooi. Daarbij mag hij dikwijls rekenen op diverse gastmuzikanten. Nu is hij terug met 2029, waarop hij de eerder ingezette koers voortzet. Hoewel hij binnen de pop-kaders blijft opereren, experimenteert hij wel meer en verlaat ook dikwijls de gebaande paden. Dat levert in een goed half uur lang en 10 nummers breed weer een uiterst genietbaar album op. Gontard (zang, samples, koorzang) krijgt daarbij nog hulp op keyboard, piano, programmering, gitaar en zang. De innemende muziek zal ook in goede aarde vallen bij de fans van Dominque A., Encre, Day One, Diabologum en Holden. Een subliem nieuwe zet!
Iamthemorning – The Bell (cd, Kscope / Bertus)
Iamthemorning is een Russisch muziekduo, dat sinds 2012 bestaat uit zangeres Marjana Semkina en de klassiek geschoolde pianist en toetsenist Gleb Kolyadin. Ze hebben inmiddels al 4 albums uitgebracht, waarvan drie op het innovatieve rocklabel Kscope. De basis wordt daarop weliswaar gevormd door zang en piano, maar finishen ze met hun muziek veelal in de prog- en folkrockhoek. Dat is mede te danken aan de gasten waardoor ze vergezeld worden. Ook hun nieuwe album The Bell past in dat plaatje. Ze baseren hun muziek iets meer op de negentiende-eeuwse songcycli, zoals Schubert die ooit heeft geïntroduceerd, waarbij de basis weer wordt gelegd door de prachtig, gedragen bitterzoete zang van Semkina en het emotievolle piano- en toetsenspel van Kolyadin. Ze mogen daarbij rekenen op de steun van het strijkensemble St. Petersburg Orchestra 1703 plus 9 gasten op akoestische/elektrische gitaar, bas, contrabas, drums, percussie, marimba, saxofoon, trompet, bellen, accordeon en handgeklap. Daarmee creëren ze zowel breekbare kleine als rijk gedetailleerde volle liedjes. Die laatst genoemde neigen soms wel wat naar kitsch, maar eerlijk is eerlijk ook wel echt mooie kitsch. Als ze klein, intiem houden weten ze de meeste indruk te maken en zullen ze liefhebbers van onder meer Kate Bush, Tori Amos, Lunatic Soul, Árstíðir en Mecano wel kunnen bekoren. Een lichte, maar diepgravende lekkernij.
Native Harrow – Happier Now (cd, Loose / Bertus)
Singer-songwriter Devin Tuel beschikt over een prachtig, tijdloze stem. Ze zou ook zo in de jaren 70 passen en beschikt denk ik ook over een oude ziel. Toch heeft ze wel echt een eigen stijl en komen haar woorden meteen binnen. De Amerikaanse heeft als folkact Native Harrow inmiddels al de cd’s Ghost (2015) en Sorores (2017) het stemmige licht doen zien. Dat doet ze dikwijls samen met de multi-instrumentalist Stephen Harms. Nu zijn ze terug met het derde wapenfeit Happier Now. Hoewel de titel wellicht een vrolijk album doet vermoeden, betreft het hier slechts lichte verschuivingen binnen het melancholische spectrum. Tuel’s droefgeestige zang met een lichte countrytwist mag er weer wezen en de instrumentaties van Harms, op onder meer gitaren, orgels en synthesizers, zorgen voor de fraaie inkleuring. Prachtige muziek, die me wisselend doet denken aan Laura Marling, Essie Jain, Tarnation, Natalie Merchant en Hail. Een blij makend droefgeestig prachtalbum.
Several Wives – Göldi Fell (cd, Gizeh)
Het Britse prestigieuze Gizeh records is in 2016 de zogeheten “Dark Peak”-serie gestart, waarop duistere releases in een beperkte oplage van 175 cd’s verschijnen en gestoken worden in een handgemaakte hoes. Nummer 8 in deze serie komt van Several Wives met de cd Göldi Fell. Geen idee wie er achter deze naam schuil gaat of gaan, maar dat past ook wel bij het schimmige karakter van de muziek. In 9 tracks van samen een kleine 42 minuten lang, krijg je gruizige dark ambient voorgeschoteld, die werkelijk gitzwart te noemen valt. De muziek bestaat uit ongepolijste, metaalachtige ambient, spookachtige orkestraties en andere niet te definiëren sounds. Dat zorgt voor een filmisch geheel, zij het enkel passend bij een thriller of horrorfilm. Maar er gaat tevens een ongrijpbare, bij de strot grijpende pracht en kracht vanuit. Overdonderend goed!
Emmanuel Witzthum – The Book Of Dusts (2cd, Fluid Audio)
De multidisciplinaire muzikant, docent, violist en componist Emmanuel Witzthum laat altijd op uiterst emotionele wijze van zich horen, zowel met dit project als E And I (met Craig Tattersall (Hood, The Boats, The Remote Viewer)), Ensemble Intercontemporain (opgericht door Pierre Boulez) en The Humble Bee & Players (met Danny Norbury, Bill Seaman, Craig Tattersall). De muziek nestelt zich ergens tussen neoklassiek, drones, ambient en experimenten. Op het geweldige, exclusieve label Fluid Audio komt hij thans met het tweeluik The Book Of Dusts. De eerste schijf telt 5 nummers en is een goede 25 minuten lang. Je krijgt hier werkelijk hartverscheurende stukken voorgeschoteld, die ergens tussen neoklassiek, film- en experimentele muziek finishen. Het is voer voor de liefhebbers van Richard Skelton, Olan Mill, A Winged Victory For The Sullen, L’Arpeggiata en Celer. Op de twwede schijf vind je slechts 2 stukken, die van E And I afkomstig zijn. Deze langgerekte, tot de verbeelding sprekende tracks zorgen in een krappe 40 minuten voor een fraaie ambientbeleving. Een geweldig toetje op dit prachtwerk..