Liever een noodsituatie door regen, dan in nood door een raketregen. Nog meer waarheden als koeien, zonder Oeigoeren, Oekraïners, Palestijnen en Israëliërs, in onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Anna Calvi, Matthew Collings, Mogwai, Morrissey, The Shipyard, Ambarchi/ Campbell/ Flower, Vibracathedral Orchestra, BiS, The White Mandingos en ¡Mayday! x Murs.
Anna Calvi – Strange Weather (mcd, Domino)
De stoere Britse blondine Anna Calvi heeft inmiddels twee geweldige albums op haar naam staan, die ergens tussen tussen PJ Harvey, Jeff Buckley, Siouxsie & The Banshees, Nick Cave, Tu Fawning, Rykarda Parasol en Esben And The Witch inzitten. Ze weet met haar lekker galmende stem, gitaar, bas, piano, viool en orgel een fraaie mix van blues, wave, rock, folk en fijne orkestraties neer te zetten. Tijd om eens haar eigen helden te belichten moet ze hebben gedacht, want haar nieuwste worp Strange Weather bevat 5 covers van FKA Twigs, Connan Mockasin, Suicide, Keren Ann en David Bowie. Naast de gebruikelijke gasten op drums, piano, altviool, viool en keyboards, krijgt ze ook steun van arrangeur/componist Nico Muhly en zanger David Byrne (die inmiddels aan een tweede jeugd is begonnen). Het zijn stuk voor stuk eigenzinnige versies geworden, die meer aan haar eigen muziek doen denken dan aan de originelen; op die van Suicide na dan. Dat valt ook zeer te prijzen en maakt dit tussendoortje een zeer voedzame en smakelijke.
Matthew Collings – Silence Is A Rhythm Too (cd, Denovali)
Matthew Collings is een veelzijdige, elektronische muzikant/componist. Je vindt hem terug in ambient gerelateerde samenwerkingsverbanden met Talvihorros en Dag Rosenqvist. Daarnaast houdt hij er ook zijn ambientproject Sketches For Albinos op na. Solo maakt hij veel robuustere muziek, hetgeen onderstreept wordt op zijn cd Splintered Instruments van vorig jaar. Het is fysieke muziek, die op de gitaar begint maar verder ingekleurd wordt door gasten op violen, contrabas, klarinet, drums, cimbaal, trombone, trompet, piano en tevens synthesizers. Hij komt hiermee ergens uit op een boeiende melancholische mix van ambient, abstracte muziek, neoklassiek en avant-garde. Op zijn volgende cd Silence Is A Rhythm Too gaat hij hier doodleuk mee verder. Hij brengt weer een rauwe basis van gitaar, elektronica en piano ten gehore, dat verder door gasten, waaronder het McFall’s Chamber Ensemble, ingevuld wordt met Franse hoorn, klarinet, altviool, contrabas, violen en drums. Hij komt hiermee in het vaarwater van artiesten als Ben Frost, Nico Muhly, Richard Skelton, David Lang en Steve Reich en dan met die fysieke kracht van Autechre en de Einstürzende Neubauten. Het is niet alleen buitengemeen fascinerend, maar ook bij de keel grijpend en wonderschoon. Een nieuwe held!
Mogwai – Come On Die Young (2cd, Chemikal Underground)
Meestal is het een veeg teken als een album in een jubileumeditie uitkomt. Niet om de muziek, maar meer het besef dat je behoorlijk oud aan het worden bent. Neem bijvoorbeeld The Breeders vorig jaar met de 20ste verjaardag van Last Splash. Oef! Dat was een dreun. Nu valt de schade bij de heruitgave van Mogwai’s Come On Die Young, één van hun allerbeste, nog mee.”Slechts” 15 jaar oud. Naast de reguliere cd krijg je er nu een extra disc bij met daarop 15 nummers. Deze bestaan uit outtakes, demo’s, de Travels In Constants ep en een handvol live en radio sessies. Wat je vooral goed terughoort in de extra tracks is dat Mogwai, met name op cd, nooit zo’n hard-zacht postrockband is, maar ongelooflijk veel gevoel in de muziek weet te leggen. Ze zijn in feite meer aan Slint verwant dan aan bijvoorbeeld Explosions In The Sky. Hoe dan ook brengt deze feesteditie veel fraaie extra’s voor de fans!
Morrissey – World Peace Is None Of Your Business (2cd, Harvest)
De voormalige kopman van de Smiths heeft in zijn solocarrière een hoop fans van zijn voormalige topband zowel meegesleept als van zich afgeduwd. De beste man verkeert de laatste jaren ook nog eens in een vormcrisis, waardoor de aanhang al helemaal het spoor bijster raakt. Maar zoals vaker loont het de moeite om door te zetten en iedere release opnieuw op waarde in te schatten. Nu is er namelijk de cd World Peace Is None Of Your Business, waarop de 55-jarige in bloedvorm verkeert. Zoals altijd bevatten de songs een duidelijke politieke dan wel persoonlijke boodschap, maar de muziek is ook weer helemaal op niveau. De geknepen zang, die door haters als irritant werd ervaren is zelfs meer richting de betere crooners van deze aarde opgeschoven. Hij bevindt zich verder in goed gezelschap van diverse gasten op bas, gitaar, klarinet, saxofoon, piano, orgel, synthesizers, trompet, accordeon, didgeridoo, bellen en overige percussie-instrumenten. Morrissey brengt een
geweldig amalgaam van indierock, Brit pop, flamenco en neofolk. Daarbij weet hij te prikkelen en te irriteren op de juiste manier. De fan weet genoeg! En dan krijg je tijdelijk ook nog eens een zes nummers tellende bonusschijf van 25 minuten. Het is een ertoe doend nieuw werk, dat elke nieuwe verwante artiest doet verbleken.
The Shipyard – Water On Mars (cd, 2.47 Production)
The Shipyard is een Pools viertal met onder meer leden uit de geweldige bands Kiev Office en Made In Poland. Tel dat op bij het feit dat ze tweede album Water On Mars op 2.47 Production hebben uitgebracht en je weet dat je met de betere post-punk, wave, alternatieve rock of een mix daarvan te maken gaat krijgen. Dit label heeft ook laatstelijk een eerbetoon aan Joy Division gebracht. The Shipyard brengt inderdaad de genoemde mix aan stijlen. Ze zetten een lekker melancholische, duistere sfeer neer met ongepolijste muziek. Tussendoor brengen ze nog psychedelische elementen, die voor diepgang en variatie zorgen. Ze zitten ergens in het midden van Joy Division, The Young Gods, Faith No More, The Editors en Interpol met hun muziek, maar dan lekker rauw en zonder stadionallures. De Engelstalige zang, die meer rock dan wave is, sluit er lekker op aan. Gewoon een sterk en lekker tweede album!
Ambarchi / Campbell / Flower – Live At Tusk Festival (lp, Tusk, 2014)
Een bezoekje brengen aan het Tusk festival in Newcastle is iets wat op mijn verlanglijstje staat, maar vooralsnog is het er nog niet van gekomen. Nu ook het eendaagse Tusk mini net achter de rug is en de line up voor 2014 langzaam maar zeker bekend wordt, gaat het toch weer kriebelen. Zeker wanneer we deze fantastische live registratie van vorig jaar onder de naald leggen. Met gitaar, percussie en shahi baaja werken de drie naar een climax van drones, gitaarimprovisaties en een algeheel intens geluid waar de spelvreugde vanaf spat, zeker op de B-kant. Dit gedroomde trio van de leden van Vibracathedral Orchestra en één van de meest bijzondere hedendaagse experimenteel muzikanten uit Australië doet exact wat je ervan kunt verwachten, en misschien wel meer.
Vibracathedral Orchestra – Rec-Reh 13 (cdr, 2014)
Na bovengenoemd trio is het een kleine stap naar deze cdr, het meest recente wapenfeit van het inmiddels toch wel legendarische Vibracathedral Orchestra. Deze opnames stammen uit 2013, met naast Campbell en Flower nog eens een drietal muzikanten die al langere tijd met de improvisatiegroep meelopen. De kenmerkende drones in het geluid van VO worden zoals gewoonlijk aangedikt met vrij spel op de gitaar, percussie en allerhande effecten, maar toch weten deze opnames te verrassen. Het is vooral de bewegelijkheid en de variatie die hier aantonen dat VO nog lang niet over haar creatieve hoogtepunt heen is. Rec-Reh 13 is ondanks de lage oplage van 50 exemplaren dus gewoon weer een uitgave die er toe doet in de discografie van de Engelsen.
BiS WHO KILLED IDOL?
BiS階段
Terwijl BABYMETAL de langharige gemoederen lekker bezighoudt is er ook al een ander maf en minder braaf groepje alweer aan hun tweede album toe. Ook schattige meisjes, iets ouder, die flirten met hooliganism en meer dan eens met spijkers bewerkte honkbalknuppels in de weer zijn. Al dan niet in bikini. Muzikaal ook all over the place, van punkrock via dubstep naar metal en ska. En die geäutotunede j-pop-oorwurmen natuurlijk. Nu is dat al aardig over the top, maar Japanners kunnen daar natuurlijk nog best een schepje bovenop doen. Dit in de vorm van de noiseveteranen Hijokaidan en maken er samen met de meisjes nog steeds een smeerboel. En dan nog koddige witte jurkjes waar de ingewanden uithangen voor de gelegenheid. Verder is Biskaidan redelijk wat je verwacht: een ontiegelijke teringherrie, maar dan met die oorwurmen.
The White Mandingos The Ghetto’s Tryna Kill Me
¡Mayday! x Murs Mursday
Weer eem leuke rapper ontdekt: Murs uit Los Angeles. Enorme discografie alweer maar deze twee grepen mijn aandacht. Vorig jaar verscheen The White Mandingos is een project met Darryl Jenifer van Bad Brains en die punkinvloed is aanwezig, evenals reggae. Murs is wel een echte rapper dus ook hip hop. Met humor, de cover van Guilty Of Being White is bijvoorbeeld grappig of My First White Girl. De plaat met ¡Mayday! uit Florida, dus Murs „flew out 4,000 miles or some shit” maar „shit is phenomenal”, of op z’n minst erg goed. Geen trap, wel dope flows, turntables én ruimte voor experiment. Ik was er even uit maar welcome back, U.S. hip hop ….
Comments
comments
